YELLOWTIME FESTIVAL - GEEL 2 SEPTEMBER 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

De VZW Yellowtime werd in 2010 opgericht met de bedoeling om op een zondagnamiddag een tuinfestival te organiseren in de Kempen. Nu zeven jaar later is het al een traditie geworden dat het festival gehouden wordt in het eerste weekend van september. Het begon met een namiddag, maar sinds 2013 zijn het twee dagen, met op zaterdag blues en op zondag jazz. Wij van Concert Monkey waren zaterdag aanwezig op de blues avond, die volledig in het teken stond van de Belgische blues muziek. Liefst vier Belgische bands hadden de organisatoren weten te strikken voor dit mooie festival. Omdat er ook nog andere zaken zijn in het leven buiten muziek, moest ik de eerste band Highway To The Blues missen. Ik hoorde nog juist hun laatste nummer.

 

 

 

 

 

 

Om half acht was het tijd voor Sugar Queen And The Straight Blues Band, een vijfkoppige band rond zangeres Michele Denise die vooral covers brachten. Bassist Ronald Burssens, mondharmonicaspeler Wim Heirbout, de gitaristen Andy Aerts en Jean Raven, drummer Marco Epis (vervanger van Thierry Stievenart) en zangeres Sugar Queen begonnen hun concert met het vloeiende Delta blues nummer 'Low Down And dirty', waarin de gitaristen Andy Aerts en Jean Raven dadelijk vol aan de bak mochten. Veel blues liefhebbers kennen dit nummer nog in de versie van Luther Allison en ook de volgende ballade 'Cherry Red Wine' komt uit de catologus van diezelfde Luther. Weer mogen Jean en Andy hun klasse etaleren met vlijmscherp snarenwerk. Al na twee nummers had Sugar Queen het publiek overtuigd met haar geweldige stem. Ook de meeslepende B.B. King shuffle 'Rock Me Baby' kon op veel waardering van het publiek rekenen. Wim Heirbout was in de vorige songs al subtiel aanwezig, maar kwam nu uitdrukkelijker in beeld. Voor mij was het beklijvende 'Ghetto Child' één van de hoogtepunten van het optreden. Het begon met een knappe bas en percussie intro en het werd op een uitstekende wijze en met erg veel gevoel gezongen door Sugar Queen. De setlist had een goede mix van ballades en uptempo nummers. Andere hoogtepunten waren de blues shuffle 'I Just Came To Play' met pittig snarenwerk van Jean, 'My Turn Baby' dat traag begon, maar veranderde in een echt sterk swingend nummer, De Howlin' Wolf cover 'Evil' met een uitstekende Andy op gitaar en Ronald op bas, de slowblues 'Blues In Me' met nogmaals een sterke Andy op gitaar en knap blaas en zuigwerk van Wim, Het funky 'My Lady' met een erg knappe basintro en bas solo van Ronald en een heel mooie versie van 'Ain't No Sunshine'. Sugar Queen had veel interactie met het publiek en wist haar songs steeds op een knappe wijze aan te kondigen, maar haar belangrijkste troef was toch die geweldige stem van haar, waarmee ze veel stijlen aankan. Afsluiten deden Sugar Queen And The Straight Blues Band in stijl met de shuffle 'Crab Boil Shuffle'. Denise en haar jongens mogen terugblikken op een uitstekend optreden.

 

 

 

Foto’s van Sugar Queen & The Straight Blues Band: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157688511980135

 

 

 

Dat ik vanaf het begin een fan ben van The bluesbones heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken. Na Swing Wespelaar en het Gevarenwinkel Festival is het nu de derde keer op drie weken dat ik een concert van deze band bijwoon. Voorstellen moeten we deze band niet meer doen, want elke muziekliefhebber in België, Nederland en zelfs daarbuiten kent deze Belgische band, die dit jaar tweede werd op de European Blues Challenge ondertussen wel. Zanger Nico De Cock, gitarist Stef Paglia, toetsenist Edwin Risbourg, bassist Geert Boeckx en drummer Koen Mertens begonnen iets voor tien uur aan hun concert met 'Saved By The Blues', keigoede blues gekruid met een flinke dosis funk. De ritme sectie met Geert Boeckx op bas en drummer Koen Mertens zorgden voor de fantastische groove en toetsenist Edwin Risbourg gaf een eerste warme en pittige solo op het Hammond. Hoogstwaarschijnlijk komt er begin volgend jaar een nieuw studio album uit van The Bluesbones en de jongens zijn volop nieuwe nummers aan het uitproberen op het publiek. In Geel waren dat de bluesrocker 'Heep', de ballade 'Betrayal' en het stevigere 'Romance For Rent', het verhaal over een jong meisje uit de Balkan dat hier niet de meest romantische ervaringen kent in de liefde. Andere hoogtepunten waren 'I Try', de perfecte opvolger voor het sublieme 'Believe Me'. Deze slowblues boeide vanaf de eerste seconde tot de laatste noot was uitgestorven. De stem van Nico is gemaakt voor dit soort nummers en Stef toverde een geweldige solo uit zijn Fender Stratocaster. Eerst vroegen The Bluesbones om een vrouw voor hen te zoeken in het vloeiende 'Find Me A Woman' en het nummer daarna was ze niet goed genoeg in 'No Good For Me'. Met Nico De Cock hebben The Bluebones een geweldige frontman, die tevens over een meer dan uitstekende strot beschikt en dan komt de nummers alleen maar ten goede. Ondertussen had zich al een mooie fanbase gevormd voor het podium en werd er ook al gedanst. In het swampy 'Moonshine', over een soort slechte Amerikaanse whisky, toonde klasse gitarist Stef Paglia dat hij ook met de bottleneck aardig overweg kan. Na de heerlijke ballade 'Wrong', volgde de Sonny Boy Williamson cover 'She's Got The Devil In Her', waarin Nico zijn Barry White imitatie alle eer aandeed. Deze cover was om duimen en vingers af te likken, zo mooi. Afsluiten werd met 'Runaway' in stijl gedaan. Dit nummer met invloeden van de grote rockbands uit de jaren zeventig is een nummer dat op het lijf van Stef Paglia is geschreven. Bij momenten dacht ik dat The Bluesbones terug met twee gitaristen speelden. De ene met een echte gitaar, de andere (Nico) met een luchtgitaar. Hoewel Stef weer heel beklijvend en met klasse zijn splijtende solo tot een goed einde bracht, had ik de indruk dat de gitarist met de luchtgitaar met nog meer gevoel en overgave speelde. De ritme sectie was zoals steeds top, het was genieten van Geert Boeckx zijn groovy baslijnen en van Koen Mertens zijn kwaliteiten op het slagwerk. De jongens kregen een welverdiend daverend applaus voor hun schitterende concert.

 

 

 

Foto’s van The Bluesbones : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157686046818454

 

 

 

De afsluiter Guy Verlinde & The Houserockers stonden gerant voor een dansend einde van deze koude zaterdagavond. Guy Verlinde is een man van vele projecten en sinds hij in 2011 zijn tribute album aan Hound Dog Taylor opnam is Guy Verlinde & The Houserockers er daar één van. Samen met de uitstekende Nederlandse gitarist Richard van Bergen en drummer Erik Heirman slaagt Guy er steeds in om met trio te zorgen voor ambiance met zijn oude blues toppers. Beginnen deden ze met het instrumentale 'How How How, de titeltrack van hun laatste studio album' Dit was pure rock'n roll, waarin natuurlijk de vette slide partijen niet ontbraken. 'How How How' was een song om dadelijk in the mood te komen en om de beentjes uit te slaan op de dansvloer. Het vloeiende 'Let's Get It On' ging volgens Guy over niets anders dan sex. Hij nodigde de mensen uit om vooraan te komen staan en te dansen, dat zou hen verwarmen en Guy lukte grotendeels in zijn opzet. Het meeslepende 'Sadie' was volgens de frontman een goede remedie tegen depressies. Guy probeerde een eerste maal om het publiek te laten meezingen met het refrein van 'Sadie'. Bij het aanstekelige swingende ritme van de boogie rocker 'Gimme Back My Wig' was het moeilijk om blijven stil te staan, dus werd het een feestje op de dansvloer voor het podium, maar ook achteraan in de tentjes werd volop gedanst op dit nummer. Met de shuffle 'Long Distance Lovin'' en het instrumentale 'Snap' bleven Guy, Richard en Erik nog even op de ingeslagen muzikale weg. 'Snap' werd geschreven door Richard en hij mocht dan ook fors uithalen op de gitaar. Het werd nog beter met 'Roll Your Moneymaker'. Guy Verlinde is een geboren entertainer en tussen de nummers door weet hij met de juiste woorden het publiek in Geel warm te maken voor zijn muziek. Het instrumentale 'Jungle Fever' was het ideale nummer voor de drie muzikanten om hun instrumentale virtuositeit te tonen aan het publiek. 'You Gotta Shake' was weer boogie en rock'n roll time in Geel. De bottleneck van Guy ging gezwind over de snaren van zijn Kawai gitaar. Voor de liefhebbers van een rumba was er 'Down The Line'. Daarna werden alle registers opengetrokken voor een denderende finale, te beginnen met de wervelende boogie 'Say What?'. Een nummer dat als een TGV voorbijraasde en niet stopte voor hij aan de eindbestemming kwam. Het publiek had er zin in en het trio op het podium nog meer, dus werden er nog een paar knappe songs gespeeld. Guy Verlinde & The Houserockers sloten deze eerste dag van het Yellowtime Festival in klasse af.

 

 

 

 

Foto's Guy Verlinde & The Houserockers: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157686059634204

 

 

 

 

Verslag en foto’s: Walter Vanheuckelom