SWING WESPELAAR FESTIVAL 2019 - DAG DRIE ZONDAG 18 AUGUSTUSTUS 2019 - Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
SWING WESPELAAR FESTIVAL 2019 - DAG DRIE ZONDAG 18 AUGUSTUSTUS 2019 - Walter Vanheuckelom
Artist: 
Swing Wespelaar Festival
Date: 
18/08/2019
Venue: 
Swing Wespelaar Festival
Place: 
Wespelaar
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
SWING WESPELAAR FESTIVAL 2019 - DAG DRIE ZONDAG 18 AUGUSTUSTUS 2019 - Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
 
We hadden al heel wat moois gezien op Swing Wespelaar 2019, dus trokken we weer hoopvol naar het festival terrein. Het had thuis heel de voormiddag geregend en ook toen we even na de middag vertrokken regende het nog. Toen we in Wespelaar aankwamen was het gelukkig zo goed als droog. We waren klaar om zanger/gitarist Stef Paglia, bassist Geert Schurmans en drummer Joel Purkess een warm welkom te geven. Swing Wespelaar is voor Stef zo goed als een thuismatch. Het was op dit festival dat vader Paglia zijn zoon jaren geleden voor het eerst liet kennismaken met live muziek. Het weer en de kater na twee dagen Swing Wespelaar zorgden er voor dat er nog niet zoveel volk aanwezig was toen Stef Paglia zijn concert begon met 'Watch Out', de eerste single van zijn uitstekende debuutalbum 'Never Forget'. Met een paar splijtende gitaar riffs trok Stef 'Watch Out' open en vanaf dat moment kregen we een stevige midtempo bluesrocker, waarin de drie muzikanten alle registers opentrokken. Iets voorbij halfweg zat er een grote en erg mooie ritme en sfeerwisseling in deze verschroeiende bluesrocker. De stem van Stef klonk stevig en overtuigend en zijn gevarieerd gitaarwerk getuigde van grote klasse. Soms klonk zijn gitaar heel zacht, het andere moment huilde ze en even later kregen we vol gas en scheurend snarenwerk te horen. Met bassist Geert Schurmans heeft Stef Paglia één van de beste bassisten in België in zijn band. De Canadese drummer Joel Purkess is een vaardige en energieke drummer, hij zorgde samen met Geert voor de perfecte groove van de schitterende opener 'Watch Out'. Het bleef stevig en krachtig tijdens de rocker 'Take Me Away'. Geert Schurmans plukte op een erg knappe wijze aan zijn dikke bassnaren en Joel Purkess martelde zijn trommels en cymbalen op een prachtige wijze. Zo kon Stef kwistig rondstrooien met splijtende gitaar riffs en zijn imponerende snarensolo sneed door merg en been. 'Crush On You' had een sterke, steeds weerkerende gitaar riff en met een zwaar scheurende gitaar solo zette Stef zijn woorden nog wat kracht bij. Er werd wat gas terug genomen voor de soulvolle blues ballade 'The Dead Tree', waarin Stef met erg gevoelvol overstuurd snarenwerk wist te bekoren. Het instrumentale dromerige 'Mystery Heaven', dat Stef voor zijn overleden vader schreef is een echt pareltje. Hij toonde hier dat hij ook een meester is met het spelen met de bottleneck. Het werkelijk sublieme slidewerk raakte je tot in het kleinste puntje van je lichaam. Met de verschroeiende Jimi Hendrix cover 'Freedom' werden alle registers weer open getrokken. Voor 'Dirty Woman' kwam special guest Kaz Hawkins het trio versterken. Deze langgerekte versie werd een uitstekend duet, waarin Kaz en Stef elkaar zeer goed vonden. 'Warmth Instead Of Cold' was een prachtig emotioneel nummer met een boodschap, waarin Stef huiselijk geweld aanklaagt. Ook op deze derde dag was de opener van Swing Wespelaar een topper. Het Stef Paglia Trio is een band met heel wat toekomst mogelijkheden.
 
 
 
 
 
Na Stef Paglia was het de beurt aan de Italiaan Dany Franchi, die sinds het verschijnen van zijn enorm sterk derde album 'Problem Child' in mei 2018 aan een sterke opmars bezig is in Europa. In 2011 won hij in Italië de Blues for Youth Award en kort daarna verscheen zijn debuutalbum 'Free Feeling’. Hij kreeg een eerste keer internationale aandacht in januari 2016, toen hij als vertegenwoordiger van Italië de halve finale haalde op de International Blues Challenge te Memphis. Dankzij Dani Vazzoller van Goodtime Booking heeft hij in onze lage landen, het laatste jaar al verscheidene uitstekende concerten gespeeld. Samen met zijn Italiaanse band met drummer Matteo Leoncini, toetsenist Manu Ghirlanda en bassist Michael Tabbaroni begon Dany aan zijn concert met de vloeiende bluesrocker 'Give Me A Sign'. De geweldige intro werd verzorgd door het barrelhouse toetsenwerk van pianist Manu Ghirlanda, maar ook Dany haalde knap uit op de snaren van zijn gitaar in dit erg radiovriendelijke nummer. Het prachtige nummer 'Run Around' werd gedragen door de prachtige orgelklanken van Manu Ghirlanda en de steeds weerkerende gitaar riff van Dany bepaalde de sound van het nummer. Zowel in zijn stem als in zijn snarenwerk wist de jonge Italiaan telkens erg veel gevoel te leggen. 'Never Found Me A Girl' was een fantastische soul song met uitstekende gevoelvolle snarensolo van Dany. Mijn persoonlijk hoogtepunt was de wondermooie blues ballade 'Wanna Know'. Alles in dit nummer voelde perfect aan en de gitaar van Dany raakte je tot in de kleinste vezel van je lichaam. 'Back To The River' was een aantrekkelijke soulvolle song met een aanstekelijk ritme, die op een voortreffelijke wijze door Dany werd gezongen. Het prachtige en intense 'That's How Strong Your Love Is' was één van de weinige covers tijdens dit concert. Het snarenwerk van Dany tijdens deze Jamison Roosevelt cover zorgde bij heel wat muziekliefhebbers in Wespelaar voor een kippenvelmoment. De Delta blues geïnspireerde titeltrack 'Problem Child' mocht zeker niet ontbreken tijdens dit prachtige concert. Dany en zijn Italiaanse band sloten hun Belgisch concert af met de opwindende boogie rocker 'I'm Gonna Love You'. Dany Franchi is zeker een naam om in het oog te houden, hij zou wel eens voor een grote Internationale doorbraak kunnen staan.
 
 
 
 
 
Daarna was het de beurt aan Whitney Shay, een Amerikaanse uit San Diego, die de laatste twee jaar telkens de San Diego Music Award als Best Blues Artist won. Dit jaar is ze genomineerd als Best Soul/Blues Female Artist bij de Blues Music Awards, zeg maar de Oscarwedstrijd binnen de blueswereld. De roodharige Whitney Shay brengt heerlijke rhythm & blues met een hoog jaren vijftig gehalte, waarin een belangrijke rol is weggelegd voor de blazerssectie. In augustus 2018 verscheen na zes jaar wachten haar album 'A Woman Rules The World'. Uit goede bron vernam ik ook dat Whitney Shay in 2020 één van de drie blikvangers is in de Ruf Bluescaravan. Whitney speelde in Wespelaar voor de tweede keer samen met een Franse band rond gitarist Nico Duportal. Aan de drums herkende ik verder Frabrice Bessouat en de blazerssectie bestond uit Sylvain Téjérizo op Tenor Sax en Alex Bertein op bariton sax. De Amerikaanse begon met een wervelende versie van 'The Midnight Special'. De uitstekende bewerking van deze traditional was meteen een schot in de roos en bijna iedereen op het marktplein was aan het dansen. Het publiek in Wespelaar sloot deze voor hen onbekende zangeres dadelijk in de armen. Nog zo'n aanstekelijk en erg dansbaar nummer was 'Ain't No Weak Woman', waarin de blazers weer uitdrukkelijk aanwezig waren en er zelfs een pittige sax solo vanaf kon. 'Get Down With It' was een stomende rhythm & blues song met erg aanstekelijke pianoriffjes en geweldig sterk saxofoonwerk in de hoofdrol. De heel enthousiaste Whitney wist de nummers met veel overtuiging te zingen met haar ietwat rauwe stem. Tussendoor mocht Nico Duportal een nummer brengen uit zijn nieuwe album dat er in de nabije toekomst aankomt. Met de Son House cover 'People Grinning In Your Face' ging de Amerikaanse de gospelweg op. Ze maakte er een eigenwijze spetterende versie van. De opbouw was geduldig en op een bepaald moment had ze nog alleen het handgeklap van de band en het publiek als begeleiding voor haar stem. Later barstte het nummer helemaal open en het eindigde in een ware climax. Whitney Shay had voor heel wat sfeer,ambiance en dansplezier gezorgd op deze laatste dag van Swing Wespelaar.
 
 
 
 
 
 
Net als Whitney Shay was het ook voor Breezy Rodio zijn Belgische debuut in Wespelaar. Deze in Rome geboren Italiaan heeft al bijna twintig jaar Chicago als uitvalsbasis. Toen hij in de Windy City arriveerde, ontmoette hij Guy King en Guy introduceerde hem in het bluescircuit. Hij werd opgemerkt door Linsey Alexander en deze nam hem in loondienst als bandleider. Hun samenwerking zou acht jaar duren. In 2011 maakte Breezy zijn eerste soloalbum. Zijn derde album 'Sometimes The Blues Got Me’ verscheen vorig jaar bij Delmark Records en bracht hem internationale bekendheid. Ondanks zijn woonplaats in Chicago laat Breezy zich meer inspireren door de sound van B.B. King, T-Bone Walker en Albert Collins. Met zijn prachtig telecaster geluid hoopte hij de gevoelige snaar van het publiek in Wespelaar te raken. Breezy speelde in Wespelaar een mix van blues, rock, funk en soul. Persoonlijk had ik moeite om hem te verstaan, maar hij was wel een fijne gitarist. Breezy speelde een aangenaam concert, met veel songs uit zijn recentste album 'Sometimes The Blues Got Me'. Er waren weinig echte hoogtepunten, maar ook erg weinig laagtes. Naar het einde toe deed Breezy teken aan Dany Franchi en Jamiah Rogers om op het podium te komen. Spijtig genoeg waren er maar twee gitaarversterkers op het podium. Breezy gaf zijn telecaster aan Jamiah, zodat Jamiah en Franchi voor het gitaar spektakel zorgden en hij alleen de zang voor zijn rekening nam. De hoogtepunten van zijn concert waren de BB King cover 'Don't Look Now But I've Got The Blues', met prachtig toetsenwerk van Simone Scifoni en dito snarensolo van Breedy. Ook de lang gerekte afsluiter 'Sometimes The Blues Got Me' kon erg bekoren.
 
 
 
 
 
De uit Compton, Californië afkomstige gitarist Kirk Fletcher behoort tot de beste hedendaagse bluesgitaristen. Zijn opmars als soloartiest moest even wijken toen Kim Wilson hem inlijfde als leadgitarist bij The Fabulous Thunderbirds. Hij tourde drie jaar met deze legendarische band. Verder is Kirk een veel gevraagde muzikant, o.a. bij Charlie Musselwhite, Eros Ramazzotti en Joe Bonamassa. Voor zijn laatste album 'Hold On’ ontving Kirk dit jaar een nominatie als Best Contemporay Blues Album bij de Blues Music Awards. Op dit album profileert hij zich meer als zanger, ook al blijft het gitaarspel de belangrijkste rol hebben. Zijn adembenemend gitaarwerk is zeer gevarieerd en gaat van vingervlug snarenwerk tot scheurende en verschroeiende riffs. Naast een geweldige gitarist stond er nog een andere virtuoos op het podium, met name Jonny Henderson die het Hammond bespeelde en op dat instrument ook de baspartijen voor zijn rekening nam, iets dat hij ook doet bij Matt Schofield. Kirk begon zijn concert met het melodieuze en soulvolle 'You Need Me', waarin de gitaar van Kirk en het Hammond van Jonny dadelijk de hoofdrol opeisten. Het samenspel tussen beide instrumenten was fenomenaal. 'I Gotta Right To Sing The Blues' werd op gang getrokken met een fijne vlijmscherpe snarensolo van Kirk. Fletcher zong deze uitstekende gitaar gedreven bluesballade op een overtuigende wijze. Het werd wat vrolijker in het soulvolle instrumentale 'Dupree', een ode aan één van Kirk's grote voorbeelden wijlen Cornell Dupree. De klasse en de sterkte van het trio kwam in deze song helemaal tot zijn recht. Met heerlijk, gevarieerd en technisch hoogstaand slagwerk zorgde de drummer voor de ideale begeleiding van de gitaar van Kirk tijdens diens solo en daarna voor de begeleiding van een uitstekende solo van klavieren tovenaar Jonny Henderson. De funky/jazz outro van 'Dupree' was om duimen en vingers af te likken. De gitaar heeft geen enkel geheim voor gitaarvirtuoos Kirk Fletcher, zijn snarenspel is een lust om naar te luisteren. De shuffle 'Rock With Me' werd door Kirk met een goede volle stem gezongen. Een weemoedige Kirk stortte zijn hart uit in de wondermooie slowblues 'The Answer'. Wie hier geen kippenvel van kreeg is een ijskonijn. Jonny Henderson toonde nogmaals zijn klasse op de klavieren en was de ideale begeleiding voor de weemoedige stem van Kirk en van zijn indrukwekkend gevoelvol snarenwerk. Woorden zullen altijd te klein zijn om de eenzaamheid en de pijn te verwoorden, maar met zijn gitaar kan Kirk dat wel. Tijdens zijn intense en indrukwekkende snarensolo voelde je bij elke noot of akkoord de pijn snijden tot in de kleinste vezel van je lichaam. Het vurige en spetterende 'Two Steps Forward' werd uitstekend gezongen door de warme soulvolle stem van Kirk. Toetsenvirtuoos Jonny Henderson was uitdrukkelijk aanwezig met zijn prachtige Hammond B3 vullingen. Twee stappen vooruit en tien stappen achteruit zingt Fletcher in dit protestlied. Fletcher pakte in dit nummer uit met een killer gitaar solo. Goed gebruik makend van de Wah Wah pedaal wist de gitaarvirtuoos schitterende splijtende en scheurende gitaarklanken uit zijn sixstring te toveren. Geweldig concert van Kirk Fletcher en aan de reactie van het publiek te horen was ik niet de enige die daar zo over dacht.
 
 
 
 
 
 
De tweeëndertigste editie van Swing Wespelaar werd afgesloten met Chicago blues gespeeld door Mud Morganfield, de oudste zoon van Muddy Waters. De meest bekende legende van deze Chicagoblues is ongetwijfeld Muddy Waters. De vijfenzestigjarige Mud Morganfield is de oudste zoon van Muddy en heeft als missie de muzikale erfenis van zijn vader verder te zetten. Als zevenjarig jongetje kreeg hij van zijn vader een drumstel en later schakelde hij over naar basgitaar. Het was pas op zijn vierenvijftigste dat Mud zijn job als trucker omruilde voor een bestaan als professioneel muzikant. Deze overstap heeft hem geen windeieren gelegd en bracht hem faam over de ganse wereld. Zijn vierde album ‘They Call Me Mud’ verscheen vorig jaar en laat zijn soulvolle kant zien. Authentieker dan met deze charismatische frontman kan de blues niet geserveerd worden. Door omstandigheden heb ik dit concert moeten missen, maar dankzij een behulpzame collega kan ik jullie toch wat nummers van zijn optreden meegeven. 'Blow Wind Blow', 'They Call Me Mud', 'No Escape From The Blues', 'Nineteen Years Old', 'Hoochie Coochie Man', 'Baby Please Don't Go' en 'Mojo Working met gast gitarist Johnny Burgin. Als toegift natuurlijk 'Mannish Boy'. Swing Wespelaar mag terugblikken op een schitterende editie. Bedankt aan iedereen die aan dit schitterende festival zijn medewerking verleende.
 
 
 
Walter Vanheuckelom