Robert Jon And The Wreck – De Bosuil Weert – 2 November 2018

Eerst even vermelden dat ik helaas de eerste 15 minuten van dit concert heb gemist, vanwege iets te laat gearriveerd bij de Bosuil, en er was iets misgegaan bij inchecken in de Bosuil. Nadat dit misverstand was opgelost kreeg ik te horen dat de Robert Jon Band maar tot 22.15 uur zou spelen.

Al met al heb ik nog een uur om te genieten van deze Amerikaanse Southern rockband. Op de Moulin Blues editie van dit jaar maakte Robert Jon & the Wreck indruk met een geweldig energiek en rockend optreden.

De band speelt in dezelfde samenstelling als toen op het MB festival. Dus; Robert Jon Burrison, leadvocal en guitar. - Henry James, guitar en backing vocals. -Warren Murrel, bas. –Steve Maggiora,  en backing vocals..-Andrew Espantman, drums en backing vocals.

Als ik binnen ben hoor ik nog het laatste stuk van de song ;Hey Hey Mama, een pakkende song met mooi koortje en een puntige gitaarsolo van Henry.

De song; Cold Night wordt in gezet met licht snare geroffel van Andrew, een paar tellen later gevolgd door wervelend pianospel van Steve. Dan sluiten Henry en Robert aan met een simultane gitaar solo.  Dit doet meteen denken aan de  Allman Brothers, en helemaal als de meerstemmige zang erbij komt.  Dit alles perfect ondersteund door Andrew en Warren, te samen de ritme sectie vormend. Steve toont zijn kunnen met mooi begeleidend en solo keyboard spel .Verderop in de song laat Henry nog eens  2 x zien wat voor een goede gitarist hij is, als hij het publiek verwent met een paar gelikte solo’s. Jon nodigt tijdens een rustig deel het publiek uit om mee te klappen met het refrein. Na zeker 10 minuten of meer eindigt de song in een climax. Een luid applaus volgt van het talrijk opgekomen publiek.

Met de song; Old Friend’ nodigt Robert het publiek voor de 2^e keer uit om mee te klappen en om de titel mee te zingen. Jawel, het komt vanavond van 2 kanten. Henry steelt nog even de show met jankend slidewerk op zijn gitaar.

Tijdens de lange versie van de instrumentale song; Tightrope’ plaatst Robert zijn muziekbroeders in de spotlights.  Warren zet de song in gang met een vette groovende bas solo. Henry excelleert gedurende deze song met geweldig snarenwerk op zijn Fender . Steve is nog eens de toetsenwizard op piano en keyboard. Tot slot verwent Andrew ons met uitstekend slagwerk, waarbij hij alle toms en bekkens strak en snel raakt. Ook in deze song toch een  Allman Brothers kenmerk, namelijk de gezamelijke gitaarsolo’s op (bijna) dezelfde toon. Dit nummer is de staalkaart van Robert Jon & the Wreck.

Robert heeft voor het publiek nog een swingende sing along song als kers op de muzikale taart. Met Rollin’ komt er nog een keer interactie met het publiek, dat enthousiast Rollin’ zingt als Robert met brede armgebaren het sein daarvoor geeft. Henry pakt voor het laatst uit met stevig en subtiel slide spel op zijn Fender.

Vanavond genoten van een fantastische passievolle Southern rockband, die erg goed op elkaar zijn ingespeeld. Zo’n band moet eigenlijk geboekt worden als hoofdact. Nog een opvallend iets, na de show staan alle 5 de bandleden hun albums te signeren, en (na) te praten met het publiek. Ook gaan de heren op de foto met de fans. Hulde daarvoor, de fanbase zal na elk optreden groeien.

Foto’s en verslag : Berry Rombouts