MICK PINI - PAPA VOODOO

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mick Pini is een in Duitsland gevestigde bluesgitarist, zanger, beeldend kunstenaar en fotograaf uit Leicester. ‘Papa Voodoo’ is zijn 26e album in een carrière van 58 jaar en zijn derde album met Audio 54. Craig Marshall (Audio 54) is een collega muzikant uit Leicester die een innovatieve indieproducer is geworden, die Mick aanvankelijk benaderde om te werken aan wat de titeltrack van het album is geworden. Zowel Mick Pini als Graig Marshall genoten internationaal succes met Pini's jubileumalbum ‘Back Track’, dat wereldwijd in de hitlijsten stond en het duo heeft ook het album ‘The Way Ahead’ en 2 EP's uitgebracht. 'Papa Voodoo’ brengt de samenwerking nog een stap verder, aangezien Pini zijn Peter Green bluesinvloeden uitbreidt naar fusion, funk, soul, world, ambient muziek en zelfs reggae. Er staan veertien originele songs op 'Papa Voodoo'. Mick en Graig schreven, apart of samen, aan elk nummer.

 

 

 

 

 

 

 

 

Het album opent met het dromerige, instrumentale 'Duck Soup', waarvoor Pete Feenstra de titel bedacht. Het nummer past bij een idee dat Pini had om een nummer te maken in de fusion stijl van Jeff Beck. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat het prachtige Wah Wag gestuurde gitaarwerk van Pini de hoofdrol opeist in deze 'Duck soup'. Met zijn gruizige stem zingt Mick Pini de titeltrack 'Papa Voodoo'. Het nummer heeft een luie funky groove en Pini etaleert andermaal zijn klasse als gitarist. 'Funky Delicatessen' is de perfecte titel voor het heerlijke funky werk dat daarop volgt. Het is bijna vier minuten genieten van de uitstekende, erg funky baslijn van Graig Marshall (Audio 54). Hij neemt niet alleen de bas voor zijn rekening maar ook het bekoorlijke toetsenwerk. Mick Pini imponeert ook in deze 'Funky Delicatessen' met subliem snarenwerk op zijn  sixstring. Het instrumentale 'Mornington Crescent 69' vertelt volgens Pini een waargebeurd verhaal over een berooide muzikant die werd achtervolgd door arbeiders van de metro. De muzikant wist nog net op de metro te springen, maar toen drong het tot hem door dat hij nog geen kaartje had. Audio 54 zorgt ook in deze mix van jazz en blues weer voor een uitstekende begeleiding op de toetsen. De blazers voegen wat soul toe aan het nummer. Mick Pini neemt buiten de gitaar ook de bas voor zijn rekening. 

 

 

 

 

 

 

 

In het dromerige jazz fusion nummer 'Got To Get My Way Home' vertelt Pini een waargebeurd verhaal. Op een bepaald moment zat hij vast in Canada zonder visum en werd hij geconfronteerd met deportatie. Gelukkig voor hem kwamen een paar legale mensen tussenbeide om hem te helpen. Hier krijgt Pini op de gitaar hulp van gitarist Colin Ross. Graig Marshall zorgt voor een Latijnse groove, waar Mick Pini op een knappe wijze zijn gitaarklanken in verweeft. Het vocale werk komt van Marshal Mytha III. Met het instrumentale en heel dansbare 'Make It Last' gaan Mick Pini en Graig Marshall weer de funky fusion weg op. Mick Pini is altijd al een grote fan van Peter Green geweest. In de instrumentale slowblues drukt hij zijn gevoel uit voor het verlies van zowel zijn moeder als van zijn held Peter Green. Hij nam deze zes minuten durende slowblues al eens eerder op, maar ik ben toch heel blij om dit pareltje ook op dit album tegen te komen. Wat tonatie, frasering, echo en al die kleine gitaartechnieken betreft die van Peter Green, de gitaarvirtuoos Peter Green maakten heeft Mick Pini volledig onder de knie. Prachtige slowblues. Een ander pareltje is de trieste slowblues 'A Cold Day In Memphis', een nummer over verloren liefde en eenzaamheid in Memphis. Greg Wittner schittert op het Hammondorgel en de elektrische piano. Het gevoelvolle en prachtige gitaarwerk van Pini maakt het instrumentale gedeelte helemaal af. 

 

 

 

 

 

 

 

Het aggessievere 'Never Goes Away' doet wat aan Robin Trower in zijn beginjaren denken. Mick Pini herbewerkte 'Theme From Icarus'. Hij schreef het nummer dertig jaar geleden met de bedoeling een moment in de tijd of een tijdperk vast te leggen. Met alleen de gevoelvolle gitaar van Pini en de synthesizers van Audio 54 is dit prachtige filmmuziek. Met een uitstekende baslijn weet Graig Marshall een perfecte groove neer te zetten voor het griezelig en geheimzinnig klinkende 'Yo Yo Love'. Met zijn sferisch en Wah Wah gestuurd gitaarwerk creêrt Pini een speciale sfeer. Er volgen nog twee bonustracks te beginnen met 'Memphis Jazztronica' een heel slechte remix van 'A Cold Day In Memphis', die op geen enkel moment kan bekoren. Het album wordt afgesloten met het vrolijke reggae nummer 'You No Betta', waarin Pini terugdenkt aan zijn jeugd in Highfields in Leicester. Ik ben geen liefhebber van een drumcomputer en synthesizers dus was ik wat sceptisch toen ik dit album moest bespreken. Na het album een aantal malen te hebben beluisterd moet ik zeggen dat Nick Pini van 'Papa Voodoo' best een aangenaam en gevarieerd album heeft gemaakt, dat zeker bij heel wat muziekliefhebbers in de smaak zal vallen. Daar bovenop is Mick een meer dan uitstekend gitarist. (7/10)

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

01. Duck Soup

02. Papa Voodoo

03. Funky Delicatessen

04. MorningtonCresent 69

05. Got To Get My Way Home

06. Spark

07. Make It Last

08. Blues For Peter Green

09. A Cold Day In Memphis

10. Never Goes Away

11. Theme From Icarus

12. Yo Yo Love

13. Memphis Jazztronica

14. You No Betta