RUF BLUESCARAVAN 2019: KATARINA PEJAK, ALLY VENABLE AND INA FORSMAN - SPIRIT OF 66 VERVIERS 7 OKTOBER 2019 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

In 2005 was er de eerste Ruf Bluescaravan en sindsdien weet platenbaas Thomas Ruf van Ruf Records elk jaar weer drie namen te vinden voor dit meer dan twee uur durend spektakel. Maandagavond zeven oktober stond de Ruf Bluescaravan op het programma van Spirit Of 66, de gezellige muziekclub van Francis Geron. Dit jaar waren de drie hoofdrolspeelsters Ina Forsman, Ally Venable en Katarina Pejak. Ina Forsman is zeker geen onbekende voor de bluesliefhebbers onder ons. De Finse nachtegaal was in 2016 al één van de hoofdrolspeelsters in de Ruf Blues Caravan. Begin dit jaar verscheen haar tweede album 'Been Meaning To Tell You' en daar zal ze in Verviers zeker een paar nummers van willen zingen. De Amerikaanse Ally Venable is hier nog redelijk onbekend. In maart van dit jaar verscheen haar derde album 'Texas Honey', waarin Ally een moderne draai geeft aan het trotse erfgoed van de Texas blues. Ally heeft al heel wat onderscheidingen gewonnen met haar burn-it-down gitaarstijl. Ondersteund door de stevige ritmesectie van Roger Inniss op bas en Elijah Owings op drums gaat Ally proberen om haar fanbase in Europa serieus uit te bouwen tijdens de concerten van de Ruf Blues Caravan. In Servië is Katarina Pejak al een ster en dat hoopt ze ook te worden in de rest van Europa. In februari verscheen haar vierde album 'Roads That Cross', het was haar eerste album bij Ruf Records. Katarina heeft een wondermooie stem en haar muziek is een mix van blues, jazz, country en rock'n roll, die aangedreven wordt door de piano van Katarina.  Iets na half negen kwam de zeer sympathieke Britse bassist Roger Inniss de drie dames aankondigen. Net als elk jaar begonnen de drie hoofdrolspelers ook nu samen aan het concert. In Verviers deden ze dat met de Bette Davis cover 'They Say I'm Different', waarin de drie dames nog heel wat andere stukjes muziekgeschiedenis in verwerkten. Tijdens het nummer lieten Ina, Katarina en Ally ook weten welke muzikanten een grote indruk op hen hebben nagelaten. Bij Ina was dat Muddy Waters, Aretha Franklin en Etta James, bij Katarina hoorden we de namen van Nina Simone en Ray Charles en bij Ally volgden de namen van Stevie Ray Vaughan en Jimi Hendrix. Bij die namen kregen we ook een heel klein stukje muziek van die muzikanten te horen.

 

 

 

 

 

 

De eerste die solo mocht aantreden is de Servische schone Katarina Pejak. Ina Forsman verdween van het podium, maar gitariste Ally Venable bleef en zorgde samen met bassist Roger Inniss en drummer Elijah Owings voor de instrumentale begeleiding van de wondermooie sensuele stem van Katarina. Roger Inniss opende haar set met een schitterende bas intro op zijn zes snaren bas. Katarina opende met 'She's Coming After You', een nummer over een femme fatale. 'She's Coming After You' had een zwoel rumba ritme en Pejak zong het op een erg verleidelijke wijze. In het instrumentale gedeelte was het genieten van het uitstekend toetsenwerk van Katarina en het fijne snarenwerk van Ally. Het lowdown bluesje 'Turtle Blues' is een cover van Janis Joplin. De versie van Pejak was zachter dan het origineel en dat verschil zat voornamelijk in het vocale gedeelte, omdat beide zangeressen een totaal ander stemtimbre hebben. In dit pianogedreven nummer bewees de Servische dat ze een briljante toetseniste is. Ook gitariste Ally Venable toonde in haar knappe snarensolo dat ze over goede en snelle vingers beschikt. Pejak kondigde haar volgende nummer 'Old Pain' aan met een leuk grapje. Deze prachtige, trieste ballade zorgde voor het kippenvelmoment tijdens de set van Katarina. De Servische zong 'Old Pain' met erg veel gevoel en haar stem klonk heel breekbaar. De ingetogen warme Hammond klanken droegen het nummer en versterkten de intieme sfeer nog meer. Met het vloeiende bluesy 'Moonlight Rider' kwam er terug meer ritme in het mini concert van Katarina. 'Moonlight Rider' had een aanstekelijk en erg catchy refrein. 'Sex Kills' uit Katarina's uitstekende album 'Roads That cross', is een Joni Mitchell cover en het was tevens de laatste song van haar mini concert. 'Sex Kills' had een erg kritische tekst (waarin trouwens heel veel waarheid zat), die onze samenleving in geen goed daglicht plaatst. Katarina wist haar eigen stempel op deze cover te drukken en ze zong dit nummer met veel overtuiging in haar stem. Er zat heel wat dreiging in de gitaar riffs van Ally Venable en Katarina zelf was instrumentaal uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig op haar toetsen. Met haar prachtige stem en met haar talent als songwriter heeft Katarina Pejak alles om de nieuwe Carole King van de jazz en de blues te worden.

 

 

 

 

 

 

 

 

Katarina verdween van het podium en we kregen stevigere muziek van het trio Ally Venable, Roger Inniss en Elijah Owings. Ally Venable pakte dadelijk uit met de verschroeiende bluesrocker 'Texas Honey', de titeltrack van haar recentste album. Ally zong in het refrein dat ze geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken en ze zong dat met zoveel power, zodat je zeker niet zou gaan twijfelen aan haar woorden. De ritmesectie, met bassist Roger Inniss en drummer Elijah Owings, trok alle registers open en Ally strooide gretig rond met vlijmscherpe riffs en met de gruizige snarensolo zette ze haar woorden nog wat kracht bij. 'Broken' ging over een stuk gelopen relatie. Het gruizige couplet werd erg knap opgebouwd naar een geweldig refrein. Ally bezit een erg aangename en goede stem en ze zong haar nummers met veel overtuiging. Drummer Elijah Owings en bassist Roger Inniss stuwden het nummer vooruit en de jonge Texaanse gitariste stak al de pijn en de woede van die stukgelopen relatie in de scheurende en verschroeiende snarensolo. Katarina Pejak was voor dit nummer terug op het podium gekomen en ze was meteen uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig op haar toetsen. Voor Devil's Son' ging Ally terug naar haar vorige album 'Puppet Show'. Met een erg knappe bas solo van virtuoos Roger Inniss werd 'Devil's Son' op gang getrokken. Ally nam even later over met rauw en vet slidewerk. Eenmaal 'Devil's Son' helemaal vertrokken was, werd het een rauwe stomende midtempo bluesrocker met sterk gitaarwerk van de jonge Amerikaanse. Het volgende nummer op de setlist was de Bessie Smith cover 'Backwater Blues', een cover waar ze een heel eigen versie van gemaakt heeft. Er werd begonnen met een mooie basintro van Roger Inniss, waarna Ally overnam met vet slidewerk. Dit rustige bluesy begin kreeg na een tijdje een prachtige ritme versnelling, zodat het een stuwende bluesrocker werd . Katerina Pejak op toetsen en Ally Venable op gitaar vertolkten beiden de hoofdrol. Beide dames gingen zelfs een kort instrumentaal duel aan. Aan het applaus te horen heeft Ally Venable met haar korte set zeker heel wat muzikale harten veroverd in Verviers. Ally vroeg aan het publiek of er Stevie Ray Vaughan fans in de zaal waren en of ze een nummer van hem mocht spelen. Het antwoord weet je waarschijnlijk wel en even later volgde er een heel mooie 'Riviera Paradise', waarin Ally Venable met intens en gevoelvol snarenwerk, nogmaals liet horen dat ze haar sixstring volledig beheerst.

 

 

Voor meer foto’s van de Ruf Bluescaravan 2019 in Spirit Of 66 in Verviers, klik op de link van mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157711248517213

 

 

 

We kregen weer een heel andere sfeer wanneer Ina Forsman aan haar set begon. Het werd zachter en zwoeler. Eind januari verscheen Forsman haar nieuwe album 'Been Meaning To Tell You' en dus waren deze concerten met de Ruf Blues Caravan een uitstekende gelegenheid om het album te promoten. Ina begon haar set met het soulvolle 'All Good', dat een grote seventies vibe had en waarin ook heel wat pop en jazz invloeden in terug te vinden waren. Het is een radiovriendelijke song waar je vrolijk van werd en waarin Ina voluit haar vocale kwaliteiten kon etaleren. Meestal zijn de liefdesliedjes die Ina schrijft nogal triest, maar dat is met 'Genius' anders. Het soulvolle 'Genius' is een vrolijke lovesong. Je voelde aan de manier waarop de jonge Finse dit nummer zong, dat ze goed in haar vel zat en dat ze plezier beleefd met wat ze doet. Het nummer had een heerlijke stuwende groove en Ally haalde nogmaals fel uit op haar sixstring. Daarna hoorden we een boze Ina Forsman in de bluesy ballade 'Miss Mistreated'. Deze ballade werd gedragen door de warme orgel klanken van Katarina Pejak en gitariste Ally Venable wist met prachtig vlijmscherp snarenwerk dezelfde boosheid en emoties weer te geven als Ina deed met haar fantastische stem. Het nummer ging over stapelverliefd zijn op de verkeerde persoon, die daar dan misbruik van maakt en je gebruikt, kwetst en vernederd. Met een heerlijke bas solo trok bassist Roger het poppy soul nummer 'Watcha Gonna Do' op gang. De knappe drumbeat van Elijah Owings en de uitstekende baslijn van Roger Inniss zorgden voor een heerlijke groove. Vocaal wass deze 'Watcha Gonna Do', dankzij de geweldige stem van Ina Forsman weer van topkwaliteit. Daarna kregen we de opwindende en meeslepende beat van 'Chains', waarin het uitstekende slagwerk van Elijah Owings de sound beheerste. 'Chains' was een mix van moderne gospel en rhythm & blues, waarin de heerlijke backing vocals een grote invloed hadden.

 

 

 

 

 

 

 

Elk van de drie dames mochten vijf songs solo brengen en in de finale gingen ze weer samen aan het werk met het Ruf Blues Caravan repertoire, zoals Katarina het zo mooi zei. De dames begonnen er aan met de prachtige Bonnie Raitt cover 'Love Me Like A man', dat instrumentaal gekruid werd met vet en rauw slidewerk van Ally en heerlijk toetsenwerk van Katarina. De zangeressen zongen de stroves apart en zongen het refrein samen. Ina wist nog te vertellen dat 'Love Me Like A Man' een nummer voor de heren was, maar dat de vrouwen ook aan bod zouden komen. Daarvoor gingen Ina, Katarina en Ally een halve eeuw terug in de tijd met de Barbara Lynn cover 'I'm A Good Woman'. Ook hier drukten the ladies vocaal hun stempel op het nummer en gitariste Ally en toetseniste Katarina etaleerden nogmaals hun instrumentale virtuositeit. De dames begonnen a capella aan de Merle Travis cover 'Sixteen Tons'. Als ze apart zongen was de warme prachtige stem van Katarina een heel aangename tegenpool tegen de hardere stemmen van Ally en Ina. Ze eindigden hun concert in stijl met een prachtig meerstemmige a capella outro van 'Sixteen Tons'. Er kwamen ook nog twee toegiften met Steve Ray Vaughan zijn 'The House Is Rockin'', dat traag begon, maar daarna een geweldige ritme versnelling kreeg. Katarina mocht nogmaals soleren en ditmaal deed ze dat met honky tonky toetsenwerk, ook Ally haalde fors uit met vingervlug gruizig snarenwerk. Het concert werd afgesloten met de sublieme blues klassieker 'As Years Go Passing By', dat al ontelbare keren gecoverd werd. Katarina, Ally en Ina plaatsten een meeslepende en erg mooie versie neer van deze schitterende klassieker. Het toetsenwerk van Katarina en het gitaarwerk van Ally waren weer een lust voor het oor. Met Ina Forsman, Katarina Pejak en Ally Venable telt de Ruf Blues Caravan dit jaar drie getalenteerde, maar ook heel verschillende zangeressen. Elk van de drie heeft zeker de capaciteiten om het ver te schoppen. Bovendien zijn gitariste Ally Venable en toetseniste Katarina Pejak ook twee begaafde muzikanten.

 

 

 

 

Verslag en foto's : Walter Vanheuckelom