30. U2 :: Songs Of Experience

Ik gun Bono zijn spaarvarkentje op Paradijseiland. Hij heeft me de voorbije 30 jaar dan ook al heel wat vreugde en plezier bezorgd met de muziek van zijn popgroepje U2. Dat kan ik niet zeggen van die vuile schurftige honden van bankiers, zakenlui en andere gewetenloze klootzakken die zich op mijn en uw rug verrijkt hebben. Ik hoor Bono ook heel graag preken. Bono is tenslotte de Messias zelve en wie zal anders de Blijde Boodschap verkondigen? Ed Sheeran zeker? Hij zal zich gaan haasten, dat brave jongetje. Geen enkele andere popgod dan Bono heeft ooit meer moeite gedaan om vanuit zijn positie iets proberen te veranderen aan de wantoestanden in de wereld. Daarom gun ik hem zijn waardepapieren op Paradijseiland. The Rolling Stones zijn in de vroege jaren ‘70 tenslotte ook met hun geld gaan vluchten voor de Britse belastingsdienst. Bono doet bovendien ook nog de moeite om met zijn drie eeuwige vrienden de wereld op tijd en stond met nieuwe platen te verblijden. Helaas wil de wereld niet meer luisteren naar nieuwe platen van U2. Ze worden op voorhand al op hoongelach onthaald. En nochtans is ‘Songs of experience’ alweer een nieuwe parel in de foutloze discografie van U2. Met ‘You’re the best thing about me’, ‘The blackout’, ‘Red flag day’, ‘Lights of home’ en ‘13 (there is a light)’ tel ik zelfs vijf nieuwe onvervalste U2-klassiekers. De plaat verscheen echter wat laat op het jaar om nog naar juiste waarde te kunnen schatten, maar ze is op z’n minst deze nummer 30 waard. Misschien dat ‘Songs of experience’ over een paar jaar in mijn decenniumlijst hoger terecht komt; we zullen zien.

29. Meuris :: Vigilant

“Stijn gaat dit niet leuk vinden”, zei ik tegen mijn vrouw die zomeravond in Tollembeek tijdens het festival ‘de Vijfhoekfeesten’. Er stond namelijk nog maar een goeie 150 man op het uitgeregende festivalplein voor hoofdact Meuris, en zelfs daarvan was meer dan de helft niet geïnteresseerd in de muzikale tirade van Stijn en zijn vrienden. En inderdaad, Stijn vond dat niet leuk en liet zijn gedachten over zoveel minachting de vrije loop. Het is ooit anders geweest. In de gouden Noordkaap-dagen stroomden heelder volksstammen samen om de gigant van de Vlaamsche rock te horen bulderen. Dat muziek geen impact meer heeft, hoef je Stijn Meuris niet te vertellen. De onverschilligheid voor zijn nieuwe, straffe plaat deed hem onlangs besluiten om lange tijd te stoppen met platen maken. En dat dat zonde is, miljaar. Stijn gaat voortaan enkel nog van zijn kloten maken over de politiek en de maatschappij door monologen te houden in de culturele centra. En dat terwijl ‘Vigilant’ Meuris zijn beste en scherpste werk is sinds de Noordkaap-klassieker ‘Gigant’, al kon mijn madam er niet mee lachen als ik haar dit jaar meermaals ‘bimbo van het jaar’ liefdevol toezong. Tis ook nooit goed.

28. The Barr Brothers :: Queens of The Breakers

Iemand nog iets gehoord van Blanche, lately? Nee, ik bedoel niet de Blanche en zijn peird uit het gelijknamige lied van Willem Vermandere, maar de americana-groep Blanche die 10 jaar geleden met ‘If we can’t trust the doctors’ en ‘Little amber bottles’ twee klassiekers in het genre dropte en nadien mysterieus verdween. De geest van Blanche leeft gelukkig al drie platen lang voort in de stoffige akoestische, psychedelische Amerikaanse folk van The Barr Brothers, die als voorprogramma van The War On Drugs dit jaar een groter publiek wisten te bereiken. ‘Queens of the breakers’ is de glijbaan naar een meesterwerk. We gaan dus ongetwijfeld nog horen van de broertjes Barr. Tenminste, als ze niet dezelfde verdwijntruc van Blanche toepassen.

27. Rodney Crowell :: Close Ties

‘Close ties’ is de muzikale biografie van americana-veteraan Rodney Crowell en leest tegelijk als een afscheidsbrief. Tien songs lang kijkt Rodney terug op zijn rijk gevulde leven. Oude vrienden als Townes Van Zandt, Guy Clark en vooral diens vrouw Susanna, waar Rodney blijkbaar ook op geilde, passeren daarbij de revu. Nostalgie en melancholie heersen bijgevolg op ‘Close ties’ en soms klinkt Rodney als een oude zeur. Behalve dan op die momenten dat ik zelf verdrink in een poel van nostalgie; dan begrijp ik goeie ouwe Rodney als geen ander.

26. Willie Nelson :: God’s Problem Child

Dit moet zowat de duizendste plaat van de 84-jarige outlaw Willie Nelson zijn. Willie zag de laatste tijd weer heel wat oude vrienden sterven en dat heeft zijn weerslag gehad in deze nieuwe collectie schitterende, bijwijlen ontroerende songs. Toch heeft de dood en het besef van de eigen sterfelijkheid niet geleid tot een deprimerende plaat, getuige heerlijke kwinkslagen als ‘Still not dead’ en ‘Delete and fast forward’. Tis ondanks zijn leeftijd nog altijd een vinnig smeerlapke, de Willie.

25. Colter Wall :: Colter Wall

Hij is pas 22, maar de Canadees Colter Wall produceert een zodanig door nicotine aangevreten stemgeluid dat eerder doet vermoeden dat het hier een afgeleefde zeventiger betreft die zijn hele leven kettingroker geweest is. Ook zijn spaarzame, akoestische folkliedjes, waarin de dood als een zwarte draad door zijn verhalen waart, verraden dat een oude geest bezit genomen heeft van het lichaam van de jonge Colter Wall. Dit overweldigende debuut schept in ieder geval verwachtingen voor de toekomst. Hopelijk kan Colter ze inlossen.

24. Steve Earle :: So You Wanna Be An Outlaw

Ik had eigenlijk geen zin meer in een nieuwe plaat van Steve Earle. Steve kwam de laatste tijd zowel op plaat als op het podium nogal lusteloos en doodvermoeid over. Het moet zijn dat zijn huwelijk met Allison Moorer als een molensteen rond z’n nek hing, want nu hij gescheiden is, klinkt Steve op zijn nieuwe plaat bevrijd en net zo energiek als 20 jaar geleden op het klassieke ‘I feel alright’.

23. Margo Price :: All American Made

Third Man Records! Zo, nu zullen sommigen misschien de moeite nemen om juffrouw Margo even te beluisteren op youtube ofzo. Al kan ik me best voorstellen dat men haar al na 10 seconden zal opgeven. Op haar tweede plaat brengt Margo Price immers nog meer ouderwetse country in de stijl van Loretta Lynn. ‘All american made’ kwam er een jaar na haar fraaie debuut dat ook al op Jack White zijn label verscheen. Overigens was het onverantwoord dat men de hoogbejaarde Willie Nelson liet opdraven om een duet te zingen met de bloedgeile Margo. Willie zijn tikker zal tijdens de opnames ongetwijfeld op ontploffen gestaan hebben, maar de oude krijger heeft het gelukkig overleefd. Desalniettemin vragen ze in ‘t vervolg beter mij om een liedje te zingen met dat knappe Margootje.

22. The Secret Sisters :: You Don’t Own Me Anymore

Vroeger, toen ik nog jong, knap en intelligent was, luisterde ik graag naar ‘De tijd van toen’, het wekelijkse radioprogramma van Jan Theys op zondagmiddag, dat net na de duivenberichten kwam. Wat mis ik die duivenberichten en ‘De tijd van toen’, Jan Theys en orkestleider Al Van Dam. Maar dit alweer geheel terzijde. Dankzij ‘De tijd van toen’ hoorde ik grootmoeders muziek uit de periode rond de oorlogsjaren. Onder meer de vrolijke, ongedwongen liedjes van The Andrews Sisters kwamen vaak voorbij in dat legendarische programma. The Andrews Sisters zijn al enkele jaren weer helemaal terug, maar jammer genoeg zonder de ruis van toen. Hun geesten hebben namelijk de lichamen ingenomen van de zussen Rogers, in americana-kringen beter bekend als The Secret Sisters. Het mag overigens een wonder heten dat deze derde plaat van The Secret Sisters überhaupt het levenslicht zag. Ze werden namelijk harteloos gedumpt door platenlabel Universal en hun ex-manager spande een rechtszaak in tegen hen. Ze waren bijna bankroet, maar singer-songwriter Brandi Carlile werd hun reddende engel, waarna ze onderdak kregen bij New West Records. Geen wonder dat de zussen nu revanche nemen door al het onrecht dat hen aangedaan werd in deze nieuwe plaat te verwerken. The Andrews Sisters van deze tijd brengen daarbij dankzij hun betoverende, melodramatische harmonieën overigens ook nog steeds The Everly Brothers in herinnering.

21. Aimee Mann :: Mental Illness

Vijf jaar lang was ze van de muziekradar verdwenen, maar het is niet dat ik bepaald zat te wachten op nieuw werk van Aimee Mann. Zou het ambras zijn ten huize Aimee Mann en Michael Penn? Ik weet het niet, en ik ben te lui om het uit te zoeken. Feit is dat haar nieuwe plaat doordrenkt is van melancholie, relatieperikelen en tristesse. De luchtige produktie biedt gelukkig het nodige tegengewicht zodat het beluisteren van ‘Mental illness’ je geen hoofdpijn, depressie of andere mentale kwalen bezorgt. Hoe het ook zij, de tristesse heeft Aimee in ieder geval haar beste, mooiste en meest geïnspireerde plaat opgeleverd sinds ‘Bachelor N°2’, de laatste plaat waarmee ze in 1999 mijn jaarlijst haalde.