SWING WESPELAAR FESTIVAL, WESPELAAR 19 AUGUSTUS 2023 - Philip verhaege en Alain Broeckx

Swing Wespelaar, toonaangevend wanneer we de norm ‘bluesfestival’ declareren. Een arsenaal van doordachte bluestunes, met zijsprongetjes richting roots en soul. Een bonte mixture van jonge bands en formaties die na al die jaren wereldfaam hebben vergaart. Van The States, het UK naar Nederland en Duitsland…een bont allegaartje van opwindende Blues For The People…!

Luther's is zowaar de enige Hollandse formatie op Swing Wespelaar. Een jonge band uit Leiden, een frisse wind doorheen het vaak donkere en jeugdige muziekmilieu. Uitstapjes naar Chicago, wat Deltablues en bluesrock, dit alles gerelateerd met eigen werk. Zanger/gitarist Lothar Wijnvoord, bijgestaan door Joost Tonies (gitaar), Daan Tonies (bas) en Boris Weijers (drums) kwijten zich op dit vroege middaguur prima van hun taak. Lothar is gegroeid als zanger en bandleider én ook die ritmesectie klinkt strak. Hoofdzakelijk heel wat soleerwerk met uitstapjes naar het vocale werk met songs als ‘Driftin’ Blues’ en ‘Love Time and Feeling’. Een fijne opener waar het speelplezier zo van afdruipt…

Muddy What?, drie Duitse jonge muzikanten die traditionele blues vermengen met een moderne en frisse annotatie. De broer en zus Fabian (gitaar, vocals) en Ina Spang (gitaar, mandoline) behoren samen met Michi Lang (drums en bas) tot de energiekste muzikanten in Duitsland. Ze wonnen overtuigend de German Blues Challenge 2021 en werken sindsdien hard aan een muzikale carrière. Hun muzikale hart klopt haast synkroon. Naast een volleerd gitarist, is Fabian ook een ontketende en expressieve zanger. Nummers als ‘Spider Legs’, de titeltrack van het nieuwe album gaat er hier dan ook vlotjes in. Ina soleerde met haar mandoline zelfs een verbluffende solo in ‘Haven't Seen You For a While’, verrast met een wel zeer funky herwerking van Neil Young’s ‘Down By The River’ én was ‘Spider Legs’ een gaaf treffen met die titeltrack van een vierde nieuwe langspeler. Muddy What?, wanneer talent nuchtere authenticiteit ontmoet.

Blues en souldiva Kyla Brox was de terechte winnares van de European Blues Challenge 2019 op de Portugese Azoren. ‘The finest female blues singer of her generation’, had als winnares van de UK Blues Challenge 2018 dus ook de eer om haar thuisland tijdens de 2019 International Blues Challenge in Memphis te vertegenwoordigen. Kyla is de dochter van Victor Brox en begon met zingen in zijn destijds populaire band The Aynsley Dunbar Retaliation. In 2016 had Kyla dan een bescheiden succes met haar debuutplaat ‘Throw Away’. Het conveniënt gitaarwerk van Paul Farr, de geïnspireerd baslijnen van Danny Blomeley en de strakke drums van Mark Warburton vormt de ideale ritmesectie. De ballade ‘Pain & Glory’, stond al vroeg in de set en is de titeltrack van haar release uit 2019. Brox divergeert met boogienummers als ‘Bluesman’s Child’, een ode aan haar pas overleden vader en de bluesstandaard bluessong ‘3 6 5’, dat meteen ook een eerste sing-along song werd in Wespelaar. Met haar immens stembereik zet Kyla ook ‘Beautiful Day’ in de steigers. Blues, een dosis funk, heel wat soul en gospel zijn haast accuraat in haar set. De toon was gezet voor wat een fijne dag boordevol gave muziek zou worden.

Mark Hummel, genomineerd voor een Grammy Award en winnaar van twee Blues Music Awards, begon in 1970 mondharmonica te spelen en wordt beschouwd als een van de belangrijkste bluesharmonicaspelers van zijn generatie. Hij werd geboren in New Haven, Connecticut maar groeide op in Los Angeles, CA. Hummel begon professioneel te performen na zijn verhuis in de vroege jaren ’70  naar de San Fancisco Bay Area. Hij was jarenlang bandleider bij de band The Blues Survivors en is dus werkelijk een blues survivor. In de afgelopen drie decennia ontwikkelde Mark Hummel zijn eigen handelsmerk, de harmonica. Een subtiele combinatie van frasering en resonerende interacties. Zo ook hier in Wespelaar op een vroege en zonovergoten middag. Kan er nu echt niet eens wolk voor de zon komen, vraagt Hummel zelf laconiek. Maar Hummel en soulmates presenteren een divergente set. Het gaat van de West Coast met nummers als ‘I’m Hooked’ uit 1977, ‘Blues Stop Knockin’ (At My Door), origineel van Al Ferrier én verstedelijkte Chicago blues met ‘Double Trouble’, gecrediteerd Otis Rush. Hij bewierookt zelf de Britse bluesboom met Peter Green’s ‘Stop Messin’ Around’. Mark Hummel & Band, dat is een garantie voor een opwindende taste van klassieke Chicago/West Coast/Jump Blues.

Ook de Texaan John ‘Del Toro’ Richardson groeide op in een muzikale familie. Zijn Mexicaanse oma speelde samen met haar broers en zussen in een rondreizende mariachi band. Zijn ooms speelde vaak op familiebijeenkomsten en dat alles was de aanleiding voor John om de gitaar in handen ten nemen kort na de eeuwwisseling. Hij luisterde naar Motown, R&B en klassieke rock, maar zodra hij de blues ontdekte wist hij meteen dat hij zijn plaats had gevonden in deze muzikale wereld. Inmiddels heeft ook hij een unieke en veelzijdige sound ontwikkeld. Hij opende hier met ‘Can’t Run From Love’, uit de langspeler ‘Tengo Blues’ uit 2015 en de strakke rocker ‘Love If You Want’. En dat vormde nu net de basis voor de Texas bluesrocker ‘Get Me Back To Texas’. Het werd zelfs nog gekker met het mariachi geïnfluenceerde ‘The Moment’. Het zweterige ‘Wild Ride’ was een roetsjbaan van Texas geïnfluenceerde gitaarriffs. John ‘Del Toro’ Richardson, heerlijke Texicana! Een smeltkroes van Texas blues en Mexicaanse tunes….

Laurence Jones stond vrij hoog geprogrammeerd op zaterdag. Hij die werd geboren op 13 februari 1992 in Liverpool. Op zijn zevende leerde Jones klassieke gitaar, maar de platencollectie van zijn vader boeide hem blijkbaar meer. Hij raakte geïnspireerd door de bluessound, kreeg een Gibson Les Paul én had in zijn tienerjaren met Free Beer een eigen coverband. Niet veel later vormde hij een blues trio en trok naar de universiteit in Birmingham. Maar in plaats van zijn eindexamen succesvol af te ronden, trok Jones op tournee met Johnny Winter en Walter Trout. Het begin van iets moois. Jones is een gitaarwizard, strooit gretig met zijn gitaarriffs en zet ‘You’re Not Alone’ in de stellage. Als een bliksemschicht raast hij door zijn setlist, heel wat gearticuleerde solo’s raaskallen voorbij. Explosiviteit met ‘Anywhere With Me’ uit het album ‘Destination Unknown’ én ‘Lonely Road’, wat variërend met het stemming wisselende ‘Lost Broken’. Laurence Jones, de personificatie van die typerende Britse bluesrock !

Keeshea Pratt Band mochten het gordijn achter zich dichtrekken op zaterdagavond. Keeshea komt uit Houston, Texas maar heeft haar muzikale ziel verpast aan die old-school soul sound. Ze won in januari 2018 de ‘34e Annual International Blues Challenge’ in Memphis, Tennessee als ‘Best Band’, wat haar carrière uiteraard een serieuze bootst meegaf. Haar sound diversifieert zich ergens tussen blues, gospel en uiteraard knappe en opwindende soul. Met ‘Home To Mississippi’ zet ze hier meteen een statement. Anna-Lee had het voorspeld…de eerste rijen worden 12-meter achteruitgeslagen. En ze kreeg verdomd gelijk! Maar dat wisten wij al langer, we ontmoetten Keeshea enkele jaren terug in Chicago. ‘Can’t Stop Now’ was een beklijvende soul chapiter. ‘Have A Good Time Y’All’ dan weer lekker doorspekte Chicago blues. En Pratt bouwde een Mardi Grass feestje met de medley ‘My Babe’, ‘When The Saints Go Marching In’ en Rockin’ Sidney’s ‘Don’t Mess With My Toot Toot’. En de slowblues song ‘In The Mood’ kleurde flarden ‘The Thrill Is Gone’. Haar song ‘Have a Good Time Y’all’ divergeerde dan weer met ‘The Blues Is Alright’…. Als een koter zo blij, stond Keeshea Pratt zich te amuseren in Wespelaar. Hell yeah!

Tekst: Philip Verhaege

Foto’s: Alain Broeckx

meer foto's van Alain in de rubriek photos