THE STRIKES – STEVE ARVEY MET FAT HARRY & THE FUZZY LICKS – KEEPING THE BLUES ALIVE – ZAAL THIJSSEN , VLIERDEN 15 DECEMBER 2019 – Berry Rombouts

The Strikes.

Vanmiddag voor de 1^e keer tijdens deze winter bluesperiode weer eens naar Vlierden gereden. De dames en heren Brouwer vormden zoals altijd het enthousiaste en warme ontvangst comite. Theo en Mia waren net terug van hun Amerikaanse blues scouting tournee. Ze waren allebei nog in de Amerikaanse blues flow. Benieuwd wat ze ons gaan voorschotelen in het nieuwe jaar.

De Gebroeders Brouwer hebben weer een aantrekkelijk affiche samengesteld voor deze middag. Vooral de come back van de Nederlandse band The Strikes, jongstleden in mei op het Kwadendamme Bluesfestival, krijgt een vervolg in Vlierden. Begin 2000 maakte de toen nog jonge band furore in het blueswereldje met rauwe en stevige Delta blues.

In die jaren heb ik ze 3 x zien optreden, en die optredens werden altijd zeer gedreven gespeeld. Helaas hield de band het na een paar jaar en 1 heel goed ontvangen album (Bathroom Acoustics) voor gezien. De jongens van toen zijn inmiddels mannen geworden, en ze zijn allemaal in de muziek actief gebleven. The Strikes zijn zelfs terug in de originele bezetting.  Big Pete; zang en harp- Sjors Nederlof; gitaar- Jody van Oyen; drums en Roelof Klijn,bas.

Er wordt geopend met Watch Yourself, waarin Big Pete al meteen laat horen dat hij een excellente harpspeler is.  In TV Mama gaat Big Pete nog eens los met emotionele zang en scheurend harpspel. En Sjors doet niet onder voor Pete met een gemene solo op zijn Fender. Na het lang uitgesponnen Down in New Orleans (dr John) met groovende basloopjes van Roelof, en strak drumwerk van Jody, komt er met Bathroom Acoustics eigen werk aan bod. Hierin mooi wah wah spel van Sjors. Er komt energie in de redelijk volle zaal met de up tempo song All Messed Up. Sjors zet met subtiel snarenspel de blues klassieker She’s Dynamite in gang en dat eindigt met scheurend harpspel van Pete.

Er komt er nog een pareltje van een slow blues voorbij; Pretty Baby, met emotie gezongen en gespeeld door Pete op harp.  Hierna worden nog een paar songs van hun enige album gespeeld; Devil Woman, Crack Smokin’ Woman en een fijne boogie  van Pete himself ,nl Big Pete Boogie. Sjors schittert nog maar eens in de slow blues; Love her with a Feeling met venijnig en soms jankend snaren spel op zijn Fender. Trouwens ook gevoelig gezongen door Pete. In de cover de Hook van Hook Herrera zit alles wat er in een bluessong moet zitten, een vette groove, passievolle vocalen, scherpe gitaarsolo, mooi harpspel en strak drumwerk. En The Strikes hebben die geweldige blues skills.

Als verrassing roept Big Pete Harold Dorth van Fat Harry &the Fuzzy Licks op het podium om de toegift Shake your Hip mee te spelen. Deze boogie valt erg in de smaak bij het enthousiaste publiek. Harold en Sjors trakteren het publiek op n paar mooie gitaarsolo’s. En Pete laat het publiek nog maar eens genieten van uitmuntend harpspel. De ritmesectie Jody en Roelof is ook zwaar top.

Het is jammer dat The Strikes zo lang uit elkaar zijn geweest, maar het is fantastisch dat ze weer bij elkaar zijn. Hopelijk brengen ze weer eens een nieuw album uit, hun eerste album smaakt nog steeds naar meer. 

Steve Arvey.         Backing Band; Fat Harry & The Fuzzy Licks.

De Amerikaanse bluesgitarist Steve Arvey is voor zijn Europese tour voor een eenmalig optreden in Nederland.  En wel in Vlierden of all places. Om eerlijk te zijn had ik nog nooit van de man gehoord of iets over hem gelezen. Hij is geboren in Chicago, heeft gewoond in Cuba en woont momenteel in Florida. Hij speelt Chicago en Delta blues. Hij heeft als basgitarist zijn sporen verdiend bij Bo Diddly en Hubert Sumlin. De laatste jaren is hij in Amerika ook bekend als promotor van cigarbox gitaristen.

Ik neem aan dat Theo Brouwer Steve Arvey eens aan het werk heeft gezien tijdens zijn scouting reizen in Amerika. Steve had jaren geleden (90er jaren) in Amerika een keer gespeeld met Harold van Dorth, en dat klikte toen. Zodoende heeft Steve nu een goede band te pakken voor zijn Vlierdense optreden. De band van Harold ; Fat Harry & the Fuzzy Licks kende ik alleen van naam, dus ik was erg benieuwd naar hun optreden van vanmiddag.

Steve start zijn optreden met een droevig lied; Poor Boy op zijn Habana Smoke cigarbox gitaar. Zo’n gitaar klinkt vooral goed als Steve er slide opspeelt, maar ook goed  bij het fingerpicking  spel van Steve. In de Canned Heat cover Going up the Country gaat Steve nog even lekker door met jankend slidespel op zijn cigarbox gitaar. Na deze 2 songs ben ik blij als Steve zijn Fender omhangt, want ik hou toch meer van de echte gitaarklanken. In de mid tempo song Feel so Bad  speelt Steve heerlijke solo’s op zijn Fender, begeleid met wervelend organ spel van Arjen. In de lange slow blues Ain’t Nobody’s Business laat Steve horen dat hij ook vocaal zijn mannetje staat, met een paar ferme uithalen. Hij heeft een prettige, krachtige stem, uitermate geschikt om blues te zingen. Het snarenspel van Steve en Harold is in deze song voortreffelijk, en Arjen zet zichzelf in de spots met een sprankelende piano en stuwende organ solo. Hoogtepunt.

De Fuzzy Licks bezetting is; Harold van Dorth, gitaar,vocals*Jacco van den Heuvel,drums*Arjen van de Oever,keys en Donald van der Goes, bas.

De eigen swingende song Cold Wind in Chicago van Steve heeft wat jazzy invloeden, met een paar breaks erin en subtiel gitaarspel van Steve en Harold. Harold neemt voor een deel de vocalen en de gitaarsolo  voor zijn rekening in de Bobby Rush song Chicken Heads.

Steve pakt nu een wel hele vreemde gitaar uit het rek. Het blijkt een gitaar te zijn die gemaakt is van de steel die in een bijl hoort te zitten. Dit is gemaakt van Canadees hout door een Canadese vriend van hem. Steve speelt er slide op in de song Rollin’and Tumblin’.  Die Steve is echt een slide virtuoos.

Dat Steve van meerdere muziekstijlen houdt, blijkt uit zijn eigen song Too Much Funk in the Trunk. De Fuzzy  Licks zijn ook van meerdere markten thuis en spelen deze funk geweldig. Technisch drumwerk van Jacco, stuwend en wervelend organspel van Arjan, groovende bas van Donald en lekkere gitaar rifjes van Harold. De tune van de Flintstones is er op het eind in verweven door Steve.  Hoogtepunt.

Na dit funkgeweld is het tijd voor een recover momentje met de slow blues Hug my Pillow.  Net als the Strikes sluit ook Steve deze set af met een lekker boogie nummer, Heads in Missisippi. Een geweldig applaus volgt.

De toegift is een slow blues, Missisippi Winds. Steve zingt rauw, en tovert onheilspellende slideklanken uit zijn cigarbox gitaar. Na 1,5 uur komt er een einde aan dit geweldig optreden van Steve Arvey  met zijn backing band Fat Harry & the Fuzzy Licks.  De Brouwer Brothers hadden het weer goed gezien met deze goede bands.

Verslag: Berry Rombouts

Foto’s: Alain Broeckx