Verjaardagsconcert Heptone Ittre – 7 jaar Heptone 15 & 16 feb 2020

                                                                                                                 Door Michel van Rhijn

Toen Olivier Collette ongeveer 8 jaar geleden zijn nieuwe piano bestelde, had hij een klein probleem. Hij had geen plaats om deze ergens te stallen. Tijdens zijn zoekwerk had hij afspraak in Ittre in een oud cafeetje met een immobiliënagent. Achter het café bevond zich een feestzaal. Heel het gebouw stond te koop. Olivier besteld zich een pint en wacht af. Zodra de immobiliënagent aanwezig is, gaan ze de trapjes op en treden ze de zaal binnen . Het licht gaat aan. Meteen is Olivier verkocht. Nooit was het in hem opgekomen om een Jazz bar te starten, maar dit was een unieke kans en de start van de Heptone.

Ondertussen zijn we meer dan 200 concerten ver, en de Heptone is een zaal waar Belgische en internationale jazz artiesten graag optreden . De formule is eenvoudig, iedere zondag om 17 uur een concert in een typisch kader.

Maar op 15 en 16 februari is de formule iets anders. Olivier nodigt voor de zevende verjaardag van de Heptone wat vrienden uit . Voor deze magische tweedaagse krijgen we het volgende sextet voorgeschoteld; Toine Thys, Maayan Smith, Philippe Laloy, Olivier Collette, Sal La Rocca en Bilou Doneux.

Om het concert te openen krijgen we een compositie van Olivier Collette zelf, Another Take. Het is een prachtig nummer die mij wat doet denken aan het werk van Dave Brubeck. Alleen de intro is om je vingers van af te likken. Toine Thys en Maayan Smith soleren op hun respectievelijke saxofoon, en Olivier laat een eerste keer zien wat voor piano virtuoos hij wel is. Samba em Prelúdio is een bossanova nummer uit 1962 geschreven door de Brazilianen Baden Powell en Vinicius de Moraes. Voor dit nummer heeft Olivier een eerste speciale gast. Elliot Knuets is zijn eigen neefje van 16 jaar en reeds gitaarvirtuoos. Tijdens dit nummer krijg ik meteen kippenvel, zeker van Philippe Laloy op dwarsfluit. Op don’t B-Flat gaan we lekkere vettige solo’s opzoeken. Iedereen komt met dit nummer van Olivier Collette mooi aan de beurt. Het volgend nummer moet zelfs niet voorgesteld worden. Met Blackbird gaan we de populaire toer op. Hier schudt Sal La Rocca een solo uit zijn contrabass, waarmee hij bewijst aan de absolute top te zitten. Om het eerste deel te beëindigen komt een nummer van Jaco Pastorius aan de beurt, nl. Liberty City.

Na een korte pauze start het tweede deel met opnieuw een nummer van Jaco Pastorius. Maar deze keer enkel met blazers. Hiervoor heeft Olivier weer wat volk uit zijn hoed getoverd. Naast Toine Thys, Maayan Smith en Philippe Laloy op sax, hebben we ook de aangename verassing met Michel Paré op bugel, Patrick Deltenre op harmonica, Phil Abraham op trombone en niemand minder dan het zusje van Olivier, nl. Laurence Collette op dwarsfluit. Het is gedurfd, maar geslaagd. Naast Jaco Pastorius, mag er uiteraard ook geen nummer ontbreken van John Coltrane. Giant Steps is machtig bewerkt en uitgevoerd, met opnieuw het neefje Elliot op scène. De romantische ballade Moonlight in Vermont, opnieuw een compositie van Olivier is een ode aan de schoonheid. Toine speelt er heel subtiel op zijn bas klarinet. Sal daarentegen gaat opnieuw helemaal los, hij speelt als de besten en begeleid zichzelf met wat kreetjes. Dit is gewoon zalig. Dan is het opnieuw tijd voor een populair nummer, Let Love Rule van Lenny Kravitz. Het wordt krachtig gespeeld, met veel aandacht voor de drie saxofoons. Spijtig dat het publiek te oud is om mee te dansen. Stilaan komen we aan het einde toe. St. Thomas van Sonny Rollins wordt ingezet met een lange drumsolo van Bilou Donneux. Het is een nummer waar Elliot alle vrijheid krijgt om te spelen met zijn gitaar. Na de rappel eindigen ze in schoonheid met een mooie bewerking van Bridge over Troubled Water.

Het enige wat hierop volgt is een daverend applaus en een drankje aan de bar. Wat was dit een mooie avond.

Met dank aan Olivier Collette.