SWING WESPELAAR FESTIVAL - WESPELAAR - ZONDAG 20 AUGUSTUS 2023 - Philip Verhaege en Alain Broeckx

 

 

 

 

 

Het festivalseizoen loopt op zijn einde. Tienduizenden mensen keken uit naar het moment, een volle weide, een volgepakt plein, goede optredens, leuk gezelschap…Een zomer zonder festivals is geen goede zomer geweest. Swing Wespelaar gaat dag drie in. Wij herinneren het ons nog, alsof het gisteren was, ons eerste bezoek aan Swing Wespelaar, nu 35-jaar geleden. Met de kaart op de schoot (wie van onze jeugd kent er nog een landkaart…..?), wij op weg richting Haacht, en meer bepaald naar het dorpje Wespelaar. Het verkeer verliep toen blijkbaar heel wat vlotter dan heden ten dage. We maakten kennis met enkele bestuursleden, met de organisatie en heel wat sympathieke vrijwilligs. Maar we zagen ook het festival veranderen, en vooral…. het ontplooien tot één van de meest gerespecteerde Europese bluesfestivals! 2023 zal de geschiedenis ingaan als een warme editie, zowel wat betreft de temperatuur, de gezelligheid, de vriendschap en uiteraard het muzikale landscape!

 

 

 

 

Zondagmiddag, we zien heel wat vermoeide blikken. Maar dat veranderd snel als Shakedown Tim wordt aangekondigd. Zanger/gitarist Tim Ielegems oprichter van Fried Bourbon, hij die ook even vaak op het podium stond met Gene Taylor en eind vorig jaar The European Bluesbuddies vormde voor Studebaker John’s tourneeluik. Het is echt wel een ondankbare taak om op zondagmiddag te openen. Maar Tim is een doorwintert en zeer gerespecteerd artiest dito entertainer. Een uitgebalanceerde setlist doet de rest. Dit alles netjes ingepakt in een mixture van down home blues, rock-‘n-roll, wat swing en jump, maar evenveel Chicago blues. De boogie ‘Driftin’ is origineel van Eddie Boyd and His Chess Men, het tempo daalde wat en was als een instrumentaal interludium. Maar Tim deed ons swingen met zijn ‘Wild Calypso Night’, ging op zijn visbak zitten voor het Delta blues begeesterde ‘Rollin’ and Tumblin’ en kreeg harpvirtuoos Steven Troch op het podium voor ‘This Ship’. Shakedown Tim weet waar hij de mosterd vandaan moet halen. En neen, dat is niet bij Tierenteyn….

 

 

 

 

Michael A. Benjamin a.k.a. Alabama Mike werd sterk beïnvloed door de evangelische zangprestaties van zijn vader. Samen met zijn broers en zussen werd hij op jonge leeftijd aangemoedigd om in het kerkkoor te zingen. Zijn jeugdige stem deed vrijwel meteen terugdenken aan een juveniele B.B. King, Buddy Guy, Elmore James of zelfs Little Johnny Taylor. In 1983 verhuisde hij voor zijn militaire dienstplicht naar Californië en belandde uiteindelijk in de Bay Area. Een ware zegen voor zijn muzikale artisticiteit. De Franse ritmesectie met drummer Fabrice Bressouat, Vinz Polletvillard (keys), Anthony Stelmaszack (gitaar) en Julien Dubois op basgitaar is een zegen voor Mike. Met ‘Stuff I’ve Been Through’ heeft Alabama Mike een nieuwe langspeler onder de arm. Een soul geënthousiasmeerde titeltrack volgde al snel in Wespelaar. Het werd even funky met ‘Fat Shale Pt.1’ en we trokken naar Chicago met ‘God Is With You’. Om uiteindelijk te eindigen bij ‘Fight For Your Love’. If you don’t come for the blues, it will be a long day for you… grapte Mike nog snel even tussendoor. Alabama Mike verweeft old-school Southern soul met rechttoe rechtaan blues én aardse street-funk en R&B.

 

 

 

 

De mooie Shakura S’Aida werd geboren in Brooklyn, New York, groeide op in Zwitserland en resideert al enkele jaren in Toronto, Ontario, Canada. Shakura S’Aida heeft een immense stem, was leadzangers van het 13-koppige wereldmuziekensemble Kaleefah, trad op als backingvocalist voor Rita MacNeil en Patti Labelle en had in 2008 haar eerste solo album ‘Blueprint’. In 2013 werd ze genomineerd voor een Blues Music Award in de categorie ‘Contemporary Blues Female Artist’ én had vorig jaar het schitterende ‘Hold On To Love’ in de winkelrekken, haar eerste plaat in tien jaar.

Shakura’s diepe blues en souluitvoeringen werden hier netje ingelost met diepe ballades. Met haar onweerstaanbare lichamelijke moves brengt ze hoogstpersoonlijk Wespelaar haast in extase. ‘Changing Around Here’ was de ideale bandopwarmer. In hoever dat in Wespelaar nog nodig was. Het werd hot en funky in ‘Glad For Today’, seksueel was ‘Walk Out That Door’ en ook de ballade ‘Gonna Tell My Baby’, met die innemende slidegitaar en gospel-outro, was een hoogtepunt. Shakura S’Aida is een betovering op een podium!

 

 

 

 

Nog zo’n blues troubadour is Jose Ramirez. Op 35-jarige leeftijd is Jose Ramirez toch wel de belangrijkste blues artiest uit Costa Rica, al woont hij al een tijdje in The States. Hij verkocht bijna alles wat hij had in Costa Rica, zijn auto, PA-systeem en zelfs zijn gitaarversterker. Jose kwam in de Verenigde Staten aan met een halve koffer vol kleren,  een gitaar en belandde in Florida. José Ramírez is haast de enige bluesartiest uit Costa Rica, die al acht jaar in de VS woont. Hij explodeerde zo in het voorjaar van 2017 in de muziekscène van de Golfcoast. Hij is een schitterend autodidact gitarist/vocalist dat met enkele van de grootste namen in de blues industrie speelt. Onderweg tekende hij, als eerste Latino, een deal met het in Chicago gevestigde blueslabel Delmark Records, waar hij zijn tweede album ‘Major League Blues’ registreerde, de titeltrack was trouwens de laatste opname van blueslegende Jimmy Johnson. Het slingerende ‘The Hunter’ benadrukte hier meteen Ramirez’ gitaarbeheersing, het beklijvende ‘Three Years’ was een langzame brander en ‘One Woman Man’ komt oorspronkelijk uit 2020. In ‘Stop Teasing Me’ wringt Jose elk stukje emotie uit zijn gitaarsnaren. Jose Ramirez is een volle honderd procent ‘Major League Blues’ artiest. ‘As You Can See’… Wright on !

 

 

 

 

Leon Beal & Luca Giordano Band zijn een volgende Internationale act. De Italiaan Luca Giordano is een echte ‘travatori blues musicale’. Zeg maar een echte muzikale blues trouvère die al een tijdje zijn eigen weg heeft geplaveid in deze blues wereld.  Gitarist, bandleider en singer-songwriter Giordano heeft zich ontpopt als een van de grootste talenten in de Europese bluesscene, waarbij hij zowel zijn eigen muziek exporteert als veel van de grootste artiesten begeleidt. Nu heeft hij Leon Beal meegebracht. Beal werd geaccordeerd in de gospelmuziek en groeide op in de blues- en soulmuziektradities.  Leon Beal , geboren in Jasper, Florida begon met zingen in de kerkgemeenschap voordat hij op jonge leeftijd naar Boston verhuisde en performde in de gospelgroep The Apostles. Met zijn eigen R&B-band Joy-Ful speelde shows naast The Temptations , Blue Magic, Harold Melvin & The Blue Notes, The Whispers, The Stylistics en vele anderen. Leon Beale heeft nu met de Luca Giordano Band de liveplaat ‘Live At Porretta Soul Festival’ in de winkelrekken. En we kregen in Wespelaar een bloemlezing uit die langspeler. Soul avant la lettre! Enigszins verrassent opende de band, incluis blazerssectie, met een instrumentale versie van ‘What’s Going On’, gecrediteerd Marvin Gaye. Beal interpreteerde al even snel ‘Don’t Cry No More’ van Deadric Malone én ‘Hole In The Wall’, origineel van Mal Walters. Gelukkig divergeert zijn setlist naast heel wat covers ook enkele originele soulsongs zoals ‘Still Here’ en ‘We Need Love’, uit zijn album ‘Reflections Of A Man’ uit 2016. Drie concerten in evenveel verschillende landen, en dit in amper vier dagen tijd. Het kruipt in de kleren, ook bij Beale. Zijn stem klinkt wat vermoeid, maar Beale zingt uit het hart. ‘A Change Is Gonna Come’ was een volgende goosebumps song, net zoals de gospelballade ‘Cry To Me’. Beale deed zelfs een volgepakt festivalplein mee zingen met Wilson Pickett’s ‘Land Of A Thousand Dances’. Na, na na na na, na na na na, na na na, na na na, na na na na. Need somebody to help me say it one time. Na, na na na na, na na na na, na na na, na na na, na na na na. Dance with me honey, like Long Tall Sally…. See you soon, Mister Beale & Luca Giordano Band…!

 

 

 

 

De iconische Texas band The Fabulous Thunderbirds mochten een al even schitterende 35ste editie afsluiten. Een grote band voor een al even groot festival. Mooi niet ? The T-Birds werden in 1974 in Austin opgericht door de in Californië opgegroeide vocalist/mondharmonicaspeler Kim Wilson. Op zoek naar muzikanten die zijn liefde voor de blues deelden, verhuisde Wilson naar Minneapolis. Hij bleef er anderhalf jaar en speelde vooral in lokale bands en clubs, voordat hij naar de ontluikende muziekscene van Austin, Texas migreerde. Daar ontmoette hij Jimmie Vaughan, Stevie Ray’s oudere broer, en richtten samen The Fabulous Thunderbirds op. Beïnvloed door o.a. B.B. King, Muddy Waters, T-Bone Walker en Little Walter was het bedoeling om als een blues georiënteerde band door het leven te gaan.  Maar de formatie voegde stilaan andere muzikale inducties aan hun sound toe. The T-Birds waren enorm populair en hadden een enkele hits met ‘Tuff Enuff’  en ‘Wrap It Up’ in 1986. Al meer dan dertig jaar zijn The Fabulous Thunderbirds dié typische Amerikaanse blues, roots & rockband. Het onderscheiden en krachtig geluid van de band, beïnvloed door een verscheidenheid aan muziekstijlen, manifesteerde zich in Wespelaar met een unieke muzikale blend. Wilson heeft opnieuw gitarist Johnny Moeller in de armen gesloten, hoewel Kim nog steeds de spilfiguur van de band is. Openen met ‘My Babe’, een van je grootste hits, het was meteen een issue. Strak openen noemen ze dat dan. De sfeer zit gebeiteld en ook ‘Baby I Love You’ en de rocker ‘Roll Of The Dice’ knalden. En toen kwam ‘Wrap It Up’, origineel van Sam & Dave. Wilson is nog steeds die voorname bluesharp virtuoos, heeft ook nog steeds dat krachtig en gruizig stemgeluid, en dat alles laat zich makkelijk leidden door Moeller’s virtuoze gitaarspel. En ook met songs als ‘I Believe I’m In Love With You’, ‘Tuff Enouff’ en ‘It’s A Shame’ hield bij ons makkelijk bij de les. Hell yeah!

 

 

 

Met dank aan Swing Wespelaar en zijn talloze vrijwilligers…

 

 

Tekst: Philip Verhaege

Foto's: Alain Broeckx