Steve Harley speelde gisterenavond voor een halfvolle festivaltent in het rustieke Vlaamse dorpje Zulzeke zijn enige Belgische concert van dit jaar. Hij kreeg ondersteuning van een sterke rockband met onder meer all-round gitarist Paul Cuddeford en de fantastische ouwe getrouwe Stuart Elliott (drums) in de gelederen. Het concert begon in mineur door allerlei technische problemen waardoor monitors niet werkten en Steve tot zijn groot ongenoegen zichzelf nauwelijks kon horen. Pareltjes als Mr Soft, The Best Years Of Our Lifes en Mr Raffles gingen door al deze ellende volledig de mist in. Steve probeerde zich met de moed der wanhoop te herpakken maar het geluid bleef hem saboteren. Was de technicus een eindje gaan wandelen? Men vroeg het zich af. Toen Harley met 'Suzanne' een verstilde ode aan zijn held Leonard Cohen inzette kreeg hij de babbelaars achteraan de tent niet stil en liep ook deze poging faliekant af. De zanger nam revanche met een snoeihard 'I Believe Love's A Prima Donna' waarin Cuddeford één van zijn briljante solo's van de avond neerzette. Het epische 'Sebastian' kreeg het publiek weer met zich mee en met een afsluiter als 'Make Me Smile', inclusief de memorabele flamenco solo, zette de Londenaar de puntjes helemaal op de i. De stem van Harley mag dan wel niet meer helemaal klinken als weleer -de hoge noten haalt hij echt niet meer- maar de bezieling en de 'goesting' van de 65-jarige is er nog. Zeker niet het beste concert dat we van hem zagen maar toch tevreden dat we erbij waren.