YELLOWTIME FESTIVAL - GEEL 7 SEPTEMBER 2019 - Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
YELLOWTIME FESTIVAL - GEEL 7 SEPTEMBER 2019 - Walter Vanheuckelom
Artist: 
Yellowtime Festival
Date: 
07/09/2019
Venue: 
Yellowtime Festival
Place: 
Geel
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
YELLOWTIME FESTIVAL - GEEL - 7 SEPTEMBER 2019 - Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
 
De weersvoorspellingen waren niet zo goed voor het weekend waarin het negende Yellowtime Festival zou plaatsvinden. Achteraf viel de regen nog mee, bovendien had Greet en haar ploeg er voor gezorgd dat iedereen die dat wilde droog zou kunnen genieten van de vier optredens. Rond zes uur s'avonds mocht het Dries Bongaerts Trio het festival openen. Het was dan ook een verrassing wanneer we Dries alleen op het podium zagen verschijnen. Zijn twee muzikale vrienden waren er door omstandigheden niet geraakt, maar daar trok troubadour Dries zich niets van aan. Zijn set bestond voornamelijk uit eigen nummers, die vooral uit het album 'For The Light In My Heart', dat in oktober 2017 verscheen, kwamen. De liefde en het daarmee gepaard gaande liefdesverdriet waren in heel wat songs van Dries het onderwerp. Met zijn ietwat hese stem en zijn akoestische gitaar nam Dries ons drie kwartier mee in zijn wereld, een combinatie van schoonheid, geluk en droefheid. Zelf kende ik Dries niet en ik weet dan ook niet of de titels helemaal juist zijn. Met 'Money' en het heel aantrekkelijke 'Jessie' trok Dries de folk kaart. Het mooie 'A Friend' werd gespeeld met de bottleneck op de dobro en ook het rootsnummer 'Way Down' behoorde tot de hoogtepunten van Dries zijn concert. Nadat hij bijna heel zijn concert eigen nummers had gespeeld, sloot Dries zijn optreden af met twee covers, waaronder 'Hard Times Come Again No More', een nummer van Stephen Foster, de peetvader van alle Amerikaanse singer/songwriters, die de song publiceerde in 1854. Mavis Staples en Bob Dylan zorgden er voor dat dit nummer een breder publiek bereikte.Bij één van de laatste nummers kreeg Dries op het podium gezelschap van een heel jong meisje, dat al het gehele optreden voor het podium gedanst had op de muziek van Dries. Een festival openen is nooit gemakkelijk en al zeker niet als je dat in je eentje moet doen, maar dat scheen geen probleem te zijn voor deze Belgische troubadour, die op een mooi optreden mag terugblikken.
 
 
 
Voor meer foto's van Dries Bongaerts op het Yellowtime Festival, klik op de link van mijn fotoalbum : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157710750019806
 
 
 
Twee jaar geleden stond Richard van Bergen al op het podium van het Yellowtime Festival. Toen samen met Guy Verlinde & The Houserockers, nu met zijn eigen blues en roots trio Rootbag. Buiten zanger/gitarist Richard van Bergen bestaat Rootbag uit bassist Roelof Klijn en drummer Jody van Ooijen. Samen brachten ze twee albums uit, namelijk 'Rootbag' in 2014 en 'Walk On In' in 2017. Hun broeierige muziek vindt zijn oorsprong aan de Mississippi Delta en in New Orleans. Het is ruwe Delta blues met swampy ritmes, waar op tijd en stond ook nog wat voodoo bijgevoegd word. Met 'Headache Tonight' werd dadelijk stevig begonnen. De dwingende en meeslepende ritme sectie met Jody en Roelof eiste dadelijk de aandacht van de aanwezigen op. Richard zelf beschikt over een volle en aangename stem om naar te luisteren en bovendien is hij een zeer begaafd gitarist. Het is een plezier om hem bezig te zien en te horen op zijn Steffsen Telecaster. Heel gevarieerd gitaarspel, dan met het plectrum maar ook heel veel met de vingers en de duim. 'Maybe Someday' ging op hetzelfde elan verder, het had een rauwe Southern swampy groove en gitaar riffs die je wisten te raken. Richard vertelde me ooit in een interview dat Jimi Hendrix de beste gitarist aller tijden is en dat je Jimi niet teveel mag proberen te evenaren want dan val je toch dikwijls in affronten. Toch probeerde hij het in het volgende nummer 'Love Tells No Lies', dat de psychedelische bluesrock weg van Hendrix op ging. Het dwingende slagwerk van Jody op zijn Ludwig en de knappe diepe baslijn van Roelof op zijn Fender bas zorgden voor een heerlijke groove, waarop Richard zinderend uithaalde op zijn sixstring. Na dit overweldigend begin werd het iets rustiger met de lekkere meeslepende blues shuffle 'That's What You Do To Me', dat een heel aanstekelijk refrein bevatte. Roelof Klijn begon met een diepe lekkere bas groove aan 'When He Comes'. Weer een vette blues song waarin Richard een portie gospel vermengd had. In 'Middle Of The Night' hing een ietwat spookachtige sfeer. Groovemaster Roelof Klijn was uitdrukkelijk aanwezig met een zware pompende baslijn en de heerlijke gitaar riffs van Richard waren weer een lust voor het oor. Heerlijk nummer met opnieuw uitmuntend instrumentaal werk van het trio. Rootbag was uitstekend bezig toen er plots een kink in de kabel kwam tijdens het opwindende 'Nobody'. Het geluid viel uit en we werden allemaal in het donker gezet. Naar ik hoorde was er een defect aan de stroomgenerator en die leek niet in één, twee, drie opgelost te geraken. Er werd even gevreesd dat het festival voor zaterdag er op zat. Ik geloof dat het wel een uur geduurd heeft eer er terug beweging op het podium kwam. Ondertussen had Rootbag hun concert moeten stopzetten en hadden ze alles afgebroken. Redder van dienst op dit moeilijke moment was troubadour Dries Bongaerts die gewapend met zijn stem, zijn akoestische gitaar en zijn mondharmonica en bovenal met een groot hart, in het midden van de tent met een reeks covers het publiek toch wist te verwennen. Hij slaagde er in om het publiek luidkeels te laten meezingen tijdens de Bob Dylan cover 'Like A Rolling Stone' en ingetogen tijdens 'It's All Over Now Baby Blue'. Dries kreeg bij momenten meer applaus dan tijdens zijn concert. Dat Greet deze jongeman maar een goeie bonus en een dikke dank je wel geeft, want Dries heeft dat meer dan verdiend.
 
 
 

 

Voor meer foto's van Rootbag op het Yellowtime Festival in Geel, klik op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157710750176796
 
 
 
 
 
 
Daarna was het de beurt aan Kat Riggins en haar Blues Revival. Kat Riggins is een geweldige Amerikaanse zangeres en frontvrouw uit Miami, die momenteel ook heel erg bekend is in Nederland. Haar eerste optreden in België was in De Crossroads in Olen in het voorjaar van 2015 en sindsdien heeft ze toch al op een paar mooie festivals gestaan. Met haar Nederlandse band Blues Revival, die bestaat uit gitarist Little Steven, drummer Andreas Carree, saxofonist Jan de Ligt en bassist Hassan Abudaldah, mocht Kat een uur later dan gepland het Yellowtime Festival een tweede maal opstarten. Haar setlist bestond voornamelijk uit nummers van haar schitterende live album 'In The Boysclub', dat in de zomer van 2018 verscheen, aangevuld met een paar stomende covers. Het vijftal begon met de soulvolle blues song 'Tightrope' en meteen verkende de zangeres elke vierkante centimeter van het podium. Little Steven pakte meteen uit met een verschroeiende snarensolo. Kat maakte uitgebreid kennis met het publiek en ze kreeg dadelijk veel respons van de aanwezigen. Ze ging verder met de titeltrack van haar laatste album 'A Girl In The Boy's Club'. Deze bluesrocker is een soort van feministisch volkslied, waarin Kat zong dat ze zich een meisje voelt in een jongensclub, die de blueswereld voornamelijk is. Maar dat deert Kat niet want ze liet horen dat ze zich goed in haar vel voelt in dat wereldje. Jan de Ligt was het hele nummer heel aanwezig op zijn saxofoon. Eerst met korte riffjes , maar iets later met een heel mooie sax solo. De eerste cover was het opwindende 'Ooh Wee (Now I see)' waarin Kat zich volledig kon uitleven en dat werkte aanstekelijk op het publiek in Geel, dat ook vooraan het podium begon te dansen. De ritmesectie met drummer Andreas Carree en bassist Hassan Abudaldah trokken de vloeiende, soulvolle funky rocker 'Second To None' op gang. Een nummer dat de Memphis sfeer uitademde en herinneren opriep aan de goede oude Stax sound. Little Steven was verantwoordelijk voor de funky gitaar riffs en Jan de Ligt zorgde op zijn saxofoon voor de instrumentale afwerking van dit erg dansbare nummer. Daarop nodigde de pittige zangeres iedereen uit om samen met haar te toasten op de blues. Op haar vraag wie Etta James en Koko Taylor kende reageerde het publiek met een heel enthousiast en luidruchtig ja.
 
 
Voor meer foto's van Kat Riggins & Blues Revival, klik op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157710753985403
 
 
 
 
Dat was het moment waarop de band en Kat gewacht hadden om een stomende versie van het funky getinte 'Jump Into My Fire' in te zetten. Natuurlijk werd op deze erg herkenbare song massaaal gereageerd door het dankbare publiek, dat helemaal onder stoom kwam en de stroompanne al helemaal vergeten was. Met de Koko Taylor cover 'Voodoo Woman' kregen we nog een andere stomende bluesklassieker voor de voeten geworpen. Een hoofdrol was hier weggelegd voor bassist Hassan Abudaldah, die imponeerde met een erg knappe bas solo. Na al dat swingend muzikaal geweld was het hoog tijd voor een rustpunt en dat kregen we met de prachtige soulvolle slowblues 'Hear Me', die door Kat met veel gevoel en passie gezongen werd. Gitarist Little Steven wist datzelfde gevoel en emotie ook in zijn sublieme snarensolo weer te geven. Wanneer Kat zonder micro begon te zingen wisten de mensen niet wat ze hoorden. Dat de kleine dame op het podium zoveel power in haar stem had, hadden ze blijkbaar niet verwacht. Tijdens de rauwe rocker 'Fistful O Water' trokken Kat en haar band alle registers open. Drummer Andreas Carreee en bassist Hassan Abudaldah zorgden voor een opzwepende rock groove en Little Steven plaatste met een verschroeiende Wah Wah gestuurde snarensolo de kers op de taart. Voor haar laatste nummer 'Blues Is My Business' vroeg Kat de vocale medewerking van al de aanwezigen. Ze sprong daarvoor van het podium en mengde zich tussen het publiek. Na afloop kregen Kat en haar band een daverend applaus en ook de toelating om nog een extra nummer te spelen. Dat werd het heel energieke en swingende 'Do The Hip Shake, Baby' en tijdens dit opwindende nummer gingen de voorste rijen in Geel helemaal uit de bol. Tijdens het instrumentale gedeelte stelde de zangeres voor de laatste maal haar band uitgebreid voor en gaf daarna vol gas tot het einde. Kat Riggins & Blues Revival mogen terugblikken op een schitterend concert.
 
 
 
 
 
 
 
Rond middernacht was het tijd voor de afsluiter Cosmo's Foger-T. Deze Belgische band met zanger/drummer Frank Saenen, bassist Geert Schurmans en gitarist Jo Neyskens houden al een achttal jaren de muziek van de legendarische band Creedence Clearwater Revival levendig. Het was door de muziek van John Fogerty, Tom Fogerty, Doug Clifford en Stu Cook dat Scabs drummer Frank Saenen de muziekmicrobe te pakken kreeg. Creedence Clearwater Revival was in 1969, nu vijftig jaar geleden misschien wel de populairste en beste band ter wereld. Ze speelden in 1969 op Woodstock en brachten dat jaar met 'Bayou Country', 'Willy And The Poor Boys' en 'Green River' drie geweldige albums uit. Nu vijftig jaar later worden de songs van Creedence Clearwater Revival nog door jong en oud meegezongen en als je dan naar één van de vele tribute bands gaat kijken, sta je nog steeds versteld hoeveel geweldige songs CCR frontman John Fogerty geschreven heeft. Voor mij is Cosmo's Foger-T één van de beste tribute bands van Creedence Clearwater Revival en dat bewijzen ze elke keer weer met hun geweldige live sound. Er waren in Geel misschien nog mensen die het fantastische concert van CCR op 24 september 1971 in het sportpaleis herinnerden. Net als CCR toen begon Cosmo's Foger-T hun concert met de lekkere strakke groove van 'Born On The Bayou'. Dit is voor mij nog steeds één van de nummers waaraan je kan horen of een band een goede ritme sectie bezit of niet. Scabs drummer Frankie Saenen en Scabs bassist Geert Schurmans zijn toppers en dat hoorde je dan ook al vanaf het begin van het concert. Frankie's stem was rauw en bleek in een erg goede conditie. Gitarist Jo Neyskens mocht in deze 'Born On The Bayou' ook al meteen zijn klasse als gitarist etaleren en haalde erg knap uit op zijn Gibson Les Paul. Na deze uitstekende opener volgde 'Green River' dat naadloos overging in 'Susie Q'. Het was fris op het Yellowtime Festival, maar met deze aanstekelijke muziek steeg de de temperatuur toch een paar graden. Daarna werd er door het trio stevig op het gaspedaal geduwd voor rock van de bovenste plank met 'It Came Out Of The Sky', met een schitterende Jo Neyskens op gitaar.
 
 
 
 
 
 
Het trio bleef verder rocken met een iets minder bekende hit als 'Commotion', waarin Frankie op drums en Geert op bas alle registers opentrokken en zo voor een geweldige rock groove zorgden. Met zijn splijtende en vlijmscherpe gitaar riffs kleurde Jo de sound van het nummer op een voortreffelijke wijze. Het verschroeiende 'Sweet Hitch Hiker' klonk heel vertrouwd in de oren en de danslustigen haalden hun hart op tijdens deze snellere nummers.  Dit was rock zoals rock moet klinken, rechttoe rechtaan, met powervolle drums, diepe baslijnen en vet gitaarwerk er boven op. Wat kan muziek toch mooi zijn. 'Have You Ever Seen The Rain' zorgde voor het eerste groot meezing moment van de avond. Jong en oud brulde het refrein uit volle borst mee, het trio op het podium glunderde en genoot van de vocale prestatie van het publiek. Na de zangers en de zangeressen konden de dansers onder het publiek zich weer uitleven in de uitstekende boogie rocker 'Bad Moon Rising'. Ook Creedence's eerste grote hit 'Proud Mary' mocht natuurlijk niet ontbreken op deze prachtige avond in Geel. Het ganse nummer werd luidkeels meegezongen door het heel enthousiaste publiek. Voor mij is 'Fortunate Son', één van de beste live songs van Creedence Clearwater Revival. Dit krachtig protestlied tegen de oorlog in Vietnam werd door Cosmo's Foger-T met veel power gespeeld. Heel speciaal was 'Run Through The Jungle' uit het album 'Cosmo's Factory'. Het is een nummer dat men niet vaak hoort bij andere tribute bands van CCR. Het gebrek aan een mondharmonica werd heel goed en mooi opgevangen door de gehele band en door Frankie in het bijzonder, die dat instrument door zijn stem verving. 'I Put A Spell On You' is origineel een nummer van Screamin’ Jay Hawkins, maar het werd pas een klassieker in de voortreffelijke versie van CCR. Jo Neyskens stal hier de show met een geweldige mooie gitaarsolo. Voor deze twee laatste nummers had Jo zijn Gibson ingeruild voor een Fender Telecaster. Van het krachtige 'I Put A Spell On You' naar het sobere, maar o zo mooie 'Who’ll Stop The Rain' was maar een kleine stap in Geel. Fogerty schreef het nummer op de terugweg van het Woodstock Festival naar huis, de aanleiding was de zware regenval tijdens dit legendarische festival.
 
 
 
Voor meer foto's van Cosmo's Foger- T, klik op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157710765792312
 
 
 
De finale zat er aan te komen en dat was voor Frankie, Jo en Geert een uitstekend moment om nog een paar uptempo rockers uit hun instrumenten te toveren. Eerst was er het rauwe en schitterende 'Up Around The Bend' en daarna de meezinger 'Hey Tonight'. Afsluiten deed Cosmo's Foger-T, met 'Keep On Chooglin'', één van de favoriete Creedence songs van Frankie. Maybe you don't understand it, but if you're a natural man, you got to ball and have a good time and that's what I call chooglin'. Dat waren de eerste woorden die Frankie zong in dit heel stomende groovy nummer. De lekkere pompende baslijnen van Geert Schurmans op zijn Rickenbacker waren het gehele nummer aanwezig en Jo Neyskens nam buiten het spetterend gitaarwerk ook nog de gruizige en opwindende mondharmonica voor zijn rekening. Drummer Frankie Saenen zorgde met stevig en strak slagwerk dat alles in de goede banen bleef. 'Keep On Chooglin'' was een nummer dat stevig maar niet erg snel begon om ergens in het midden helemaal te exploderen, om een paar minuten later terug naar het beginritme te gaan. Subliem nummer. Er volgde nog een stop terwijl het publiek verder ging met ritmisch handgeklap, waarna de band even later weer schitterend inviel. Dit topnummer was een lust voor het oor, maar spijtig ook het laatste nummer van de band. Er volgde een luid en enthousiast applaus waarmee het publiek liet horen dat ze nog meer wilden horen van Cosmo's Foger-T. Daar had het trio wel oren naar en even later vroeg Frankie aan het publiek om bij het volgende nummer het lichtje van hun smartphone te laten branden. De vele lichtjes gaven 'The Midnight Special' een extra en speciaal sfeertje. Frankie zette met ritmisch getik op de koebel het luidkeels meegezongen 'Down On The Corner' in. De registers werden helemaal open getrokken voor de rocker 'Travelin' Band'. Het concert en het festival werd afgesloten met 'Rocking All Over The World', een nummer dat John Fogerty schreef na de split van Creedence Clearwater Revival. Status Quo had er één van hun grootste hits mee en het was een uitstekend nummer om mee te zingen en zo een prachtige avond af te sluiten. Ik geloof dat bijna iedereen op het plein het refrein aan het meezingen was tijdens deze geweldige afsluiter. Mooier kon de zaterdagavond van het Yellowtime Festival niet afgesloten worden. We kijken nu al uit naar de tiende editie in 2020.
 
 
 
 
Foto's en verslag: Walter Vanheuckelom