40. Absynthe Minded :: Jungle Eyes

Belgische comeback van het jaar. Maandenlang al ben ik ‘Beam’ op ieder mogelijk en onmogelijk moment van de dag aan het kwelen. Zo’n heerlijke oorwurm zeg. Die kon natuurlijk alleen bedacht worden door Bert Ostyn, nog steeds één van onze allerbeste songschrijvers. Naast ‘Beam’ staan er gelukkig nog minstens een handvol ijzersterke popsongs op ‘Jungle eyes’, de plaat waarmee Bert zijn jarenlang in comateuze toestand verkerende popgroepje Absynthe Minded reanimeerde. De viool van vroeger mis ik slechts een enkele keer. Schoon werk, beste Bert.

39. William Souffreau :: Tobacco Fields

De Soef lijkt een tweede jeugd te beleven, want net als op de laatste Irish Coffee-plaat schuimbekt de belpoplegende als een compleet dolgedraaide Dobermann op zijn nieuwe soloplaat. Gelukkig hield producer Luc Crabbe hitsige Soef strak aan de leiband in zijn Luna Barn studio. De Soef beleefde daar duidelijk heel wat plezier met zijn goeie vriendjes Kloot Per W, Jan Hautekiet, Jean-Marie Aerts en Walter Broes. Zij voorzagen de Soef zijn veertien straffe nieuwe liedjes van een stevige uit de kluiten gewassen countryrock-sound. Het resultaat is een modderfokker van een plaat waarvan je meteen goed gezind wordt, zelfs nadat je eerst anderhalf uur op Jan Jambon én Theo Francken hun lelijke vileine smoelen hebt moeten zien tijdens ‘De zevende dag’.

38. Robert Plant :: Carry Fire

Ik vind het jammer dat nonkel Robeir americana-princes Patty Griffin niet meer neukt. In één moeite verliet hij meteen de hele americana-wereld die hij gedurende een hele periode onder de kundige leiding van Buddy Miller geëxploreerd had en hem prachtplaten als ‘Raising Sand’ en ‘Band of Joy’ opgeleverd had. Nonkel Robeir doet het sinds enige tijd weer met zijn sensationele Space Shifters en het nadeel daarvan is dat hij weer veel te veel Oosterse invloeden toelaat in zijn ouderwets stevige Britse bluesrock. Desondanks toch een vurig plaatje, dit ‘Carry fire’. Laat nonkel Robeir maar doen, Jimmy waakt ondertussen wel over de Led Zep-erfenis.

37. Kevin Morby :: City Music

‘City music’, de vierde plaat alweer in evenveel jaar tijd van wonderkind Kevin Morby, ademt het oude New York van de CBGB en dus ook Lou Reed, de Velvet Underground en Television. Geweldige plaat alweer van de redder van de rock & roll, en indien ik hipster was, zou deze plaat zeker in mijn top 10 staan in plaats van op deze onbenullige plaats 37. Maar ik ben helaas al lang geen hipster meer, maar een oude, bejaarde man die doet alsof hij nog mee is met deze tijd.

36. Me And That Man :: Songs Of Love And Death

Dé verrassing van het jaar bezorgde Nergal me. Nergal zal even genoeg gehad hebben van de extreem zware metalen van zijn popgroepje Behemoth. Nergal wordt dan ook al een dagje ouder, en dan begin je dat vermoeiende gekrijs vanzelf wel beu te worden, vermoed ik. Alleen zijn stokpaardje, zijn haat jegens georganiseerde religie, bleef Nergal gelukkig trouw voor dit project. Nergal goes Johnny Cash op ‘Songs of love and death’, maar het resultaat klinkt eerder Nick Cave goes americana. Hoe Nergal overigens bij Roxy Music-legende en allemans producer John Porter terecht gekomen is, weet ik niet, maar beiden sloten een duivels pact dat een heel album heidense, godslasterende liedjes opleverde. Nergal liet zelfs onschuldige kindjes zinnen als “We ain’t come here for forgiveness / We’re not paying for our sins / We betrayed you our sweet Jesus / We have chosen hell on earth” inzingen, de smeerlap. 'Another brick in the wall' in de horror-versie. Nergal, kerel naar mijn hart.

35. Queens Of The Stone Age :: Villains

Josh Homme en zijn mooie qotsende vriendjes schopten het voorbije jaar een fotografe, ik bedoel hun beste plaat sinds‘Lullabies to paralyze’ in elkaar. Dankzij ‘het incident’ beluisterde ik ‘Villains’ veel de laatste tijd, en wat me daarbij opviel, was de grootse, open produktie van Mark Ronson, die zodoende de typische hermetische QOTSA-sound opentrok zodat de songs alle ademruimte kregen. Vooral het grandioze afsluitende tweeluik ‘The evil has landed’ en ‘Villains of circumstance’ kreeg op die manier Led Zeppiaanse allures.

34. Mark Lanegan Band :: Gargoyle

De Mark Lanegan Band zag ik op 1 juli live in de Effenaar in Eindhoven, en ik maakte me eerlijk gezegd zorgen over jouw gezondheid, beste Mark. Jij en je hele band, uitgezonderd de immer ontspannen gitarist Jeff Fielder, maakten een erg gespannen indruk, maar dat leverde wel een geweldig, intens concert op. Het viel me daarbij op dat alles staat of valt met Aldo Struyf. Aldo moet de hele tijd in opperste concentratie zijn, want als hij een keertje een toets vergeet in te drukken op zijn ellendige laptop, stuikt het hele zooitje in elkaar. Het lijkt me dan ook dat jullie niet echt genieten van jullie eigen concerten, beste Mark. Gelukkig kreeg je later tijdens de tournee het gezelschap van je lekkere vrouwtje Shelley; iets wat je schijnbaar veel vreugde en plezier bezorgde, getuigde de foto’s die ik her en der zag. Met ‘Gargoyle’ bood je meer van hetzelfde sinds je klassieker ‘Blues funeral’, en dus wordt het misschien eens tijd om de gothic opnieuw in te ruilen voor de heerlijk ouderwetse folkblues van je eerste soloplaten. Gelukkig leverde ‘Gargoyle’ nog genoeg sterke songs op, maar ik heb het nu wel stilaan gehad met dit soort gothic-platen van je.

33. Afghan Whigs :: In Spades

En aldus geschiedde het wonder. Twintig jaar nadat Greg Dulli met zijn popgroepje Afghan Whigs in mijn jaarlijst stond met de wondermooie nachtkaars ‘Black love’, lukt hem dat nu opnieuw met ‘In spades’; een album in de ouderwetse betekenis van het woord. De sequencing, de grooves, de instrumenten, de zang, de piano, de blazers, de melodieën; alles klopt aan ‘In Spades’; een plaat waarop Dulli geen moment de focus en de regie verliest. Monument van een plaat, die ik stom genoeg veel te weinig beluisterde en alleen daarom veel te laag staat nu.

32. Roger Waters :: Is This The Life We Really Want

Het antwoord op jouw vraag, beste Roger, is kortweg “ja”. Apps hebben het werk van ons arme vermoeide brein overgenomen man, dus geen wonder dat we met z’n allen stemden op hersenloze kiekens. We hebben de leiders gekregen die we wilden, en haat is een internationale topsport geworden. België, Frankrijk, de UK, de USA; allemaal wilden we de verandering verkrachten, of zoiets. De mensheid vernietigt zichzelf en de natuur in een razendsnel tempo, en daar zal jouw plaatje niks aan veranderen, man. We zijn nu eenmaal wat we zijn: slaafjes van de Heilige God Economie. Er moet immers continu economische groei zijn, anders wordt die moderne God heel erg boos. Arbeiten, Ordnung muss sein, gotverdoeme! En dat liefst tot we erbij neervallen. Dit jaar ging ik overigens op 1 november voor het tweede jaar op rij op kerkhofbezoek, en wat me daarbij opviel, was het gigantische aantal graven van generatiegenoten van mij die ik tegenkwam. Zij hoeven zich alvast geen zorgen meer te maken over hun pensioen, die luie gelukzakken. Maar dit geheel terzijde. Producer Nigel Godrich heeft je plaatje van een erg mooi, donker Floydiaans geluid voorzien, beste Roger. Maar jouw teksten zijn nogal deprimerend en confronterend om er eindeloos van te kunnen genieten. Al heb ik wel heel hard moeten lachen met de heerlijke lyric "Picture a shithouse with no fucking drains / Picture a leader with no fucking brains”.  Om me dat voor te stellen hoefden mijn gedachten zelfs niet af te dwalen richting het Witte Huis in de US, ‘t Schoon Verdiep in Antwerpen was al ver genoeg.

31. Paul Weller :: A Kind Revolution

Ook Paul Weller wordt stilaan stokoud. Een mens heeft op een bepaald moment geen tijd meer te verliezen, en dus gaat hij niet meer zitten klooien en doen alsof hem nog oceanen van tijd resten. Paul Weller kwam gelukkig tot dat besef en dat resulteerde in misschien wel zijn puntigste soloplaat ooit. Eigenlijk had ik Paul Weller al lang opgegeven, maar kijk, na twintig jaar en de plaat ‘Heavy soul’ staat de modvader nog eens in mijn jaarlijst. Geef mij goeie tunes, en je komt in mijn jaarlijst terecht; zo simpel is dat. Onthoud dat, beste Paul.