GILES ROBSON - SEVEN BLUES CLASSICS

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De in het Verenigd Koninkrijk gevestigde mondharmonicaspeler, zanger en songwriter Giles Robson, werd geboren in 1978. Giles heeft drie albums opgenomen en heeft vele fans in het Verenigd Koninkrijk, Europa en zelfs Rusland. Zijn eerste mondharmonica had Giles op zijn veertiende en kort daarna zag hij een concert van het Amerikaanse Piedmont bluesduo Cephas & Wiggins in het plaatselijk cultureel centrum. Vanaf dat moment was hij verslaafd aan de blues. Robson kent en begrijpt de traditie van de blues, maar is niet bang om de muziek in onverwachte richtingen te sturen. In 2016 tekent hij bij label V2 Records Benelux en daar wordt in oktober van datzelfde jaar het album 'For Those Who Need The Blues' uitgebracht. Het was meteen een schot in de roos, want het album kende heel wat succes en won heel wat prijzen. In december 2016 kwam Giles in Nederland voor het eerst in contact met Joe Louis Walker. De twee voelden elkaar heel goed aan en Giles vroeg aan Walker om samen een akoestisch album te maken. Grammy winnaar Joe Louis Walker had daar wel oren naar en hij nam contact op met pianovirtuoos Bruce Katz. Iets meer dan een jaar later ontmoetten Walker, Katz en Robson elkaar in het ijskoude Woodstock, New York en namen daar 'Journeys To The Heart Of The Blues' op. Het is een warm, prachtig gespeeld en soulvol gezongen album van traditionele blues. In 2018 bracht Alligator Records het album uit in Noord-Amerika, Australië, Nieuw-Zeeland en Japan. Munich Records, een divisie van V2 Records Benelux, bracht het in Europa uit. Daarmee was Memphis Blues Music Award Double Nominee Giles Robson, de eerste en enige Britse of Europese bluesartiest die een album uitbracht bij Chicago's legendarische Alligator Records, het beroemdste en langstlopende actieve blueslabel ter wereld. Datzelfde jaar verscheen ook nog het album 'Roller Coaster! (A Ride Through Walter's World)', een tribute album aan Little Walter, dat Giles samen Chris Corcoran opnam. Op 20 september 2019 verscheen bij American Showplace Music het album 'Don't Give Up On The Blues'. Op dit album van Giles Robson staan twaalf originele, zelf geschreven songs. Giles laat zich op dit album begeleiden door een Amerikaanse band met Bruce Katz op toetsen, Aaron Lieberman op gitaar, Antar Goodwin op bas en Ray Hangen op drums. Op drie mei 2024 nam Adrian Gaines in The Temperance in het stadje Leamingto, Spa, UK het nieuwe album 'Seven Blues Classics' op. De acht nummers van zanger/mondharmonicaspeler Giles Robson werden live opgenomen. Instrumentaal werd Giles bij deze opnames bijgestaan door gitarist Manny Fizzotti. Er staan zeven blues klassiekers en één origineel Giles Robson nummer op 'Seven Blues Classis'.

 

 

 

 

 

 

 

Het album opent met het geweldige 'Walkin' Blues', een nummer van Robert Johnson, die het in 1937 opnam. Gitarist Manny Fizzotti bepaalt het ritme met zijn knap vingerwerk op de akoestische gitaar. We geloven elk woord van de emotionele tekst die Giles zingt en zijn uitstekend en jammerend mondharmonicawerk is een lust voor het oor. Ook het fantastische solowerk van Manny op de akoestische gitaar zal vele gitaarliefhebbers kunnen bekoren. Hoewel 'Walkin' Blues' al negentachtig jaar oud is heeft het nog niets van intensiteit en klasse ingeboet. Het publiek in The Temperance luistert aandachtig naar het fijne en sublieme akoestische werk van Giles en Manny en laat achteraf duidelijk hun appreciatie merken. Met de Big Bill Broonzy cover 'Key To The Highway' blijft Robson in dezelfde tijdsperiode van de opener 'Walkin' Blues'. 'Key To The Highway' was het eerste nummer dat werd gekozen in de Blues Hall Of Fame'. Pianist Charlie Segar nam in 1940 het nummer als eerste op. Giles zingt 'Key To The Highway' met veel gevoel en overtuiging. Instrumentaal etaleren Manny en Giles andermaal hun grote klasse. Giles doet dat met subliem broeierig blaas en zuigwerk op de mondharmonica en Manny met weergaloos vingerwerk op de akoestische gitaar. 

 

 

 

 

 

 

 

Met 'Hoodoo Man Blues' kiest Giles Robson voor een Chicago bluessong uit de golden sixties. In 1965 nam blueslegende Junior Wells met zijn Chicago Blues Band, met Buddy Guy op gitaar, zijn debuutalbum 'Hoodoo Man Blues' op. De originele versie werd in een veel hoger tempo gespeeld dan de vijf minuten durende, akoestische versie die Giles Robson en Manny Fizzotti in The Temperance spelen. Het akoestische 'Hoodoo Man Blues' is één van de vele hoogtepunten op dit prachtige album. Ook hier kunnen we met volle teugen genieten van het indrukwekkende blaas en zuigwerk van Giles op de mondharmonica. De man lijkt een paar extra longen te hebben als hij beklijvend lang uithaalt op zijn kleine, maar o zo mooi klinkend instrument. Natuurlijk mogen we ook het heel fijn snarenwerk van Manny Fizzotti hier niet vergeten. Er komt wat meer swung in de muziek van Giles Robson met de Son House klassieker 'Death Letter Blues' uit 1965. Deze song vertelt het verhaal van een man die op een morgen een brief krijgt dat zijn vrouw overleden is. Nadat hij naar het mortuarium en de begrafenis is geweest keert de man in een diepe depressie terug naar huis. Door de intieme akoestische setting van Giles en Manny weet het nummer nog meer te ontroeren. Er klinkt wanhoop in de stem van Giles wanneer hij deze klassieker zingt. Hij weet weer te imponeren met knap mondharmonica solowerk. 

 

 

 

 

 

 

 

Begin jaren vijftig nam Sonny Boy Williamson bij Trumpet Records zijn zelf geschreven 'Nine Below Zero' op. De song vertelt het verhaal van een eenzame man, die naar warmte en genegenheid verlangt, maar verlaten en onbereikbaar is. Giles en Manny maken er een zes minuten ontroerend en emotioneel meesterwerk van met hun instrumenten in een glansrol. Ze bouwen met hun instrumenten het nummer stapsgewijs op naar een uitstekende climax. Van de zeven blues classics is 'Crossroads' van Robert Johnson uit 1937 misschien wel het meest bekend. Iedereen kent het nummer van de zanger die zijn ziel verkoopt aan de duivel in ruil voor succes en roem. Of Giles zijn ziel ook verkocht heeft weet ik niet. Wat ik wel weet is dat hij een begenadigd mondharmonicaspeler is die zijn gevoelens perfect weet over te brengen met zijn mondharmonica. Luister zelf maar eens hoe gevoelvol en virtuoos hij is op zijn kleine instrument tijdens 'Crossroads'. De versie van 'Crossroads' door giles Robson is het absolute hoogtepunt op dit meer dan uitstekende album. De zevende en laatste Blues Classic is de Son House cover 'Louise McGhee', waarin Giles het ontroerende verhaal vertelt van een mislukt huwelijk en het lange wachten op verzoening. De pijn is niet alleen hoorbaar in de stem van Giles, maar ook in het gevoelvolle snarenwerk van gitarist Manny Fizzotti en het fijne mondharmonicawerk van Robson. 

 

 

 

 

 

 

 

Met een perfecte imitatie van de stoomfluit van een trein trekt Giles Robson op zijn mondharmonica het afsluitende 'G.R.'s Locomotive Blues' op gang. Het is een origineel, door Giles geschreven instrumentaal nummer. Robson speelt het nummer solo en neemt de luisteraar in deze mondharmonicablues mee voor een rit met de trein met een stoomlocomotief. Met zijn virtuoos blaas en zuigwerk op de mondharmonica sluit de Brit Giles Robson het album 'Seven Blues Classics' af. Giles Robson, een naam die synoniem is met mondharmonica meesterschap, brengt ons met 'Seven Blues Classics' een album dat teruggrijpt naar de essentie van de blues. Dit akoestische album biedt een intieme kijk op Robson’s muzikale wereld en doet eer aan de rijke traditie van bluesmuziek. Elk nummer klinkt als een eerbetoon aan de grootheden die de bluesgeschiedenis hebben vormgegeven, met een respectvolle benadering van het oorspronkelijke materiaal. Robson’s mondharmonica is, zoals altijd, het middelpunt van de muziek. Zijn spel is subtiel en doordrenkt van emotie, maar nooit overdreven. Hij weet precies wanneer hij de melodie moet laten ademen en wanneer hij zijn instrument de ruimte moet geven om te schitteren. 'Seven Blues Classics' is een album dat de ware bluesliefhebber zal weten te waarderen. Het is een eerbetoon aan een genre dat Robson tot in de puntjes beheerst, en het laat zien hoe krachtig de blues kan zijn, zelfs (of juist) in zijn meest eenvoudige vorm. Dit album is niet alleen een must voor fans van Giles Robson, maar ook voor iedereen die de ware essentie van de blues wil ervaren. (8,5/10)

 

 

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

01. Walkin’ Blues  – Robert  Johnson

02. Key To The Highway – Big Bill Broonzy

03. Hoodoo Man Blues – Junior Wells

04. Death Letter Blues – Son House

05. Nine Below Zero – Sonny Boy Williamson

06. Crossroads  – Robert  Johnson 

07. Louise McGhee – Son House

08. G.R.'s Locomotive Blues - Giles Robson

 

 

 

Giles Robson: Zang en mondharmonica

Manny Fizzotti: national steel + akoestische gitaar