WILLE AND THE BANDITS/ HENRIK FREISCHLADER BAND - DE BOSUIL - WEERT 7 OKTOBER 2018 - Walter Vanheuckelom en Berry Rombouts
Reports
About:
WILLE AND THE BANDITS/ HENRIK FREISCHLADER BAND - DE BOSUIL - WEERT 7 OKTOBER 2018 - Walter Vanheuckelom en Berry Rombouts
Artist:
Wille And The Bandits/ Henrik Freischlader Band
Date:
07/10/2018
Venue:
De Bosuil
Place:
Weert
Your Reporter on the Spot:
Walter Vanheuckelom en Berry Rombouts
WILLE AND THE BANDITS/ HENRIK FREISCHLADER BAND – DEBOSUIL, WEERT 7 OKTOBER 2018 – Walter Vanheuckelom en Berry Rombouts
Wille And The Bandits waren weer in Nederland, zaterdag 6 oktober waren ze te gast in Bergen Op Zoom en op zondag 7 oktober in De Bosuil te Weert. Natuurlijk waren wij van Concert Monkey weer van de partij, want ook Henrik Freischlader Band was van de partij en dat zijn twee toppers op één namiddag. De Bosuil in Weert was gezellig gevuld toen om vier uur Wille, Matt en Andrew aan hun concert begonnen. Ze openden met het verschroeiende 'Bad News' uit hun uitmuntende recentste studioalbum 'Steal', dat in februari van verleden jaar verscheen. Wille had zijn elektrische Gibson weer bij en dat was een mooie aanvulling op de ingeplugde akoestische en de lapsteel gitaren en daardoor konden Wille And The Bandits toch weer een iets andere sound toevoegen aan hun geweldige muziek. 'Bad News' begon met een intro op de zes snarige basgitaar van Matt Brooks en die deed niets goeds vermoeden. Wanneer Andrew en Wille met hun instrumenten invielen werd de sound nog dreigender en het publiek wist dadelijk dat er slecht nieuws op komst was. 'Bad News' klonk heel rauw en kende veel tempo en sfeer wisselingen, zodat het nummer elke seconde wist te boeien door de geluiden die de drie instrumentale virtuozen uit hun instrumenten wisten te toveren. 'Bad News' is tevens de opener van het uitstekende dubbele live album 'Living Free', dat een paar maanden geleden verscheen. Met 'Victim Of The Night' mochten we al kennis maken met nieuw werk van Wille And The Bandits. In het voorjaar van 2019 wordt er een nieuw studio album verwacht en 'Victim Of The Night' zal daar zeker op te vinden zijn. Dit aanstekelige rock nummer met een erg sterk refrein had de vertrouwde sound van het trio, maar legde toch andere accenten en daar had de elektrische Gibson van Wille een groot aandeel in. Na de verschroeiende start nam het trio wat gas terug met de pakkende ballade 'Scared Of The Sun'. Het nummer gaat over de opwarming van de aarde en over de vluchtelingen crisis. Het werd met veel gevoel en emotie gezongen door de klagende stem van Wille Edwards. De intense en verdrietige klanken van zijn Lapsteel raakten je tot in de kleinste vezel van je lichaam. Het kille nummer klonk nog kouder en harder tijdens het aangrijpende refrein. De muziek van Wille And The Bandits bewoog moeiteloos van hard naar zacht en dat gaf deze geweldige muziek nog een extra injectie.
Met de Peter Green cover 'Black Magic Woman' gingen Wille And The Bandits even de Latijnse ritmes opzoeken. Natuurlijk drukten Wille, Matt en Andrew hun eigen stempel op deze klassieker. De djembé was natuurlijk het meest gepaste instrument voor Andrew om die specifieke latino sfeer weer te geven. Samen met de erg knappe baslijnen van Matt Brooks zorgde hij voor het enorm meeslepende en aanstekelige Zuid Amerikaanse ritme. Wille liet horen dat men op een akoestische gitaar ook splijtende solo's kan spelen. Geweldige en verschroeiende cover die voor heel wat sfeer in De Bosuil Zorgde. 'Watch You Grow', het lied dat Wille schreef voor zijn dochter was ook in Weert weer één van de hoogtepunten van dit overweldigend optreden en de muziek en de tekst lieten niemand onberoerd. De intro zat vol met Oosterse klanken en even later zorgde Andrew met zijn tong drum note 8 voor een heel apart geluid en ritme. Wille wist op de Lapsteel weer de juiste snaren te beroeren. In het nummer hoorde je aan de breekbare rauwe stem van Wille hoe groot de liefde voor zijn dochter is. Van het liefdevolle 'Watch You Grow' naar het rauwe en verschroeiende 'Gypsy Woman' is maar een kleine sprong voor het trio uit Cornwall. Het begeesterende 'Gypsy Woman', dat een mix is van blues en psychedelische rock heeft zoals vele songs van Wille And The Bandits een sterk en aanstekelig refrein. Het trio op het podium bleef het gaspedaal ingedrukt houden met het zinderende 'Virgin Eyes', waarin Wille met vet slidewerk zijn klasse als gitarist nogmaals etaleerde. 'Virgin Eyes' was weer zo'n klasse nummer dat heel wat ritme en sfeer wisselingen had. De geweldige overgangen van het dromerige refrein naar de uptempo psychedelische en hypnotiserende ritmes maakte het nummer nog boeiender. Het publiek in Weert genoot met volle teugen en leefde begeesterend mee met deze opwindende muziek.
De tijd vloog voorbij en we waren met '1970' spijtig genoeg aan het laatste nummer gekomen. Wille maakt er geen geheim van dat hij graag de hippie tijd en de beginjaren zeventig meegemaakt had als jonge kerel en dat hij fan is van bands als Led Zeppelin, Cream, Hendrix enz. en dat hij het spijtig vindt dat hij deze bands nooit live aan het werk zag in hun hoogdagen. Deze story is ook het verhaal van deze stomende '1970'. Wille schitterde met afwisselend knap vingerwerk en vette slide op de gitaar. Matt plukte gedreven aan de dikke snaren van zijn six string bas en Andrew Naumann zorgde met technisch sterk slagwerk voor de opwindende en stomende groove. Onder ritmisch handgeklap werd de band nog voorgesteld. Daarna nam Matt de microfoon over en vroeg het publiek om met hem mee te zingen en daar werd massaal op in gegaan. Na dit mooie moment liep het concert naar zijn einde. De aanhang van Wille And The Bandits is na dit optreden zeker weer groter geworden. Iedereen in De Bosuil was erg tevreden want overal zag je mensen met een gelukzalige glimlach. Jo Gofers wil ik ook nog bedanken, want hij zorgde voor de juiste sfeer met zijn knap schuifwerk aan de knopjes van het licht, waardoor we ook weer mooie foto's bij deze recensie konden plaatsen. Ook wil ik alle mensen van De Bosuil bedanken voor de gastvrijheid en ze een dikke pluim geven om dit erg knappe concert te organiseren. Het was tijd voor een korte pauze om op het podium plaats te maken voor de Henrik Freischlader Band, die hun album ‘Hands On The Puzzle’ kwamen promoten. Het was het enige concert van Hendrik in Nederland. Het verslag van dat concert krijg je van mijn collega Berry Rombouts.
Na een spetterend support optreden van Wille & the Bandits is het de beurt aan Henrik Fleischlader en zijn band om het talrijk opgekomen publiek in de Bosuil te entertainen. Henrik is een multi instrumentalist en autodidakt. Hij heeft inmiddels al een aardige discografie opgebouwd. Onder meer 6 soloalbums waarop hij de meeste instrumenten dus zelf bespeelde, en 10 albums met een band. De band bezetting varieert op die albums van een trio tot sextet. Henrik is onder andere beinvloed door Stevie Ray Vaughn, Jimi Hendrix en Gary Moore. Ook verschillende muziekstijlen komen aan bod op die albums, van (rauwe) blues, rock, jazz en funk. Henrik is ook een begenadigd songwriter en produceert zijn meeste albums zelf, en hij heeft ook een eigen muziek label, namelijk Cable Car records. Dit jaar heeft hij een live album en een studio album uitgebracht; Hands on the Puzzle. Henrik is dus een druk en productief baasje. De muzikanten die op Hands on the Puzzle hebben meegespeeld, zijn ook op tournee met Henrik. De band bestaat naast Henrik uit de volgende personen; Moritz Meinschafer, drums-Armin Alic, bass-Roman Babik, keyboards en Marco Zugner , saxophone. De band opent met ‘Community Immunity’, een swingend nummer waarin Henrik meteen zijn kunnen toont op zijn Fender met een lange snedige solo. Ook Marco profileert zich in dit nummer met een mooie solopartij op zijn sax. Deze song gaat over hoe mensen graag ideaal willen zijn, maar het de mensen gewoon niet lukt om zo zijn. Na deze confronterende song staat de echte onvoorwaardelijke liefde centraal in ‘Love Straight’ ,een catchy nummer waarin Henrik op zijn Gibson weer n geweldige solo ten beste geeft. Roman etaleert zijn kunnen met een mooie piano solo. Marco ondersteunt op zijn sax dit hele nummer.
Ook wat ouder werk komt aan bod met ‘To cool for Me’ , een wat funky nummer met strak drumwerk van Moritz en een stuwende bas van Armin. De warme maar wat sonore stem van Henrik past precies bij dit nummer of omgekeerd. Ook ‘Working On A Masterplan’ is al een ouder nummer. Dit wat laid back nummer wordt vanavond lang uitgesponnen, waardoor er ruimte is voor solo partijen van Henrik op gitaar, Armin met een vette bassolo, Marco op zijn sax en Roman op keys. Moritz houdt de band op koers met wat jazzy maar toch strak drumwerk. Henrik speelt ook songs van andere bekende muzikanten, zodoende komt ‘It’s All About You’ van Johnny Guitar Watson voorbij. Dit wat rustig voortkabbelend nummer wordt toch wat pittiger gemaakt door een smaakvolle sax en organ solo. Na deze cover wordt weer werk gespeeld van Henrik’s laatste album ‘Hands On The Puzzle’. Met een groovy baslijn wordt ‘Rat Race Carousel’ ingezet, en onder begeleidende sax klanken en fijn drumwerk speelt Henrik een subtiele solo.Wat is erg zwaar en toch licht, en het is altijd nodig? Ja, dat is geld en daar kun je ook een song overschrijven moet Henrik gedacht hebben en ‘Share Your Money’ is het gevolg. Een lekker swingend ietwat relaxt nummer met een paar mooie tempo wisselingen erin. Met subtiele gitaar en piano solo’s en door het hele nummer heen veel saxpartijen zowel begeleidend als solo. Mooi hoor.
Met ‘I Don’t Work’ wordt de laatste track gespeeld van ‘Hands On The Puzzle’. Dit is toch wel een ode aan de mens die de kost met 2 handen moet verdienen. Een traditioneel bluesnummer met een gevoelige gitaarsolo, Henrik op zijn best. De afsluiter van vanavond is een 2e song van Johnny Guitar Watson ‘Ain’t That A Bitch?’ , met als verrassing een jonge talentvolle gastspeler Lennart Delissen. Deze song wordt in Freischlader stijl gecoverd. Lang uitgesponnen met wat funk en jazz invloeden. Groovy baslijnen en funky drumwerk met wat breaks en stops erin, vormen de basis voor Henrik’s scherpe gitaar solo, de virtuoze pianopartij van Roman en de dampende sax solo van Marco in dit nummer. Het publiek weet deze hele set enorm te waarderen en schreeuwen om een toegift. De toegift is een Gary Moore klassieker namelijk, ‘More Than You Ever Know’. Voor deze song heeft Henrik zijn Gibson nog maar eens omgehangen. In dit lange gevoelige nummer komt iedereen aan bod met uiteraard gevoelige solo partijen, klasse ondersteund door de ritmesectie Armin en Moritz. Deze geweldige avond is op laatst een klein beetje verpest door een te rumoerig klein deel van het publiek, dat gelukkig door de overgrote meerderheid tot stilte wordt gesist. Dat hielp gelukkig en het is zelfs muisstil geworden. Terugkijkend is het een sfeervolle avond geweest met twee geweldige bands.
Verslag Wille And The Bandits : Walter Vanheuckelom
