ROBERT JON AND THE WRECK - SPIRIT OF 66 VERVIERS 24 OKTOBER 2018 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

De Amerikaanse Southern rockband Robert Jon And The Wreck zijn weer op tournee in Europa en woensdag 24 oktober hielden ze halt aan de populaire muziekclub van Francis Geron. Deze band heeft de laatste jaren veel concerten gespeeld en verscheidene albums uitgebracht en dat begint zijn vruchten af te werpen, want hun fanbase groeit na elk concert. Sinds de laatste keer dat ik hen aan het werk zag op het Gevarenwinkel Festival 2017 in Herselt is er toch het één en het ander veranderd bij Robert Jon And The Wreck. Bassist Dave Pelusi en gitarist en sterkhouder Kristopher Butcher zijn niet meer in de band en werden vervangen door bassist Warren Muriel en gitarist Henri James. Rond half negen betrad het quintet het podium van de Spirit Of 66 en het was drummer Andrew Espantmant die met ritmisch slagwerk het concert op gang trok met 'The Devil Is Your Only Friend' uit hun album 'Glory Bound' uit 2015. Een sterk Southern rock nummer met een aanstekelijk en melodieus refrein. De vierentwintigjarige nieuwkomer Henri James maakte meteen indruk met vet en imponerend slide werk en Steve Maggiora was met wervelend toetsenwerk uitdrukkelijk aanwezig. Geweldige opener. De jongens lieten er geen gras over groeien, want de laatste noot van 'The Devil Is Your Only Friend' was nog niet uitgestorven of drummer Andrew Espantman gaf al de aanzet voor het even sterke 'Blame It On The Whiskey'. Even later vervoegde Steve hem op het keyboard en ten slotte viel de rest ook in. 'Blame It On The Whiskey' heeft heel wat Allman Brothers invloeden en daar is niet mis mee, want The Allman Brothers hebben erg goede muziek gemaakt. De mooie harmonieuze samenzang van Robert Jon, Steve, Henri en Andrew tijdens het melodieus refrein verstevigden dat gevoel nog meer. 'Blame It On The Whiskey' is een topnummer dat elke seconde wist te boeien. Henri James plaatste de kers op de taart met een verschroeiende vingervlugge snarensolo, die door merg en been ging. De jonge kerel maakte indruk en het enthousiaste publiek bedankte hem met een stevig applaus.

 

 

 

 

 

 

Het vijftal bleef hun aanstekelige Southern Rock from The West Coast op het publiek afvuren met 'Hey Hey Mama', een sterk melodieus nummer dat dadelijk de harten van het publiek in de Spirit Of 66 veroverde en dat was niet verwonderlijk, want Het nummer had dezelfde kwaliteiten als zijn twee voorgangers. De ritmesectie met drummer Andrew Espantman en bassist Warren Muriel zorgden voor de stomende groove en Henri James haalde nogmaals zinderend uit op zijn sixstring. Henri is een klasbak en een prima aanwinst voor deze band. Robert Jon wist de nummers op een heel overtuigende wijze te zingen en zorgde op de ritme gitaar voor de instrumentale afwerking. Robert Jon And The Wreck hadden nog maar drie songs gespeeld en ze hadden met hun sterke songs, hun instrumentale virtuositeit en hun enthousiasme reeds het ganse publiek voor hun gewonnen. De Southern rocker 'Cold Night' bevatte dezelfde sterke ingrediënten als zijn voorgangers. Tot groot jolijt van het publiek kende deze langgerekte versie heel wat ritme en sfeer wisselingen. Henri James soleerde tweemaal minutenlang met weergaloze vingervlugge gitaar solo's. Het gaspedaal werd iets minder hard ingedrukt voor het aanstekelige 'Rollin’, waarin vooral het uitstekende en frivole werk van Steve Maggiora op de toetsen en de knappe gitaar riffs van Henri, die de bottleneck met het gewone vingerwerk afwisselde, het nummer kleurden. Het lekkere refrein nodigde uit om mee te zingen en dat wist frontman Robert Jon natuurlijk ook en hij nodigde het publiek dan ook uit om het refrein mee te zingen. Het publiek was door het dolle heen en even later was iedereen luidop 'Rollin' aan het zingen.

 

 

For more picture of Robert Jon And The Wreck at Verviers, click on my picture album : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157702644379204

 

 

 

Daarna vroeg Robert Jon of de mensen hun dansschoenen hadden meegebracht en dat was meteen het startsein voor het razendsnelle en verschroeiende 'On The Run', met een imponerende Steve Maggiora op toetsen en Henri James op gitaar in de hoofdrollen. Ook het tragere melodieuze 'Old Friend' viel in de smaak van het publiek. Steve was weer outstandig op zijn klavieren en Henri liet een verschroeiende overstuurde snarensolo los op het publiek. Het publiek reageerde door spontaan ritmisch mee in de handen te klappen. De ritme sectie, met drummer Andrew Espantman en bassist Warren Muriel, nam het heft in handen in het instrumentale 'Tightrope'. In deze mix van progressieve en psychedelische rock werd van elke muzikant het uiterste gevraagd en daar was alleen het publiek maar goed mee, want de instrumentale virtuositeit van deze Amerikanen is enorm. Zowel het werk op de gitaar, als op de bas, de toetsen en het slagwerk was om duimen en vingers af te likken in deze meer dan tien minuten instrumentale song. Andrew Espantman plaatste de kers op de taart met een uitgebreide en uitstekende drum solo. Daarna was het de beurt aan Steve Maggiora die alle registers opentrok op zijn keyboards en imponeerde met vingervlug, psychedelisch virtuoos toetsenwerk. In 'Tightrope', dat meer dan een kwartier duurde, zaten weer heel wat invloeden van The Allman Brothers. De band nam wat gas terug in de country/ Southern ballade 'Mary Anne', waarin de stem van Robert Jon volledig tot zijn recht kwam en waarin Henri James nogmaals zijn klasse toonde met vet slide werk op zijn sixstring.

 

 

 

 

 

 

Robert Jon And The Wreck sloten hun concert in Spirit Of 66 af met de titeltrack van hun album 'Glory Bound' uit 2015. 'Glory Bound' is een erg mooie ballade, die gekruid werd met prachtig harmonieus vocaal werk tijdens het refrein en zinderend gitaarwerk van Henri James, die het gehele concert een geweldige indruk op mij maakte. Robert Jon And The Wreck verlieten onder daverend applaus het podium en dat applaus bleef minuten lang aanhouden, zodat de Amerikanen moesten terug komen voor een toegift. De verschroeiende en stomende rocker 'Georgia Mud' was een uitstekende keuze en voor mij één van de vele hoogtepunten van dit concert. Nog was de honger van het publiek niet gestild en het publiek bleef enthousiast en luidruchtig brullen om meer. Het leek net of de Spirit Of 66 bomvol zat. Robert Jon, Andrew, Steve, Henri en Warren kwamen ook nog een tweede maal terug voor een toegift. Met zweverige en psychedelische geluiden op het keyboard van Steve werd het instrumentale 'Wichcraft' op gang getrokken. Henri James kwam met Wah Wah gestuurd gitaarwerk de keyboard geluiden versterken en even later vervoegde de rest van de band hun collega's. 'Witchcraft' was een erg boeiende song die bijna een kwartier duurde en waarbij elke muzikant tot het uiterste moest gaan. Elke muzikant kreeg ook de kans om solo zijn klasse te tonen in dit geweldig nummer, dat een mix was van Allman Brothers, Jimi Hendrix en Pink Floyd invloeden. Als je op deze indrukwekkende wijze kan afscheid nemen van je publiek na een meer dan schitterend concert dan ben je een geweldige band. Als Southern Rock From The West Coast klinkt zoals Robert Jon And The Wreck het speelt dan is deze muziek een lust voor het oor. Robert Jon And The Wreck is een absolute aanrader.

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom 

 

 

 

 

 

Robert Jon Burrison : Zang en gitaar

Andrew Espantman : Drums

Steve Maggiora : Keyboards

Henri James : Gitaar

Warren Muriel : Bas

 

 

 

 

The Devil Is Your Only Friend

Blame It On The Whiskey

Hey Hey Mama

Cold Night

Rollin’

On The Run

Old Friend

Tightrope

Mary Anne

Glory Bound

 

Georgia Mud

Witchcraft