Ik zag P. - laat ik hem Pierre noemen - voor het laatst tijdens het concert van Calexico in de AB op 19 september 2012. Zoals bij ieder concert verraadden Pierre zijn fonkelende ogen ook nu weer dat hij met volle teugen genoot van iedere gespeelde muzieknoot die van het podium rolde. Pierre was de laatste waarvan je dacht dat hij zelfmoord zou plegen: hij straalde levensvreugde uit, zat boordevol plannen en ideeën, wilde de wereld zien en beter maken, een boek schrijven en god weet wat nog allemaal. Zijn enthousiasme werkte in ieder geval aanstekelijk. En toch pleegde Pierre iets meer dan een jaar na dat Calexico concert, uitgerekend op de verjaardag van zijn ultieme muziekheld Neil Young, zelfmoord. Pierre was begin 2013 voor het tweede opeenvolgende jaar met de fiets naar Zuid-Amerika getrokken om er, naar ik vermoed, de reden van zijn bestaan te zoeken. Om deze nieuwe wereldreis te bekostigen, had hij zijn hele hebben en houwen verkocht: auto, meubels, cd’s, boeken,... alles offerde hij op om naar zijn geliefde Zuid-Amerika terug te kunnen keren. Zelf kocht ik toen een 15-tal van zijn cd’s, waaronder ‘Magic & Loss’ van Lou Reed. “Mijn absolute lievelingsplaat”, vertrouwde hij me toe. En ook nog: “Ik ben blij dat jij die gekocht hebt, Roen. Ik weet dat ie bij jou in goeie handen is. Beluister hem regelmatig voor mij.” Net zoals tijdens zijn eerste reis het jaar voordien konden we ook nu Pierre zijn avonturen allemaal via zijn blog volgen en de eerste weken en maanden leek het hem daar voor de wind te gaan. Eerlijk gezegd was ik er toen van overtuigd dat Pierre voor altijd in Zuid-Amerika zou blijven. Ik drukte het hem nog op het hart na dat Calexico concert, toen hij volop over zijn wilde reisplannen aan het vertellen was. “Pierre”, zei ik, “jouw leven en geluk ligt in Zuid Amerika man! Chase your dreams! Het ga je goed ginds en stuur af en toe eens een kaartje.” Iets wat Pierre afwimpelde overigens, want hoewel hij alle banden met zijn familie verbroken had, keerde hij toch altijd graag terug naar België. In ieder geval: je zag dat Pierre worstelde met die gedachte om ginder een nieuw leven op te bouwen.

Ergens in april sloeg de teneur op zijn blog plots om: Pierre was naar eigen zeggen “ziek” geworden. Wat er daar en toen precies gebeurd is, weet wellicht niemand. Had hij iets verkeerd gegeten? Had hij een giftige insectenbeet gekregen? Feit is dat Pierre een plantrekker was en ginder geen medische hulp zocht. Hij zette koppig zijn tocht verder. Een avonturentocht die vanaf dan meer een calvarietocht werd. Uiteindelijk liet zijn gezondheid niet meer toe om nog verder te reizen en dus zette hij koers naar Buenos Aires om van daaruit terug te keren naar België. Maar Pierre was een rusteloze einzelganger en éénmaal terug thuis begon hij in eigen land in de zomer van 2013 van dorp naar dorp te fietsen. In augustus vertrok hij zelfs opnieuw op wereldreis, deze keer richting Japan en Nieuw-Zeeland. Vanuit Nieuw-Zeeland stuurde Pierre eind augustus een noodkreet de wereld in: hij vermoedde dat hij kanker had en even overwoog hij om er in Nieuw-Zeeland een einde aan te maken. Een dag later was die wanhoopskreet alweer van zijn blog verdwenen en een week later keerde hij naar huis terug. Even leek het of de rust in zijn hoofd was teruggekeerd. Hij schreef terug artikels voor Rootstime en hij zou een nieuwe job gevonden hebben. Toen plots, out of the blue, zijn afscheidsbrief op zijn muziekblog te lezen stond, was dat niets minder dan een donderslag bij heldere hemel. In zijn afscheidsbrief drukte Pierre onder meer de wens uit dat hij zou verder leven in zijn reis- en muziekblog; een wens die hem blijkbaar niet gegund werd, want Pierre was nauwelijks begraven of zijn blogs waren van het internet verdwenen. Pierre leeft zodoende alleen nog voort in de herinneringen van zij die hem gekend hebben. Herinneringen die opwellen wanneer ik bijvoorbeeld één van zijn cd’s draai of een plaat van Neil Young beluister. En dus ook wanneer ik platen hoor van bands of artiesten die Pierre en ik samen live zagen. Het allerlaatste concert dat we mekaar zagen en spraken was dus dat van Calexico.

Sinds de dood van Pierre heb ik geen Calexico-plaat meer beluisterd. Het was Ayco die tijdens onze laatste muziekkwis een Calexico-plaat uit de kast had getrokken, en daarmee in één ruk ook de herinnering aan Pierre. Eerlijk gezegd was ik een beetje van mijn melk toen ik Calexico hoorde. Gelukkig was het haar derde en laatste keuze, want vanaf die plaat, had ik nog maar één antwoord juist bij de keuzes van mijn madam. Overigens had ik Ayco haar twee eerste keuzes - ‘Feeling mortal’ van Kris Kristofferson en ‘Cabin fever’ van Corb Lund - helemaal fout. Allebei te weinig beluisterd meneer!

Bij de keuzes van mijn madam herkende ik alleen The Unthanks, maar gokte ik op de verkeerde plaat. Wist ik veel dat ze me Volume 3 uit de ‘Diversions’ reeks had voorgeschoteld. Vervolgens had ik de platen van Sara Watkins en Madder Rose totaal niet herkend, want ik was dus vanaf het Calexico-moment niet meer helemaal met mijn gedachten bij onze muziekkwis. Bovendien was ik die Madder Rose cd uit 1993 al helemaal vergeten. Ik dacht begot dat het een plaat van Juliana Hatfield was. Waarom kocht ik die cd destijds? Ahja, omdat we in de eerste helft van de jaren ‘90 allemaal zot waren van dergelijke kurkdroge indie-gitaarrock. Tegenwoordig kan al wat indie is niet hemelsbreed genoeg galmen, toen kon het niet klein en droog genoeg klinken.

Gelukkig had ik in het begin van onze kwis bij de drie keuzes van onze Neil een goed resultaat neergezet, al slaagde ik er - na Manassas, The Beatles en Eric Andersen - voor de vierde opeenvolgende keer in een classic album van een classic rockgroep niet te herkennen. Neil had ‘Music from big pink’ van The Band uit de kast getrokken en liet me de track ‘To kingdome come’ horen. Het is alsof de duivel ermee speelt dat men mij telkens die éne track, die ik minder goed ken van een classic album, voorschotelt. Neil zijn tweede keuze herkende ik meteen: ‘Ashes of American flags’ van Wilco uit ‘Yankee hotel foxtrot’. Jaren aan een stuk heb ik dat album hartsgrondig gehaat, maar nadat ik enkele fenomenale concerten van Wilco zag, ben ik beginnen houden van ‘Yankee hotel foxtrot’. Zozeer zelfs dat ik nu een niet zo toegankelijke track als ‘Ashes of American flags’ onmiddellijk herken. Ook de derde keuze van onze Neil herkende ik vrijwel meteen: het laatste studioalbum ‘King animal’ van Soundgarden. Alleen de songtitel had ik fout.

Onze vierde muziekkwis leverde me deze week 8 punten op 27 op. Alweer een resultaat dus om van te bleiten, maar deze keer betekende onze muziekkwis zoveel meer: zonder dat ze het besefte, haalde Ayco met de Calexico-cd herinneringen aan een goeie, overleden muziekvriend naar boven. Meer dan mijn 8 op 27 is het resultaat nu dat ik de voorbije dagen ‘Algiers’ van Calexico en ‘Magic & loss’ van Lou Reed dikwijls beluisterd heb. Vamos por el mejor camino, Pierre, wherever you are...

De selectie van this week's muziekkwis:

Bron : http://roenhetzwoen.skynetblogs.be/archive/2015/02/13/muziekkwis-week-4-...

https://www.facebook.com/RoenHetZwoen?fref=nf&pnref=story