ROBERT JON & THE WRECK - DE BOSUIL - WEERT 3 FEBRUARI 2023 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Vrijdagavond drie februari beloofde andermaal een geweldige avond te worden in De Bosuil in Weert. Robert Jon & The Wreck kwamen er de aftrap geven voor hun Europese tournee. Deze maand geven Robert Jon & The Wreck maar liefst eenentwintig optredens in Nederland, België, Frankrijk, Duitsland en Engeland. Robert Jon & The Wreck  is een moderne Amerikaanse Southern Rock band uit Orange County, CA, die opgericht werd in 2011. In 2016 stonden ze voor de eerste keer in De Bosuil. Toen nogvoor 25 personen in de kleine zaal, maar nu was De Bosuil met ongeveer 650 personen bijna volledig uitverkocht. In het voorprogramma kregen we het duo Dave Barnes en Meghan Parnell, van The Canadese band Bywater Call, een zevenkoppige band die in 2017 in Toronto werd opgericht. Ondertussen heeft Bywater Call met 'Bywater Call' en 'Remain' al twee albums uitgebracht. Later op het jaar doet de band een uitgebreide Europese tournee, maar nu stonden met frontvrouw Meghan Parnell en gitarist Dave Barnes, de voornaamste songwriters van Bywater Call,  als duo in het voorprogramma van Robert Jon And The Wreck. Geen gemakkelijke opgave als je het publiek moet opwarmen met alleen je stem, een akoestische gitaar en een stompbox en dat je weet dat de uitverkochte Bosuil zit te wachten op de vurige, gitaar gedreven Southern Rock van Robert Jon & The Wreck. Meghan en Dave begonnen aan hun korte set met 'Swing Low', een nummer uit hun debuutalbum 'Bywater Call'. Meghan beschikt over een mooie en krachtige stem en wist die heel goed te gebruiken en Dave Barnes begeleidde haar met knap vingerwerk op zijn akoestische sixstring. Daarna volgde een uitgeklede versie van 'Falls Away', waarin Meghan zong over het politieke klimaat in haar thuisland Canada. 

 

 

 

 

Foto's Meghan Parnell & David Barnes in De Bosuil:  https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720305795963

 

 

 

 

'Silver Lining' was een ballade, waarin de stem van Meghan volledig tot haar recht kwam en waarin Dave vooral slide speelde. Voor de volgende twee songs ging het duo ver terug in de tijd. De blues klassieker 'Rollin' And Thumbling'' werd bijna honderd jaar geleden voor het eerst opgenomen door Hambone Willie Newbern. Het werd daarna ontelbaar keren gecoverd en de meeste muziekliefhebbers kennen het nummer in de versie van Muddy Waters of van Cream. Dit heel herkenbare nummer werd dadelijk opgepikt door het publiek en wanneer Meghan ritmisch in de handen begon te klappen, volgde een groot deel van het publiek haar voorbeeld. Hetzelfde gebeurde bij de Robert Johnson klassieker 'Come On Into My Kitchen' en aan het gelaat van Meghan kon je aflezen dat ze dit geweldig apprecieerde. Het duo keerde terug naar hun eigen werk met twee songs uit hun recentste album 'Remain'. Op het album zelf is 'Ties That Bland' een stevige bluesrocker. In de bosuil was het dankzij de stompbox en het knappe gitaarwerk van Dave een lekker groovend nummer. Voor 'Fortune' wisselde Dave zijn akoestische gitaar in voor een elektrische gitaar en dat bracht wat afwisseling van geluid. Afsluiten deden Meghan en Dave met het vloeiende 'Sign Of Peace', een eigen nummer dat al een tijdje geleden geschreven werd, maar nog nooit werd opgenomen. Meghan vroeg aan het publiek om samen met haar het vredesteken te maken en even later staken heel wat vingers met het vredesteken in de lucht. Na het concert had Meghan nog meer goed nieuws. Bywater Call zou begin mei op Moulin Blues komen spelen en op 20 oktober zouden Meghan en Dave met hun volledige band terugkomen naar De Bosuil in Weert. Zeker een datum om al aan te kruisen in je agenda.

 

 

 

 

 

 

Een half uurtje later was het tijd voor de band, waarop iedereen in De Bosuil zat te wachten. Sinds toetsenist Steve Maggiora niet meer bij de band is, is Robert Jon & The Wreck een kwartet geworden, die voor elke tournee een andere toetsenist meeneemt. Verleden jaar was dat de Nederlander Bob Fridzema, deze keer Jake Abernathie. De Amerikaanse Southern rockers begonnen hun concert in Weert met het energieke 'Pain No More', de single die in november 2022 verscheen om de EP 'One Of A Kind' te promoten. Charlie Smoke van Blackberry Smoke hielp het nummer schrijven. Het is een typische Robert Jon & The Wreck song en daarmee bedoel ik een aanstekelijke groove, een sterk refrein en priemend en snedig gitaarwerk. Voor dat laatste heeft de band met Henry James de ideale man in zijn rangen. Op zijn Gibson Firebird wist hij al vanaf het eerste nummer te imponeren. De laatste klank van 'Pain No More' was nog niet uitgestorven of de eerste klanken van 'She's A Fighter' knalde al door de boxen van De Bosuil. Ook hier kregen we weer dezelfde spannende ingrediënten, maar toch weer anders verdeeld. Het was nog maar het tweede nummer, toch was de halve zaal al het spetterende refrein aan het meezingen. Andermaal haalde Henry James onweerstaanbaar uit op zijn Gibson Firebird. In de melodieuze Southern rocker 'Do You Remember' keken de bandleden terug naar vroeger, naar de tijd toen ze nog jong waren, zonder zorgen door het leven gingen en hun hoofd nog vol wilde en grote dromen zat. Instrumentaal was het genieten van het machtige orgelwerk van Jake Abernathie, het twin gitaarwerk van Henry James en Robert Jon Burrison en de fantastische snarensolo van Henry James. 

 

 

 

 

 

 

Drummer Andrew Espantman en bassist Warren Muriel zorgden voor een verschroeiende groove tijdens hun allernieuwste single 'Come At Me'. Andermaal kwam Henry James vooraan op het podium zijn grote klasse als gitarist etaleren. Na 'Pain No More' kregen we met de ballade 'One Of A Kind' het tweede nummer uit de EP 'One Of A Kind' die op 10 maart verschijnt. Toetsenist Jake Abernathie droeg de melodie op zijn toetsen en Henry James toverde deze keer een melodieuze snarensolo uit zijn Firebird. Voor hij aan 'Edge Of A Knife' begon vertelde Robert Jon Burrison dat de eerste keer dat Robert Jon & The Wreck te gast waren in De Bosuil er amper 25 aanwezigen waren en nu waren ze met 650. Ik was toen en nu één van de gelukkigen. 'Edge Of The Knife' was een beresterk en energiek nummer met een lang instrumentaal stuk waarin de vijf muzikanten alle registers opentrokken. Daarna volgde een lange versie van 'Rescue Train'. Het was zeker één van de hoogtepunten uit dit schitterende concert. De ritmesectie, met bassist Warren en drummer Andrew, zorgden weer voor een weergaloze groove. Met twee sublieme en splijtende gitaarsolo's kreeg Henry James de handen van het enthousiast publiek langdurig op elkaar. Ook toetsenist Jake Abernathie imponeerde op zijn klavieren. Met de melodieuze Southern rock ballade 'When I Die' gingen Robert Jon & The Wreck terug naar 2015 en hun album 'Glory Bound'. Nieuwkomer Jake Abernathie trok alle aandacht naar zich toe met een prachtige toetsensolo. Even later nam Henry James weergaloos over met eeen gevoelvolle snarensolo op zijn sixstring.

 

 

 

 

Foto's Robert Jon & The Wreck in De Bosuil : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72177720305777901

 

 

 

 

Een andere nieuwe song op de setlist van Robert Jon & The Wreck was het prachtige 'Who Can You Love'. Ook hier knap gitaarwerk van Henry James en een machtig en sterk meezing refrein. Robert Jon zijn stem klonk nooit beter en je zag hem genieten van het applaus dat hij en zijn band kregen van het enthousiaste en dankbare publiek in De Bosuil. Na een heel reeks nieuwe nummers werd het tijd om de grote kanonnen van stal te halen en de finale in te zetten. Die finale begon met 'Shine A Light On Me Brother' waarin Robert Jon & The Wreck je vanaf de eerste noot beet namen bij je nekvel en je pas loslieten nadat de laatste noot uitgestorven was. 'Shine A Light On Me Brother' gaat over de ontberingen, beperkingen en lockdowns tijdens de Covid 19 pandemie. Toch slaagden Robert Jon & The Wreck er in om van deze 'Shine A Light On Me Brother' een echt feest te maken. Het was een aanstekelige mix van rock'n' roll en gospel en het had een sterk en catchy refrein. De strakke ritmesectie, met drummer Andrew Espantman en bassist Warren Murrel, bewezen nogmaals dat ze zeer bepalend zijn voor deze band. Toetsenist Jake Abernathie kleurde de sound met erg knap boogiewoogie pianowerk en Henri James haalde uit met een magistrale en verschroeiende solo op zijn sixstring. Nadat het publiek aan Robert Jon Burrison beloofd had om uit volle borst mee te zingen werd het feestje in Weert verdergezet met de ballade 'Oh Miss Carolina'. Het dak ging er nu bijna helemaal af. 

 

 

 

 

 

 

 

Robert Jon & The Wreck gingen op hetzelfde elan verder met het scheurende 'Waiting For Your Man'. Het was een verschroeiende Southern rocker, waarin de ritmesectie, met drummer Andrew Espantman en bassist Warren Murrel, voor een zinderende groove zorgde en waarin Henry James nogmaals uithaalde met meesterlijk en spetterend gitaarwerk. Na de band uitgebreid te hebben voorgesteld begon Robert Jon aan de fantastische afsluiter 'Cold Night'. Deze Southern rocksong bevatte dezelfde sterke ingrediënten als zijn voorgangers. Tot groot jolijt van het publiek kende deze waanzinnig sterke en lange, bijna vijftien minuten, versie heel wat ritme en sfeer wisselingen. Henri James soleerde tweemaal minutenlang met weergaloze vingervlugge gitaar solo's en na andermaal de stembanden van het publiek getest te hebben kwam er nog een waanzinnig slot aan deze prachtige versie van 'Cold Night'. Het publiek ging uit het dak en wilde duidelijk meer muziek van Robert Jon & The Wreck. Henry James verscheen alleen op het podium voor het bisnummer 'Last Light On The Highway'. Het zou een epische versie worden. Na een prachtige, lange gitaarintro kwamen Robert Jon Burrison en Jake Abernathie op ritmegitaar en toetsen het geluid  van de gitaar versterken. Nog wat later betraden ook bassist Warren Murrel en drummer Andrew Espantman het podium en was de band terug volledig. Het epische 'Last Light On The Highway' kende heel wat verrassende wendingen. Met verscheidene sfeer en tempowisselingen etaleerde de band andermaal hun grote instrumentale klasse. De enige conclusie die je na dit concert kan stellen is dat Robert Jon & The Wreck een topper is die thuishoort op een een groot podium, met veel publiek. Als je ze nog niet gezien en gehoord heb kan ik je maar één goede raad geven. Als ze in de buurt zijn ga dan zeker zien je zal het je niet beklagen. Op 21 februari staan ze in Het Depot In Leuven, op 22 februari in Spirit Of 66 in Verviers, op 24 februaria in het Podium in Hoogeveen en op 25 februari in Heyhoef Backstage in Tilburg. 

 

 

 

 

 

 

 

Foto's en Verslag: Walter Vanheuckelom