Wat kijk ik er altijd uit naar de affiche van Swing Wespelaar, ik snap nog altijd niet hoe ze het daar klaar spelen deze heren organisators, om keer op keer een knappe line up te kunnen samenstellen. En dit al voor de 30^ste keer, wat mij ook telkens opvalt is dat deze heren organisatoren voor ieder wat wils hebben staan op hun affiche. Er zijn daar ooit al heel wat grote namen de revue gepasseerd. En zeker ook niet vergeten te vermelden dat dit 3 daagse festival dan ook nog eens volledig gratis is !!! Chapeau !!!

Nog even mijn cameratas pakken en op naar Wespelaar voor de eerste dag (18/07/2017) van dit geweldig weekend, ik hoop dat de weergoden ons dit weekend gunstig gezind zijn… (niet dus)

Voor vrijdag staat er al een geweldige line-up op de affiche, niemand minder dan de Belgische Blues rock band D-Tale, en de Amerikaanse Jimmy Burns en Popa Chubby.

Iets later dan 19:00u vanwege een stortbui, gaat D-Tale van start met Mario Pesic op gitaar en zang, Patrick Cuyvers op Hammond, Steve Wouters op drums en Eric Wels op bass, er word vanaf de eerste noot stevig ingezet met het nummer Refugee afkomstig van hun nieuwe cd Breathe in, ook nog van hun nieuwe cd speelde ze Gun in my pocket en Long gone, Patrick laat op zijn Hammond horen dat hij al héél wat jaren mee draait in de blues scène, is voor mij één van de betere Hammond spelers van de Benelux, bij de volgende 2 nummers Money Talks en Wish you would krijgen we zowaar ook een gastoptreden van Big Dave op mondharmonica die heeft trouwens ook op de nieuwe cd ook een paar nummers heeft meegespeeld, ook kregen ieder van de bandleden hun moment tijdens het optreden, Eric plugde lekker aan zijn bass snaren en gaf een knappe solo waarbij Mario en Patrick hem bijstonden, Steve mocht daarna zijn eigen eens goed laten gaan op zijn drums met een goede drumsolo tot gevolg, wat velen ook weten is dat Mario een grote fan is van John Hiatt, dus word er steenvast in elke gig wel een nummer van gespeeld en nu is dat Feels like rain. Van hun oudere cd hebben ze ook nog het nummer Midnight train gespeeld. Wat mij opviel is dat een 1,5 uur zo om is wanneer je eigen goed amuseert…

Om 20:45 is dan het moment aangebroken voor het optreden van de blues veteraan Jimmy Burns, deze 74 jarige Burns werd in Dublin geboren aan de Mississippi Delta. Jimmy Burns is een  Amerikaanse soul blues en electric blues gitarist, zanger en songwriter, toch is deze echter meest bekend om zijn Chicago Blues. Burns heeft een 5 tal studio albums, en 1 live album op zijn naam staan, de laatste dateert van 2015. Jimmy wordt begleid door zijn vaste europeese begleidingsgroep bestaande uit Fabrice Bessout op drums, Xavier Pillac op gitaar en Antoine Escalier op bass. We gaan van start met het nummer Leavin here walkin en de sfeer zat er meteen al goed in, en dan volgen er nog in een snel tempo de volgende nummers zoals Stand by me, en het nummer Feels like rain van buddy Guy,was wel heel toepasselijk op dat ogenblik, My heart is hangin’ heavy en Miss Marie Lou, wat ik ook leuk vond is dat Jimmy regelmatig Xavier Pillac een leuke gitaarsolo uit zijn mouw liet schudden !!! Maar aan alles komt er een eind en speelt hij zijn laatste nummer van de avond het wondermooie Stand by me… Wat gaat een 1,5 uur toch snel …

Om 22:45 is hetdan de beurt aan niemand minder dan Popa Chubby, deze Amerikaanse blues rock gitarist is ooit als drummer zijn muziekcarrière gestart, maar toen hij de muziek van de Rolling Stones hoorde schakelde hij snel over naar gitaar, Popa Chubby heeft er al een hele carrière opzitten van meer dan 25 jaar, en in die 25 jaar heeft hij niet minder dan 30 lp’s gemaakt, the Catfisch van 2016 is zijn laatse. Zoals we Popa kennen steekt hij met een knap en lang instumentaal nummer van wal, je zou het hem niet aangeven dat hij ziek was,al snel volgt er het funky nummer Stoop down baby waarbij hij indereen in beweging kreeg, dan volgde er nog de volgende nummers zoals I don’t want nobody een stevig rocknummer, het allom gekende nummer Hey Joe van Jimi Hendrix staat altijd garant voor een stevige gitaarsolo van Popa, het nummer van Robert Johson C’mon in my kitchen, het nummer Blues for Charlie speelt hij naar aanleiding van de aanslagen in Parijs, van al dat gitaargeweld krijgt Popa het zelfs klaar om één snaar kapot te spelen, geen probleem voor Popa deze wordt dan ook ter plaatsen on stage vervangen terwijl de band rustig verder jamde, na het plaatsen van zijn nieuwe snaar ging Popa op zijn elan verder, ook steenvast in elke gig van Popa een nummer van de Rolling Stones deze keer speelt hij Sympathy for the devil, en als laatste speelde hij het mooie instumentale nummer Somewhere over the rainbow … Moe maar voldaan. En daarmee zit er de eerste dag van dit geweldig festival erop, wat kijk ik er al naar uit naar de volgende 2 dagen …

Reporter on the spot Alain Broeckx