Rock Oasis 01/09/2018m

Rock Oasis is een kleinschalig festival dat sinds 2003 jaarlijks georganiseerd wordt. Het fijne aan dit 4 dagen durende festival is dat de data’s verspreid worden over verschillende weken. De aftrap werd gegeven op 31/08 om op 01/09 verder te gaan. Daarna zullen we kunnen afzakken op 06/10 en op 22/12/2018 naar “l’Espace Toots” te Evere. Dit muziekgebeuren gaat inderdaad door in een mooie polyvalente zaal van de gemeente Evere. De eerste concerten op vrijdag hebben we door omstandigheden gemist, maar op 1 september zijn fotograaf Michel van Rhijn en ikzelf paraat. Bij aankomst stellen we vast dat de kleine parking voor ons geen plaatsje meer heeft maar geen nood, we vinden vrij vlot plaats op straat.

De start wordt vandaag gegeven door “ Planet Lizzy”,  een Belgische coverband van “Thin Lizzy”, de welgekende Ierse hardrockband.                                                                                                                                      Planet Lizzy is een Brusselse groep die sinds 2012 de grootste hits spelen van hun legendarische voorbeeld Thin Lizzy. De band bestaat uit 4 mannen; Phil Bertran (bass en lead vocals), Fred Mencigar (guitar), Oli Sand (guitar en backing vocals) en Nico Sand (drums en backing vocals).

Het openingsnummer “Bad Reputation” is er direct “boenk op “: pure, rauwe, classic gitaarrock en dat krijgen we gedurende een goed uur. Wie van gitaarrock en uitgesponnen solo’s houdt, krijgt hier kippenvel van. Deze mannen amuseren zich duidelijk, soms schijnen ze zelf te vergeten dat ze voor een publiek spelen omdat ze zo opgaan in hun “delirium solo’s”. 

De zaal is half gevuld met niet meer zo jonge, enthousiaste rockers. Voor sommigen is dit duidelijk nostalgie, ze brullen alle teksten mee en zijn een kei in het spelen van “luchtgitaar”. Het publiek is duidelijk enthousiast en na een uurtje goed opgewarmd door deze openers van de avond.

Playlist: “Bad Reputation”, “Emerald”, “Chinatown”, “Waiting for an alibi”, “Are U ready”, “Cold sweat”, “Angel of death”, “Suicide”, “Out in the fields”, “Whisky in the jar”, “Black rose”, “Cowboy Song” en “Boys are back in town”.

We hadden ze voor de ingangsdeuren al gespot, het olijke viertal “The Father, The Son And The Holy  Simon”.  Kurt van Den Bossche (“The father”, electric bass), Linard Van Den Bossche (The Son,  electric guitar, lead en backing vocals, strings), Simon Ruyssinck (The Holy Simon, drums) en “Der Anton”, Anton  Engels (keys). Een intrede maken kunnen deze jongens wel! Ze komen het podium op gewandeld met een bak Jupiler in de hand; Der Anton op kousenvoeten, The Father in een zwart “Marcelleke” en The Son in bloot bovenlijf! De dame die achter mij staat, wordt hier helemaal wild van en begint te roepen “qu’il est trop canon ce gars!!”. Of het alleen over dat bovenlijf gaat en de vele lege pintjes op haar tafeltje hier voor niets tussen zitten laat ik in het midden. Ze weten de hele zaal echter al snel in te palmen, vragen een paar keren om dichterbij het podium te komen staan en doen dit op een aandoenlijke manier in beide landstalen. “The Son” roept een paar keer “chanter, danser, boivez!!” , om zich daarna grammaticaal te herpakken. Het receptje werkt, de groep gaat volledig uit de bol en kunnen als snel rekenen op de volledige overgave van het publiek. Het feit dat Linard heel veel contact maakt met de zaal en letterlijk tussen de dansende mensen gaat staan wakkert het allemaal nog aan. Hij bespeelt het publiek en de dames hierin als geen ander, terwijl de pintjes ook op het podium rijkelijk blijven vloeien. Naast alle show die het viertal brengt kunnen ze ook nog echt goed muziek maken. Het gaat vooruit op het podium, ze klinken heel afwisselend een beetje psycho, funky, soul, … een geweldige mix voor het oor. Ze brengen ons heel sterke covers van de klasbakken “Ain’t no sunshine” en “The House of The Rising Sun”. De rest van de nummers hebben ze zelf geschreven, bewerkt en uitgebracht op CD.

                                                                                                                                                                          Later op de avond verneem ik dat “The Father”  houtbewerker is (die zich goed kan uitleven op het podium) en “The Son” tijdens het schooljaar een kleuterklas onder zijn hoede neemt. Ik denk dat het hele leuke jaren zijn voor de kleutertjes die bij “meester Linard” zitten. Aan show en entertainment zal het in de klas alvast niet ontbreken. Deze groep was voor mij een ontdekking maar ik zal zeker nogmaals gaan luisteren als ze in de buurt komen.

Playlist: o.a.; “I want You”, “Hold me closer”, “Yeah Yeah”, “Say it out loud”, “Save your soul”, “Desire”, “Take my hand”, …

 Als het gejoel van het publiek een beetje uitgestorven is komt organisator Jean Pierre Vanderlinden het podium op om ons “le plat de résistance” aan te kondigen : “Fred And The Healers”.  Actuele formatie van de groep, het trio Fred Lani (guitare, vocals), Cédric (bass) en alweer Nicolas Sand (drums). Zij spelen voor ons anderhalf uur alternatieve Blues rock met een grote B. Ik zag ze al eerder op de grote festivalweide van “Roots and Roses” een paar jaar geleden. Vandaag klinken ze geweldig goed in een relatief kleine zaal voor een 150-tal mensen. Ik ben blij dat ik erbij ben en in alle rust kan genieten van het gitaarspel dat hier gebracht wordt. Fred kan spelen als geen ander en gaat hier dan ook compleet in op. Hij geeft mij met momenten het gevoel dat hij gewoon in mijn living staat te spelen en schijnt hierbij te vergeten dat hij een heleboel toeschouwers heeft. Het klinkt verbazend goed, het klinkt als blues, het klinkt als boogie het klinkt als “wij willen nog”!  Als ik “Laura” hoor,  krijg ik spontaan beelden op mijn netvlies van de beruchte scène op de toog, uit de film “From Dusk Till Dawn”.

Fred en zijn Healers klinken geweldig en geven ons anderhalf uur het beste van zichzelf. We krijgen ook een soort “try out” van het nieuwe album dat op 12/10 zal voorgesteld worden in de “Zik-Zak” in Ittre.  Bedankt Fred, Cédric en Nico, ik zal er zeker bij zijn in oktober.

Playlist: o.a.: “Easy Baby”, “ Dark Soul”, “New Boogie”, “Buzzin’ Around”, “AVD”, “The Pulse”, “Watcha Wanna Do”, …

Later dan voorzien keren Michel van Rhijn en ikzelf terug huiswaarts na een avondje fijne muziek in aangename omstandigheden. Al diegenen die er niet bij waren hadden ongelijk! Mij zien ze zeker nog terug.