SAMANTHA FISH - HET DEPOT - LEUVEN 11 MAART 2020 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Samantha Fish is een Amerikaanse zangeres en gitariste die al verscheidene Awards won en die nog elk jaar beter en beter wordt. In september 2019 verscheen haar recentste album 'Kill Or Be Kind', een schitterend album waarmee ze dit jaar de felbegeerde Blues Foundation Award won. Haar gitaarspel en performance vallen in de smaak bij blues liefhebbers over de hele wereld. Bijna tien jaar geleden trad ze voor het eerst in Europa op tijdens de Ruf Bluescaravan 2011. In 2015 was ze de hoofdact van Hookrock in Diepenbeek, waar ze de hele tent plat speelde. Sindsdien komt de Amerikaanse bijna elk jaar naar Europa voor een uitgebreide tournee en haar schare fans groeit elk jaar. Dit jaar was Het Depot in Leuven de place to be voor de fans van Samantha Fish. In het voorprogramma kregen we met Félix Rabin een jonge Franse bluesrock gitarist, die in Zwitserland opgroeide. Als je aan Félix vraagt waar zijn muzikale wieg staat, zal hij gegarandeerd antwoorden dat die in de Jazzclub van het Zwitserse Montreux staat. De vierentwintigjarige Félix Rabin is een geweldige gitarist, die zijn inspiratie vindt in de muziek van Jimi Hendrix, Gary Clark Jr. en Pink Floyd. In 2018 mocht Félix mee op tournee met Wishbone Ash tijdens hun UK tournee en hij had daar zoveel succes, dat hij in 2019 terugkeerde naar de UK voor een eigen tournee. In juni 2019 trok Félix naar Los Angeles, USA om er zijn debuut EP op te nemen. De naam van die EP is 'Pogboy' en verschijnt op zeventien april 2020, maar de fans konden het album al kopen na de shows van de vriendelijke jongeman. Het talent van Félix Rabin was ook Samantha Fish niet ontgaan en zij nam de jongeman mee op haar Europese tournee 2020 om voor haar te openen. In Leuven had Félix twee Italiaanse muzikanten naast zich.

 

 

 

 

 

 

Met een knappe snaren intro trok Félix, zijn optreden en de stomende bluesrocker 'Down Our Roads' op gang.  Het beukende slagwerk van Niccolo Rebecchi en de uitstekende diepe baslijn van Vincenzo Capodivento zorgden voor de verschroeiende groove. Félix zelf strooide het gehele nummer gretig rond met priemende gitaar riffs en haalde uit met een spetterende solo. Rabin beschikte bovendien over een krachtige en aangename stem. Het trio bleef op hun elan verder gaan met de opwindende midtempo bluesrocker 'Say ((You Want Leave Me)', één van de drie songs van de debuut EP 'Pogboy'. Félix Rabin bewees ook in 'Say ((You Want Leave Me)' dat hij over erg goede vingers beschikt, want zijn snaren solo kon weer veel gitaarliefhebbers bekoren. Het strakke 'Moving On' had een erg knap en meeslepend ritme en de sound werd gekleurd met een fantastische, steeds weerkerende, melodieuze gitaar riff van de jonge Fransman. De pittige melodieuze snarensolo van Félix was om duimen en vingers af te likken. De Fransman bewees ook dat hij erg sterke songs kan schrijven, want vijf van de zes schitterende songs in Leuven waren originele, door hem geschreven songs. De enige cover 'Voodoo Chile' kwam van zijn grote voorbeeld Jimi Hendrix. Félix zijn versie van deze heel herkenbare song viel duidelijk in de smaak van de vele bluesrock liefhebbers in Het Depot. Félix sloot zijn concert in Leuven af met 'Find Me' en 'Walk', twee eigen geschreven nummers. De ritmesectie zorgde weer voor een verschroeiende groove en Félix Rabin deed wat hij al het gehele concert deed, namelijk schitteren op zijn Fender Stratocaster. Deze jonge Fransman zou in de volgende jaren wel eens de grote revelatie in het bluesrock wereldje kunnen worden. Mij heeft hij in ieder geval kunnen overtuigen en na het concert hoorde ik niets dan positieve reacties over dit opwindende en powervolle bluesrock trio.

 

 

 

 

 

 

 

Na Félix Rabin konden we even de benen strekken en ons klaarzetten voor 'Belle Of The West', Samantha Fish. Al kwam de blondine niet meteen op het podium. Haar concert werd geopend door bassist Chris Alexander, drummer Scott Graves en de toetsenisten Phil Breen en Nicolas David. Het was deze laatste die met 'Hole Of The Bottom' het concert opende. Nicolas zong deze melodieuze song met zoete en gevoelvolle stem. Als je hem achter de toetsen zag zitten deed hij wat denken aan Dr. John. Hier zal de naam Nicolas David bij weinigen een belletje doen rinkelen, maar de in Minnesota gevestigde Amerikaan kan toch wat adelbrieven voorleggen. Hij heeft al meerdere solo albums uitgebracht, is toetsenist in de band van Devon Allman en is een regelmatige verschijning op TV tijdens het programma 'The Voice'. 'Hole Of The Bottom' ging over de keuzes die we in ons leven maken en hoe we met deze goede of slechte keuzes omgaan. Met een prachtige toetsen solo zette Nicolas zelf de kers op de taart van zijn eigen nummer. Daarna kondigde hij Samantha Fish aan. Even later kregen we de opwindende en verschroeiende riffs van 'Bulletproof' uit de cigarbox gitaar van Samantha Fish te horen. Het werd een lange versie die goed onthaald werd en meteen zorgde voor een enthousiast publiek. Met drummer Scott Graves en bassist Chris Alexander had Samantha een ijzersterke ritmesectie meegenomen. Daarna werdt er flink wat gas terug genomen voor het melodieuze en soulvolle 'Kill Or Be Kind', de titeltrack van Samantha haar recentste album. Bassist Chris Alexander bracht met een erg knappe baslijn dit Memphis soul georiënteerde nummer op gang. Samantha leverde hier misschien wel de sterkste vocale prestatie van de avond. Haar stem deed op momenten terugdenken aan Amy Winehouse. Phil Breen en Nicolas David droegen de melodie van het nummer met hun warme orgelklanken. Met een geweldig mooie, gruizige snarensolo plaatste Samantha zelf de kers op de taart. 'Kill Or Be Kind' ging naadloos over in de opdwepende en opwindende bluesrocker 'Watch It Die', een nummer dat Samantha samen met Patrick Sweany schreef. Met 'Watch It Die' keerde Samantha muzikaal terug naar de periode van de 'Black Wind Howlin' en 'Wild Heart' albums. Het powerfull en energiek slagwerk van drummer Scott Grave en de uitstekende baslijn van Chris Alexander zorgden voor een verschroeiende groove. Iets voorbij halfweg vertraagde het nummer om daarna langzaam, maar op geweldig mooie wijze weer op te bouwen naar het oorspronkelijke ritme. Naast de ritmesectie had Samantha daar een groot aandeel in met haar zinderend en vlijmscherp snarenwerk op haar Gibson.

 

 

 

 

 

 

In het melodieuze liefdeslied 'Love Letters' zong Samantha over de prettige ervaringen, maar ook over de gevaren van liefde en lust. Samantha haalde in het tweede gedeelte uit met een vette, gruizige snarensolo die je raakte tot in de kleinste vezel van je lichaam. De Amerikaanse zangeres heette het publiek welkom en zette haar concert verder met de meeslepende en soulvolle ballade 'She Don't Live Around Here'. In dit nummer vertelde zangeres dat ze een oude geliefde weg jaagt, die opnieuw een poging bij haar waagt. Ze zegt hem rechtuit in zijn gezicht dat de oude Samantha niet meer bestaat en dat hij niet klaar is voor de nieuwe en zelfzekere Samantha Fish. Toetsenist Phil Breen kleurde de sound met zijn wervelende orgelklanken. Chris Alexander trok met een pittige baslijn 'You Got It Bad' op gang, een stevige midtempo bluesrocker met verscheidene ritme en sfeerwisselingen. Samantha zong het nummer met erg veel kracht en passie en toetsenist Phil Breen liet zijn orgelklanken nogmaals schitterend en op de juiste momenten aanzwellen. Samantha sloot dit prachtige nummer af met een prachtige snarensolo en bewees zo nogmaals dat ze een uitstekende gitariste is. De Gibson werd ingewisseld voor een akoestische gitaar en even later begon Nicolas David aan de vloeiende country rocksong 'Say Goodbye'. In het refrein zong Fish samen met Nicolas en met een fijne akoestische gitaar solo zorgde ze voor een uitstekende instrumentale bijdrage. Samantha vroeg aan het publiek of ze klaar waren voor wat rock'n roll en eer het antwoord er was, rolden de eerste noten van 'Little Baby', een hitje uit 1964 voor The Blue Rondos, al uit de boxen van Het Depot. De versie van Fish was iets sneller dan het origineel en het klonk ook veel frisser en daar had de twang in haar gitaargeluid een groot aandeel in. Drummer Scott Graves sloot het nummer af met een knappe en energieke drumsolo.

 

 

 

Voor meer foto’s van Samantha Fish in Het Depot te Leuven, klik op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157713459107746

 

 

 

Rauwe gitaar riffs a la Keith Richards kregen we te horen in 'Highway's Holding Me Now', een mix van rock, blues en funk. Het bijbehorend ijzersterk en meeslepend refrein was een lust voor het oor en het was voor mij één van de hoogtepunten van dit meer dan uitstekende concert. Nicolas David en Phil Breen droegen op hun keyboards de melodie van de country getinte ballade 'Dream Girl'. De finale naderde en Samantha en haar band staken nog een tandje bij in de zinderende Texas bluesrocker 'Bitch On The Run'. Vette en rauwe gitaar riffs, wervelende toetsen riffs en een verwoestend ritme vormden de ingrediënten van dit aanstekelig nummer. Halfweg het nummer nam Samantha de nodige tijd om haar bandleden voor te stellen. Die mochten op hun beurt in de schijnwerpers zo kregen we nog een uitstekende toetsensolo van Phil Breen, een waanzinnige bassolo van Chris Alexander en een stomende drumsolo van Scott Graves. Daarna was het de beurt aan het publiek om het refrein mee te zingen. In het begin ging dat aarzelend maar daarna zong heel de zaal uit volle borst 'Right Now, Right Now, I'm Feelin' It'. Dit spetterende 'Bitch On The Run' betekende ook meteen het einde van het concert. Onder luid applaus verdwenen Samantha en haar muzikanten van het podium. Ze kwamen nog één keer terug voor het stomende 'Shake 'Em On Down', een cover van Bukka White'. Samantha opende haar concert met de cigarbox en ze eindigde haar concert met de cigarbox. De rauwe slide riffs vermengden zich met de orgelklanken, de diepe baslijn en het energieke slagwerk en het resultaat was een spetterend geluid, dat wat mij betreft nog langer had mogen duren. Het was een geweldig slot van een prachtig concert. De fans met hun spandoek wisten het goed te verwoorden: 'Samantha Fish Looks Like An Angel, But She Plays As The Devil'.

 

 

 

Foto's en verslag: Walter Vanheuckelom