SARI SCHORR/ Support Ray Stepien Trio – GROENE ENGEL – OSS 6 MAART 2020 – Berry Rombouts

De Eindhovense bluesrock gitarist Ray Stepien en zijn 2 makkers mogen vanavond het publiek ‘opwarmen’. De band speelt eigen werk van Ray, maar ook enkele covers komen voorbij. De band speelt strak, Ray zingt en speelt met passie. Het relaxte Cajun Moon van JJ Cale en de vlammende afsluiter Voodoo Chile van Jimi Hendrix beklijfden, omdat de heren er een eigen twist aan gaven. Ray is zeker een talentvolle gitarist. In ruim een half uur laat de band een uitstekende indruk achter.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Na een korte pauze komt de Engelse band van de New Yorkse Sari  Schorr op het grote podium. Met Demolition Man kan de redelijk gevulde zaal meteen kennismaken met de geweldige stem van Sari Schorr.  Wat een power, bereik en emotie legt ze in deze song. Adrian Gautry mag ook meteen vol aan de bak met een gloedvolle solo op zijn Legend organ. Adrian is op voorspraak van Bob Fridzema (keys) toegevoegd omdat Bob zelf andere verplichtingen had. De andere muzikanten hebben al in een vorige tour met Sari gespeeld.  Dat zijn de heren Roy Martin- drums, Matt Beable-bas-bv, en Ash Wilson- gitaar-bv. In de song Ain’t got no Money bezingt Sari met veel emotie haar tijd in Parijs, toen ze amper genoeg geld had om een kop koffie te kopen. Ash geeft aan deze song een extra dimensie met  2 hart-verscheurende gitaarsolo’s.

Een mooie mid tempo song is Turn the radio On, met gevoelige zang van Sari en gedragen piano spel van Adrian. Het is haast ongelofelijk te horen met wat een gemak Sari zingt, van hoog naar laag, van breekbaar naar vol bereik. Sari vertelt over drugs en gevolgen daarvan in de song  I am in Trouble. Deze song wordt in gang gezet door Ash met schitterende gitaar riffs. En Adrian doet niet voor Ash onder met heerlijk pianospel. Naadloos gaat deze song over in de jaren 70 klinkende song Oklahoma. Mooie tempowisselingen en geraffineerd organ en gitaarspel. Roy en Matt leiden ook in deze song alles in goede banen. Ze zijn een geroutineerde top ritme sectie.

Een soort van rust moment komt er met de ballad Never say Never, dat ingetogen vertolkt wordt door Sari en haar mannen. De band blijft nog even in de gevoelige modus met Ready for Love, met subtiel piano en organspel van Adrian, mooie koortjes van Ash en Matt, en passievol gezongen door Sari.  Ash speelt in Back to LA, met wat country invloeden, een paar scherpe gitaarsolo’s. Die Sari is wel een persoonlijkheid die wat te vertellen heeft. Ze deelt een verbale sneer uit naar D.Trump en ze vindt dat er een ommekeer moet komen in de USA. Over deze ommekeer en een nieuwe generatie die dat in gang moet zetten gaat de rockende song New Revolution. Stevig organspel van Adrian en mean gitaarspel van Ash kenmerken de stevige rocksong Damn Reason. In deze song lijkt de stem van Sari erg op die van Melissa Etheridge. Het stevige rockwerk met  verschillende breaks gaat nog lekker verder in Maybe i am Fooling. Sari danst op het podium en gooit regelmatig d’r haar de lucht in. Veel applaus als beloning. De toon is blijkbaar gezet, en met Valentina wordt er een stevige up tempo rocksong gespeeld, Ash speelt hierin een opwindende solo op zijn Fender.

Sari stelt haar band voor en bedankt het publiek voor het enthousiasme. Maar ze is een beetje bedroefd omdat ze vandaag afscheid heeft moeten nemen van haar hond, Chianty. Dat was n pitbull en daar heeft ze van geleerd om nooit op te geven. Sari vertelt dat ze nu de Willie Dixon song I just wanna make Love to You gaan spelen op n manier die jullie nog niet gehoord hebben.  Roy zet de song in gang met catchy drumwerk en Ash volgt met mooie gitaar riffs. En inderdaad, het wordt een geweldige uitgesponnen rocksong, stuwende bas, strak drumwerk, massief organspel, zinderend gitaarwerk en powerful gezongen door Sari. GEWELDIG.  Een daverend applaus volgt.

De eerste toegift is de cover Black Betty (bekend van RamJam) die op geheel eigen wijze vertolkt wordt. In een dampende rockuitvoering, met krachtige en subtiele vocale uithalen van Sari, en weer eens scheurend gitaarwerk van Ash. Ik denk dat Ash erg onderschat wordt, hij is, zoals vanavond blijkt een uitstekende  topgitarist. De 2^e toegift Freedom rockt zoals een goede authentieke rocksong uit (weer) de jaren 70 klinkt. Zoals bij de Willie Dixon song, hierboven beschreven. Met collega Nineke Loedeman (Bluesmagzine) heb ik dit concert nog even nabesproken. Het was een geweldig concert, maar we vinden allebei dat Ash Wilson wel wat meer aan bod mag komen met zijn outstanding gitaarspel. Nog bijna vergeten, Adrian (van Atomic Rooster) had nog niet eens gerepeteerd met de band, alleen wat muziek van hen gehoord via zijn oortjes in de bus. Echt goede muzikanten kunnen zo aansluiten.

Sari en haar band verdienen echt meer publiek, de thuisblijvers hebben vanavond dik ongelijk gehad. Het geluid en licht was in de Groene Engel ook dik voor elkaar.

Verslag en foto’s : Berry Rombouts