STEVIE NIMMO, CATFISH, JOOST DE LANGE BLUES/ROCK EXPERIENCE - DE BOSUIL WEERT 25 FEBRUARI 2018 - Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
STEVIE NIMMO, CATFISH, JOOST DE LANGE BLUES/ROCK EXPERIENCE - DE BOSUIL WEERT 25 FEBRUARI 2018 - Walter Vanheuckelom
Artist: 
Stevie Nimmo, Catfish, Joost de Lange Blues/Rock Experience
Date: 
25/02/2018
Venue: 
De Bosuil
Place: 
Weert
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
STEVIE NIMMO, CATFISH, JOOST DE LANGE BLUES/ROCK EXPERIENCE - DE BOSUIL WEERT 25 FEBRUARI 2018 - Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
 
Zondagnamiddag 25 februari beloofde weer een geweldige namiddag te worden in De Bosuil te Weert. De organisatie van De Bosuil had voor drie sterke bands gezorgd. Joost de Lange Blues/Rock Experience is een stevig bluesrock trio uit België dat de voorbije jaren naam gemaakt heeft in het Nederlands/Belgisch clubcircuit. Catfish is een Britse band die verleden jaar op de Britse Blues Awards, de Award van beste band won. Ze zijn voor het eerst op het Europese vasteland voor een kleine tournee en hun debuutalbum 'Broken Man' is een uitstekende CD. Hoofdact Stevie Nimmo moeten we aan niemand meer voorstellen denk ik. Deze Schotse gitarist/zanger en songwriter raakte in Nederland en België bekend als één van de frontmannen van The Nimmo Brothers. Samen met zijn broer Alan, die nu frontman is bij King King, heeft Stevie heel wat uitstekende concerten gespeeld in onze lage landen. Ook in die tijd waren ze al regelmatig te gast in De Bosuil.
 
 
 
 
 
 
Om half vier begonnen zanger/gitarist Joost de Lange, drummer Ramses Donvil en bassist Mitchell Goor aan hun concert. Omdat er drie bands optraden was de tijd beperkt en kregen ze maar vijfenveertig minuten om te spelen. Op de setlist stonden zeven nummers, waarvan er drie songs nog nooit opgenomen waren op CD. 'I'll Be Waiting', 'Dreams' en 'Drifting Away' zijn nieuwe nummers voor het album dat in het najaar verschijnt. Er werd begonnen met de erg gedreven Elmore James cover 'Dust My Broom'. Joost, Ramses en Mitchell hadden geen opwarming nodig, het was vanaf de eerste seconde plankgas er tegenaan. Ramses leverde sterk slagwerk af en Mitchell zorgde voor een knappe bas lijn. Meer had Joost niet nodig om meteen fel uit te halen op zijn Stratocaster en dat leverde meteen vuurwerk op. De voet bleef stevig op het gaspedaal voor de stomende funky bluesrocker 'I'll Be Waiting', die een paar knappe ritme wisselingen kende. Joost de Lange Blues/Rock Experience is dankzij hun vele optredens een geoliede machine van drie muzikanten die perfect op elkaar in gespeeld zijn. Het uitstekende 'Wandering' is een melodieuze midtempo rocker met verscheidene sfeer wisselingen. Het melodieuze refrein en de rauwe scheurende gitaar solo waren om van te smullen. Drummer Ramses Donvil en bassist Mitchell Goor leverden nogmaals een stevige en prima rock groove af. In het tweede nieuwe nummer 'Dreams' zaten heel wat psychedelische invloeden uit de seventies.
 
 
 
Voor meer foto’s van Joost de Lange Blues/rock Experience: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157693111187234
 
 
 
Het meer dan acht minuten durende 'The Rambler' begon meewoedig, het was net of er iemand ten grave werd gedragen. Maar na een minuutje wanneer Mitchell en Ramses zich mee de zaak kwamen bemoeien groeide het nummer uit tot een stomende heavy bluesrocker. Ramses zorgde met strak en dwingend slagwerk voor het ritme en Mitchell zorgde met zware baslijnen voor de rock groove. Joost slaagde er ook in deze song weer in om met verschroeiend snarenwerk te imponeren. De laatste nieuwe song 'Drifting Away' was een heel aangename verrassing. Het nummer pakt je van bij het begin bij je strot en laat je niet meer los tot dat de laatste noot uitgestorven is. Alles aan dit stevige en stomende nummer leek perfect in elkaar te vloeien of elkaar aan te vullen. Alleen voor dit nummer kijk ik al uit naar het nieuwe album van Joost de Lange Blues/Rock Experience. Afsluiten deed het trio met een klassieker van Jimi hendrix. De Wah Wah pedaal werd uitstekend gebruikt in deze verwoestende versie van 'Voodoo Chile'. De drie muzikanten konden zich volledig uitleven in deze erg knappe versie en het publiek genoot met volle teugen. Joost, Ramses en Mitchell kregen dan ook een welverdiend applaus van het publiek in De Bosuil. 
 
 
 
 
 
 
 
 
Na Joost de Lange was het voor velen nieuwsgierig uitkijken naar de Britse band Catfish. Net als Joost begonnen zij met zinderende bluesrock die gekruid werd met verschroeiend snarenwerk van Matt Long. Drummer Kevin Yates en bassist Adam Pyke zorgden voor de opwindende groove, waarop vader en zoon Long hun instrumentale virtuositeit mochten botvieren. Vader Paul deed dat met wervelende orgel klanken. Zoon Matthew Long wist zich dadelijk in de schijnwerpers te spelen met een enorme sterke en verschroeiende, met de Wah Wah gestuurde gitaar solo, waarbij de snelle vingers van de jonge gitaarvirtuoos razendsnel de juiste snaren op de juiste plaats beroerden op het fretboard van zijn six string. Ook vocaal wist Matthew Long heel zijn hart en ziel in het nummer te leggen. Met een vette gitaar riff van Matthew werd de stevige midtempo bluesrocker 'Never Go Back' aangevat. In dit stomende nummer kwam nogmaals de instrumentale kracht van dit viertal tot uiting. Drummer Kevin Yates en bassist Adam Pyke vallen misschien iets minder op dan vader en zoon Long, maar hun inbreng is van onschatbare waarde voor deze sterke bluesrock band.
 
 
 
 
 
 
Toetsenist Paul Long nam het vocale werk over van zijn zoon Matt, die ook in 'Never Go Back' weer uitstekend uit de hoek kwam met een vlijmscherpe en verschroeiende gitaar solo. Dat Catfish het ook kan in de rustiger nummers bewezen ze in de Otis Rush cover 'So Many Roads'. De warme Hammond klanken van Paul Long droegen het nummer, waarin Matthew Long weer uithaalde met snel en intens vingerwerk op de snaren van zijn gitaar. De beentjes konden gerust uitgegooid worden in de stuwende blues shuffle 'Leading On Me'. Ook op de vloeiende soulvolle poppy rocker 'Better Days' kon gedanst worden. Midden in het nummer ging Catfish plots reggae in het nummer mengen. Prachtig. Vader en zoon Long waren nogmaals bepalend in de rauwe midtempo bluesrocker 'Big Shot'. De scheurende en knagende gitaarsolo Van Matthew riepen herinneringen op aan gitaar legende Jimi Hendrix en Adam Pyke zorgde met zijn zes snaren bas voor een heel diepe baslijn. Catfish sloot hun concert in Weert af met 'Broken Man', de titeltrack van hun debuutalbum. De heren hadden het beste tot het laatste bewaard, want tijdens de bijna tien minuten durende versie was het elke seconde genieten van deze bluesrocker met Southern en psychedelische invloeden. 'Broken Man' werd mooi opgebouwd en kende verscheidene sfeerwisselingen. Paul, Adam en Kevin verzorgden op een uitstekende wijze de opbouw naar de epische gitaar solo van hun jonge gitaarheld Matthew. Die nam dat aanbod gretig in ontvangst en bleef minutenlang met vlijmscherp en scheurend snarenwerk imponeren.
 
 
 
 
 
 
 
 
Daarna was het de beurt aan Stevie Nimmo, die spijtig genoeg nog steeds geen gitaar kan spelen na zijn val verleden jaar. Volgende maand moet Stevie terug naar de dokter om te kijken of ze het zo verder laten genezen of dat er operatief moet ingegrepen worden. De jonge Dave Devlin was op het podium om het snarenwerk van Stevie over te nemen. Ook geen Mat Beable op het podium als bassist, maar Zander Greenshields. Zander is een oude kennis die vroeger nog samen met Alan en Stevie in een band zat. Het viertal begon erg sterk aan hun set met 'Roll The Dice Again', waarin drummer Craig Bacon en bassist Zander Greenshield zorgden voor de stuwende rockende groove. Gitarist Dave Devlin pakte meteen uit met een knappe door de Wah Wah pedaal gestuurde solo. Bovendien bezit Stevie een erg mooie stem en dus was het zowel vocaal als instrumentaal genieten van deze opener. 'Still Hungry' is één van de beste songs op het uitstekende album 'Sky Won't Fall' uit 2016. In deze stevige bluesrock songs, met splijtende gitaar riffs is Stevie Nimmo op zijn best. Wat de gitaar betrof hoefde Stevie zich geen zorgen te maken want met Dave Devlin stond er een uitstekende gitarist naast hem. Het zou nog beter geweest zijn als Stevie en David beiden deze riffs konden spelen en met elkaar duelleren op de gitaar. Het bijna tien minuten durende 'Running On Back To You' was één van de hoogtepunten van dit concert. Deze beklijvende slowblues raakt elke vezel in je lichaam en Dave etaleerde minuten lang zijn grote klasse op de gitaar.
 
 
 
 
 
 
 Met het vloeiende en hitgevoelige 'Change' kregen we weer een heel andere Stevie Nimmo Te horen. Zijn mooie soulvolle stem kwam hier nog beter tot zijn recht en de jonge David Devlin bleef verbazen met zijn uitstekend snarenwerk. Uit zijn eerste album 'The Wynds Of Life' kwam de country getinte cover 'Good Day For The Blues', dat geschreven werd door David Grissom. Prachtig nummer dat van het publiek erg veel applaus kreeg. Een ander hoogtepunt was de lange versie van Eric Clapton zijn 'River Of Tears'. Muisstil was het in De Bosuil tijdens deze beklijvende slowblues, waarin David Devlin iedereen weer wist te bekoren met zijn erg knap gitaarwerk. Zander deed je buik trillen met zijn diepe baslijnen en het strakke, maar erg stevige slagwerk van Craig gaven uitstekende ondersteuning aan de krachtige volle stem van Stevie en aan het verschroeiend gitaarwerk van David tijdens 'Chains Of Hope', waarin Stevie de maatschappij aanklaagt waar iedereen leeft in zijn eigen virtuele wereld met hun smartphones en tablets. Craig Bacon begint met een uitstekende korte drum solo aan het aanstekelige 'Lovin' Might Do Us Good', een mix van funk, rock, pop en latino. Dit nummer zorgde ook voor het eerste meezingmoment van de namiddag.
 
 
 
 
 
 
De spetterende bluesrock cover 'Going Down' van Freddie King viel onmiddellijk in goede aarde bij het publiek. Dit sterke nummer is al ontelbare keren gecoverd en dus heel herkenbaar. De ritme sectie met drummer Craig Bacon en bassist Zander Greenshield zorgden voor de stuwende groove en Dave Devlin pakte uit met knap en rauw gitaarwerk, waarbij de Wah wah pedaal goed en veelvuldig werd gebruikt. Stevie liet het publiek nogmaals meezingen en even later zong bijna iedereen in De Bosuil 'Down Down Down Down Down'. Onder daverend applaus verdwenen Stevie, Craig, Dave en Zander backstage. De Bosuil kreeg met 'The Storm' nog een geweldige toegift. In deze cover van Big George And The Business kon het viertal nogmaals al hun kwaliteiten etaleren. 'The Storm' was de ideale afsluiter van een uitstekende muzikale namiddag in de gezellige De Bosuil te Weert. De jongens van het geluid en het licht leverden ook weer prima werk, zodat we in de beste omstandigheden konden genieten van hetgeen op het podium te beleven viel.
 
 
 
 
 
Verslag, foto's en filmpjes: Walter Vanheuckelom