20 JAAR RETIE ROCKT !!! 

Vrijdag de dertiende? Vergeet zwarte katten, hier was het de duivel zélf die een pint pakte in de backstage.

Vrijdag 13 juni — zwart op de kalender, goud op de line-up!

De zon zakte nog niet achter de Retiese bossen of daar stond Lezard op de mainstage. De toon was gezet: donker, dansbaar en dampend.

En daarna kwam hij... Marcel Vanthilt. In een strak kostuum, een nog strakkere blik. Maar wist niet meer of hij in Retie in z'n broek scheet of het een zweet-retie was, Pun Intended ;) voor z’n kleinkinderen was optie 2 de enige juiste uitleg.. 

Zijn passage was vintage Vanthilt: absurd, energiek, en net op het randje van wat een mens kan uitleggen zonder PowerPoint.

De mens bracht “Maandag” – zacht, subtiel, en met nét genoeg melancholie om een halve festivalwei in vervoering te brengen.

Het publiek, de trotse mensen van Retie, moesten Zitten van meneer De Mens, en zoals echte retie rockers het betaamt, zat iedereen in spanning op de wei… Normaal staan de vrouwen het eerst recht bij het hoogtepunt vd song, maar deze keer hadden de mannen geen geduld  — met meezingende kelen en een pint in de lucht sprong iedereen omhoog.
En afsluiten met Irene – warm, meeslepend, als een kampvuur na een onweer.. Bis! Bis! Biertje!

Zaterdag 14 juni — zweet en gitaargeweld.

De kater had nog niet uitgeslapen, maar de dag begon toen bldlns de eerste noten losliet – traag ontwakend, als een festival dat weer ademhaalt.

Op de Metal Stage werd het serieus. Breakfast at Midnight serveerde geen ontbijt maar brute riffs met een bijgerecht van moshpits en blauwe plekken.

Wall of Death werd een muur van vriendschap en wat lichte kneuzingen. Zelfs de zatte hoofden van de avond ervoor kregen ze alweer aan het headbangen alsof Retie een afkickkliniek voor stilzitten was.

Campus bracht jumps, brullen en adrenaline. Even uitpuffen? Enter Bwana, die de taak van Eosine overnam — geen beatdown, wel zweverige soundscapes die je hersenen even herschikten.

Maar lang uitrusten was er niet bij: An Evening With Knives kwam, zag en vouwde het plein dubbel. "Als een sluipschutter met een fuzzpedaal."

Black Bottle Riot riffs zo heet dat ze van de grill leken te komen. Rauw, rokerig, recht in je gezicht.

Ronker bracht punk, mosh en crowdsurfers die dachten dat ze op graspop waren. 

En toen kwam Personal Trainer: een mengelmoes van funky dansmoves, zachte stemmen en oerkreten zoals een brulaap na vier espresso’s.

De Huckelfuckers vertelden dat Retie na 100 jaar eindelijk op rioleringnetwerk aangesloten is, jawel. En Tette’zot?. Retie? Los!

Ramkot. Zachtjes begonnen, alsof ze je wilden wiegen. Maar dan… twee vuistslagen in je trommelvlies. We hebben nog steeds gehoorbeschade!

Customs begonnen met een topset, maar hadden even geen stroom, dat bouwde de spanning wel op voor: Pet Cemetery! Ge-wel-dig! 

En het publiek had er al om gevraagd, en met Rex bleek het nog maar eens. The band is back!

Op naar de afsluiter: Evil Invaders. Vlammen, rook, gillen, grunten — een show die zelfs je grootmoeder zou laten crowdsurfen met haar rollator!

Afterparty met DJ Carl. Alsof hij de tijd terugdraaide naar 1990. Rock, roll, en drie dames in netkousen en kettingen, met net genoeg kleding om als “festival chic” door te gaan. Het dak ging er af!

Conclusie?

Deze editie was een vuist in de lucht! Op naar de volgende 20 jaar!