Album Top 50 van 2017 Deel 4

20. Bedouine :: Bedouine

Soms vraagt een mens zich af waarom hij zich blijft bezig houden met deze onzin. Oh ja, ik weet het weer. Om kostbare herinneringen te bewaren, om orde op zaken te stellen in dat chaotische warhoofd van me en als familiaal erfgoed voor de kindjes en de kleinkindjes later. Roen de kalkoen en de kroketten liggen nog zwaar op mijn maag, maar er valt geen tijd meer te verliezen. De Top 2000 op den Ollandse radio 2 dendert ongenadig voort richting oudejaar, en terwijl zij nummertje 1516 - U2 :: city of blinding lights - draaien, ben ik aanbeland bij nummertje 20 van mijn jaarlijst. Daar staat de van oorsprong Syrische schone Azniv Korkejian alias Bedouine met haar betoverende droomdebuut. Nee, hiermee ben ik niet in de wereldmuziek-sectie van mijn platenkast terecht gekomen, want ‘Bedouine’ klinkt zo Amerikaans als maar zijn kan. Azniv mocht haar plaatje dan ook opnemen in de hippe Spacebomb-studio van Matthew E. White. Toch neemt de zwoele stem van Azniv je vanzelf mee naar een sprookje uit Duizend-en-een-nacht waar haar subtiele, rijk gearrangeerde fluisterfolkliedjes de soundtrack verzorgen. Fans van Alela Diane, Mariee Sioux, Linda Perhacs en Natalie Prass moeten zich beslist ook eens laten betoveren door ‘Bedouine’.

19. Mark Eitzel :: Hey Mr. Ferryman

Ik ben nooit een fan geweest van American Music Club of het solowerk van dat groepje hun opperhoofd Mark Eitzel. Om de één of andere onduidelijke reden schafte ik me begin dit jaar toch ‘Hey Mr. Ferryman’, Eitzel z’n honderdste soloplaat ofzo, aan en de plaat bleef gedurende de loop van het jaar met de regelmaat van de klok terugkeren naar mijn cd-speler. Komt het door zijn hartaanval van ‘n jaar of vijf geleden dat Eitzel anders, minder pathetisch is gaan zingen? Feit is dat Eitzel met ‘Hey Mr. Ferryman’ de mooiste plaat uit zijn leven heeft gemaakt. Een sierlijke, nachtelijke plaat vol prachtige verhalende liedjes, waarvan ik ‘Nothing and everything’ bij deze graag aanduid als hoogtepunt. Nachtkaars van het jaar.

18. Ghostpoet :: Dark Days + Canapes

Twintig jaar geleden, toen ik nog jong en hip was, zou ik niet getwijfeld hebben over de aanschaf van deze plaat. Massive Attack, Tricky, Portishead en iedereen van het Mo’Wax-label waren mijn helden. Zelfs drum ‘n bass-iconen Goldie en Roni Size stonden twintig jaar geleden in mijn jaarlijst. Deze oude helden herleven nu op deze sinistere, grimmige electro-rock-jazz-plaat, die ik zeker aan me voorbij zou hebben laten gaan, ware het niet dat Gert Van Nieuwenhove zowel in Humo als op facebook erg lyrisch was. Twintig jaar geleden zou dit mijn nr.1 geweest zijn; nu is nr. 18 zeker niet slecht, als je ziet welke duffe meuk ik voor de rest tot me neem.

17. Aldous Harding :: Party

We hadden al een Syrische schone op nr.20 en nu bekleedt de Nieuw-Zeelandse schone Aldous Harding de achttiende plaats in mijn jaarlijst. Aldous haar debuutplaatje van enkele jaren geleden was destijds compleet aan me voorbij gegaan, maar deze ‘Party' van het jaar wilde ik voor geen geld missen. De intieme, duistere folkliedjes van Aldous herinnerden me meteen vanaf de eerste beluistering aan het inmiddels al tien jaar oude ‘The pirate’s gospel’ van Alela Diane. Zeker de titelsong is van een even bevreemdende schoonheid als de titelsong van Alela haar legendarische plaatje. Het hoogtepunt vind ik echter de beklijvende ballad ‘Horizon’. Ga dat zeker en vast eens beluisteren op de streamingdienst van uw keuze. 

16. Susanne Sundfor :: Music For People In Trouble

Hoezo geen wereldmuziek in mijn platenkast? Met Susanne Sundfor zijn we begot in ‘t Hoge Noorden, in Noorwegen aanbeland. ‘Music for people in trouble’ blijkt al de zesde studioplaat van Susanne te zijn, maar ik had nog nooit van haar gehoord. Ik ontdekte haar nieuwe plaat begin september via de ‘nieuwe releases’-sectie op de site van bilbo records in Leuven. De naam en het hoesje spraken me meteen aan en dreven me meteen naar youtube alwaar ik het ronduit beklijvende ‘The sound of war’ beluisterde. Ik had genoeg gehoord en rekende de plaat meteen af op de bilbo-site. De rest van de plaat bleek ook al geen boecht van dunaldi, maar als dat wel zo was geweest, had ik dat niet eens erg gevonden. ‘The sound of war’ alleen is de aanschaf van de plaat meer dan waard geweest; het is gewoon één van de allermooiste songs van het jaar. Zou het geluid van oorlog echt zo beangstigend klinken, zoals mooie Susanne het hier verklankt? Ook op de andere liedjes bedrijft Susanne een Noorse variant op musique concrète, en ze deed me zelfs teruggrijpen naar de plaatjes van Rock In Opposition-groepen als Univers Zéro en Henry Cow, want ook in die beweging zou Susanne destijds zeker thuis gehoord hebben.

15. Neil Young + Promise Of The Real :: The Visitor

Het is een vreemd jaareinde geweest voor de bejaarde Neil Young. Op 1 december gooide Neil zijn persoonlijke archieven open en bloot op het internet en een week later gooide hij een behoorlijk deel aan persoonlijke bezittingen op straat. Gitaren, versterkers, broeken, hemden, schoenen, hoeden, modeltreintjes,... alles gooide hij de deur uit. Zou hij onder de sloef liggen van zijn nieuwe vlam Daryl Hannah en zou zij dus al die ouwe rommel uit haar voeten gewild hebben? Of is Neil compleet zot geworden? Dat laatste lijkt me haast onmogelijk gezien de kwaliteit van zijn nieuwe plaat met zijn jonge vriendjes van Promise Of The Real. Niet dat ‘The visitor’ een nieuwe klassieker is, maar voor het eerst in 5 jaar heb ik nog eens echt genoten van een nieuwe plaat van mijn opperheld. Neil recycleert trouwens ‘From Hank to Hendrix’ in de nieuwe folksong ‘Almost always’, maar dat is niet erg. Een goeie song blijft ook na 25 jaar een goeie song, zij het dan in een lichtjes gewijzigde versie. Ook ‘Change of heart’ is zo’n typische kleine, lieve Neil-ballad. En daarmee is het vet nog niet van de soep, want met het gierende, onverzettelijke ‘Stand tall’, de naïeve hymne ‘Children of destiny’, de met New Orleans-voodoo behekste, epische spaghetti western ‘Carnival’ en het al even epische, afsluitende akoestische monument ‘Forever’ telt ‘The visitor’ nog vier geweldige hoogtepunten. Gezeik als ‘When bad got good’ en ‘Diggin’ a hole’ bedek ik graag met de mantel der liefde, maar ze ontzeggen de plaat wel een plaats in de top 10.

14. Lukas Nelson & Promise Of The Real :: Lukas Nelson & Promise Of The Real

Lukas en Micah, zonen van Willie de Oude, en hun speelkameraadjes mochten dit jaar, dankzij Neil Young, wereldwijd doorbreken met hun vierde, titelloze studioplaat. En dat is maar goed ook, want van deze plaat spat het plezier werkelijk af. Ouderwetse country, akoestische folk, potige countryrock en vettige rhythm & blues vliegen je om de oren dat het een lieve lust is. Zelfs Lady Gaga zingt een heerlijk potje mee in de heerlijke sleper ‘Find yourself’. Dé Lange autorit-plaat van het jaar, dit.

13. Chris Stapleton :: From A Room Vol.1 & 2

Jamey Johnson, Hank Williams III of Whitey Morgan zijn allemaal recente outlaw country-helden, maar er kan er maar één de grootste zijn en dat is Chris Stapleton. Stapleton slaagde waar Jamey, Hank, Whitey en anderen faalden. Met zijn ongelooflijk straffe debuut ‘Traveler’ van ‘n paar jaar geleden bracht Chris outlaw-country terug naar de top van de Amerikaanse Billboard-lijsten. Inmiddels, twee jaar later, werden al drie miljoen exemplaren van de plaat verkocht. Een krachttoer in dit streaming-tijdperk. Dit jaar deed hij dat nog eens over met de eeneiige tweeling ‘From a room vol. 1 & 2’. Volume 1 kwam een half jaar geleden ter wereld, terwijl zijn broertje moest wachten tot enkele weken geleden. Net als op ‘Traveler’ grossiert Chris nog steeds in groothartige, energieke outlaw countryrock-songs waarop het heerlijk meeblèren is. Omdat beide platen eigenlijk één geheel vormen en de één niet onderdoet voor de andere in kwaliteit heb ik ze beiden in mijn jaarlijst gezet en dus telt mijn jaarlijst 51 platen. Niettemin: Dubbelalbum van het jaar en voor een cursus ‘creatief jaarlijsten samenstellen’ kan je altijd terecht bij Roeneke.

12. David Rawlings :: Poor David’s Almanack

Ik begrijp niet waarom dit geen David Rawlings & Gillian Welch-plaat geworden is. Gillian schreef immers de helft van de songs en ze zingt en musiceert op alle songs mee. Misschien omdat niet alle songs sterk genoeg zijn naar Gillian Welch-maatstaven? Hoe het ook zij, ‘Poor David’s almanack’ is alweer een schitterende parel aan de kroon van het ultieme americana-koppel, al roepen ze deze keer meer de geest op van The Band dan die van The Carter Family.

11. Hurray For The Riff Raff :: The Navigator

Is Hurray For The Riff Raff genomineerd voor een Grammy award? Ik heb de lijst met genomineerden onlangs gelezen maar ik weet het niet meer. Het zou niet meer dan terecht zijn, mocht Hurray For The Riff Raff een award winnen met deze inventieve, rijke americana-plaat. Alynda Segarra kleedt het genre uit en steekt het in een fraai nieuw, retro bloemetjeskleed. Op ‘The navigator’ volgen we overigens de spannende avonturen van de Puerto Ricaanse folk-punk Navita (eigenlijk Alynda zelf) door de stadsdelen van New York City. Autobiografie-soundtrack en conceptplaat van het jaar.