ZAC  HARMON BAND / SUPPORT VANESSA PETERS – DE BOSUIL – WEERT 10 NOVEMBER 2019 – Berry Rombouts

 

 

 

 

 

Om in dit jaargetijde de kou enigszins te vergeten, toog ik in de namiddag naar De Bosuil in Weert, om me te warmen aan de vibes van goede (blues )muziek. Ik had Zac Harmon al eens gezien op het Moulin Blues festival, en wist dus op voorhand al, dat het een aangename avond zou worden.

 

Vanessa Peters (USA) en haar band mochten de avond openen. Om eerlijk te zijn, ik had nog nooit van haar gehoord, ondanks dat deze dame al 11 albums op haar naam heeft staan. Komt natuurlijk omdat ik niet zo huis ben in de folk, indie muziek.

Ze schrijft al haar songs zelf en ze heeft wat te vertellen, ze is maatschappij kritisch en benoemt die items in haar songs. Ze heeft het bv over het verschil tussen mensen die alles bezitten en mensen die arm zijn. En over bullies die uiteindelijk toch losers worden. Ze heeft een mooie zuivere stem, die vergelijkbaar is met bv Amy Mc Donald.en Joni Mitchell. Ze staat met een goede band op het podium, de gitaar (electrisch/akoestisch) overheerst in de band, maar op een aangename manier. Tussen de songs door verteld ze ook waar de songs over gaan.

 

Een paar songs bleven me bij, The Riddle, Carnival Barker, en de toegift van de Fleetwood Mac cover, You make Lovin’ Fun. Het was een boeiende set van bijna 45 minuten. Bijna op het eind van Vanessa Peters’ optreden raakte ik in gesprek met Chris Gipson, de bassist van Zac Harmon. Op enig moment vroeg ik naar de huidige band bezetting. In plaats van een antwoord nam hij me mee backstage, stelde me aan iedereen voor, en de mannen schreven hun namen op papier. Wat een service, en wat een aardige gasten. De bandbezetting is nog het zelfde als toen zij optraden op het Moulin Blues festival in 2018.

 

 

Na de instrumenten change op het podium, is het de beurt aan Zac en zijn mannen om het publiek te entertainen, met echte swingende Delta blues. De band start met een funky intro, waarmee Zac op het podium wordt verwelkomd. Na het swingende 2e nummer waarin Zac een paar gemene solo’s speelt, en waarin het stuwend organspel van Corey opvalt, horen we in het lange ‘The blues is Real’ geweldige lead zang van Zac, en mooie koortjes van de band. Meteen hierna schakelt de band naadloos over naar de slow bluessong ‘Keep your feet on the ground’. Met veel emotie gezongen door Zac, en met huilend gitaarspel van Zac, en ondersteund met afwisselend gevoelig en massief toetsenspel van Corey. TOP.

 

Zac stelt hierna de band voor; Corey Carmichael -keys+bv, Texas Slim-gitaar+bv, Chris Gipson-bas+bv en achter de trommels Djamille Byrom + bv. Aansluitend verteld Zac, dat zijn onlangs uitgebrachte album Missisippi BarbQ al 16 weken onafgebroken in de top van de Amerikaanse soul/ blueslijst staat. Dit is zijn laatste optreden van de Europese tour en Zac heeft nog 7 cd’s over. Die kan men na afloop nog kopen, gesigneerd en inclusief een paar originele persoonlijke Missisippi BBQ tips van Zac. Het is nu ook tijd om wat songs van dat nieuwe album te spelen, en met een geraffineerde organ solo zet Corey de funky song ‘Make a dollar out of 15 Cents’ in gang. In deze song geweldig funky drumwerk van Djamille en vet groovend snarenspel van Chris op zijn bas. Dit is een hele fijne ritmesectie! Bij een paar mensen gaan de voetjes van de vloer. De titelsong ‘Missisippi BarbQ’ roept herinneringen op aan de soultijd van 1970, een gepolijste song, dansbaar en mooie zangkoortjes. ‘Baby Pleeze’ gaat over een gemene vrouw, waar een man niet bij weg kan/wil komen. Lekker boogiewoogie deuntje met mooi hamerend piano spel van Corey, en leuke dans moves van Zac, Chris en Texas.

 

Zac heeft in de traditionele swampy bluessong ‘I am bad like Jesse James’ een heel verhaal te vertellen, je zou het een blues rap kunnen noemen. Heerlijk groovend nummer met wederom fantastisch pianospel van Corey. Zac heeft toch wel een patent op catchy blues songs die met een jaren 70 soulsausje overgoten worden. ‘I am a Healer’ is ook zo’n (lange)song. Met een paar gemene gitaarsolo’s van Zac, dwingend organ spel, en met mooie koortjes erin verweven. Tijdens een instrumentaal blues nummer komt Zac zonder gitaar en micro van het podium af, om tussen het publiek in, eens uit te leggen wat blues precies is, en wat blues inhoud. Het is niet zozeer een kunstvorm, maar een gevoel. In het kort, als je gelukkig bent kun je de blues hebben, als je pech hebt, of je partner is er vandoor, of je wint de lotto, bij dit alles kun je de blues hebben. Dat is hoe je je voelt. Zo krijgt het publiek een blues ervaring, gepassioneerd uitgelegd en verteld door A Real Bluesman uit Jackson, Missisippi. Zijn naam is Zac Harmon, authentieker uitgelegd ga je niet meer meemaken, denk ik. Geweldig.

 

Na deze uitgebreide blues beschouwing gaat de band verder met een aanstekelijk up tempo nummer. In dit laatste nummer van deze set ‘Boogie woogie’ ofwel 7-40-7 zet Zac zijn muzikanten nog eens in de spotlights. De heren laten met een solo op hun instrumenten nog eens horen, dat ze in heel veel in hun mars hebben. Dit is een goed op elkaar ingespeelde band, van ervaren muzikanten die er verschrikkelijk veel plezier in hebben, om samen muziek te maken en het publiek te vermaken.

 

Het publiek krijgt nog een toegift, de Bob Dylan klassieker ‘Knocking on Heaven’s Door’ wordt door de heren gloedvol gespeeld. De ritmesectie zorgt er nog steeds voor dat Corey nog eens los gaat op zijn organ, en dat Zac en Slim om beurten nog eens fel op hun gitaren uithalen.

Na bijna 1.45 uur genieten is deze enerverende gig voorbij. Het publiek heeft amper tijd gehad om op adem te komen. De band speelde bijna allemaal up tempo nummers, en er was veel interactie met het publiek. Ik denk dat de band en het publiek een geweldige avond hebben beleefd.

En nog de complimenten voor de mannen van het licht en geluid van de Bosuil, het was top verzorgd.

 

 

 

Verslag en foto’s : Berry Rombouts