Robert Cray / support : Kris Dane @Het Depot - Leuven - 31/10/2014

Reports

About:

Artist:

Robert Cray / support : Kris Dane

Date:

31/10/2014

Venue:

Het Depot

Place:

Leuven

Your Reporter on the Spot:

Steven Kaufmann

Het Depot mocht op deze laatste vrijdag van oktober het bordje "Sold Out" uithangen voor de dubbelaffiche Kris Dane/Robert Cray.

De Antwerpse Brusselaar Kris Dane (ex-Deus, Ghinzu, ...) timmert al zo'n 25 jaar aan de weg in de schemerzone van de Belgische popmuziek en het lijkt erop dat zijn wijntje nu pas écht op drank komt middels zijn schitterende nieuwe plaat 'Rose of Jericho'. Met zijn vieren (fretloze bas, backingzangeres, percussie en hijzelf op gitaar) betreden ze het podium en het wondermooie, naar Daniel Lanois neigende "Out in the pourring rain" komt metéén binnen. Tijdens de live uitvoering van de titeltrack van de nieuwe CD, hoor je weliswaar heel nadrukkelijk de invloed van Jeff Buckley, en ook al zit Dane een beetje in het vaarwater van wat Gabriel Rios dezer dagen doet, drukt hij zondermeer de stempel van zijn eigen songschrijverschap op zijn nieuwe composities en geraakt hij hiermee hopelijk alsnog uit de vergetelheid. De sound van de band drijft op een mooi huwelijk van gitaar en percussie, en een langoureus meekabbelende bas : spaarzaam, maar juist en de zang van Dane is warm en intiem zonder pathos. Het totaalgeluid doet een beetje denken aan de verklankte weemoed en verstilde pracht van the Triffids destijds. Afsluiten doet hij na een dik halfuurtje met "Saturday Night" een nummer dat met een zweem van Lou Reed sierlijk uit de startblokken gaat en zicht ontvouwt als een herfstig kampvuurlied eindigend op een naturel fluitsolo die in het Depot mooier klonk dan de vogelkens des ochends.

In een rechtvaardige wereld wacht deze man alsnog een latent overhoopte mooie toekomst, in de gaten houden, dus.

Op naar de bij leven levende legende en een van de grootste gitaristen van zijn en deze generatie, de man waar het vanavond allemaal om draait : Robert Cray !

Sinds 2011 zetelt hij comfortabel in de de Blues Hall Of Fame en met maar liefst 5 Grammy’s onder de arm komt hij Leuven verwarmen tegen de herfstkoude. Het is al zijn 2de passage in ons Belgenlandje (in mei stond hij in een ook al uitverkochte Roma, en vorig jaar sloot hij Blues Peer af) en daags hiervoor kon the Londense Royall Albert Hall the master at work zien !

Om 21h stipt komt Cray, een opmerkelijk goed geconserveerde prille zestiger ontspannen in zijn sandalen het podium opgesloft met zijn vierkoppige band en wordt er stevig afgetrapt met een funky versie van de klassieker "Phone Booth", uit zijn beginperiode (2de album "Bad Influence", 1983). Met zijn typische, uit de duizenden herkenbare narratieve gitaarklank is de toon meteen gezet en de band blijkt retestrak op elkaar ingespeeld maar dan zonder dat er enige routine het spelplezier overschaduwt. "Poor Johnny" begint met een reggae-feel en ook de soulfalsetto van de heer Cray blijkt na 30 jaar on the road geheel intact gebleven :-)

Het gospelachtige "Two Steps From the End" biedt een glansrol voor toetsenist Dover Weinberg (die na 30 jaar afwezigheid de band weer vervoegt) die met zijn Hammond de song virtuoos opluistert en zo de juiste saus toevoegt aan de stemmige sound. Op naar een eerste hoogtepunt: "It Doesn't Show", een mits expliciet gitaarwerk muzikaal getoondichte belijdenis waarin je spijt en zelfkritiek voelt spreken door de accenten en solo's die Mister Cray aangrijpend uit de snaren weet te toveren. Berouw komt altijd na de zonde denk je dan, maar ook afscheid - "so long, I hate to see you go and I won't be coming home" - blijkt nog steeds een universeel thema in de blues met een al even gloedvol "I Shiver".

De muzikale levensles gaat verder met "Don't You Even Care?" en een Claptonesk "I Guess I'll Never Know", waarin de zieleroerselen hoog opkolken mits duizelingwekkende uithalen op afwisselend Cray's vertrouwde Fender Stratocaster en Telecaster. Ook weemoed wordt ten berde gebracht in "I'll Always Remember You" (voorwaar een textuele variant op Bram Vermeulens "Rode wijn"), naadloos hierop aansluitend volgt het vocaal zeer aan Motown schatplichtige "On The Road Down", een filosofische overpeinzing over winnen en verliezen en de daaropvolgende neerwaartse spiraal op het amoureuze strijdtoneel en dat alsook een pittig "duel for guitar and organ" herbergde, tijdens hetwelk de gitaar en het orgel (de immer glunderende Weinberg) elkaar naar hartenlust de loef mogen afsteken, zeg maar "organisch". Met een mooie interpretatie van "Sitting on Top of the World" werd een subtiele knipoog naar Cream en de onlangs overleden Jack Bruce gegeven en kregen we vlak nadien een weergaloze versie van zijn wereldhit "Right Next Door" uit 1986 geserveerd, met een finale die zachtjesaan uitstierf onder begeleiding van het op het tempo mee verstillende handgeklap, eindigend in symbiose met dito muisstil gitaarspel, erg mooi wederom.

Na deze verstilde pracht mocht het een versnelling hoger met het nieuwe "What Would You Say?", een vurig muzikaal betoog voor een betere wereld en kregen we nog een portie gedegen relatieadvies (blijkbaar kan de man van een en ander meespreken, zijnde "a true preacher of the blues", gepokt en gemazeld door het leven zelve !) via "Time Makes Two". Na deze goede raad was weer even soultime geblazen met een vrolijke noot uit de nieuwe CD annex eerbetoon, "Hip Tight Onions" dat swingde als de pest. Een instrumental bij wijze van hommage aan de legendarische Booker T & The MG’s, eigenlijk sterker nog; Cray vat de 3 grootste hits van een van zijn persoonlijke leermeesters hier samen in spitante minuten: ‘Hip Hug-Her’, ‘Time Is Tight’ en ‘Green Onions’ (Booker T. Jones kan je komende januari overigens bewonderen in de Roma).

En zo eindigde het concert alsnog op een vrolijke noot na al die bezwerend gebrachte zielepijn, meer nog: er kon op het einde zelfs een vreugdevol danspasje van af bij de anders zo gereserveerde Cray en diens kornuiten. In tegenstelling tot het wat statische concert van mei laatstleden bleef de grootmeester in L.euven permanent breedgrijnzend alert en patent en was de speelvreugde ook bij de band meer zicht- en tastbaar aanwezig vergeleken met afgelopen lente. Hiermee viel voorlopig het doek maar onder luid applaus en zoals het een ware gentleman and man for all seasons betaamt hadden we nog recht op een extra orgelpunt. Nog één keer ging Cray gitaargewijs "low down and dirty" ingeleid door een soliede beat van drummer Les Falconer met een spooky "You Move Me" (ook uit de nieuwe plaat en waaruit zijn liefde voor ouwe platenlabels als Stax en Chess eens te meer blijkt). Als Robert Cray zijn gouden keel openzet, is Otis Redding trouwens nooit ver weg, en hiermee was het feest ook definitief afgelopen.

Robert Cray = What You See Is What You Get : de zoveelste keer weer, maar om van daaruit dan gewoontjes te besluiten dat Robert Cray weer was zoals te verwachten en te voorzien was, is een understatement van formaat.

Want wie deze onverbiddelijke virtuoze oerkwaliteit maar gewoontjes vindt, dient dringend zijn maatstaven te herzien. Afspraak op Couleur Café of Gent Jazz ?

SETLIST

(1) Phone Booth

(2) Poor Johnny

(3) Two Steps From the End

(4) It Doesn't Show

(5) I Shiver

(6) Don't You Even Care?

(7) I Guess I'll Never Know

(8) I'll Always Remember You

(9) On The Road Down

(10) I Can't Fail

(11) Sitting on Top of the World

(12) Right Next Door

(13) What Would You Say?

(14) Time Makes Two

(15) Hip Tight Onions

(16) You Move Me

Steven Kauffmann