RUBEN HOEKE BAND/ PHIL'S BEE FREEDOM/SUSAN SANTOS - DE BOSUIL - WEERT 5 NOVEMBER 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

De goede concerten in De Bosuil volgen elkaar in sneltempo op. Hoe de organisatie van deze gezellige concertzaal er steeds in slaagt om erg sterke bands naar Weert te halen is mij een raadsel. Ze mogen daar best fier over zijn. Zaterdagavond stond Ray Wilson, ex Genesis, nog op het grote podium en zondagnamiddag was het de beurt aan twee sterke Nederlandse bands en een Spaans trio. Ruben Hoeke Band, Phil's Bee Freedom en Susan Santos zijn zeer verschillende bands die elk hun stijl hebben en dus waren de concertbezoekers zeker dat het een gevarieerde muzikale namiddag zou worden in De Bosuil. Om halfvier begon Susan Santos aan haar concert. In Nederland is ze nog onbekend, maar met de tournee die ze nu bezig is zou daar verandering in moeten komen. Sinds 2009 heeft ze haar eigen band, waarmee ze al vier albums uitbracht. Haar recentste album 'Skin & Bones' verscheen in 2016 en een zestal nummers uit dat album stonden op de setlist in Weert. De opener 'Ice On Fire' kon dadelijk bekoren en de linkshandige gitariste liet dadelijk horen dat ze wel degelijk een gitaar weet te hanteren. Voor wie daarna nog twijfelde speelde Susan een instrumentale Texas shuffle met vingervlug snarenwerk op haar SLS Stratocaster. De ritmesectie met Eddy Lammers op drums en Joan Comaposada op bas deed hun werk zonder echt op te vallen. Dat deed Susan des te meer, want in de trage nummers wist ze haar gitaarsnaren erg gevoelvol en intens te beroeren.

 

 

Voor meer foto’s van Susan Santos: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157665957961589

 

 

 

Het beste gedeelte van het concert kwam er met 'Rattlesnake', 'In Trouble' en 'Straight To The Bone', drie verschroeiende en stompende  bluesrockers met Southern invloeden. Eddy op drums en Joan op bas zorgden voor de stomende groove. De Spaanse beroerde haar snaren afwisselend met haar vingers en met de bottleneck en dat leverde scheurende solo's en vet slide werk op. Na dit enorm sterk muzikaal geweld werd er een rustpauze ingebouwd met 'Sleepwalk', een instrumentale cover van The Shadows. Afsluiten deed Santos met de uptempo bluesrocker 'Skin And Bones', de titeltrack van haar recentste album. Voor de laatste maal in De Bosuil haalde Susan fel uit op haar gitaar en ze kreeg dan ook een verdiend applaus van het publiek. Susan Santos mag terugblikken op een knap optreden. Er zaten verschillende heel aantrekkelijke songs in haar set en ze toonde dat ze een uitstekende gitariste is. Haar stem, met het Spaanse accent, was iets minder overtuigend. Hopelijk zien we deze Spaanse muzikante vlug terug in Nederland en België.

 

 

 

 

 

 

Daarna kregen we met Phil Bee’s Freedom een heel andere band op het podium. Dit zestal met zanger Phil Bee, bassist Carlo van Belleghem, drummer Arie Verhaar, toetsenist Pascal Lanslots en de gitaristen Berland Rours en John F. Klaver bracht een mix van moderne elektrische blues, funk, soul en rock. Deze sterke band telt met Phil Bee, John Klaver en Pascal Lanslots drie Dutch Blues Awards winnaars in hun rangen. De band opende hun concert met 'Memphis Moon', een knap nummer met een mix van blues, funk en soul. De erg goede stem van Phil Bee was een genot om naar te luisteren, maar ook instrumentaal was het dankzij de vijf uitstekende muzikanten een waar genot. Toetsenist Pascal Lanslots was in deze opener uitdrukkelijk aanwezig en de erg knappe gitaarklanken van John Klaver op Fender Telecaster en Berland Rours op een Haar gitaar vulden elkaar goed aan. De Derek Trucks cover 'Down Don't Bother Me', dat begon met een bas intro van Carlo van Belleghem, had een erg groot Joe Cocker gehalte. John Klaver met de bottleneck en Berland Rours met zijn vingers zorgden weer voor weergaloos snarenwerk. Nog een nummer met een uitstekende mix van funk en soul was 'I Gotta Fly', waarin eerst Klaver knap uithaalde met uitmuntend vingerwerk op zijn telecaster. Nadien nam toetsenist Pascal Lanslots grandioos over op de toetsen. Phil Bee is een uitstekend zanger die ook veel ruimte liet voor zijn muzikanten, die daar dankbaar gebruik van maakten en daar konden wij als muziekliefhebbers alleen maar blij mee zijn. 'Down The line' had een swingende jazzy groove, waarop de gitaren en de toetsen elkaar op een spannende wijze afwisselden en perfect complementair waren. Phil's goede en sterke soulvolle stem kwam in dit nummer nog beter tot zijn recht.

 

 

Voor meer foto’s van Phil Bee’s Freedom: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157690277238886

 

 

 

De Warren Haynes cover 'Soulshine' is ontelbare keren gecoverd, maar zelden of nooit op een manier zoals Phil Bee's Freedom dat in De Bosuil deed. De haren op mijn armen kwamen recht bij dit geweldige nummer, waarin John en Berland minutenlang lang een weergaloos en boeiend gitaarverhaal vertelden. Daarna werd het gaspedaal fors ingedrukt en gebruikte John zijn Wah Wah pedaal voor 'Got To Get Better', dat een sterk refrein had. De ritme sectie met Carlo Van Belleghem op bas en Arie Verhaar die al het hele concert de perfecte basis vormden van de band, kregen tijdens dit nummer ook hun moment in de schijnwerpers. Beiden kregen een daverend applaus tijdens hun opwindende solo. Daarna mochten de gitaristen en vooral toetsenist Pascal Lanslots nogmaals hun instrumentale virtuositeit tonen tijdens hun solo. Afsluiten deed deze geweldige band met de cover 'Big Legged Woman', dat geschreven werd door Champion Jack Dupree en Israel Tolbert en dat iedereen kent in versies van Jimmy Reed, Freddy King en John Mayall. Weer wist Phil Bee's Freedom hun stempel op dit soulvolle nummer te plaatsen en ze mixten er zelfs een stukje van James Brown zijn 'Sexmachine' tussen. Phil Bee's Freedom gaf in De Bosuil weer een spetterend optreden weg. Topband.

 

 

 

 

 

 

Daarna was het uitkijken naar het stevigere rockwerk van Ruben Hoeke Band. Ruben droomde als kind om ooit in het orange shirt van het Nederlands voetbalteam op het voetbalveld te staan, maar de betoverende melodie van de Guns N’ Roses klassieker ‘Sweet Child O’ Mine’ maakte een einde aan die droom. Ruben verwisselde de voetbalschoenen voor de gitaar. Na bij verschillende bands gespeeld te hebben, richtte hij in 2004 Ruben Hoeke Band op, waarmee hij tot nu toe vier albums op de markt bracht. De meest recente is 'Sonic Revolver' uit 2016 en toen ik op de setlist in Weert keek, zag ik dat de helft van de nummers op die lijst op dat laatste album te vinden waren. Beginnen deed Ruben Hoeke Band nochtans met ouder werk, namelijk met de power ballade 'Midnight Prayer' uit het album 'Sugar' uit 2006. Ruben die door het toonaangevende blad 'De Gitarist' in 2014 verkozen werd als beste blues en rockgitarist van de Benelux en in april 2015 de Dutch Blues Award als beste gitarist ontving, liet meteen horen dat hij een begaafd gitarist is. Eerst met de bottleneck, daarna met het betere vingerwerk op de snaren wist hij meteen indruk te maken in De Bosuil. Daarna ging het tempo fors omhoog met de knappe heavy rocker 'High On The Bottle' uit het nieuwe album. Rockzanger Lucas Pruim zong het nummer met veel overgave en Mike Kamp op zijn vijf snaren bas en drummer Eric Hoeke zorgden voor de verschroeiende groove, waarop Ruben weer fors uithaalde op zijn Gibson Les Paul. Het tempo bleef verschroeiend tijdens het schitterende 'Backdoor Blues', het stomende 'Liar, Liar', het aanstekelige 'Sweet Lovin' en het verschroeiende 'That's The Boogie'. Elke keer wist Ruben op

een virtuoze wijze het nummer te kleuren met weergaloos snarenwerk op zijn Gibson.

 

 

Voor meer foto’s van Ruben Hoeke Band: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157690282358086

 

 

 

Drummer Eric Hoeke en bassist Mike Kamp bleven de ene na de andere energieke en verschroeiende groove brengen en zanger Lucas Pluim verkende het hele podium terwijl hij de nummers vol overgave zong. Met 'That's The Boogie', 'Pet The Fat Cat', 'Hour-E-Cow' en 'Cyanide Fire', allen uit het laatste album 'Sonic Revolver' bevestigde Ruben Hoeke Band dat ze voluit gekozen hadden voor het stevigere rockwerk, een beetje in het spoor van de muziek van Van Haelen. 'Hour-E-Cow' kende verschillende ritmewisselingen en had een ijzersterk refrein. Ook 'Cyanide Fire' had een onweerstaanbaar refrein, dat elke wei of club in vuur en vlam kan zetten. Ruben wist in elk nummer zijn klasse als gitarist met een sprekend gemak te bewijzen. Met de heel herkenbare Louis Jordan cover 'Let The Good Times Roll' uit 1946 kreeg het optreden van Ruben Hoeke Band ook een bluesy rock kantje. Met de power ballade 'Soul Of A Man' ging het viertal terug naar het knappe album 'Loaded' uit 2010. Het werd erg goed gezongen door Lucas en de vlijmscherpe beklijvende gitaar solo van Ruben ging door merg en been. Ruben vroeg aan het publiek of ze het erg vonden als ze nog even door speelden en daar had niemand bezwaar tegen. integendeel de uitspraak werd op een daverend applaus onthaald. Met 'Dirty Little Woman' ging de band helemaal loss en dat tot groot jolijt van de aanwezigen in De Bosuil. Als toegift volgde nog 'Won't Get Fooled Again' en daarmee zat deze prachtige muzikale namiddag er op. We kregen bluesrock van Susan Santos, soul, blues, funk en rock van Phil's Bee Freedom en vette heavy rock van Ruben Hoeke Band. De afwezigen hadden eens te meer ongelijk. Nog Jo Gofers bedanken voor het mooie licht en natuurlijk ook Ron Inderhees en Maarten Wijler voor het goede geluid. Dankzij hen konden we optimaal genieten van deze drie sterke bands.

 

 

 

 

Verslag, filmpjes en foto's: Walter Vanheuckelom