Ron en Charlotte openen samen  met drummer Paul Wooden en bassist Will Overton met het lekker funky en soul full klinkende 'Little White Lies'. Ron schreef dit nummer zelf verzorgt samen met Charlotte voor de harmonieuze samenzang. Het nummer heeft een lekkere groove, Charlotte imponeert met korte pittige riffjes op de toetsen en Ron Sayer laat onmiddellijk horen over goede vingers te beschikken in de knappe gitaar solo. Aan lef ontbreekt het Charlotte niet, want om 'Nutbush City Limits' van icoon Tina Turner te zingen moet je echt wel ballen aan je lijf hebben. Hoewel Charlotte over een andere klankkleur beschikt en ook dat rauwe van Tina niet heeft, mag ze best tevreden zijn over haar vocale prestaties. Net als Ron die zijn gitaar heel indringend laat scheuren. Het viertal is een geoliede machine en is perfect op elkaar ingespeeld en dat horen we ook in 'Mojo Boogie' waarin bassist Will Overton laat horen over een meer dan goede stem te beschikken. Charlotte Joyce kleurt de song met haar honky tonky toetsenwerk. Het ritme vertraagt in het jazzy soulachtige 'Mr. Weatherman'. Charlotte beschikt over een stem met heel wat power en Ron versterkt de kracht van het nummer nog door zijn imposante solo op de Fender. 'My Mother In Law' boet wat aan kwaliteit in, maar in het eigen geschreven 'I Ain't Leaving' komt het talent van Ron Sayer weer helemaal boven drijven. Hij beheerst het volledig nummer op weergaloze wijze. 'I'm Tore Down' van legende Freddie King kent elke muziek liefhebber wel en toch hebben Ron en Charlotte er een heel aangename versie van gemaakt met eigen accenten. Charlotte is dominant aanwezig op haar keyboards en ook vocaal komt ze weer erg sterk uit de hoek.

Will Overton is niet alleen een erg goede bassist, hij liet eerder op het album al horen dat hij ook een erg goede stem heeft. Op Sean Costello zijn 'Anytime You Want' waagt hij zich aan een duet met frontvrouw Charlotte. Will voelt zich duidelijk goed in deze positie want als een echte frontman neemt hij het publiek met succes op sleeptouw. Sayer zelf blijft niet op de achtergrond en tovert weer een heel mooie solo uit zijn gitaar. Met een drum intro start Paul Wooden 'Chevrolet'. Ron Sayer Jr. blijft imponeren op zijn zes snarig instrument. Zijn knappe gitaar solo's zijn technisch uitstekend en heel gevarieerd en heel belangrijk, ze zijn nooit vervelend of te lang. In het eigen geschreven 'Mañana' klinkt hij erg funky. Op het album 'Hard To Please' is 'Time For Goodbye' het meest beklijvende nummer en ook op het live album bezorgt dit geweldige nummer je kippenvel. Vocaal is Charlotte Joyce hier op haar best. De kracht, de passie en intensiteit die de zangeres in dit nummer legt is fenomenaal. Op het moment dat de bevallige Charlotte stopt met zingen neemt haar muzikale partner Ron het met zijn Fender Telecaster erg knap en met even veel gevoel over. Top nummer. De band bewijst nogmaals zijn klasse in de Hendrix afsluiter 'Fire'. Heerlijke psychedelische bluesrock klanken vullen de zaal van The Little Theater in Sheringham en de vier muzikanten trekken al hun registers open. Ook in dit ruigere nummer staat de strot van Charlotte haar mannetje. Het bonusnummer is de toegift 'I Wonder Who', een oud blues nummer van Muddy Waters. De versie van Ron en Charlotte leunt kort aan bij de versie die Rory Gallagher maakte van het nummer. Het knappe en energieke vingerwerk van Ron Sayer is om duimen en vingers af te likken. 'Live At The Little Theatre' is een uitstekend live album. Heel gevarieerd, met veel emotie en met vier prima muzikanten die elk hun kans krijgen en nemen om hun eigen kwaliteit en klasse in de verf te zetten, zonder dat ze het uitstekend geheel verwaarlozen.

Walter Vanheuckelom

Track Listing