ROBERT JON & THE WRECK – DE BOSUIL – WEERT 7 JUNI 2019 – Berry Rombouts

De Limburgse band Nighthawker mag vanavond het publiek opwarmen met een set van ruim een uur. De band slaagt hier ruimschoots in met stevige power rock, die wat aan de jaren 70 herinnerd.

Robert Jon & the Wreck staan vanavond voor de 2^e keer in de  Bosuil. De 1^e keer was in juni 2018. Hun 5^e grote Europese tour, genaamd, ‘Take me Higher’ staat in het kader van hun onlangs uitgebrachte 3^e album, met dezelfde titel.

De band bezetting is de laatste jaren niet veranderd.   Robert Jon Burrison, vocals en gitaar. Andrew Espantman, drums. Henry James, lead gitaar en vocals. Warren Murrell, bas. Steve Maggiora, keys en vocals.

De band opent met ‘Going Down’ een korte maar stevige catchy song van hun nieuwe album. Aansluitend met ‘Hey Hey Mama’ is de toon gezet voor een avondje southern rock met ballen. Robert is erg goed bij stem, zijn stem lijkt me zelfs krachtiger geworden. In ‘High Time’ pakt Henry uit met een scherpe solo en jankend slide spel. Het lange ‘Makes me wanna Yell’ brengt je terug naar de jaren 70 en doet je aan de Stones denken. Niks mis mee met zo’n flashback natuurlijk. De titelsong ’Take me Higher’ heeft alles wat we al kennen van de band, scheurend gitaarwerk , vloeiend organ spel, mooie vocalen, strak drumspel en groovende baslijnen.

Robert roept het publiek op om nog een goeie slok te nemen, en proost met hen. Dit is het sein om een mooi dranklied in te zetten,’Blame it on the Whiskey’ van hun Live from Hawaii album. In ‘Georgia Mud’ kan de redelijk gevulde Bosuil nog eens genieten van jankend slide werk van James en mooie vocalen. Robert en James spelen in het lange instrumentale ‘Cannonball’ een paar gitaarduetten a la de beroemde Allman Brothers. Steve plaatst zich ook in de spots met een vette organ solo. Andrew en Warren als ritmesectie zorgen ervoor dat de anderen kunnen excelleren tijdens hun solo’s.

Funky gitaarriffs en organspel kenmerken de song ‘Something to remember me By’. Ook de mid tempo song  ‘Old Friend’ wordt vol passie en met mooie vocalen vertolkt, en op het eind volgt er nog een kleine sing a long met het publiek. Ook ‘Hit me like you mean It, is een typische Wreck song geworden, bij elkaar kleurende vocalen en gelikt gitaarspel.

Over thuiskomen en dan met open armen ontvangen worden, dat geeft ieder mens een gelukkig gevoel. Deze gevoelens en meer worden treffend  en gevoelig vertolkt in de song ‘Coming Home’. Na een praatje van Robert, zet Steve met subtiel pianospel ‘Cold Night’ in gang.  En weer met spannende gitaarduetten van James en Robert. Over James gesproken, die wordt/is steeds bepalender geworden voor de band. Het valt me op dat bassist Warren meer aanwezig op het podium. Na een luid applaus en het onvermijdelijke gefluit verlaten de heren het podium. Natuurlijk keren de heren terug voor nog 1of 2 encore songs. Robert stelt eerst zijn band nog eens voor.  In ’ On the Run’ gaan James en Steve nog eens helemaal los op gitaar en piano.  Ruimtelijk en subtiel gitaar en pianospel vormen de intro voor ‘Glory Bound’. Halverwege deze song drukt James zijn stempel op deze song met een gemene snarensolo  en jankend slide spel. Met langzaam wegstervend geluid eindigt deze laatste song. Na een 1 uur 45 komt er een einde aan deze geweldige avond. Ik heb de band nu verschillende keren gezien en ze worden steeds beter.

Voor vanavond geld, op zijn Engels gezegd, dat de band On Fire was.

Verslag : Berry Rombouts

Foto’s: Walter Vanheuckelom