WILLE AND THE BANDITS - DE BOSUIL WEERT 22 SEPTEMBER 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

Wille And The Bandits begonnen op 22 september in De Bosuil te Weert aan hun uitgebreide Steal Tour 2017, die tot veertien december zal duren. Wille, Matt en Andrew bezoeken tijdens deze tournee Nederland, Frankrijk, Engeland, Australië, Zwitserland en Duitsland. De organisatie van De Bosuil had Wille And The Bandits weten te strikken en de grote verrassing daar bovenop was, dat het concert gratis toegankelijk was. Dus waren er heel wat muziekliefhebbers op dit aantrekkelijk aanbod ingegaan en op vrijdagavond afgezakt naar de gezellige Bosuil in Weert. De bezoekers hadden geluk, want de band was nog niet zolang daarvoor in Weert aangekomen. Hun tournee begon in mineur, omdat ze autopech hadden  en zo een drietal uren verloren om van Cornwall naar Weert te komen. Gelukkig hebben de jongens van Wille And The Bandits al heel wat watertjes doorzwommen en kunnen ze een dik boek schrijven over hun verhalen in hun tournee camionette.

 

 

 

Meer foto’s van Wille And The Bandits in De Bosuil te Weert: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157687000280344

 

 

 

Om kwart over negen verschenen Wille, Matt en Andrew dan ook met een glimlach op het podium van De Bosuil. Tevreden dat ze hun muziek mochten brengen voor een heel enthousiast publiek. Ze begonnen met het verschroeiende 'Bad News' uit hun uitmuntende recentste album 'Steal', dat in februari van dit jaar verscheen. Het optreden in De Bosuil was het eerste optreden sinds jaren dat Wille een elektrische Gibson bij zich had. Het was een mooie aanvulling op de ingeplugde akoestische en de lapsteel gitaren en het gaf Wille And The Bandits toch weer een iets andere sound. Het begon met een bas intro van Matt Brooks, die niets goeds deed vermoeden. Wanneer Andrew en Wille met hun instrumenten invielen werd het nog dreigender en het publiek wist dadelijk dat er slecht nieuws op komst was. 'Bad News' klonk heel rauw en kende veel tempo en sfeer wisselingen, zodat het nummer elke seconde wist te boeien door de geluiden die de drie instrumentale virtuozen uit hun instrumenten wisten te toveren. Het trio bleef bij hun nieuwe album met het erg sterke 'Miles Away', waarin weer de stuwende kracht van Wille And The Bandits tot uiting kwam. Het ijzersterke refrein en de prachtige stem van Wille gaven het nummer nog meer power. Drummer Andrew Naumann tekende present met een opdwepende drum groove en Matt Brooks wist met veel bravoure een knappe zware baslijn uit zijn zes snarige bas te toveren. Daarna nam het trio wat gas terug met het erg mooie 'Scared Of The Sun'. Het nummer dat over de opwarming van de aarde gaat werd met veel gevoel en met een klagende stem door Wille gezongen en de klanken van zijn Lapsteel raakten je tot in de kleinste vezel van je lichaam. Op hetzelfde moment deed de diepe baslijn van Matt je buik kriebelen. Het kille nummer klonk nog kouder en harder in het aangrijpende refrein. De muziek van Wille And The Bandits bewoog moeiteloos van hard naar zacht en van akoestisch naar elektrisch en dat gaf deze geweldige muziek nog een extra injectie.

 

 

 

 

 

 

 

'Crossroads' is een Robert Johnson song, die al honderden keren gecoverd werd en ook op deze cover drukte Wille And The Bandits duidelijk hun eigen stempel. Met een ietwat klagerige stem en met de lapsteel begon de frontman aan deze legendarische song, die gaat over je ziel aan de duivel verkopen. Door tegelijkertijd de djembé en zijn drumkit te gebruiken wist Andrew Nauman een ongewone maar fantastische hypnotiserende groove te creëren. Bekijk het filmpje maar en dan weet je wat ik bedoel als ik zeg dat ze dit nummer ook weer met heel veel klasse en met veel eigen inbreng brachten. Het eerste kippenvel moment kwam er met 'Mammon', een nummer dat gaat over hebzucht en het slechte dat veel geld en macht in de mensen naar boven brengt. Andrew gebruikte nogmaals de djembé als instrumentale metgezel. Matt Brooks had de strijkstok in de hand genomen om zijn elektrische upright bass Far West te bespelen en Wille bleef aan zijn lapsteel gitaar. Het was bijna niet te bevatten, welke mooie sound dit trio uit hun instrumenten wisten te toveren en het meeslepende en beklijvende refrein liet niemand onbewogen. Het leverde de band nogmaals een daverend applaus op van een razend enthousiast publiek. Met 'Victim Of The Night' mochten we ook al kennis maken met nieuw werk van Wille And The Bandits. Dit aanstekelige rock nummer had de vertouwde sound van het trio maar legde toch andere accenten en daar had de elektrische Gibson ook zijn aandeel in. Met Andrew Naumann bezit Wille And The Bandits een geweldige drummer en percusionist, die met gevarieerd en technisch hoogstaand slagwerk voor geweldige ritmes en grooves zorgt. Hij was ook bepalend voor de sound van het opwindende en opdwepende 'Chillout', door afwisselend slagwerk op zijn drumkit en zijn tong drum note 8, een Afrikaans percussie instrument. Wille Edwards was fenomenaal op de elektrische lapsteel, waarmee hij voor geweldige intense gitaarklanken zorgde en in het refrein ging zijn stem door merg en been. Matt Brooks plaatste de kers op de taart met een knappe bas solo aan het slot.

 

 

 

 

 

 

 

 

De rocker 'Got To Do Better' is een stomende stomende rocker met een sterk en catchy refrein dat zich uitstekend leent om mee te zingen. Dat wisten Wille, Matt en Andrew natuurlijk ook en nadat Matt vroeg om ritmisch mee in de handen te klappen en mee te zingen veranderde de gehele Bosuil in een handen klappende menigte die uit volle borst de zin 'We Got To Do Better' meezong met de band. De band bleef de knappe songs aaneenrijgen en de volgende op de lijst was het verschroeiende 'Gypsy Woman', dat een mix was van blues en psychedelische rock en zoals in vele songs van Wille And The Bandits had deze song ook weer een sterk refrein. Dat Wille ook een erg goede rapper is, was te horen tijdens deze 'Gypsy Woman'. Het trio op het podium bleef het gaspedaal ingedrukt houden met het zinderende 'Virgin Eyes', waarin Wille met vet slidewerk zijn klasse als gitarist nogmaals etaleerde. 'Virgin Eyes' was nog zo een klasse nummer dat heel wat ritme en sfeer wisselingen had. Van het dromerige refrein naar de uptempo psychedelische en hypnotiserende ritmes is voor een band als Wille And The Bandits maar een kleine muzikale stap. Het publiek in Weert genoot met volle teugen en leefde begeesterend mee met deze opwindende muziek. Afsluiten deed de band zoals het gewoonlijk afsluit, namelijk met het betoverende 'Angel'. Voor Wille Edwards is het een heel persoonlijk nummer, want hij schreef het speciaal voor zijn moeder die elf jaar geleden overleed. In het instrumentale ‘Angel’ zat heel wat emotie en natuurlijk heel wat instrumentale hoogstandjes. Op een bepaald moment was er nog alleen percussie, met Andrew op het slagwerk en Matt op de djembé. Wille mengde verschillende soorten gitaar klanken en stijlen door elkaar, hij toverde zelfs klassieke Spaanse gitaarklanken uit zijn akoestische six string. Als kers op de taart imponeerde bassist Matt Brooks nog met een waanzinnig vette, diepe bas solo. Deze extra lange instrumentale ode aan de overleden moeder van Wille, was één langdurig orgasme voor het oor en het publiek wist al dat moois duidelijk te waarderen want de band kreeg een oorverdovend applaus. Wat een fantastisch einde van een waanzinnig goed concert.

 

 

 

 

 

 

Natuurlijk wilde het dol enthousiaste publiek meer en we want more werd dan ook door bijna iedereen mee gebruld. Er volgden nog twee nummers als toegift en het trio was vast besloten om nogmaals alle registers open te trekken en er werd op geen inspanning gekeken door Wille, Matt en Andrew. Eerst was er de verschroeiende uptempo rocker 'Get Up' met een lange ritmische intro van Matt op de djembé en Andrew op drums. De laatste toegift was '1970'. Wille maakt er geen geheim van dat hij graag de hippie tijd en de beginjaren zeventig meegemaakt had als jonge kerel en dat hij fan is van bands als Led Zeppelin, Cream, Hendrix enz. en dat hij het spijtig vindt dat hij deze bands nooit live aan het werk zag in hun hoogdagen. Dat is ook het verhaal van deze stomende '1970'. Wille schitterde met afwisselend knap vingerwerk en vette slide op de gitaar. Matt plukte gedreven aan de dikke snaren van zijn six string bas en Andrew Naumann zorgde met technisch sterk slagwerk voor de opwindende en stomende groove. Onder ritmisch handgeklap werd de band nog voorgesteld. Daarna nam Matt de microfoon over en vroeg het publiek om met hem mee te zingen en daar werd heel intens en massaal op in gegaan. Na dit mooie moment ging het concert naar zijn einde. De aanhang van Wille And The Bandits is na dit optreden zeker weer groter geworden, want iedereen in De Bosuil was erg tevreden want overal zag je mensen met een gelukzalige glimlach. Zeker Jo Gofers nog bedanken die zorgde voor de juiste sfeer door zijn knap schuifwerk aan de knopjes van het licht, waardoor we ook weer mooie foto's bij deze recensie konden plaatsen. Ook wil ik alle mensen van De Bosuil bedanken voor de gastvrijheid en ze een dikke pluim geven om dit erg knappe concert met gratis inkom te organiseren.

 

 

 

 

 

Foto's, filmpjes en verslag: Walter Vanheuckelom