SWING WESPELAAR - WESPELAAR 20 AUGUSTUS 2017 - DAG 3 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

De laatste festivaldag van Swing Wespelaar 2017 begon met een gospelmis. Een traditie die met dit dertigjarig jubileum van Swing Wespelaar terug in ere werd hersteld. Karibuni, het gospelkoor van Haacht zorgde voor de muzikale opluistering van deze speciale dienst. Veel kan ik er niet over vertellen omdat ik geen kerkganger ben.

 

 

 

 

 

 

Om niet teveel pauze te hebben tussen de gospelmis en de eerste band werd er al om half twee in de namiddag gestart. Tensfield uit het nabijgelegen Wilsele, speelde bijna een thuismatch op het grote podium van Wespelaar. Dit viertal met bassist Geert Zonderman, drummer Jurgen Moelans, toetsenist Koen Geudens en zanger/gitarist Raffe Claes bracht eind verleden jaar hun debuutalbum 'Freeze The Clock' uit. Hun optreden in Wespelaar bestond bijna uit allemaal nummers die op dit album te vinden zijn. Ze openden met de instrumentale shuffle 'Up To Tensfield'. De songs waren heel gevarieerd en gingen van bluesrock, naar rock, funk en jazz. Raffe Claes liet een paar knappe pittige gitaarsolo's horen, zoals in de rocker 'Confusion Control' waarin hij erg knap overnam van de toetsen van Koen Geudens die de eerste solo voor zijn rekening nam. De meeste nummers waren eigen werk, behalve de Matt Schofield cover 'Don't Know What I Do'. Andere hoogtepunten waren het funky getinte 'Tell Me' met een uitstekende Koen Geudens op het keyboard en de ballade 'Freeze The Clock'. Afsluiten deed dit Leuvense viertal met 'Providential'.

 

 

 

 

 

De hoofdbrok op zondag zou Chicago Blues worden en ze begonnen er al vroeg mee in Wespelaar, want de tweede band Shawn Holt & The Teardrops is toch niet de eerste de beste. Het was voor mij een verrassing dat deze hoog aangeschreven band al zo vroeg in de namiddag op het podium stond. Shawn Holt is de zoon van blues legende Magic Slim. Al op zijn zeventiende speelde Shawn bij The Teardrops en na het overlijden van zijn vader werd hij frontman. Shawn beloofde voor zijn concert om ons met zijn muziek mee te nemen naar de Mississippi Delta en dat deed hij op een weergaloze wijze. Met Allen Kirk op drums, Kris Jefferson op bas en Xavier Pillac op gitaar had Shawn een fantastische band achter zich staan. Het concert startte met de pareltjes 'Daddy Told Me' en 'Born In Missouri'. Shawn gaf veel ruimte aan zijn bandleden en die maakten daar dankbaar gebruik van tijdens ....... , wanneer eerst een uitmuntende Kris Jefferson een weergaloze bas solo uit zijn vingers toverde, nadien gevolgd door een knappe gevarieerde drum solo van Allen Kirk en een pittige en vlijmscherpe solo van Xavier Pillac op zijn gitaar. Een ander hoogtepunt was 'Who's Been Talking', een mix van blues en rumba. Shawn Holt had veel interactie met het publiek in Wespelaar en wanneer hij ook nog eens van het podium af kwam en zich mengde tussen het publiek kon het helemaal niet meer stuk. Tijdens de afsluiter 'Wang Dang Doodle' slaagde hij er in, ondanks het nog vroege uur, om het ganse festivalplein te laten meezingen. Shawn Holt, Kris Jefferson, Allen Kirk en Xavier Pillac mogen terugblikken op een uitstekend concert.

 

 

 

 

 

JJ Thames is de volgende gaste op het podium. Ik kende haar niet maar collega Filip Verhaeghe van Keys And Chords had niets dan lovende woorden over haar. Ik was dus reuze benieuwd naar de stem van JJ Thames en haar repertoire. JJ Thames groeide op in Detroit en verhuisde op haar 18de naar Jackson, Mississippi om daar haar geluk te beproeven. Ze deed ervaring op als backing vocaliste voor o.a. Marvin Sease, Bobby Bland en Denise Lasalle. In 2014 verscheen haar debuutalbum ‘Tell You What I Know’ en vorig jaar verscheen de opvolger ‘Raw Sugar’. Ze groeide uit tot een Mississippi Blues Diva. Mijn mening over JJ Thames is dat ze een rondborstige dame is met een geweldige stem. Buiten een erg goede zangeres is ze ook nog eens een uitstekende performer die haar publiek weet te bespelen. Met JJ Thames stond er iemand op het podium die alle aandacht naar zich toetrok. Ze begon haar concert met  John Lee Hookers 'Boom Boom'. Met haar uitstekende band achter haar wist JJ Thames dadelijk de harten van het publiek in Wespelaar te veroveren. Andere hoogtepunten waren het soulvolle 'Women Scorned', het uitstekende 'Bad Man' waarin eerst bassist Antoine Escalier zijn klasse mocht tonen met een groovy bas solo. Daarna mochten ook drummer Fabrice Bessouat en toetsenist Cédric Le Goff volop in de schijnwerpers met een erg knappe solo. JJ Thames bracht meer soul dan blues, maar niemand die daar aanstoot aan nam. 'No Turning Back' was de volgende soul parel op de setlist van de Amerikaanse. Het beste had de zangeres tot op het laatst bewaard, want de fenomenale versie van 'I'd Rather Go Blind' waarmee JJ Thames haar concert afsloot was het moment van deze Swing Wespelaar 2017. De mensen die in Wespelaar aanwezig waren zullen JJ Thames haar versie van deze klassieker niet vlug vergeten. Wat ik hier hoorde en zag kan ik niet verwoorden, omdat woorden altijd te klein zullen zijn voor deze prestatie. Het uitzinnige publiek wilde en kreeg nog een toegift met ‘Standing On Shaky Ground’.

 

 

 

 

 

Chicago blues en mondharmonica gaan goed samen en dit genre van muziek kende met Little Walter, Snooky Pryor en de dit jaar overleden James Cotton al legendarische mondharmonicaspelers. Billy Branch is nog één van de weinigen die de harmonica skills uit eerste hand van deze grote namen leerde en nu de harmonica traditie van Chicago hoog moet houden. In juni werd hij gehuldigd tijdens het Chicago Blues Festival voor zijn veertigjarige carrière. Voor deze tour in Europa had Billy de Engelse formatie van Giles Robson meegebracht. Giles en zijn jongens mochten openen met een drietal nummers. Het met hart en ziel gespeelde 'Where You've Been', met een uitstekende Andy Knight op gitaar en Giles op mondharmonica werd door het publiek erg gesmaakt. Toen Billy Branch overnam met Junior Wells zijn 'Hoodoo Man Blues' kwam er meteen meer swung in het optreden. Ook met James Cotton zijn 'One More Mile To Go' wist Billy het publiek in Wespelaar te imponeren. Voor de fans wierp Billy ook nog één van zijn mondharmonica's tussen het publiek. Andere hoogtepunten waren 'My Baby' van Little Walter en de afsluitende klassieker 'Help Me' van Sony Boy Williamson. Hiervoor riep Billy zijn Engelse collega Giles Robson terug op het podium. Met hun beiden zorgden ze voor een uitstekende afsluiter van dit optreden.

 

 

 

 

 

 

Daarna werd het steviger met Jim Suhler & Monkey Beat. Dit was één van de optredens waar ik erg naar uit keek, want ik ben al jaren fan van deze uitstekende Texaanse bluesrocker. Openen deed de Amerikaan in stijl met 'Mexicali Run', met uitstekend werk van Jim op de gitaar en Shawn Pares op het Hammond. De jarige Shawn Pares deed aan de grote Jon Lord  van Deep Purple denken tijdens 'Hush'. Met Beau Chadwel op drums en Jim's muzikale zoon Patrick Smith op bas had Suhler een gedreven en uitstekende ritme sectie en dat was te merken tijdens 'Panther Burn', één van de hoogtepunten van dit geweldige concert. Met 'Border Rock' sloeg Suhler even de rock'n roll weg in. Het slot was bijna helemaal een ode aan de Ierse bluesrock legende Rory Gallagher met het strakke 'I Could've Had Religion',waarin Jim Suhler toonde dat hij ook met de bottleneck heel aardig overweg kan. Het leverde een verschroeiende slide partij op. Tussen de Gallagher nummers door werd er nog tijd vrij gemaakt voor het eigen geschreven 'Restless Soul'. Ook hier mochten we ons verheugen op een geweldige slide partij van Jim op de gitaar. Afsluiten werd er gedaan met de knappe bluesrocker 'Bullfrog'. Het waanzinnige publiek bedankte de Texaan met een daverend applaus. Voor de toegift ging Jim Suhler terug naar zijn debuutalbum 'Radio Mojo'. Bij de heel dansbare rocker 'Where Were You When The Lights Went Out' was iedereen op het marktplein in Wespelaar aan het dansen. Voor mij was Jim Suhler & Monkey Beat de topper van Swing Wespelaar 2017.

 

 

 

 

 

Ook dit jaar had de organisatie van Swing Wespelaar voor een waardige afsluiter gezorgd met The Heritage Blues Orchestra. Zanger en gitarist Bill Sims vormt samen met Linda Elizabeth en collega Junior Mack het hart van het Heritage Blues Orchestra. De kracht van die drie zat in het samenspelen, waarbij geen van de drie zo nodig op de voorgrond leek te hoeven. Dat betekende dat er magnifiek driestemmig gezongen werd, terwijl ook de solostemmen indrukwekkend onder je huid kropen. The Heritage Blues Orchestra bracht een staalkaart van de blues in zijn beginjaren tot nu. Dit ging van countryblues, urban blues, gospel, funk tot New Orleans blues. Dit alles werd gebracht met ongekende authenticiteit en frisheid. Beginnen deden ze met 'Leaving On The Morning Train' van Lead Belly. De hoogtepunten volgden elkaar op en het is moeilijk om er een paar uit te kiezen. Laat ons toch maar proberen. 'C- Line Woman' dat begon met handje klap tussen Bill Sims en Linda Elizabeth, daarna nam Linda met haar enorm mooie stem het vocale gedeelte voor haar rekening. Drummer Baron Harrison was al heel het nummer sterk bezig, maar toen hij aan zijn solo begon werd gingen alle remmen los bij hem. Heel het plein werd gek van Baron zijn slagwerk. '‘Clarksdale Moan’ werd door Junior Mack gezongen en Vincent Bucher was onweerstaanbaar op de bluesharp. Ook tijdens 'Joliet Bound' trok Vincent alle aandacht naar zich toe met indrukwekkend blaas en zuigwerk. Tijdens ‘I Done Got Over It’ kwam Billy Branch nog even meespelen op de bluesharp. Als laatste wil ik de opdwepende gospel 'In The Morning' nog vernoemen, waarin de stemmen van Bill Simms, Junior Mack en Linda Elizabeth de

hoofdrol vertolken. Geweldig mooi en meeslepend optreden.

 

 

 

 

 

De organisatie van Swing Wespelaar mag terugblikken op een uitstekende jubileum editie. Zowel de organisatie als de keuze van de bands waren weer top en er was voor elke muziekliefhebber wat wils. Ook de weergoden bleven, ondanks de slechte weersvoorspellingen, Swing Wespelaar gunstig. We kijken nu al uit naar editie 2018.

 

 

 

 

 

 

 

Foto's en verslag: Walter Vanheuckelom