ULRICH ELLISON & TRIBE - SPIRIT OF 66 VERVIERS 5 SEPTEMBER 2016 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Ulrich Ellison & Tribe stonden op dinsdagavond vijf september op het podium van Spirit Of 66 in Verviers, het was hun tweede optreden op Belgische bodem. In 2014 en 2015 wonnen Ulrich Ellison & Tribe nog de Austin Music Award als beste soul/blues/funk band en Ulrich won op dezelfde Awards in 2015 de Award als beste gitarist. Verleden jaar was hij ook finalist op de European Blues Challenge. Eerder dit jaar verscheen 'America', het vierde studio album van deze Amerikaanse band, met Europese roots. Ulrich werd geboren in Oostenrijk maar het jodelen beviel hem niet, zijn muzikale interesse lag meer bij de gitaar en bij de rock en blues muziek. Daarom trok hij naar Austin, Texas en van daaruit probeert hij samen met zijn vrouw Sabine de wereld te veroveren met zijn muziek. Francis Geron zag meteen de klasse van deze band en gaf hen de kans om hun muziek live te komen brengen in zijn club, namelijk Spirit Of 66 in Verviers.

 

 

More pictures of Ulrich Ellison & Tribe : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157688664246755

 

 

 

Om half negen begonnen zanger/gitarist Ulrich Ellison, bassiste Sabine Ellison en drummer Joel Duhon aan hun concert in de Spirit Of 66 met 'Machete', waarvoor Ulrich zijn speciale Hauke gitaar gebruikte. Nog speciaal aan deze knappe midtempo bluesrocker was dat Ellison zijn Hauke gitaar bespeelde met de strijkstok. Dat Ulrich verdiend de Award van beste gitarist 2015 won op de Ausin Music Awards konden we horen in  'Sleepness Then Continue', waarin hij met uitstekend snarenwerk op zijn JJ gitaar zijn klasse etaleerde. Het nummer was een mix van psychedelische en prog bluesrock en kende een mooie opbouw naar het refrein toe. De JJ gitaar had een mooie klankkleur en Ellison zijn stem klonk voortreffelijk. Drummer Joel Duhon zorgde met strak slagwerk voor de intro van het dromerige 'Chasing Down Your Dream'. Het meeslepende ritme en de gitaar waren lichtjes hypnotiserend en zorgden voor een speciale sfeer in de Spirit Of 66. We kregen geen korte hitgevoelige songs te horen, maar wel langere, knappe uitgesponnen muziek met een boodschap. Uit hun recentste album 'America' kwam het opdwepende 'Running On Empty', dat begon met een stevige rockfunk groove van bassiste Sabine Ellison en drummer Joel Duhon. Eenmaal dat Ulrich begon te zingen werd het iets meer ingetogen, maar het duurde niet lang of de groove van in het begin kwam terug en Ulrich gooide alle registers open met een erg knappe melodieuze solo op zijn six string. 'Running On Empty' was een uitstekend nummer dat een onverwacht en plots einde kende. Met de aankondiging dat hij ons naar de kerk wilde brengen en dat hij na de show zelfs de biecht wilde afnemen begon Ulrich aan de intense ballade 'Feels Like Heaven'. Eerst werd de JJ gitaar nog ingewisseld voor de rode Suhr Stratocaster gitaar. Het was muisstil in de Spirit Of 66 en het publiek luisterde geboeid naar de muziek van het trio op het podium. Weer wist de frontman met vlijmscherp snarenwerk te imponeren tijdens zijn solo. Voor velen in Verviers was het ook de eerste kennismaking met Ulrich Ellison & Tribe en ook de meeste muziek was nieuw voor hen en je voelde dat het deugd deed wanneer Ulrich met een knappe gitaar riff begon aan de Robert Johnson klassieker 'Crossroads'. Deze aanstekelige song uit 1937 kende iedereen en dat zorgde voor een heel aangename sfeer in de Spirit Of 66 en zeker wanneer Ulrich nog een meezing moment met het publiek begon met allerlei plezante geluiden. Het trio sloot hun eerste set af met 'Tearing Down The Wall', een tweede kennismaking met het nieuwe album 'America' en een duidelijk teken dat Ulrich zich ook met de hedendaagse problematiek bezig is en zijn nek wil uitsteken. Zoals de titel al liet vermoeden, was het nummer een aanklacht tegen President Donald Trumph en de muur die hij wil laten bouwen. De bevallige en goede bassiste Sabine trok met een bas intro de meer dan een kwartier durende song, die verschillende sfeerwisselingen kende, op gang. De boodschap was dat we uiteindelijk bruggen nodig hebben en geen muren. Ulrich Ellison gebruikte zijn gitaar als vredeswapen om de muur af te breken. Wat volgde was scheurend en zinderend gitaarwerk van de Texaanse gitaar virtuoos. De ritme sectie met bassiste Sabine en drummer Joel Duhon leverde een meesterlijke en erg gevarieerde groove af. De band kreeg een daverend applaus voor

deze knappe eerste set.

 

 

 

 

 

 

Een kwartiertje later werd de tweede set aangevat met een uitgesponnen twee minuten durende gitaar intro die het verhaal van 'The Traveller' op gang trok. Daarna werd het meteen heel wat steviger in de heerlijke midtempo rocker 'Change Of A Man', waarin de drie muzikanten hun instrumentale virtuositeit etaleerden. De frontman vroeg of het publiek klaar was voor een rock groove en om te dansen. Na een bevestigend antwoord begon het trio aan de funky rocker 'Sittin' On The Top Of The World', waarin Sabine en Daniel, de heerlijke ritme sectie, zich duidelijk in hun sas voelden. Ook het publiek voelde zich in hun sas bij deze heerlijke song. Het volgende nummer op de setlist is voor mij 'Way Down On The Ground', de beste song op het album 'Dreamcatcher'. Het sterk slagwerk van Daniel Duhon en de zware baslijnen van Sabine op haar Loga bas zorgden opnieuw voor de zeer solide en dwingende groove waarop de frontman op magistrale wijze kon soleren op zijn JJ gitaar en dat leverde verschroeiend en hoogstaand snarenwerk op. Deze bluesrocker was één van de hoogtepunten van dit sterke concert. Daarna werd de voet van het gaspedaal gehaald voor de mooie ballade 'Waiting For A Better day', dat net als 'The Traveller' een erg lange gitaar intro had. Ook dit nummer had een knappe dromerige opbouw naar een erg sterk refrein. De frontman plaatste zelf de kers op de taart met een prachtige melodieuze gitaar solo. Ulrich stelde zijn band band nogmaals uitgebreid voor en daarna sloot het trio af met het instrumentale, meer dan veertien minuten durende 'Just You'. Een ideaal nummer voor Sabine, Joel en Ulrich om hun instrumentale klasse nogmaals te etaleren. De frontman ging daarvoor zelfs de zaal in speelde voor elke vrouw in de zaal een persoonlijk stukje op de gitaar, als apotheose ging hij boven op een barkruk verder met zijn heerlijk, gevarieerd gitaarwerk. Ulrich Ellison & Tribe namen afscheid met een langdurig applaus en kwamen terug met de Doyle Bramhall II cover 'Green Light Girl', waarin het trio nogmaals flink het gaspedaal induwde. Sabine en Daniel zorgden andermaal voor de stomende groove waarop frontman Ulrich met uitstekend en vlug vingerwerk op zijn Suhr Stratocaster mocht uitpakken. Het ijzersterke refrein deed de rest. Het was het ideale einde van een zeer knap concert. De afwezigen hadden andermaal ongelijk en Ulrich Ellison & Tribe bewezen in Verviers dat je moet openstaan voor nieuwe muziek en bands en dat je dan regelmatig positief verrast wordt.

 

 

 

 

 

 

Verslag, foto's en filmpjes: Walter Vanheuckelom