Roots & Roses 2018

Door Michel van Rhijn

Op 1 mei zijn er zo al wat tradities. De socialisten feesten de arbeid, de buren gaan naar de vlooienmarkt in Ronquière, en ik? Ik ga naar het gezelligste festival van het land: Roots & Roses. Bij mijn aankomst in Lessines, de stad van René Margritte merk ik meteen dat de kaatsbaan is vernieuwd. Het belooft voor deze zomer. Fred Maréchal, organisator van dit festival heeft opnieuw erg zijn best gedaan om een mooi affiche samen te stellen. Dit jaar zijn er echter 14 groepen, dat zijn er 2 meer.

Het startschot wordt gegeven door Cocaïne Piss, een Punk/Noise groep uit het Luikse. Onder leiding van Aurélie Poppins brengen ze een erg energieke set die niet verstaanbaar is behalve als ze het op repetitieve wijze heeft over sex en masturbatie. Met haar hand in haar broek en altijd met dezelfde kreetjes huppelt Aurélie over heel het podium. Als gastmuzikant hebben ze de Deense saxofoniste Mette Rasmussen meegenomen. Bij deze, zijn we verwittigd en wakker.

Ik begeef mij naar de ‘Roots Stage’ voor Crystal & Runnin’ Wild, dat werd opgericht in 2012. Wat een contrast. Zij serveren ons zuivere Rockabilly van Brussel met zoet mooie stem als een nachtegaal van Crystal, de zalige gitaar van haar vader Patrick Ouchêne, Johnny Trash op drum en de legendarische Dan Blackwolf op contrabass. Het is even genieten en tot rust komen. Deze groep is echt een streling voor het oog en het oor. Ze brengen ons nummers zoals:  ‘Already Damned’, ‘I Love Monster’ en ‘What A Way To Day’.

Opnieuw naar Roses scène, maar deze keer wel met een frisse pint tussendoor. Yak is een Engelse alternatieve rockband uit Wolverhampton, met zanger-gitarist Oliver Henry Burslem, bassist Andy Jones en drummer Elliot Rawson. Met hun alternatieve rock en zelfs een vleugje psychedelica weten die jongens mij aangenaam te verrassen. Het is een ware ontdekking.

Als ik uit de tent kom, merk ik dat Jezus een socialist is. De zon komt er door. Het is ondertussen een aangenaam weertje na die veel te lange winter. 

Ik blijf niet lang in het zonnetje zitten aangezien de Spaanse rock band Dead Bronco zijn nieuwe album ‘Driven by Frustration’ komt voorstellen in de Roots tent. Dead Bronco’s sound is een aardig stukje opwindende country blues met traditionele akoestische instrumenten zoals banjo's, mandolines, contrabas en gitaar. Hun stijl wordt ook wel eens Americana Sludge genoemd. Vocalist/gitarist Matt Horan, Adan Gomez (mandoline/gitaar), Joel Bruña (banjo), Adrian Kenny (double bass) en drummer Guille Peña geven er meteen ook een lap op. Met hun Country punk-rock krijgen ze het publiek wel meteen mee. Mij valt ook meteen op dat we te maken hebben met een veel grotere opkomst dan de vorige edities. Wat ook normaal is met zulk eclectische affiche.

Tijd voor een lunch pauze zou ik zeggen. Ik bestel mij een Japans runderstoofpotje. Het eten is wel altijd erg lekker en democratisch hier in Lessines. 

Ik spoel mijn eten door met een fris lokaal pintje en begeef mij naar Roses Stage. De Belgische garage- en surfband Fifty Foot Combo gaan ons een lekkere set brengen. We vinden er de drummer Bart Rosseau, Jens De Waele op bas, percussionist Jesse Roosen Bongos, de altijd erg vriendelijke Sandra Hagenaar op Hammond en Theremin en de gitaristen Rodrigo Fuentealba en Steven Gillis verantwoordelijk voor de erg opwindende sound. Vandaag hebben ze beslist om ons een erg lekker vettig 60’s Garage Rock te brengen. Het is muziek voor in de auto wanner je onderweg bent naar zee. Hou er wel rekening mee dat er geen files mogen zijn.

J.D. Wilkes & the Legendary Shack Shakers, daar doe ik spontaan een omweg voor. Ik heb ze een tweetal jaar geleden gezien in Magasin 4 te Brussel. Ik had mij plechtig voorgenomen ze opnieuw vast te leggen op mijn netvlies en sensor. Ze brengen ons een mix van rockabilly, blues en country. Gekkenbekken trekkende J.D. is een podium beest en zet meteen de ‘Roots Stage’ in vuur en vlam. De Shakers bestaan uit de gitaar virtuoos Gary Siperko, Preston Corn opbas en Fuller Condon  op drum, percussie en wasbord. Voor de Legendary Shack Shakers heb ik superlatieven te kort. J.D. beweegt op podium als een zatte Tom Waits. Het is geniaal en blijkt later enkel fake te zijn. Op podium is hij gewoon iemand anders. Eindigen doen ze met een korte maar hevige versie van ‘Shake your Hips’. Muzikaal mijn eerste hoogtepunt van de dag. 

Met de meidengroep The Darts op de ‘Roses Stage’ komen we oude bekenden tegen van The Love Me Nots. De groep bestaat uit frontvrouw Nicole Laurenne, bassist Christina Nunez, drumster Rikki Styxx  en de erg mooie Michelle Balderrama op gitaar. Ze maken er een echte garage-psych-rock party van op het podium. The Darts is misschien wel de mooiste verschijning op Roots & Roses 2018. Nicole speelt dan ook met het mannelijk publiek op de eerste rijen en de fotografen.

Met Left Lane Cruiser worden we geconfronteerd met Powerblues van de bovenste plank. Het duo bestaand uit slide gitarist Fredrick “Joe” Evans IV en drummer Pete Dio spelen hun ziel uit hun lijf. Hun set lijkt op een mix van Seasick Steve, George Thorogood en ZZ Top. Daarenboven nodigen ze ook nog harpvirtuoos Fabian Bennardo van de Boogie Beasts mee op scène. De harmonica geeft een meerwaarde op reeds bestaande genialiteit van de show. Het is één en al energie op scène en in het publiek. De duivel is neergestreken in Lessines, gelukkig maar!  And they Boogie All night long. 

De erg decadente King Khan is een vaste waarde op het Festival. Dit jaar staat hij geprogrammeerd in de ‘Roses Tent’ met zijn erg Funky/soul band ‘The Shrines’. Garagerock en psychedelische soul brengen de tent in een heuse feeststemming. Het is de derde keer dat ik hem hier zie. Met de Shrines is het veruit de leukste bezetting en show. Ook zijn dochter meegenomen.  Ook muzikaal klopt het plaatje. Ik geniet volop deze keer. Heel veel soul, blazers en ambiance zorgen voor een helse sfeer. Daarenboven gaat zijn halve band mee crowdsurfen. Meiden van de Darts komen zelfs mee op podium dansen. In zijn muzikale speech zet de koning aan tot seksuele vrijheid en het beminnen van freaks. Khan is er zelf één. Als je zijn outfits zie, dan is Jani jaloers op zijn kleerkast. Hij brengt ons oa. de soul nummer ‘Bite My Tongue’, het freaky ‘Land Of The Freak’, ‘Burning Inside’ en ‘I Wanna Be A Girl’. Ik was sceptisch om hem opnieuw bezig te zien, maar hij heeft mij weten amuseren enerzijds en charmeren anderzijds met erg geode muziek.

Met Guadeloupe Plata krijgen we erg aangename Spaanse Blues voor een road movie. Het is een rustige intermezzo gebracht door de zanger/gitarist Perico de Dios, de drummer Carlos Jimena en Paco Luis Martos op banjo en Barreno. Ik heb er honger van gekregen en ga een dubbele portie Nem’s eten. Door al die pikante saus ben ik wel verplicht om nog een frisse pint te drinken.

Tjens Matic met éminance grise en ereburger van de koningin der badsteden Oostende, Arno doet de Roses tent vollopen als nooit tevoren. Het is zelfs zijn derde concert in Lessines in één jaar tijd. Chapeau! De 68-jarige Arno Hintjens wordt begeleid door drummer Laurens Smagghe, gitarist Bruno Fevery en bassist Mirco Banovic. De setlist bestaat uit nummers van zijn periode met Tjens Couter en T.C. Matic, eind jaren ’70, begin jaren ’80. Het is wel erg voorspelbaar geworden, maar het publiek blijft het goed vinden. Eindigen doet hij met het feestelijke ‘Oh La La La’, ‘Meet The Freaks’ en het luid meegezongen ‘Putain Putain’ als een nationaal volkslied. Misschien een idee voor de Rode Duivels. The Godfather Of The Belgian Blues & Rock heeft het weer eens geflikt!

 .  

Tony Joe white. 75 jaar en in de fleur van zijn leven brengt ons de allerbeste Swampblues voor het iets ouder publiek. Hij geeft hier een prachtig lesje aan de jongeren. In alle sereniteit gaat hij zitten en start alleen een erg gevoelig en emotioneel concert. Hij heeft er duidelijk zin in. Doe je ogen dicht, draai de verwarming een stuk hoger en je lijkt in een bar aan de rand van de Bayou. Het is de absolute hoogtepunt van de dag. Dit concert is één groot kippenvel moment. Hij haalt alles uit zijn gitaar, distorsie, wah-wah, enz. Eindigen, doet hij met ‘Polk Salad Annie, ooit gezongen door éné Elvis ‘The King’ Presley. Na een indrukwekkend concert van 1 uur 10 wandelt hij op het gemakske van het podium aan de arm van zijn drummer Brian ‘Fleetwood Cadillac’ Owings. 

De afsluiters van de Roses scène zijn niemand minder dan de exuberante bende van The Black Lips. Energie en chaos hebben ze te koop als een agressieve promotie-actie uit de supermarkt. Hun concert lijkt op een 1 mei viering in Parijs. Eindelijk hebben we een pogo of moshpit van jewelste. Ze hebben zelfs extra security bijgehaald om het losgeslagen publiek op afstand te houden. Voor al uw feestjes haal er de Black Lips bij. Het kan niet meer stuk, en je kot is afgebroken. Ze zijn erg gedreven en goed in wat ze doen. Als postpunkers houden ze erg goed hun geluidskwaliteit in het oog. King Khan kon zich niet inhouden dolde mee op podium en smeet enkele rollen ongebruikt toiletpapier in het rond. De boel staat zowat op stelten, maar het mag eens zottekes zijn zeker.

Het festival eindigt met de legendarische ‘The Blasters’. Phil Alvin (vocals en gitaar), John Bazz op bas, Keith Wyatt op leadgitaar en Bill Bateman op drum brengen een mix van Rockabilly en Americana. Hun muziek wordt veelal gebruikt in films en series. Zelfs Quentin Tarantino mag het nummer ‘Dark Night’ gebruiken in zijn film ‘From Dusk till Down. En wij krijgen het hier zomaar voorgeschoteld. Mijn avond kan niet meer stuk.

Ik heb genoten van een memorabele editie met prachtwerk van alle medewerkers van het Roots & Roses Festival, in het bijzonder Myriam & Fred en alle vrijwillige medewerkers.

Afspraak op 1 mei 2019 voor de tiende editie!