THE WATERBOYS @De Roma - Antwerpen - 2017/11/16 - Report by Gust Van de Wouwer

Reports

About: 
THE WATERBOYS @De Roma - Antwerpen - 2017/11/16 - Report by Gust Van de Wouwer
Artist: 
THE WATERBOYS
Date: 
16/11/2017
Venue: 
De Roma
Place: 
Antwerpen
Your Reporter on the Spot: 
Gust Van de Wouwer
Mike Scott is herboren, zoveel is duidelijk. Een nieuw lief, een Japanse kunstenares die zich gespecialiseerd heeft in vagina-kunst (whatever that means), zijn eigenste Yoko Ono dus, heeft daarvoor gezorgd. Zij is de reden dat Scott's creativiteit de laatste tijd zo rijkelijk heeft gevloeid. Resultaat, een nieuwe plaat, 'Out Of All This Blue' heet ze, die niet minder dan 34 nummers bevat (de luxe editie bedoel ik dan). Dat Scott meteen ook de urge had met dat nieuwe werk de baan op te gaan mag, afgaande op de laatste Belgische concerten van de man, als een plus worden aanzien. Net als bij zijn vorige doortocht deed hij hierbij De Roma aan, een uitverkochte Roma zelfs deze keer.
 
The Waterboys is nooit een echte groep geweest, het was altijd Mike Scott met een stel huurlingen, ook nu weer. Alleen, dat stel huurlingen zag er dit maal wel erg weird uit. Mike Scott zelf was gehuld in een strak pak met aan de voeten een stel puntige cowboyboots en op het hoofd een iets te groot uitgevallen Stetson (van country was er evenwel geen spoor te bekennen in de setlist). Links van hem zongen twee frontzangeressen zich de longen uit het lijf, rechts van hem een gitarist die kampt met overgewicht en leek weggelopen uit een Southern rockgroep uit pakweg 1975 (om een of andere duistere reden schiet de naam Marshall Tucker Band me te binnen, gelukkig maar even). Nog verder naar rechts de onnavolgbare Steve Wickam, de wizzard-violist die zijn instrument bespeelt alsof het een Gibson Les Paul is, en achteraan het podium de ritmesectie die zowaar twee drummers bevatte. De kers op de taart was echter de flamboyante keyboardman die getooid was in een pakje waarmee je in 1968 ongestoord de straat op kon maar nu enkel nog maar tijdens de karnavalperiode dienst kan doen (Brother Paul noemde Mike Scott hem).
 
Over naar de muziek dan. Die vormde, in tegenstelling tot het stel huurlingen, wel een eenheid. Uiteraard veel songs uit de nieuwe plaat passeerden de revue, heel veel zelfs. Uitschieters waren Love Walks In (waarin de verliefde Scott tot in het oneindige, I'm So In Love With You blijft scanderen), Nashville Tennessee (een song over Brother Paul waarin Scott, alweer tot in het oneindige, 'my soul is is Memphis but my ass is in Nashville, Tennessee' blijft herhalen) en het zondermeer indrukwekkende Man, What a Woman. Andere hoogvliegers waren Still a Freak (machtige gitaarlick), All The Things She Gave Me (opgedragen aan een ondertussen overleden bassist/huurling die ooit deel uitmaakte van The Waterboys), het potige Rosalind (You Married the Wrong Guy) en Has Anybody Seen Hank (over Hank Williams veronderstel ik en dus toch een reden waarom Scott die Stetson op had). Uiteraard konden ook de twee meest bekende Waterboys-songs, A Girl Called Johnny en The Whole Of The Moon niet ontbreken (het publiek brulde luidkeels mee). Dat The Waterboys in hun laatste cd ook verrassend veel zwarte invloeden hebben verwerkt kwam vooral tot uiting in het aanstekelijke Didn't We Walk On Water dat duidelijke sporen van Philadelphia soul vertoonde. Het allermooiste werd echter bewaard tot laatst, een furieus This Is The Sea dat gestadig naar een uitbundige climax werd gestuwd. 
 
Conclusie: Mike Scott is verliefd en dat zullen we allemaal geweten hebben. Zolang dit tot platen als Out Of All This Blue en concerten als dit in De Roma leidt heb ik daar geen enkel probleem mee (hopelijk brengt het Bart Peeters niet op ideeën).