Op donderdagavond 25 april 2019 was het Britse trio Wille And The Bandits te gast in Spirit Of 66, de populaire muziekclub van Francis Geron. Het was een regenachtige en wat sombere avond, maar ik was zeker dat het trio uit Cornwall de moeite waard was om de auto te nemen en de honderd kilometer naar Verviers te rijden. Wille And The Bandits brachten in februari hun vijfde studio album 'Paths' uit en zijn nu bezig om dit geweldig album te promoten. Rond half negen betraden Wille Edwards, Matt Brooks en toekomstige vader Andrew Naumann onder een luid applaus het podium van Spirit Of 66. Met 'Victim Of The Night' kregen we al dadelijk een nummer uit het nieuwe album voorgeschoteld. Deze bluesrocker vertelde het verhaal van iemand die worstelt met problemen en troost zoekt in de giftigheid van het nachtleven. Wille zong het nummer met veel overtuiging. 'Victim Of The Night' had een heel sterk refrein en de sfeer en ritmewisseling, die halfweg het nummer naar een zachte en intieme sfeer ging, was een prachtig moment. Na dat moment gingen Wille, Matt en Andrew nog verschroeiender te keer. Wille haalde geweldig uit met een solo op zijn Gibson. Met energiek en knap slagwerk trok Andrew Naumann 'Make Love', nog een nummer van het nieuwe album, op gang. 'Make Love' heeft zowel qua tekst als qua muziek veel vintage invloeden. Net als in de tijd van de hippies roept Wille hier op om de liefde te bedrijven in plaats van oorlog te voeren. Met zijn kenmerkende rauwe zang wist Wille het nummer weer met veel overtuiging en overgave te brengen. Matt Brooks op zijn zes snaren Yamaha bas en Andrew Naumann op drums zorgden voor de heavy groove van deze rocker en Wille schitterde weer op zijn Gibson. Veel tijd om op adem te komen kreeg het publiek niet want met de stomende rocker 'Find My Way' bleef het trio uit Cornwall alle registers opentrekken. Met wat weemoed in zijn stem zong Wille over het vinden van je weg in deze wereld waarin geld en macht regeren. Bassist Matt Brooks en drummer Andrew Naumann zorgden voor een stuwende en zinderende groove en Wille kleurde de sound met vet slide werk op de Gibson. Net als 'Victim of The Night' kende 'Find My Way' een fantastische sfeer verandering en ritme vertraging. Even later bracht Andrew Naumann met zijn uitstekend percussie en slagwerk terug naar de zinderende stomende groove die de song daarvoor had.

 

 

 

 

 

 

 

Er werd wat gas terug genomen met 'Watch You Grow', een al ouder nummer dat eindelijk ook opgenomen werd en op het recentste album 'Paths' staat. Wille schreef het nummer voor zijn dochter en wist met veel passie en gevoel te zingen, welke veranderingen het vaderschap met zich meebracht en hoe groot zijn liefde voor zijn dochter wel is. In de intro horen we Indiase geluiden van Wille op zijn Lapsteel en wanneer Andrew met een heerlijk ritme op zijn tongdrum note 8, een Afrikaans percussie instrument, zijn intrede deed was dit wondermooie nummer voorgoed vertrokken. Matt Brooks wist te imponeren en een speciale sfeer te creëren met zijn hypnotiserende baslijn en Wille wist uit zijn Weissenborn lapsteel gitaar weer de mooiste gitaarklanken te toveren. Top nummer. Wie me niet gelooft moet maar eens naar het bijgevoegd filmpje kijken. Wille vroeg of er Peter Green fans in de Spirit Of 66 aanwezig waren. Hij wachtte het antwoord niet af maar begon dadelijk aan een eigen versie van 'Black Magic Woman'. Het is een song die iedereen kent en dadelijk voor nog meer sfeer in de zaal zorgde. De djembé was natuurlijk het meest gepaste instrument voor Andrew om die specifieke sfeer weer te geven. Samen met de erg knappe baslijnen van Matt Brooks zorgde hij voor dat enorm meeslepende zuiderse ritme. Wille liet horen dat men op een Lapsteel gitaar ook splijtende solo's kan spelen. Na deze cover keerde het trio terug naar het nieuwe album 'Paths', met 'Judgement Day' waarvoor Wille, Matt en Andrew inspiratie vonden bij de TV serie 'The Wire'. Het nummer had een mooie melodie en ook hier hoorden we weer vintage invloeden. Het gaspedaal werd daarna terug wat verder ingeduwd voor 'Keep It On The Down-Low' dat een mix was van rap, hip hop, rock en funk. Ook hier weer bewees bassist Matt Brooks zijn klasse met enorm sterk en funky baswerk. Met een spetterende funky bas solo kreeg hij de handen van het enthousiaste publiek moeiteloos op elkaar. De stomende rocker 'Got To Do Better' had een sterk en catchy refrein dat zich uitstekend leende om mee te zingen. Dat wisten Wille, Matt en Andrew natuurlijk ook en nadat Matt vroeg om ritmisch mee in de handen te klappen en mee te zingen veranderde de gehele Spirit in een handen klappende menigte die uit volle borst de zin 'We Got To Do Better' meezong met de band. Met 'Keep Your Head Up' ging de band terug naar de begin periode van Wille And The Bandits. 'Keep Your Head Up' komt uit hun eerste album 'New Breed', dat in 2010 verscheen.

 

 

 

 

 

 

 

 

'Mammon', een nummer dat gaat over hebzucht en het slechte dat veel geld en macht in de mensen naar boven brengt, was ook één van de vele hoogtepunten van dit concert. Andrew had zijn drumstel verlaten en stond vooraan op het podium met zijn djembé als instrumentale metgezel. Matt Brooks had de strijkstok in de hand genomen om zijn elektrische upright bass FarWest te bespelen en Wille koos voor de ingeplugde akoestische gitaar. Het was bijna niet te bevatten, welke mooie sound dit trio uit deze instrumenten wist te toveren. Het meeslepende en beklijvende refrein liet niemand onbewogen. Het leverde de band nogmaals een daverend applaus op van een razend enthousiast publiek. Met de strijkstok op de FarWest electric upright bass begon Matt aan de intro van 'Love Me'. Het slagwerk van Andrew was weer van topkwaliteit en hij zorgde met erg gevarieerde slagen op de djembé voor een extra positieve impuls. Wille gebruikte om beurt zijn akoestische gitaar en zijn Lapsteel gitaar, en steeds wist hij door zijn instrumentale virtuositeit en met behulp van het pedaalbord een speciale sound te creëren, die zo kenmerkend is voor de band. Met een extra lange intro van Matt die met zijn strijkstok zijn FarWest electric upright bass bespeelde werd 'Four Million Days' op gang getrokken. Eerst kwam Andrew hem met monotoon slagwerk versterken. Deze wondermooie en kwetsbare ballade zong Wille met veel gevoel en emotie in zijn stem. 'Four Million Days' vertelde het verhaal van iemand die op zoek is naar zijn ouders. Het nummer creëerde een Keltische sfeer en daar hadden Matt op de elektrische bas en Wille met uitstekend slide werk op de akoestische gitaar een groot aandeel in. Zoals veel songs van dit trio had 'Four Million Days' een ijzersterk refrein en een melodie die vlug en lang in je hoofd bleef hangen. Het contrast van deze prachtige ballade met het zinderende en stomende 'One Way' was geweldig groot. In 'One Way' spoort Wille Edwards de huidige wereldleiders aan om te kiezen voor vredevolle oplossingen in plaats van steeds maar agressie en oorlog te gebruiken voor de huidige wereldproblemen. De expressieve gitaarsolo van Wille ging door merg en been en het erg aantrekkelijke en opzwepende refrein werd uit volle borst meegezongen door het publiek. Dankzij het donderend en energiek slagwerk van Andrew en de waanzinnige baslijn van Matt had het nummer een verschroeiende rock groove, die de intensiteit en de kracht nog versterkten. Als een echte presentator en met veel gevoel voor drama kondigde Andrew het titanengevecht aan tussen Matt op bas en Wille op gitaar. De wedstrijd eindigde onbeslist en de grote winnaar was het publiek, want dat genoot met volle teugen van het spetterend snarenwerk op de bas en de gitaar.

 

 

 

Voor meer foto's van Wille And The Bandits in Spirit Of 66 te Verviers, klik op de link van mijn flickralbum : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157708108626275

 

 

 

Het trio op het podium bleef het gaspedaal ingedrukt houden met het zinderende 'Virgin Eyes' en 'Jack The Lad', waarin Wille met vet slidewerk zijn klasse als gitarist nogmaals etaleerde. 'Virgin Eyes' was een klasse nummer dat heel wat ritme en sfeer wisselingen kende. Van het dromerige refrein naar de uptempo psychedelische en hypnotiserende ritmes was voor Wille And The Bandits maar een kleine muzikale stap. De toeschouwers leefden begeesterend met deze opwindende muziek mee. 'Jack The Lad' was een mix van blues en psychedelische rock, waarin Wille liet horen dat hij ook kon rappen. 'Jack The Lad' vloeide naadloos over in het rauwe 'Bad News', dat veel tempo en sfeer wisselingen kende, zodat het nummer elke seconde wist te boeien door de geluiden die de drie instrumentale virtuozen uit hun instrumenten wisten te toveren. Het was ook het einde van een stomend en geweldig concert. Het trio verliet het podium om even later terug te komen voor een spetterende toegift. Dat werd '1970'. Wille maakt er geen geheim van dat hij graag de hippie tijd en de beginjaren zeventig meegemaakt had als jonge kerel en dat hij fan is van bands als Led Zeppelin, Cream, Hendrix enz. en dat hij het spijtig vindt dat hij deze bands nooit live aan het werk zag in hun hoogdagen. Dat is ook het verhaal van deze stomende '1970'. Wille schitterde met afwisselend knap vingerwerk en vette slide op de gitaar. Matt plukte gedreven aan de dikke snaren van zijn six string bas en Andrew Naumann zorgde met technisch sterk slagwerk voor de opwindende en stomende groove. Onder ritmisch handgeklap werd de band nog voorgesteld. Daarna nam Matt de microfoon over en vroeg het publiek om met hem mee te zingen en daar werd heel intens en massaal op in gegaan. Na dit mooie moment ging het concert naar zijn einde. De aanhang van Wille And The Bandits is na dit optreden zeker weer groter geworden, want iedereen in Spirit Of 66 was erg tevreden, want overal zag je mensen met een gelukzalige glimlach. Zelf heb ik de gehele terugreis nog nagenoten van dit spetterende concert. Wille And The Bandits zijn nu in Duitsland waar ze hun tournee verder zetten. Op 12 juli 2019 komen ze terug naar Nederland, want dan staan ze op het grote Bospop Festival in Weert. Ik wil langs deze weg Andrew Naumann nog proficiat wensen, hij wordt begin juni voor de eerste keer vader.

 

 

 

 

Verslag, foto's en filmpje : Walter vanheuckelom