STEF PAGLIA TRIO - JUKE JOINT - CVO DIEST 7 DECEMBER 2019 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

 

Het gebouw op de parking van het CVO in Diest is een ideale locatie om concerten te organiseren. Het werd daar neergezet voor de Gitannekes kermis en is er sindsdien blijven staan. Nico de Cock heeft er al een paar leuke concerten in georganiseerd. Zaterdagavond was het de beurt aan het Stef Paglia Trio. Het was voor Stef, Geert Schurmans en Sven Bloemen het laatste concert van 2019 als Stef Paglia Trio. Voor deze drie uitstekende muzikanten het podium op mochten kregen we eerst een veertig minuten durend voorprogramma met Nico De Cock als soloartiest. Gewapend met een akoestische gitaar begon Nico aan zijn set met de Therapy cover 'Dianne'. Dat Nico over een fantastische stem beschikt wisten we al jaren, en dat bewees hij zaterdag ook weer met een heel gevarieerde set, die ging van heavy rock over country naar Nederlandstalige nummers. Zo zat er vooraan in de set 'Highway To Hell', een nummer dat in de akoestische vorm toch de power mist, die het nummer zo aantrekkelijk maakt. Er volgde een mooie versie van 'Locomotive Breath', de  grootste hit van Jethro Tull, die deze keer gebracht werd zonder de weergaloze dwarsfluit. Nico vertelde voor hij aan 'What Are You Listening To' begon dat country zanger Chris Stapleton één van zijn favoriete zangers is. De twee Nederlandstalige nummers in de set waren elkaars tegenpolen. Eerst had je het uitbundige 'Meisjes' van Raymond van het Groenenwoud, een echt ambiancenummer dat voor de nodige sfeer moest zorgen, maar het was eigenlijk nog iets te vroeg op de avond. 'Meisjes' werd gevolgd door de prachtige ballade 'Stil In Mij'. 'Hurt' is een song van de Heavy rockband Nine Inch Nails, maar is zeker zo bekend in de Americana versie van Johnny Cash. Blijkbaar kon Nico moeilijk kiezen tussen beide versies en dus kregen we in Diest een mix waarin beide versies aan bod kwamen. Voor mij was 'Weak As I Am' van Skunk Anansie één van de hoogtepunten in de set van Nico. Skunk Anansie heeft met Deborah Anne Dyer aka Skin een beresterke zangeres, toch wist Nico dit geweldige nummer helemaal naar zijn hand te zetten. Daarna riep hij zijn maatje Stef Paglia op het podium om de laatste twee songs samen te spelen. Met Nico op zijn akoestische en Stef op zijn elektrische Guild gitaar begon het duo aan het zelf geschreven 'Broken Tears', een nummer over de instortende huizenmarkt in de Verenigde Staten. Deze prachtige emotionele ballade werd met veel gevoel gezongen door Nico en Stef wist je te raken met zijn intens en passievol slidewerk op de gitaar. Afscheid nemen deden ze met 'Runaway', een nummer van The Bluesbones, één van de beste bluesrock bands in België. Nico en Stef kregen veel applaus en het publiek bleef Nico aanmoedigen om toch nog een bis nummer te spelen. Natuurlijk liet Nico zich niet pramen en met 'Arme Joe' van Will Tura kwam er een eind aan het eerste solo optreden van Nico.

 

 

 

 

 

 

 

Met een lang uitgesponnen jam intro met veel Wah Wah gestuurd slidewerk begon het Stef Paglia Trio aan hun optreden. De jam ging naadloos over in het strakke 'Crush On You', waarin de onweerstaanbare en steeds weerkerende gitaar riff heel bepalend was voor de sound van het nummer. De ritmesectie met drummer Sven Bloemen en bassist Geert Schurmans zorgden voor een heerlijke rete strakke rock groove. In het nummer verklaarde Stef zijn liefde voor zijn partner Iris en hij zette zijn liefdesverklaring nog wat kracht bij met een zwaar scheurende snarensolo. Stef vroeg of het publiek klaar was voor de blues en onmiddellijk daarop volgde een knappe versie van de bluesklassieker 'Crossroads', een cover van blueslegende Robert Johnson. Stef, Geert en Sven begonnen traag aan het nummer, maar na een dikke minuut gaven ze het nummer een prachtige ritme versnelling. Stef liet de bottleneck gezwind over de snaren op de hals van zijn witte Supro gitaar glijden en dat leverde een waanzinnig vette slide solo op. Na de solo stelde hij zijn bandleden voor en ging daarna verder met deze prachtige versie van 'Crossroads'. Het trio keerde terug naar hun debuutalbum 'Never Forget' met 'Watch Out', de uitstekende single die het album moest promoten. 'Watch Out' is een erg sterk bluesrock nummer, met verscheidene ritmewisselingen en een sterk refrein. De drie muzikanten trokken meteen alle registers open. Het strakke slagwerk van drummer Sven Bloemen en de pompende baslijn van Geert Schurmans zorgden voor een heerlijke groove, waarop Stef vlijmscherp kon uithalen op zijn Fender Telecaster. Er werd wat gas teruggenomen met de soulvolle blues ballade 'The Dead Tree', een song over het hiernamaals. Stef wist weer te bekoren met erg gevoelvol overstuurd snarenwerk op zijn Fender Telecaster. Het stevige refrein stond in fel contrast met de zachte stroves. Halfweg het nummer volgde er een stevige en krachtige sfeerwisseling met uitstekend baswerk van Geert en scheurend gitaarwerk van Stef. Paglia is een grote fan van de Duitse gitaarvirtuoos Henrik Freischlader en ik was dan ook niet verbaasd toen hij aan 'I Got It Made', een cover van Henrik uit zijn 'Recorded By Martin Meinschäfer' album uit 2009 begon. Het is een geweldig nummer met een verschroeiende groove, maar dat was geen probleem voor bassist Geert Schurmans en drummer Sven Bloemen. Ze trokken alle registers open en Stef Paglia zette met een vingervlugge gitaarsolo de kers op de taart van deze schitterende 'I Got It Made'. Naar het einde toe mocht drummer Sven Bloemen zich nog in de kijker spelen, met een korte, maar uitstekende drumsolo.

 

 

 

 

Voor meer foto’s van Stef Paglia Trio in Diest, klik op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157712111789607

 

 

 

'Blue Eyes' was een heel onbekend nummer voor mij. Bij navraag hoorde ik dat het een nummer van Stef was, dat buiten het album gevallen was. Wel spijtig want het is echt een geweldig nummer. Geert en Sven zorgden weer voor een uitstekende en heel strakke groove, waarop de jonge gitaarvirtuoos nogmaals zijn klasse kon etaleren. Eerst kwam hij dat doen helemaal vooraan op het podium, iets later kwam hij ook van het podium af en ging de zaal in. Tijdens zijn geweldige solo explodeerde 'Blue Eyes' plotseling en kreeg het een geweldige ritme versnelling, om na een tijdje terug te keren naar het oorspronkelijke ritme. Tijdens die ritmeversnelling toonde Geert met een knappe pulserende baslijn op zijn viersnaren Gosia basgitaar dat hij één van de beste bassisten van het land is. De rocker 'Take Me Away' was het volgende nummer op de setlist. Ook hier toverde Geert Schurmans weer een knappe baslijn uit zijn Gosia bas en bespeelde Sven Bloemen zijn trommels en cymbalen met veel energie en enthousiasme. De song kende een prachtige sfeerwisseling van redelijk heavy naar zeer zacht. Stef strooide kwistig in het rond met vlijmscherpe riffs en zijn splijtende solo ging door merg en been. Het kippenvelmoment van de avond kwam er met het instrumentale 'Mystery Heaven', een nummer dat Stef schreef voor zijn overleden vader, die tegelijkertijd zijn soulmate en zijn beste vriend was. Het was muisstil in de Juke Joint in Diest tijdens dit heel emotionele nummer. Het werkelijk sublieme en gevoelvolle werk van Stef met de bottleneck op de Supro gitaar raakte je tot in de kleinste vezel van je lichaam. 'Head Into The Unknown' is een stevige Texas bluesrock shuffle. De stuwende en pompende groove die Geert en Sven neerlegden was de ideale voedingsbodem voor Stef Paglia om alle registers open te trekken met zijn sixstring, met onweerstaanbaar gitaarwerk als gevolg. Na een paar eigen nummers was het weer tijd voor een paar aantrekkelijke covers zoals de verschroeiende bluesrocker 'Green Light Girl' van Doyle Bramhall II en de blues shuffle 'Cold Shot' van Stevie Ray Vaughan.

 

 

 

 

 

 

'Warmth Instead Of Cold' is voor mij één van de beste nummers op het album. Deze extra lange song over huiselijk geweld is een emotioneel en gevoelvol nummer, waarin vrees, angst, maar ook hoop en licht zien in de duisternis op een prachtige wijze verwoordt word. In zijn sterke gevoelvolle snarensolo wist de jonge gitaarvirtuoos nogmaals te imponeren. Ook vocaal is Stef het laatste jaar nog gegroeid, dat merkte je niet alleen in deze emotionele song, maar ook in de rest van de set. Natuurlijk mocht bluesrock legende en gitaarvirtuoos Jimi Hendrix niet ontbreken op deze avond in Diest en met een schitterende 'Freedom' kreeg Jimi hier ook zijn eerbetoon van dit uitstekende trio. Een andere geweldige cover was 'Ball Peen Hammer' van Chris Whitley, de vader van Trixie Withley. Het was een nummer dat bij het grootste deel van het publiek onbekend was, maar ik ben er zeker van dat heel wat mensen die in Diest aanwezig waren, ondertussen op hun PC al gegoogled hebben naar Chris Whitley en 'Ball Peen Hammer'. De strakheid en de instrumentale virtuositeit van het Stef Paglia Trio kwam in dit erg genietbaar nummer nogmaals volledig tot zijn recht. Naar het einde toe begon Stef vocaal zelfs een beetje te scatten. Stef, Geert en Sven sloten hun geweldig concert af met de uptempo bluesrocker 'Dirty Woman', waarvoor Stef zijn Stoney Creek gitaar nam. Ook hier weer was Stef bepalend met een sterke weerkerende snaren riff en ook met zijn snaren solo maakte de jongeman weer indruk. Stef stelde nogmaals zijn uitstekende muzikanten voor. Hij gooide ook met bloemen naar zijn BluesBones collegas Edwin Risbourg, die achter de knopjes van het licht en het geluid zat, en organisator Nico De Cock. Daarna verwerkte het trio op een schitterende wijze ook nog een stukje van The Rolling Stones klassieker 'Miss You' in het nummer 'Dirty Woman' en dat tot groot jolijt van het enthousiast publiek. Het bedankte de band dan ook met een daverend applaus. De toegift was het swingende 'Mister Hatman', waarin Stef de bottleneck weer gezwind over de snaren op de hals van zijn sixstring liet glijden. Halfweg veranderde het ritme naar een shuffle ritme. Het was weer een geweldige en geslaagde avond in deze unieke locatie.

 

 

 

 

Verslag, foto's en filmpjes: Walter Vanheuckelom