Festivalverslag; Yellowtime festival—Geel. 4-9-2021 - Berry Rombouts
Reports
About:
Festivalverslag; Yellowtime festival—Geel. 4-9-2021 - Berry Rombouts
Artist:
Yellowtime Festival
Date:
04/09/2021
Venue:
Yellowtime Festival
Place:
Geel
Your Reporter on the Spot:
Berry Rombouts
Festivalverslag; Yellowtime festival—Geel. 4-9-2021 - Berry Rombouts
Na het uitstel van de 2020 editie in verband met het Covid gebeuren, kon deze 10e en tevens jubileum editie gelukkig wel doorgaan, zij het met enkele voorwaarden. Mondkapje op bij de inkom, en je Covid app tonen aan de dienstdoende festivalmedewerkers. Eenmaal binnen mocht het mondkapje af en kon je gaan en staan, en zitten waar je wilde. De Busser festival tuin was gezellig ingericht, met centrale bar, eetkraam, ticket balie, toilet unit en een paar overkappingen, met zitjes, en voldoende tafels waaraan je met meerdere personen lekker kon eten en drinken. En daar werd dan ook gretig gebruik van gemaakt. En op een mooie plaats stond een grote tent met podium opgesteld, met veel stoelen en tafels. Zoals de Nederlandse regering zou zeggen, het is een geplaceerd evenement. Gelukkig zijn de regels mbt het Covid gebeuren in Belgie wat soepeler als in Nederland. En niet onbelangrijk op een festival, het was de hele dag al schitterend weer, en de avondtemperatuur was bijna de hele avond aangenaam.Op voorhand waren dus alle voorwaarden aanwezig voor een fijne avond Live muziek in een geweldige ambiance. O ja, de line –up is hetzelfde als de 2020 editie.
De Belgische lokale (de Kempen) band The Nights mocht om 18.00 uur het festival openen. Deze rock n roll band trapt af met, I saw her coming In, een strak up tempo nummer wat doet denken aan de early Rolling Stones. Met n venijnige gitaarsolo van Freddy Druytz. De band bestaat verder uit; Eddy Laenen-drums, Eddy Potters-bas, Joris Buyens, guitar, en Raf Meeus, vocals. Hun set bestaat voornamelijk uit de jaren 60-70 rock & roll. Met up-tempo songs zoals; Whipped Dog, Big Boss Man, I am not the one for You. Met It’s all over Now, wordt ook n ode gebracht aan de early Rolling Stones. Het bekende Hoochie Goochie Man van Muddy Waters wordt in een eigen up –tempo versie gespeeld, niet slecht, maar ik had liever de slow versie gehoord. En met de ballad Restless Nights laat de band zich van de gevoelige kant horen. Met het bekende Route 66 en My Babe wordt deze set afgesloten. Tijdens deze songs hadden een paar dames zich op de dansvloer begeven, en het werd steeds drukker in en rondom de tent.The Nights hebben zeker een goede, maar n wel wat vlakke set neergezet.
Na de pauze en instrumenten wissel op het podium mocht het Nederlandse Rootbag het publiek vermaken met hun Delta blues set.De bezetting is; Richard van Bergen-guitar en vocals, Roelof Kleijn- bas, bv en Fokke de Jong-drums,hij vervangt de vaste drummer Jody van Oijen vanavond. De band draait eigenlijk rondom het gitaarspel en zang van Richard, die op zijn beurt een geweldige rythm sectie heeft met Roelof en Fokke. De band trapt af met Maybe Someday wat bijna naadloos overgaat in de traditionele shuffle Love tells no Lies waarin Richard opvalt met een venijnige solo. Na wat andere Delta songs roept Headache Tonight wat herinneringen op aan CCR. In het swampy Lay Down demonstreert Richard zijn kunnen met virtuoos fingerpicking gitaarspel. De ietwat rauwe stem van Richard kleurt mooi met de 2e stem van Roelof in een paar songs, vooral in Every little once in a While. Verder op in de set werd er in een song (?) een stukje Prince in verweven, en met een drumsolo van Fokke. Was wel n hoogte punt. In Give me your Hart viel vooral het stuwende bas spel van Roelof op. Door het wat steviger drummen van Fokke werden de songs vanavond iets robuuster, want Jody’s drumspel is toch iets ingetogener als dat van Fokke. Trouwens de meeste songs zijn geschreven door Richard van Bergen. Met de boogie Walk on In wordt de set afgesloten, en heeft het publiek een uur lang kunnen genieten van klasse Delta blues.
De 3e band van vanavond komt ook uit Nederland, maar heeft een Amerikaanse front vrouw, namelijk Michelle Denise aka Sugar Queen. Zoals veel zwarte Amerikaanse vrouwen is zij begonnen in een gospelkoor, maar ze heeft haar sporen al verdiend in de Amerikaanse blues en jazz scene. Sinds 2017 toert ze regelmatig in Europa en vanavond is ze met haar band te gast op het Yellowtime festival. Sugar Queen en haar mannen openen met n fijne shuffle, I am that Kind of Woman, waarmee de band meteen de toon zet voor een energiek optreden. Sugar Queen blijkt niet op haar mondje gevallen, en vertelt met veel passie verhalen, zoals eigenlijk alleen maar de Amerikanen uit het diepe zuiden kunnen, over geloof, strijd,verlies en liefde. Bv over goede raad van haar Big Mama in de song Sassy Mama. Jan van Drunen pakt uit met mooi piano spel in Better Days, dit doet denken aan Gino Vanelli. In de song Creeping zorgen Lars Hoogland en Jean Raven voor een Latin groove met afwisselend drumwerk en subtiel gitaarspel. Sugar Queen zingt prachtig verhalend in de slow blues Wanna take my Man, dat ze het niet erg vind als een vriendin haar man in zou pikken, wat dus veel zegt over die man. Erwin Huygen opent met een vette basintro het catchy Big Leg Girl, waarin Sugar Queen in het laag zingt dat ze een grote auto wil. En Jean speelt fijne ondersteunende rifjes op zijn gitaar. En ondertussen staan er ook wat mensen met dancing shoes op de vloer. Na een paar lekkere up tempo songs vindt Sugar Queen dat we af moeten van dat C virus. Dat kunnen we afschudden met de Shake them off Blues. Met de overtuigend gespeelde Floyd Dixon klassieker Hey Bartender zit deze set er bijna op. De band trakteert het publiek nog op een dampende boogie afsluiter, Hold your Drank. (daar zal de organisatie niet blij mee zijn). Dit was een verrassend goed optreden met Sugar Queen als een onbetwiste charmante podium persoonlijkheid met een geweldige strot. Noot; 10-10-2021 New Album release.
Belgisch trots de Bluesbones met roots in De Kempen mag als headliner Yellowtime afsluiten. Het meeste publiek wat achter in de tuin stond, staat inmiddels op de dansvloer voor het podium. Het zal wel frisjes geworden zijn, maar ik denk eerder dat men niks wil missen van de Bluesbones, die een (alvast gewonnen) thuiswedstrijd spelen. Hun optreden begon een 25 minuten later, maar de heren hadden er zin in, zoveel was meteen duidelijk. Met het pakkende Find my way Out is de toon gezet, zeker op de volle dansvloer. In Demons Blues zet Stef Paglia zich in de spotlights met mooi wah wah spel. Nico de Cock is ook weer opdreef met zijn verhalen, die er in gaan als koek. Als ik het goed gehoord heb komt Nico uit de buurt van Geel. Stef pakt nog eens uit met vloeiend slide spel in Find me a Woman., terwijl Jens Roelandt lekker de maat tikt op snare rand. In het wonderschone Betrayel door Edwin Risbourg geschreven, laat diezelfde Edwin het publiek genieten van zijn geweldig toetsenspel op de Hammond en Rhodes piano. Nico zingt in het trieste Romance for Rent over Roemeense dames die in de prostitutie verzeild raakten. Een hoogte punt is de lang uitgesponnen song; She’s got the devil in Her, dit is toch wel n visite kaartje van de band. Edwin met massief Hammond spel, Stef met weergaloos gitaarspel, Nico met fraaie zang en uithalen en niet te vergeten de solide ritmesectie, Jens en Geert. Na de vermeende korte pauze volgens Nico dan, gaat de band verder met het rockende The Witchdoctor, in gang gezet door Stef. En de dansvloer staat nog steeds vol met dansende, swingende en genietende mensen. Het einde van de set nadert met de boogie Cruisin’ met een rappende Nico. Ondanks het late tijdstip heeft het publiek er nog geen genoeg van, en met de lange slow blues Whiskey Drinking Woman komt er toch een eind aan deze geweldige en stomen. The Bluesbones bevestigen ook vanavond weer hun reputatie als een Uitstekende Live Band. De organisatie van Yellowtime kan terugkijken op een zeer geslaagde jubileum editie, vol goede ambiance en muziek. Op naar een 11e editie.
Foto’s Festival:
Verslag: Berry Rombouts
Foto's: Walter Vanheuckelom