ROBERT JON & THE WRECK - GOEZOT - OC DE DJOELEN - OUD TURNHOUT 28 APRIL 2022 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

 

Robert Jon & The Wreck zijn de laatste jaren geen onbekenden meer in België en Nederland. Overal waar de band speelt maken ze er een echt feest van. Donderdagavond 28 april waren ze te gast in OC De Djoelen in Oud- Turnhout. De VZW GoeZot kent de band goed, want ze stonden eerder al op hun festival. Robert Jon & The Wreck gaven in Oud - Turnhout de aftrap voor hun Europese tournee 2022. Ze spelen tijdens deze tournee maar liefst 67 concerten in negen landen. Er zijn een paar mooie festivals bij zoals Wild in het Park in Herent op 7 mei, Moulin Blues in Ospel op 7 mei en Bospop in Weert op 10 juli. Een andere interessante datum is 29 juni want dan nemen Robert Jon & The Wreck een live album op in de AB in Brussel. Maar nu gaan we terug naar donderdag. Dat de kleine zaal van OC De Djoelen al een tijdje uitverkocht was voor dit concert zal niemand verbazen. Achter de toetsen zat de Nederlander Bob Fridzema, hij verving Steve Maggiora die momenteel met Toto op tournee is. 

 

 

 

 

 

 

Het vijftal begon hun concert in Turnhout met de verschroeiende Southern rocker 'She's A Fighter', een nieuw nummer dat bijna niemand in de zaal kende. Het is te vinden op het album 'Wrekcage Vol. 2', een nieuw album dat je bij de merchandise stand meteen kon kopen. Nieuwkomer Bob Fridzema leverde al meteen een stevige en uitstekende bijdrage en Henry James bewees dat zijn goede vingers prima in orde waren en geen opwarming meer nodig hadden. Met bassist Warren Murrel en drummer Andrew Espantman beschikt de band over een geweldige ritmesectie. In tegenstelling tot 'She's A Fighter' klonk 'Georgia Mud' uit het album 'Glory Bound' klonk wel heel bekend in de oren. Frontman Robert Jon Burrison had er duidelijk zin in. Ook hier kregen we weer vlijmscherp snarenwerk, wervelend toetsenwerk, dwingende drums en een beukende baslijn. Er waren nog maar twee songs gespeeld en Robert Jon & The Wreck had de harten van het enthousiast publiek al veroverd. In de melodieuze Southern rocker 'Do You Remember' keken de bandleden terug naar vroeger, naar de tijd toen ze nog jong waren, zonder zorgen door het leven gingen en hun hoofd nog vol wilde en grote dromen zat. Instrumentaal was het genieten van het machtige orgelwerk van Bob Fridzema, het twin gitaarwerk van Henry James en Robert Jon Burrison en de fantastische snarensolo van Henry James. 

 

 

 

 

 

 

Er werd wat gas teruggenomen met het prachtige 'Oh Miss Carolina', een melodieuze Southern ballade. De zoete en soulvolle stem van Robert Jon werd ondersteund door het uitstekende samenspel van de melodieuze gitaren van Henry James en Robert Jon. Bob Fridzema wist op een geweldige wijze de sound van 'Oh Miss Carolina' te kleuren met zijn frisse en levendige toetsen riffs. Henry James is een erg goede gitarist en hij haalde nogmaals uit met een knappe en verschroeiende snarensolo. Veel songs van Robert Jon & The Wreck hebben een ijzersterk, catchy en melodieus refrein en dat was in 'Oh Miss Carolina' niet anders. Bob Fridzema droeg met zijn warme orgelklanken de melodie van de emotionele ballade 'Death Of Me'. Robert Jon bespeelde een akoestische gitaar en er klonk veel emotie in zijn stem. De machtige, minutenlange snarensolo van Henry James, was één lang orgasme voor het oor. De eerste set werd afgesloten met het soulvolle 'Work It Out'. De sound van het vintage klinkende 'Work It Out' bracht ons terug naar de jaren zestig en zeventig van vorige eeuw.  De soulvolle stem van Robert Jon kwam hier volledig tot zijn recht. De uitstekende instrumentale outro maakte heet nummer helemaal af. 

 

 

 

 

Voor meer foto's van Robert Jon & The Wreck in Oud - Turnhout, klik op mijn fotoalum : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720298490146

 

 

 

 

Set twee begon met 'Blame It On The Whiskey', een nummer met veel invloeden van The Allman Brothers en daar is niet mis mee, want The Allman Brothers hebben erg goede muziek gemaakt. De mooie harmonieuze samenzang van Robert Jon, Henri en Andrew tijdens het melodieus refrein verstevigde dat gevoel nog meer. 'Blame It On The Whiskey' is een topnummer dat elke seconde wist te boeien. Henri James plaatste de kers op de taart met een verschroeiende vingervlugge snarensolo, die door merg en been ging. De jonge gitarist maakte indruk en het uitgelaten publiek bedankte hem met een stevig applaus. De Corona periode en de bijbehorende lockdowns hebben er ook ingehakt bij Robert Jon & The Wreck. Ze schreven er het aanstekelige nummer 'Everyday' over.  Het onderwerp in 'Everyday' is de wens om terug vrienden te ontmoeten om samen een pintje te drinken en samen muziek te maken. Het is een mix van blues, Southern rock en gospel en de jongens van Robert Jon & The Wreck wisten deze stijlen op een erg knappe wijze te vermengen tot een heel aantrekkelijk geheel. Bob Fridzema leverde weer fantastisch werk af op de toetsen en Henry James liet op zijn Gibson Firebird nogmaals horen dat hij een fantastisch gitarist is. De uitstekende, harmonieuze samenzang, het geweldige instrumentale werk en het eerste grote meezingmoment maakten van deze 'Everyday' een onweerstaanbaar feestje. 

 

 

 

 

 

 

'Met 'Waiting For Your Man' kreeg het publiek in De Djoelen weer een nieuw nummer te horen. Het was een verschroeiende Southern rocker, waarin de ritmesectie, met drummer Andrew Espantman en bassist Warren Murrel, voor een zinderende groove zorgde. De rocker 'Don't Let Me Go' 

kende een lange, ietwat psychedelische instrumentale intro. We hoorden Blackberry Smoke invloeden en de band werkte op een fantastische wijze toe naar het sterke refrein. Het scheurend toetsenwerk van Bob Fridzema was heel het nummer knap aanwezig en de vlijmscherpe en zinderende snarensolo van gitarist Henry James ging door merg en been. Met 'Shine A Light On Me Brother' namen Robert Jon & The Wreck je beet bij je nekvel vanaf de eerste noot en ze lieten je pas los wanneer de laatste noot uitgestorven was. 'Shine A Light On Me Brother' gaat over de ontberingen, beperkingen en lockdowns tijdens de Covid 19 pandemie. Toch slaagden Robert Jon & The Wreck er in om van deze 'Shine A Light On Me Brother' een echt feest te maken. Het was een aanstekelige mix van rock'n' roll en gospel en het had een sterk en catchy refrein. De strakke ritmesectie, met drummer Andrew Espantman en bassist Warren Murrel, bewezen nogmaals dat ze zeer bepalend zijn voor deze band. Toetsenist Bob Fridzema kleurde de sound met erg knap boogiewoogie pianowerk en Henri James haalde uit met een magistrale en verschroeiende solo op zijn sixstring. Ook het tragere en melodieuze 'Old Friend' viel in de smaak van het publiek. Bob was weer outstandig op zijn klavieren en Henri liet een verschroeiende, overstuurde snarensolo los op het publiek. Het publiek reageerde door spontaan ritmisch mee in de handen te klappen. Het zorgde ook voor het tweede meezingmoment in De Djoelen.

 

 

 

 

 

Na 'Old Friend' vertelde Robert Jon dat het volgende nummer het laatste was. Het concert werd afgesloten met de Southern rocker 'Cold Night', dat dezelfde sterke ingrediënten bevatte als zijn voorgangers. Tot groot jolijt van het publiek kende deze waanzinnig sterke en lange versie heel wat ritme en sfeer wisselingen. Henri James soleerde tweemaal minutenlang met weergaloze vingervlugge gitaar solo's. Het publiek ging uit het dak en wilde duidelijk meer muziek van Robert Jon & The Wreck. Ze kregen van de band ook twee toegiften. De eerste toegift was ''Tired Of Drinking Alone', een melodieuze midtempo rocker uit het album 'Last Light On The Highway'. Het gehele nummer strooide Henry James rond met erg knappe slide riffs en ook tijdens zijn meesterlijke en melodieuze slide solo wist Henry James met zijn bottleneck de heerlijkste geluiden uit zijn sixstring te toveren. Uit hetzelfde album kwam 'One Last Time'. Volgens frontman Robert Jon was het de eerste keer dat ze het nummer in Europa speelden. Robert Jon & The Wreck combineerden het grunge geluid uit hun jeugd met de rock'n roll uit de jaren zeventig. 'One Last Time' begon als een emotionele ballade met een meesterlijke Bob Fridzema op zijn klavieren en een dromerig gitaargeluid van Henry James.  In het laatste gedeelte pakte Henry James uit met een zinderende en scheurende snarensolo. Geweldig nummer om een schitterend concert af te sluiten. Robert Jon stelde zijn bandleden nog voor en daarna verdween de band van het podium, rechtstreeks naar de merchandise stand. Het eerste feestje van de 67 was zeker geslaagd. VZW GoeZot en Robert Jon & The Wreck mogen  terugblikken op een geweldige avond.

 

 

 

 

 

Foto's en verslag: Walter Vanheuckelom