WILLE AND THE BANDITS - DE BOSUIL - WEERT 27 OKTOBER 2019 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Op zondagnamiddag 27 oktober 2019 kwamen Wille And The Bandits hun laatste concert, in de huidige bezetting, op het Europese continent spelen in De Bosuil te Weert. Ik volg deze band al vanaf hun eerste tournee in Europa en dus mochten we dit laatste concert zeker niet missen. In het voorprogramma stond de Amerikaanse band Al Holliday & The East Side Rhythm Band, die net hun derde album '4963' op de markt brachten. Al Holliday & The East Side Rhythm Band is een band uit Saint Louis, Missouri en dat hoor je ook aan hun muziek, die doordrenkt is van Mississippi soul. Soms gaat de band ook de New Orleans soul weg op, zoals in de soulvolle opener 'Natural Remedies'. Trompettist Ryan Torpea en saxofonist Nic Pitti, waren de blazers van dienst en ze lieten meteen een uitstekende indruk en verstevigden het soul gevoel nog in 'Natural Remedies'. Er zat een heel enthousiaste Alexandra Sinclair achter de toetsen en frontman Al Holliday kon dadelijk bekoren met zijn krachtige, volle stem. 'Real Good Woman' uit hun nieuwe album '4963' was een mooie melodieuze ballade en ook daar wist de band de soulvolle sfeer te behouden. 'Bittersweet Home Chicago' was een heerlijke slowblues. Vergeef me als de titels niet juist zijn, maar het is voor mij een onbekende band. 'My Baby Specializes' was een knap rhythm & blues duet tussen Al en Alexandra, met een schitterende trompet solo van Ryan Torpea, die gevolgd werd door een verschroeiende snarensolo van Al. De uitstekende blazers waren weer heel uitdrukkelijk aanwezig in de soulvolle ballade 'There Ain't But The One Way'. Voor mij was het meeslepende Memphis soul nummer 'Time Ain't Long' één van de hoogtepunten van het concert van Al Holliday & The East Side Rhythm Band. Al zong het nummer met veel passie en emotie en instrumentaal was het genieten van de trompet solo van Ryan Torpea en de toetsen solo van Alexandra Sinclair. Bassist Kevin Baudrexl en drummer Jared McFarland zorgden voor de rete strakke groove. Het sextet eindigde hun concert zoals ze begonnen waren, namelijk met een New Orleans getint soulnummer. 'Ain’t No One Got A Good Thing' was een schitterende afsluiter van een uitstekend concert.

 

 

 

For more pictures of Al Holliday & The East Side Rhythm Band - De Bosuil Weert 27 oktober 2019, Click on the link of my photoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157711533957636

 

 

 

In de zomer van dit jaar openden Wille And The Bandits nog het grote Bospop Festival in Weert, nu stonden ze in De Bosuil in datzelfde Weert voor hun laatste optreden op het Europese continent. Na hun optreden in Weert stonden er nog een drietal concerten in de UK op het programma, en daarna ging het trio uit elkaar. Volgens ik uit de mond van de Wille Edwards vernam zou de band wel verder blijven bestaan als een viertal en zouden ze in het begin van volgend jaar terug naar Europa komen. Spijtig dat een band met zoveel potentieel besluit om uit elkaar te gaan, maar daar moeten we als muziekliefhebber en als fan mee leren leven. Ik wens Matt Brooks en Andrew Naumann langs deze weg het beste toe met alles wat ze in hun verdere leven gaan doen en bedank ze voor hun vriendschap en voor al de mooie muzikale uren die ze mij en vele andere muziekliefhebbers gegeven hebben. Met een sterke gitaar riff trok Wille 'Victim Of The Night', een nummer uit hun recentste studio album 'Paths', op gang. Deze bluesrocker vertelde het verhaal van iemand die worstelt met problemen en troost zoekt in de giftigheid van het nachtleven. Wille zong het nummer met veel overtuiging. 'Victim Of The Night' had een heel sterk refrein. Halfweg de song kregen we een machtige sfeer en ritmewisseling, die het nummer naar een zachte en intieme sfeer bracht. Na dat moment gingen Wille, Matt en Andrew nog verschroeiender te keer. Wille haalde geweldig uit met een solo op zijn Gibson. Met energiek en knap slagwerk trok Andrew Naumann 'Make Love' op gang. 'Make Love' had zowel qua tekst als qua muziek veel vintage invloeden. Net als in de tijd van de hippies riep Wille hier op om de liefde te bedrijven in plaats van oorlog te voeren. Met zijn kenmerkende rauwe zang wist Wille het nummer weer met veel overtuiging en overgave zingen. Matt Brooks op zijn zes snaren Yamaha bas en Andrew Naumann op drums zorgden voor de schitterende heavy groove van deze rocker.

 

 

 

 

 

 

Veel tijd om op adem te komen kreeg het publiek niet want met de stomende rocker 'Find My Way' bleef het trio uit Cornwall alle registers opentrekken. Met weemoed in zijn stem zong Wille over het vinden van je weg in deze wereld waarin geld en macht regeren. Bassist Matt Brooks en drummer Andrew Naumann zorgden voor een stuwende en zinderende groove en Wille kleurde de sound met vet slide werk op de Gibson. Net als 'Victim of The Night' kende 'Find My Way' een fantastische sfeer verandering en ritme vertraging. Even later bracht Andrew Naumann met zijn uitstekend percussie en slagwerk 'Find My Way' terug naar de zinderende stomende groove die de song daarvoor had. Er werd wat gas terug genomen met 'Watch You Grow', een al ouder nummer dat eindelijk ook opgenomen werd en op het recentste studio album 'Paths' te vinden is. Wille schreef het nummer voor zijn dochter en hij wist met veel passie en gevoel te zingen, welke veranderingen het vaderschap met zich meebrengt en hoe groot zijn liefde voor zijn dochter wel is. In de intro horen we Indiase geluiden van Wille op zijn Lapsteel en wanneer Andrew met een heerlijk ritme op zijn tongdrum note 8, een Afrikaans percussie instrument, zijn intrede deed was dit wondermooie nummer voorgoed vertrokken. Matt Brooks wist te imponeren en een speciale sfeer te creëren met zijn hypnotiserende baslijn, terwijl Wille de mooiste gitaarklanken toverde uit zijn Weissenborn lapsteel gitaar. Top nummer. Wille vroeg of er Peter Green fans in De Bosuil aanwezig waren en begon even later aan de Wille And The Bandits versie van 'Black Magic Woman', een nummer dat een wereldhit werd in de versie van Santana. Deze song kende natuurlijk iedereen en dat zorgde dadelijk voor nog meer sfeer bij het al enthousiaste publiek. De djembé was het meest gepaste instrument voor Andrew om die specifieke sfeer en Latijns ritme weer te geven. Samen met de erg knappe baslijnen van Matt Brooks zorgde hij voor het enorm meeslepende en aantrekkelijk Latijns ritme. Wille liet horen dat men op een Lapsteel gitaar ook splijtende solo's kan spelen.

 

 

 

 

 

Het gaspedaal werd daarna terug wat stevig ingeduwd voor de funky rocker 'Keep It On The Down-Low', dat een mix was van rap, hip hop, rock en funk. Ook hier weer bewees bassist Matt Brooks zijn klasse met enorm sterk en funky baswerk. Met een spetterende funky bas solo kreeg hij de handen van het enthousiaste publiek moeiteloos op elkaar. 'Mammon', een nummer dat ging over hebzucht en het slechte dat veel geld en macht in de mensen naar boven brengt, was één van de vele hoogtepunten van dit concert. Andrew had zijn snare drum gewisseld voor de djembé en speelde met de ene hand op de djembé en met de andere op zijn drumkit. Matt Brooks had de strijkstok in de hand genomen om zijn elektrische upright bass FarWest te bespelen en Wille koos voor de ingeplugde akoestische gitaar. Het was bijna niet te bevatten, welke mooie sound dit trio uit deze instrumenten wist te toveren. Het meeslepende en beklijvende refrein liet niemand onbewogen. Het leverde de band nogmaals een daverend applaus op van een razend enthousiast publiek. Met een extra lange intro van Matt die met zijn strijkstok zijn FarWest electric upright bass bespeelde werd 'Four Million Days' op gang getrokken. Eerst kwam Andrew hem met monotoon slagwerk versterken. Deze wondermooie en kwetsbare ballade werd door Wille met veel gevoel en emotie in zijn stem gezongen. 'Four Million Days' vertelde het verhaal van iemand die op zoek is naar zijn ouders. Het nummer creëerde een Keltische sfeer en daar hadden Matt op de elektrische contrabas en Wille met uitstekend slide werk op de akoestische gitaar en de Lapsteel een groot aandeel in. Zoals veel songs van dit trio had 'Four Million Days' een ijzersterk refrein en een melodie die vlug en lang in je hoofd bleef hangen. Het betoverende instrumentale 'Angel' is voor Wille Edwards een heel persoonlijk nummer, want hij schreef het speciaal voor zijn moeder die twaalf jaar geleden overleed. In het instrumentale 'Angel' zat heel wat emotie en natuurlijk ook heel wat instrumentale hoogstandjes. Het nummer stond bol van sfeer wisselingen en ritme veranderingen. Wille mengde verschillende soorten gitaar klanken en stijlen door elkaar, hij toverde zelfs klassieke Spaanse gitaarklanken uit zijn akoestische sixstring. Deze bijna vijftien minuten durende instrumentale ode aan de overleden moeder van Wille, was een langdurig orgasme voor het oor en het publiek wist al dat moois duidelijk te waarderen want de band kreeg een oorverdovend applaus.

 

 

 

 

 

 

Het trio op het podium bleef het gaspedaal ingedrukt houden met het zinderende 'Virgin Eyes' en 'Jack The Lad', waarin Wille met vet slidewerk zijn klasse als gitarist nogmaals etaleerde. 'Virgin Eyes' was een klasse nummer dat heel wat ritme en sfeer wisselingen kende. Van het dromerige refrein naar de uptempo psychedelische en hypnotiserende ritmes was voor Wille And The Bandits maar een kleine muzikale stap. De toeschouwers leefden begeesterend mee met deze opwindende muziek mee. 'Jack The Lad' was een mix van blues en psychedelische rock, waarin Wille liet horen dat hij ook kon rappen. De sublieme ritme sectie, met Andrew Naumann op drums en Matt Brooks op bas, etaleerden nogmaals hun geweldige klasse en zorgden voor een opwindende en verschroeiende groove. Het laatste nummer was de rauwe bluesrocker 'Bad News', dat veel tempo en sfeer wisselingen kende, zodat het nummer elke seconde wist te boeien door de prachtige begeesterende geluiden die de drie instrumentale virtuozen uit hun instrumenten wisten te toveren. Het was ook het einde van een stomend en geweldig concert. Het trio verliet het podium onder luid applaus om even later terug te komen voor een spetterende toegift. Dat werd '1970'. Wille maakt er geen geheim van dat hij graag de hippie tijd en de beginjaren zeventig meegemaakt had als jonge kerel en dat hij fan is van bands als Led Zeppelin, Cream, Hendrix enz. en dat hij het spijtig vindt dat hij deze bands nooit live aan het werk zag in hun hoogdagen. Dat is ook het verhaal van deze stomende '1970'. Wille schitterde met afwisselend knap vingerwerk en vette slide op de gitaar. Matt plukte gedreven aan de dikke snaren van zijn zes snarige bas en Andrew Naumann zorgde met technisch sterk en energiek slagwerk voor de opwindende en stomende groove. Onder ritmisch handgeklap werd de band nog uitgebreid voorgesteld en mochten de drie muzikanten nog een kleine solo spelen. Daarna nam Matt de microfoon over en vroeg het publiek om met hem mee te zingen en daar werd heel intens en massaal op in gegaan. Na dit mooie moment ging het schitterende concert naar zijn einde. Het laatste concert van Wille And The Bandits, in deze bezetting, werd een onvergetelijk concert. Ook nog de jongens van het geluid Viek Goossens en Patrick Overklift bedanken voor hun prachtige en deskundige werk aan de knopjes. Dankzij het prachtige licht van Jo Gofers waren wij weer in staat om foto's te schieten om bij het verslag te voegen.

 

 

 

 

Verslag en foto’s: Walter Vanheuckelom