De Maré begon in  zijn vroege kinderjaren muziek te maken. Hij maakte zijn eerste composities op een meetlat of demonteerde de buffetpiano en deed er alles aan om het kerkorgel te kunnen bespelen. De klank van orgels zindert eigenlijk nog steeds door in de composities van Noland Sunn.

 

Aanvankelijk speelde Rik klassieke gitaar. Al snel kwamen singer-songwriters als Nick Drake, Leonard Cohen en Elliot Smith of Neil Young op zijn radar.

 

In de daaropvolgende jaren ontwikkelt de muzikant een fascinatie voor klank en begint hij te experimenteren met zelfgemaakte instrumenten zoals een ‘disembodied cello’, een strijkinstrument zonder klankkast. Ook een stofzuiger en pianosnaar vormt hij om tot nieuwe instrumenten.

 

Rik speelt naast gitaar ook piano, bas, banjo en orgel. In 2005 wordt hij vast bandlid en multi-instrumentalist bij ‘Kiss the anus of a black cat’, het soloproject van Stef Heeren,  waar hij tot 2012 actief blijft.

 

De laatste jaren wijdt hij zich verbeten aan het songschrijven, weg van de clichés, met een eigen geluid en poëtische teksten.

 

Als songschrijver heeft hij een voorliefde voor verhalen, mysterie en symboliek maar haalt hij zijn inspiratie ook uit de condition humaine. Veel van zijn teksten onstaan uit droombeelden. De naam Noland Sunn is een nachtgezicht van een gedroomd landschap.

 

Zijn voorliefde voor akoestische gitaren en vintage orgels schemert door in sfeervolle en krachtige songs.