STEF PAGLIA TRIO - MUZE CAFE - HEUSDEN - ZOLDER 19 SEPTEMBER 2021 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

De organisatie achter BeMine Blues organiseert elke maand één bluesavond op een zondagavond in het Muze café in Heusden- Zolder. Voor het concert van Stef Paglia Trio op 19 september was het Muze café volledig uitverkocht. Iets na achten begonnen gitarist/zanger Stef Paglia, bassist Geert Schurmans en drummer Sven Bloemen aan de eerste set van hun optreden. Ze deden dat met de instrumentale Steve Ray Vaughan cover 'Scuttle Buttin''. In dit nummer demonstreerde frontman Stef Paglia al meteen zijn vaardigheden op de gitaar. Daarna volgden een aantal nummers uit zijn uitstekend debuutalbum 'Never Forget'. 'Head Into The Unknown' is een stevige Texas bluesrock shuffle en lag perfect in het verlengde van zijn voorganger. De stuwende en pompende groove van Geert en Sven was de ideale voedingsbodem voor Stef Paglia om alle registers open te trekken op zijn sixstring, met onweerstaanbaar gitaarwerk als gevolg. De rocker 'Take Me Away' was het volgende nummer op de setlist. Ook hier toverde Geert Schurmans weer een knappe baslijn uit zijn viersnarige Fender basgitaar en bespeelde Sven Bloemen zijn trommels en cymbalen met veel energie en enthousiasme. De song kende een prachtige sfeerwisseling van redelijk heavy naar zeer zacht. Stef strooide kwistig in het rond met vlijmscherpe riffs en zijn splijtende solo ging door merg en been. Huiselijk geweld is nog steeds een taboe onderwerp in onze moderne samenleving. De emotionele en gevoelvolle ballade 'Warmth Instead Of Cold', één van de beste nummers op Stef zijn debuutalbum, gaat over dit onderwerp. Stef schreef de muziek en zijn vriendin Iris schreef de tekst.  Met zijn sterke en gevoelvolle snarensolo wist Stef nogmaals te imponeren. Ook vocaal is Stef nog gegroeid, dat merkte je niet alleen in deze emotionele song, maar ook in de rest van de set. 

 

 

 

 

 

 

Paglia is een grote fan van de Duitse gitaarvirtuoos Henrik Freischlader en ik was dan ook niet verbaasd toen hij aan 'I Got It Made', een cover van Henrik uit zijn 'Recorded By Martin Meinschäfer' album uit 2009 begon. Het is een geweldig nummer met een verschroeiende groove, maar dat was geen probleem voor bassist Geert Schurmans en drummer Sven Bloemen. Ze trokken alle registers open en Stef Paglia zette met een vingervlugge gitaarsolo de kers op de taart van deze schitterende 'I Got It Made'. Naar het einde toe mocht drummer Sven Bloemen zich nog in de kijker spelen, met een korte, maar uitstekende drumsolo. Daarna volgde de Neil Young cover 'Old Man'. De versie van het Stef Paglia Trio was gebaseerd op de versie van jazz zangeres Betty Wright. Stef nam zijn witte Supro gitaar voor 'Crush On You', waarin de onweerstaanbare en steeds weerkerende gitaar riff heel bepalend was voor de sound van het nummer. De ritmesectie, met drummer Sven Bloemen en bassist Geert Schurmans, zorgde voor een heerlijke rete strakke rock groove. In het nummer verklaart Stef zijn liefde voor zijn partner Iris en hij zette zijn liefdesverklaring nog wat kracht bij met een zwaar scheurende snarensolo. Dat Iris heel belangrijk is voor hem, vertelde Stef voor hij aan 'Mystery Heaven', het laatste nummer van de eerste set, begon. Dit nummer schreef Stef voor zijn vader, die bovendien zijn beste vriend en soulmate was, maar die spijtig genoeg een aantal jaren geleden overleed. Het instrumentale 'Mystery Heaven' ontbreekt nooit op de setlist van Stef en hij draagt het steeds op aan zijn vader, deze keer droeg hij het op aan zijn partner Iris. Het was muisstil in het Muze Café in Heusden- Zolder tijdens dit heel emotionele nummer. Het werkelijk sublieme en gevoelvolle werk van Stef met de bottleneck op de Supro gitaar raakte je tot in de kleinste vezel van je lichaam.

 

 

 

 

 

 

Ook bij de start van set twee koos het trio met 'Watch Out' voor een nummer uit hun debuutalbum 'Never Forget'. 'Watch Out', de single die het album moest promoten is een uitstekend bluesrock nummer, met verscheidene ritmewisselingen en een sterk refrein. De drie muzikanten trokken meteen alle registers open. Het strakke slagwerk van drummer Sven Bloemen en de pompende baslijn van Geert Schurmans zorgden voor een heerlijke groove, waarop Stef vlijmscherp kon uithalen op zijn Stoney Creek gitaar. 'Blue Eyes' is misschien minder bekend. Het is een eigen nummer, dat niet op het debuutalbum stond. Wel spijtig want het is echt een geweldig nummer. Geert en Sven zorgden weer voor een uitstekende en heel strakke groove, waarop de jonge gitaarvirtuoos nogmaals zijn klasse kon etaleren. Tijdens zijn geweldige solo explodeerde 'Blue Eyes' en kreeg het een geweldige ritme versnelling, om na een tijdje terug te keren naar het oorspronkelijke ritme. Tijdens die ritmeversnelling toonde Geert met een knappe pulserende baslijn op zijn viersnaren Fender basgitaar dat hij één van de beste bassisten van het land is. Na dit toch wel stevige begin van set twee werd er wat gas teruggenomen met de soulvolle blues ballade 'The Dead Tree', waarin Stef met erg gevoelvol overstuurd snarenwerk op zijn Fender Telecaster wist te bekoren. Het stevige refrein stond in fel contrast met de zachte stroves. Halfweg het nummer volgde er een stevige en krachtige sfeerwisseling met uitstekend baswerk van Geert en scheurend gitaarwerk van Stef. Met zijn uitstekend slagwerk bepaalde drummer Sven Bloemen het ritme. 'Ball Peen Hammer' was het volgende nummer op de setlist. Het is een cover van Chris Whitley, de vader van Trixie Withley. De strakheid en de instrumentale virtuositeit van het Stef Paglia Trio kwam in dit erg genietbaar nummer nogmaals volledig tot zijn recht. Naar het einde toe begon Stef vocaal een beetje te scatten.

 

 

Voor foto's van Stef Paglia Trio in Muze Café - Heusden - Zolder, klik op de link van mijn flickr album : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157719873479143

 

 

 

Met de slowblues 'Three O'Clock Blues' ging het Stef Paglia Trio ver terug in de tijd. Deze twaalf bar blues werd opgenomen door Lowell Fulson in 1946. Toen het in 1948 werd uitgebracht, werd het Fulson's eerste hit. Toen B.B. King het nummer in 1951 opnam, werd het zijn eerste hit en één van de best verkochte blues singles in 1952. De slowblues 'Three O'Clock Blues' is meer dan zeventig jaar oud, maar heeft nog niets van zijn aantrekkelijkheid verloren. Nog zo'n gouwe ouwe is de bluesklassieker 'Crossroads', een cover van blueslegende Robert Johnson. Het nummer begon traag met alleen de gitaar en de stem van Stef. Na een dikke minuut vielen ook Geert en Sven in en gaven ze het nummer een prachtige ritme versnelling, zodat het een lekkere boogie bluesrocker werd.  Stef liet de bottleneck gezwind over de snaren op de hals van zijn gitaar glijden en dat leverde een waanzinnig vette slide solo op. Na de solo stelde hij zijn bandleden voor en daarna ging het trio verder met deze prachtige versie van 'Crossroads'. Het laatste eigen nummer was de uptempo bluesrocker 'Dirty Woman', waarvoor Stef zijn Stoney Creek gitaar nam. Ook hier weer was Stef bepalend met een sterke weerkerende snaren riff en ook met zijn snaren solo maakte de jongeman weer indruk. Stef stelde nogmaals zijn uitstekende muzikanten voor.  Daarna verwerkte het trio op een schitterende wijze ook nog een stukje van The Rolling Stones klassieker 'Miss You' in het nummer 'Dirty Woman' en dat tot groot jolijt van het enthousiast publiek. Het bedankte de band dan ook met een daverend applaus.

 

 

 

 

 

 

Afgesloten werd er met 'Freedom' van gitaarvirtuoos Jimi Hendrix. Het  is de enige cover op het debuutalbum van Stef Paglia. Hendrix is één van de grote inspiratiebronnen van Stef. In deze song komt de sterkte van het Stef Paglia trio als power trio nogmaals volledig tot zijn recht. Ze gaven het nummer de nodige dosis funk en met zijn funky baswerk gaf Geert het nummer een heerlijke en stevige groove. Stef zong het nummer met veel kracht en overtuiging. Natuurlijk mocht stevig gitaarwerk niet ontbreken op een Jimi Hendrix nummer en met Stef waren we aan het juiste adres. Met splijtende riffs en overstuurd gitaarwerk etaleerde deze jonge kerel nogmaals zijn klasse op de gitaar. Na een langdurig en enthousiast applaus volgde het bisnummer 'Green Light Girl', een cover van Doyle Bramhall II. Deze verschroeiende bluesrocker met scheurend gitaarwerk lag perfect in het verlengde van de afsluiter 'Freedom'. Nog had het aanwezige publiek niet genoeg en vroeg het om meer. Stef, Geert en Sven kwamen nogmaals op het podium voor een extra nummer. Het werd de bluesshuffle 'Cold Shot', een cover van Stef's grootste idool Steve Ray Vaughan. Zo eindigde Stef Paglia Trio hun concert in Heusden - Zolder zoals ze het begonnen, namelijk met een cover van legende Steve Ray Vaughhan. Volgende optreden in de reeks Sunday Evening Blues van BeMine Blues is op 17 oktober. Dan komt de One Time Blues Band naar het Muze Café in Heusden -Zolder. 

 

 

 

Foto's en verslag: Walter Vanheuckelom