LOWLANDS 2023 DAG 1

 Gert Embrechts

Welcome to the freestate of LowLands!

Van alternatieve bandjes tot absurde theateracts: Lowlands is niet zomaar een popfestival.
Het is een totaalfestival waar muziek de hoofdrol speelt, maar ook wetenschap, literatuur,
comedy en veel gekkigheid het publiek mag verrassen en vermaken. 

Bezoekers komen voor de bijzondere mix van nieuwe bands en enkele grote namen, maar de tienduizenden festivalgangers komen in de eerste plaats voor de geweldige, relaxte, opwindende en vrije sfeer. 

Niet voor niets is het festival vaak al uitverkocht lang voordat alle grote en kleine
namen bekend zijn. Je kan ook geen dagtickets kopen. Je bent erbij voor de hele
experience of niet en ik neem jullie mee: Welkom to the Freestate of Lowlands!

MUNA
Nog een beetje slaapdronken slenter ik naar mijn eerste target op LL 23. 

De Heineken tent is nog maar halfvol, maar de trouwe fans van MUNA, een trio hippe meiden uit LA, staan al te drummen bij het podium.

 WTF!?! Geen 3 vrouwen, maar 2 mannen stappen het podium op en zetten zich achter drum en bas. Ben ik wel bij het juiste podium?

 Een stevige, poppy beat zet in en dan rennen Josette Maskin (gitaar) en Naomie McPherson
(keyboards & gitaar) het podium op. 

De groovy and krachtige sound groeit en wanneer zangeres Katie Gavi de planken betreedt, gaat het feest los. De prikkelende dark synthpop, met een vleugje 80ties, zet meteen mijn beentjes en dat van de anderen aan tot bewegen. 

De heerlijke LL23 achtbaan is vertrokken!
Op het einde van het openingsnummer ‘What I want’ kijk ik achterom en zie dat de tent
helemaal vol is gelopen met luid meezingende, vooral jonge vrouwen.

 MUNA is een populaire en energieke band.

 Speels, hip en ruig tegelijkertijd. 

In de tweede song ‘Solid’ hoor je zelfs een vleugje Prince toen hij nog met Wendy en Lisa de wereld entertainde! In ‘Stay Away’ toveren de drie vrouwen een prachtig staaltje driestemmigheid tevoorschijn. ‘Runners High’ is een prachtig stukje vocaal koorddansen.
In het midden van de show verandert plots de toon. Drum en bas mogen even van hun
drankje gaan sippen, terwijl Katie haar akoestische gitaar boven haalt.

 MUNA goes acoustic! 

Met gitaar en harmonieuze gezangen worden ‘Winter Breack’ en ‘Taken’ op het
publiek losgelaten. Het zijn mooie nummers, maar halen ook het tempo en de kracht uit
het optreden. Alsof ze dat zelf beseffen, schakelen ze snel weer over naar het uiterst
dansbare ‘Alone Tonight’ en ‘Home by now’.
Wanneer Katie over het begin van de band vertelt, komt de ‘core business’ van MUNA
bovendrijven. Drie jonge meiden vonden een veilige plek in de slaapkamer van het
internaat op de middelbare school om te kunnen zijn wie ze waren: jong en gay.

 Dat wordt  mooi bezongen in ‘I got a Place’. MUNA is dan ook een baken in de LGBTQ+
gemeenschap en heeft een eigen podcast waarin ze elke woensdag de dagdagelijkse
beslommeringen van het leven als gay of non-binaire persoon bespreken met gasten. 

De afsluiter ‘Silk Chiffon’ wordt nog luidkeels meegebruld door de fans.
Met het programmeren van MUNA, bewijst LowLands meteen dat ze een stevige vinger
aan de pols houdt van wat er zich afspeelt in de wereld van jongeren… en niet voor het
laatst, want het volgende statement van een concert staat al op mij te wachten…

MEROL

Net voor de finale van haar optreden, maakt MEROL duidelijk waarom ze een bijzonder en
uniek artiest is. Ze heeft na jaren van worstelen met vooroordelen, verantwoorden en
nuanceren, schijt aan de wereld en weigert zich nog te verantwoorden voor wat ze doet,
wie ze is. 

In het begin van haar carrière kreeg ze de hele tijd vragen over haar liedje Pastel… of vrouwen, humor en muziek wel samen gaan.

 Toen kwam ‘Hou je bek en bef me’. Als vrouw expliciet zingen over seks… waar ben je naar op zoek? Is dit je nieuwe imago? 

En Merel Baldé zich maar verantwoorden en in bochten wringen omdat ze serieus  genomen wilde worden als artiest. Er kwam een moment dat de vrouw uit Dordrecht besliste: basta! Genoeg seksisme, genoeg machismo, ik zing wat ik zing, ik ben wie ik ben, ik zie eruit zoals ik eruit zie! De rest is niet mijn probleem, maar dat van anderen!

 Hou  allemaal je bek en bef me vooral niet!
Wanneer ze in LowLands het podium opkomt, heeft MEROL er al een zomer opzitten
waarin ze overal in België te zien was. Rock Werchter, Cactus, Lokerse… geen feestje zonder MEROL! Ik was dan ook heel benieuwd: houdt Nederland nog wel van haar?
Lange tijd voor het concert begint, puilt de grote Heineken tent al uit en geeft het antwoordt: yes, Holland still loves her. Meer zelfs: ze aanbidden haar!
Wanneer haar 3 koppige band (drums, gitaar, keyboards) de bühne opstormt en MEROL
in een groteske jurk (gespeeld) kotsend ‘Bendronkelaatme’ inzet, gaan meteen alle kelen
passioneel open. Elke zin, elk woord wordt door het publiek meegebruld alsof het over hun
eigen leven gaat, over wat ze zelf hebben meegemaakt. MEROL en haar publiek zijn één,
dat is duidelijk!
MEROL is ondertussen ook een heerlijk podiumbeest geworden die elk moment van het
optreden strak regisseert en de betekenis van haar teksten onderstreept met bewegingen
en rekwisieten. In ‘Dankspeech’ heft ze gouden mannenbillen als trofee omhoog en likt
eraan bij wijze van dank. Voor ‘Hou je bek en bef me’ biecht MEROL op dat LowLands
een speciale plek heeft in haar hart. 

Vooral camping 2. 

Daar werd ze op haar 16de ontmaagd. De eerste keer, je weet wel, dat vergeet je nooit meer. Met ‘Foefsafari’ gaat ze brutaal en onbeschaamd verder met haar vrouw-zijn. ‘Mannen met Gevoel’ is dan weer een oproep na heel wat mindere ervaringen met het andere geslacht. Wadend door de
dansende massa gaat MEROL op een wat oudere man in het publiek af. Hij ziet er een
lieve man uit, zingt MEROL die de ietwat nerveuze man in de ogen kijkt en in een intieme
tête à tête toezingt. Ondertussen is het heel warm geworden in de Heineken tent. Komt
het door de zomerse temperaturen of door de dansende menigte? Met ‘Lekker met de
Meiden’ staat de hele tent te springen en te brullen. Heerlijk! Het was mijn eerste keer met
MEROL en een eerste keer, dat weet je wel, dat vergeet je nooit!

MOTHER MOTHER
Na MEROL volgt nog een eerste keer! 

Een Canadese Indierock die vooral Sant in eigen land zijn en die al 15 jaar de ene na de andere award binnenrijven. Dat wil ik zien!
Na enkele nummers wordt duidelijk. De combi van rock, rap, pop en de soms innemende,
dan weer spottende en bijtende teksten: dat is Mother Mother, de Canadese
indierockband rond broer en zus Guldemond. Ja, je leest het goed: Guldemond. De twee
hebben namelijk Nederlandse roots. Hun vader werd in Roermond geboren. Ze laten het
dan ook niet na in hun optreden om hun band met Nederland te benadrukken. We love
Holland!
‘Verbatim’ spot met het machismo, in ‘Oh my heart’ horen we een vleugje B52’s en in ‘Bit
by Bit’ wordt duidelijk dat Mother Mother er alles aan doet om in elke song de
voorspelbaarheid te vermijden. Soms door tempowissels, dan weer door vreemde breaks.

De songs zijn meticuleus gecomponeerde stukjes vakmanschap waarin de betekenis van
de teksten de muziek sturen. Het maakt dat je elke song van moment tot beleefd. De
hoge, krachtige stem van Ryan Guldemond is daarbij een uitstekend gids door de wereld
van Mother Mother. Daar komt variatie in door een zeer ingetogen en goed opgebouwde
versie van ‘Creep’ (Radiohead) die gezongen wordt door zus Molly Guldemond. Een
prachtige, ruige, ontsporende apotheose maakt er een onvergetelijk LowLands-moment
van. Na een akoestisch intermezzo sluiten ‘Hayland’ en ‘Dirty Town’ de wervelende show
af. Het was een waar genoegen Mother Mother. De awards aan deze kant van de oceaan
komen eraan, dat is zeker.

ONDERTUSSEN… zakt de zon richting horizon, is de heerlijke parfum van voorbijgangers
vervlogen en blijven er slechts de zweterige lijfgeuren vermengd met een bierluchtje over.
Steeds meer festivalgangers huppelen niet meer gezwind over het terrein, maar
strompelen van podium naar podium. Sommige half gesloten ogen refferen naar
zombieland in plaats van LowLands. Ik niet. Fris en fruitig begeef ik me naar het
hoofdpodium (Alpha) om van de sensatie van het moment te proeven. Een band die op
korte tijd van opwarmertje voor Muse opgeklommen is tot concerten in een uitverkochte
O2 arena in Londen…

NOTHING BUT THIEVES
Het hoge stemmetje van zanger Conor Mason doet meteen waar dit vijftal uit Southend-
on-Sea heel goed in is: het publiek meenemen in hun poppy rocksongs. Ze zien eruit als
Kurt Cobain en de bendeleden van Nirvana, maar ze brengen bijna allemaal melodieuze
meezingers. Soms wat ruiger, zoals in ‘Future Proof’ en ‘Unperson’, soms wat meer
ingetogen zoals in ‘Particles’ of dan weer eerder met een vleugje disco zoals in
‘Overcome’ . De stem van Mason is niet altijd even zuiver, maar dat maakt voor het
enthousiasme van de fans niet uit. De magie van Conor Mason houdt de massa in zijn
bezwering. Met het stevige ‘Amsterdam’ sluit hij de set af, maar niet zonder even een
emotionele boodschap te brengen… Acht jaar geleden stonden we nog in een shitty bar te
spelen in Amsterdam voor een handvol toeschouwers. Nu staan we hier voor een
uitpuilende Alpha-tent en overvolle heuvels aan de zijkanten van het podium! Conor kan
het zelf niet geloven, laat hij zijn fans weten. En dan golft de knaller ‘Amsterdam’ over de
weide in Biddinghuizen.
Voor het laatste concert van de dag blijf ik rondhangen bij de Alpha tent waar over een
uurtje een performance van 2 onsterfelijke ravehelden geprogrammeerd staat…

UNDERWORLD
Wanneer de lichten doven, het podium en de hele tent vol rook worden geblazen en de
(te) lange intro start, is het afwachten of de heren uit Cardiff nog in staat zijn om een jong
publiek te boeien. Hahaha, wat had je gedacht. Deze oude knakkers begeesteren met
‘JUANITA 2022’ meteen de iedereen met hun repetitieve, bezwerende en uiterst dansbare
ritmes en hippe sounds. Ze mogen dan wel flink in de zestig zijn, maar aan de energie van
Karl Hyde op het podium wordt duidelijk dat er van spierverslapping geen sprake is. Hij
huppelt en danst rond als een zestienjarige en zweept het publiek op als een volleerde
rattenvanger van Hamelen! Je moet het maar doen! De songs (of moet ik soundscapes
zeggen…) volgen elkaar op. Wat ze spelen maakt niet veel uit. Je raakt in een roes en
hebt geen enkel pilletje nodig om die anderhalf uur aan te houden. De Alpha tent en de heuvels errond zijn één danstempel! Soms heb je het gevoel dat ze iets teveel inspelen op
de sounds en tricks van het moment waardoor ze aan eigenheid verliezen, maar dat wordt
meer dan gecompenseerd door hun afsluiter… hun wereldhit ‘Born Slippy’.
Underworld is een mooie afsluiter van dag 1. 

Moe en voldaan, zeggen ze dan. 

Op naar dag 2!

nota - meer foto's van Nadia Denys in de rubriek PHOTOS