SWING WESPELAAR – WESPELAAR 19 AUGUSTUS 2017 – DAG 2 – Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Na een eerste knappe festivaldag met D-Tale, Jimmy Burns en Popa Chubby werd zaterdag rond half drie de tweede dag op gang getrokken door de Nederlandse band The Detonics. Dit Nederlandse kwintet heeft de wind in de zeilen. Verleden jaar wonnen ze The Dutch Blues Challenge en daardoor mochten ze dit jaar Nederland vertegenwoordigen op de European Blues Challenge in Denemarken en op de International Blues Challenge in Memphis. Het vijftal was dus klaar om het publiek in Wespelaar te veroveren. The Detonics bestaan uit gitarist Jeremy Aussems, toetsenist Raimond De Nijs, contrabassist René Leijtens, drummer Mathijs Rocks en zanger/mondharmonicaspeler Kars Van Nus. Gitarist Jeremy Aussems kon er niet bij zijn, maar met een klasse gitarist als Richard Van Bergen heb je natuurlijk een uitmuntende vervanger. De setlist van The Detonics bestond vooral uit eigen nummers, maar er werden ook enkele covers gespeeld. Het eigen werk kwam vooral uit hun uitstekende album 'Live Evidence'. Hoogtepunten waren het bluesnummer 'Same Old story', met knap toetsen en gitaarwerk, 'I Don't Care What They Say' met zijn rumba ritme, de ballade 'I Can't Quitt Anyway' met een beklijvende gitaar solo van Richard Van Bergen en de rocker 'Lonesome'.  Tijdens 'Mississippi Queen' nodigde Kars het publiek uit om mee te zingen en afsluiten deed de Nederlandse band met een prachtige versie van 'Bring It On Home To Me'. The Detonics zorgde er voor dat de tweede dag erg goed geopend werd.

 

 

 

 

 

 

De volgende band deed verleden jaar hier in België, wat The Detonics in Nederland deden. The Bluesbones wonnen de Belgische Blues Challenge en mochten daardoor ook naar Denemarken, waar ze tweede werden op de European Blues Challenge. The Bluesbones zijn al jaren één van de toonaangevende blues/bluesrock bands in België en ze ontgoochelen nooit. De nieuwe jongens hebben zich goed aangepast en ze hebben met Nico een geweldige zanger in huis en dan spreken we nog niet van gitarist Stef Paglia. Hij was zaterdag weer in zijn dagje en daar konden wij als publiek alleen maar blij om zijn. Hij heeft de klasse en de presence van een grote gitarist en weet als geen ander hoe hij de snaren van zijn gitaar moet beroeren. Samen met Geert Boeckx op bas, Edwin Risbourg op Hammond, Koen Mertens op drums leverden Nico en Stef een uitstekend concert af in Wespelaar. Ze begonnen met het erg sterke 'Saved By The Blues', gevolgd door het ritmische 'Find Me A Woman'. The Bluesbones werken ook aan een nieuw album en in Wespelaar kregen we al een teaser te horen met 'Romance For Rent', een uptempo nummer dat voor mij toch nog wat wennen was. Tijdens 'I'm Still Your Man' kregen we een duelletje tussen de toetsen van Edwin en de gitaar van Stef. De afsluiter 'Runaway' was van een heel hoog niveau. The Bluesbones kregen een daverend applaus en het dankbare publiek wilde duidelijk meer. Er kwam nog een gepaste toegift met 'Broken Down Car', want de wagen van The Detonics stond op dat moment in panne. The Bluesbones mogen terugblikken op een erg sterk concert.

 

 

 

 

 

 

 

Ook de derde band op deze tweede festivaldag stond dit jaar op het podium van de European Blues Challenge in Denemarken. Sterker nog, de Noord Ierse band rond zangeres Kaz Hawkins won deze prestigieuze wedstrijd. Wespelaar was het laatste optreden van deze tour. Ze begonnen sterk met het erg mooie 'Don't Make Mama Cry', waarin gitarist Dr. Nick al meteen knap mocht uithalen. Daarna was er de vloeiende poprocker 'Belfast Town'. Beide songs kwamen uit het recentste album 'Feelin' Good'. Kaz Hawkins bezit een erg sterke en goede stem en dat ze daarmee fors kan uithalen weten ze nu ook in Wespelaar. 'Hallelujah Happy People' zorgde voor het meezingmoment. Kaz zette haar akoestische gitaar aan de kant en ging achter het keyboard zitten voor een heel mooie versie van Nina Simone haar 'Feelin' Good'. Kaz was al aan haar tweeënveertigste vriendje toe en daarover had ze 'Drink With The Devil’ geschreven. De setlist van de Kaz Hawkins Band was heel gevarieerd. Andere hoogtepunten waren de vloeiende melodieuze rocker 'It Ain't You', met stevig slagwerk van Mr. Pete. Voor de prog rocker 'I Just Wanna Make Fun' werd nog een tandje bij gestoken. Afsluiten deed dit kwartet met 'Shake'. We onthouden dat Kaz Hawkins een erg goede stem heeft en dat haar muziek moeilijk in een hokje te plaatsen is.

 

 

 

 

 

 

De Amerikaanse gitarist Chris Cain, hadden velen voor Swing Wespelaar nog nooit live gezien. Volgens goede bronnen zou zijn laatste optreden in België op Blues Peer geweest zijn in 1987. Zelfs Joe Bonamassa is fan van deze gitaarvirtuoos uit San Francisco. Vanaf de eerste song wist Chris het publiek te bekoren met zijn uitmuntend en gevoelvol snarenwerk. Cain begon met het sterke bluesnummer 'Stepping On A High Wire', waarin hij meteen zijn klasse op zijn Gibson kon en mocht etaleren. BB King zijn 'Sweet Sixteen' werd door Chris met zoveel gevoel gespeeld, dat ik denk dat de grote BB King het zelf nooit zo mooi gespeeld heeft. Tussendoor liefkoosde de Amerikaan zijn gitaar alsof ze zijn minnares was. Dat hij fan is van de Three Kings mochten we even later horen in de Albert King cover 'Crosscut Saw'. Ook in deze uptempo bluesrocker wist Cain met uitmuntend snarenwerk te bekoren. Natuurlijk had de Italiaanse band van ster gitarist Luca Giordano ook een grote verdienste aan dit geweldige concert. Een ander hoogtepunt was 'Helping Hand' dat meerdere tempo en sfeerwisselingen kende, zowel jazz, bluesrock en funk kwamen aan bod. Chris Cain nam solo afscheid van het publiek, alleen zijn stem en de toetsen van het keyboard waren genoeg om met een traag nummer een einde te maken aan zijn optreden. Top concert.

 

 

 

 

 

 

 

De voorlaatste artiest op deze tweede festival dag was de Amerikaan Earl Thomas. Earl is zevenenvijftig jaar en kan heel wat adelbrieven voorleggen. Hij won viermaal de San Diego Music Award en was tweemaal genomineerd voor een Grammy Award. Zijn songs werden gecoverd door grootheden als Etta James, Solomon Burke, Janiva Magness, Shemekia Copeland en Tom Jones. Hij heeft een tiental albums uitgebracht, waarvan 'Crow' uit 2016 de meest recentste is. De muziek van Earl is een mix van soul, rock en bluesrock. Thomas heeft een krachtige stem en is een uitstekende performer. Echt bekoren kon de muziek van Earl Thomas niet, maar hij kreeg toch een deel van het publiek mee. Dankzij de stomende ritmesectie was 'Happiness' een stevige bluesrocker, van de ballade 'I'd Rather Go Blind' heb ik al veel betere versies gehoord.  Het betere werk kwam er met het funky getinte 'She's My Baby' en met de ballade 'Soulshine'. Tijdens dit laatste nummer slaagde de Amerikaan er in om een deel van het publiek te laten meezingen. 

 

 

 

 

 

 

 

Bernard Allison, zoon van legende Luther Allison mocht de tweede festivaldag in Wespelaar afsluiten. Hij begon zijn concert met het schitterende 'Bad Love' een traag, maar stevig bluesnummer met vlijmscherp gitaarwerk en met het erg mooie 'The Otherside'. Tijdens de ballade 'The Way Love Was Meant To Be' was het eerst genieten van de heerlijke saxofoon, daarna nam Bernard het over met zijn gitaar. De echte gitaarliefhebbers kwamen aan hun trekken, maar voor velen waren de uitmuntende, maar nogal langdradige solo's iets teveel van het goede. De versie van Jimi Hendrix zijn 'Voodoo Chile' vond ik erg geslaagd. Andere hoogtepunten waren 'Rocket 88' en 'Groove With Me' met een geweldige bas solo van George Moye en een stomende drum solo. De beklijvende slowblues 'Serious' zal bij meerdere festivalgangers wel voor kippenvel gezorgd hebben. Op deze tweede festivaldag zag ik met Richard Van Bergen, Stef Paglia, Chris Cain en Bernard Allison geweldige gitaar virtuozen aan het werk. Earl Thomas viel wat tegen, maar de man van de dag was volgens mij toch Chris Cain. Het plezier waarmee deze man de heerlijke en gevoelvolle klanken uit zijn Gibson toverde zullen mij nog wel een tijdje bijblijven.

 

 

 

 

 

 

Foto's en verslag: Walter Vanheuckelom