ROBERT CRAY - DE CASINO SINT-NIKLAAS 12OKTOBER 2016

 

Begin jaren tachtig was Robert Cray, een nieuw blues talent dat definitief doorbrak. Mijn zijn moderne eigen stijl van de blues veroverde hij heel de wereld en zijn albums verkochten als zoete broodjes. Robert Cray stond op elk groot festival en in elke concertzaal met naam. Sindsdien heeft de nu drieënzestigjarige Robert Cray de hele wereld rond gereisd en heeft hij al meer dan twintig albums uitgebracht. Verleden jaar bracht Robert Cray nog een box uit, met twee cd's en een dvd, onder de naam '4 Nights Of 40 Years Live'. Woensdagavond 12 oktober was Robert te gast in een al lang op voorhand uitverkocht De Casino te Sint-Niklaas. De setlist van die avond bestond vooral uit nummers uit '4 Nights Of 40 Years Live'. Na een instrumentale intro begon Robert met zijn onafscheidelijke Fender Stratocaster, rond halfnegen aan het Belgische concert dat bijna twee uur zou duren. Met een erg vloeiend 'I Guess I Showed Her' wist hij meteen de harten te winnen van zijn fans die hem dadelijk en hartelijk bedankten met een langdurig en warm applaus. Naast Robert stonden ook bassist Richard Cousins, drummer Les Falconer en toetsenist Dover Weinberg op het podium. Het uitstekende gitaarwerk kwam in uiting in het tragere 'I'll Always Remember You'. De hemelse gitaarklanken werden op een erg mooie wijze begeleid door de warme klanken uit het Hammond van Weinberg Dover. Het bleef rustig met het beklijvend mooie 'The Things You Do To Me' en 'If You Even Care ', waarin Weinberg weer een grote inbreng had op de toetsen. Voor dat laatste nummer wisselde bassist Richard Cousins zijn Fender voor een vijf snaren Lakland bas en haalde Robert erg mooi uit op de Strat. De rode draad tijdens dit optreden was 'Gloria', meermaals begon Robert tussen de nummers door, op de gitaar aan het refrein van deze Van Morrison hit. Cray schreef samen met Steve Cropper 'On The Road Down'. Dit oude nummer over een spaak gelopen relatie, staat op het album 'I Was Warned' uit 1992 en het was gisteren één van de hoogtepunten van het uitstekende concert in Sint-Niklaas. De mooie, soulvolle stem van Robert is gemaakt voor dit soort nummers. Wanneer de topmuzikant ook nog eens vlijmscherp, maar met erg veel gevoel uithaalde op de gitaar kon dit nummer niet meer stuk.

 

 

 

'I Shiver' een mix van soul en funk werd gedragen door de Hammond klanken van Weinberg Dover. De steeds weerkerende baslijn van Richard zorgde samen met het erg strakke slagwerk van Les Falconer voor een uitstekende groove, waarop de frontman weer al zijn gevoel in de zes snaren van zijn gitaar kon leggen. Cray leverde grandioos gitaarwerk af en het verzorgde repertoire van Robert Cray komt zoveel beter tot zijn recht in een kleinere zaal dan op een groot festival. In De Casino was het gisteren het gehele concert echt genieten van Robert Cray en zijn band. Over 'Will You Think Of Me' ging het naar het trieste verhaal van 'Poor Johnny', waarin de Harmony basgitaar van Richard Cousins met zijn steeds weerkerende vette baslijn een dominerende rol speelde. Tijdens 'Two Steps From The End' was het eerst Weinberg Dover die het publiek verwende met grandioos vingerwerk op het Hammond, daarna nam Robert het op een erg sterke manier over van zijn toetsenist. Beiden kregen de handen op elkaar van het aandachtig luisterende publiek. Drummer Les Falconer kreeg zijn moment in de schijnwerper wanneer hij samen met zijn frontman het duet 'Nobody's Fault But Mine' mocht zingen. Instrumentaal zat het helemaal mooi in elkaar, vocaal iets minder. De grootste hit die Robert Cray ooit had is onbetwistbaar 'Right Next Door' en dat mocht natuurlijk niet op de setlist ontbreken in De Casino. We kregen een erg mooie versie te horen van het viertal en de erg mooie, gevoelige solo van Robert was weer om van te smullen. Afsluiten deed de band dit schitterende concert met het funky getinte 'The Forecast'. De band kreeg een minutenlange ovatie en wanneer de band verdween minderde het applaus niet, het publiek wilde duidelijk meer en dat kreeg het ook van een erg enthousiaste Robert Cray. Toen hij terug op het podium verscheen, vroeg hij of het publiek nog geen honger had, waarop iemand riep: Geen honger, maar wel dorst terwijl hij een glas Duvel in de lucht stak. Dat glas bleek heel herkenbaar voor Robert, want hij zei dat ze het backstage serveerden en dat het lekker was maar heavy stuff. Terwijl zette hij aan elke kant een vinger tegen het oor om zo visueel te bewijzen dat hij het bier wel kende.

 

 

 

'Chicken In The Kitchen' was het eerste vlijmscherpe bisnummer. Het gitaarspel was zo intens dat je bij momenten de kip hoorde kakelen. De erg intieme en intense slowblues 'I'm Done Cryin'' en 'de afsluiter 'Times Makes Two' zorgden voor het kippenvel moment van deze geweldige avond. Ik denk dat niemand onberoerd bleef bij deze nummers. Deze twee ballades waren zo verschillend, maar ze deelden dezelfde sfeer. Tijdens 'I'm Done Cryin'' was het vooral de stem en het gevoelige gitaarwerk van Robert dat bekoorde. Tijdens 'Times Makes Two' was het vooral het prachtige slagwerk van Les Coleman die met de pauken het verschil maakte. Persoonlijk heb ik Robert Cray al verschillende malen gezien, maar zelden heb ik hem zo goed gehoord als woensdagavond in De Casino in Sint-Niklaas. Deze man van drieënzestig is nog lang niet versleten, daar mogen we nog heel wat mooie dingen van verwachten. Of De Duvel die ze backstage serveerden er voor iets tussen zat weet ik niet, dat blijft een geheim tussen de band en de mensen van De Casino. Uitstekend concert.

 

 

Voor meer foto's klik op volgende link : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157673976725550

 

Verslag en foto's : Walter Vanheuckelom