RIBS & BLUES FESTIVAL – RAALTE, ZONDAG 9 JUNI 2019 – Berry Rombouts

Omdat ik dit Pinksterweekend niet in een meubelboulevard of iets dergelijks rond wilde  hangen, rij ik met dit mooie weer naar Raalte. (toch even 150 km enkele reis) Het affiche vermeldt een goede line –up. Het is bijna niet voor te stellen, dat dit festival plaats vindt midden in de dorpskern. Er zal wel een groot draagvlak zijn onder de plaatselijke  bevolking om zo’n groot festival te laten plaatsvinden. Je ziet het ook aan de samenstelling van de grote groep vrijwilligers, varierend in leeftijd van 16+ tot 60+ schat ik. Ouders en hun kinderen, die helpen. En vrienden groepen die de handen uit de mouwen steken. Dit bevordert ongetwijfeld de saamhorigheid in Raalte. Ik merk bij binnenkomst al meteen dat eea goed is geregeld.

In de grote tent (main stage) uiteraard mag de jonge Brabantse zangeres Nona vandaag openen. Nona heeft ‘n aangename soulvolle, stem met een ietwat rauw randje. Of je nu wilt of niet, maar de vergelijking met de helaas vroeg overleden Amy Winehouse dringt zich toch op. Nona schrijft zelf haar teksten en doet geen covers van Amy.  Ze heeft een goede jonge band om zich heen verzameld, die alles kunnen spelen. Van pop, soul en met blues, rock en pop invloeden. Nona kan ook flink uithalen met haar stem, maar ze zingt ook net zo makkelijk een ballad. De  ballads worden mooi gedragen en klein uitgevoerd. De band is goed op elkaar ingespeeld, en tussendoor vertelt Nona over hoe sommige teksten ontstaan, bv over Albatros van Fleetwood Mac en de invloed van haar vader op haar muziek keuze. Nona heeft al een aardige podium uitstraling, maar halverwege haar set ging ze even los met haar solo gitarist tijdens een up tempo song. It’s Allright en Givin it All, zijn toch wel hoogtepuntjes in deze al mooie set. Ook nog even een pluim voor de lead gitarist en de organ speler, die regelmatig uitpakten met een mooie solo.

In de volle Delta tent spelen ondertussen de Legendary Shack Shakers. (USA) Zij spelen, rockabilly, country muziek. Ik hoor een paar korte snelle songs die met veel passie gespeeld worden.  Die zanger J D Willes heeft een powervolle stem en is een echte frontman. Ook opvallend een drummer die staand drumt.

Matt Schofield (ENG) is inmiddels bezig in de big tent. Hij heeft vanmiddag zijn vaste muzikanten mee gebracht, namelijk Evan Jenkins, drums en Jonny Henderson, keys. Matt is een virtuoze gitarist en heeft al 7 albums uitgebracht. Matt is eigenlijk niet in een hokje te stoppen, hij speelt blues, rock ,jazz en funk of een mix van die stijlen. Vanmiddag komt alles aan bod. Na een bluesy start verrast Matt het publiek met de New Yorkse zangeres Christine Tambakis. Ze is niet groot maar ze heeft een geweldige strot en uitstraling. Gekleed in een zwart niemendalletje en lange zwarte stockings met witte hoge sneakers, weet ze meteen alle ogen op zich gericht.  In ‘Mama he treats your daughter mean’ geeft ze meteen haar visite kaartje af. Matt pakt uit met n gemene solo, en er zitten n paar lekkere jazzy breaks in. Ook de song ‘Doctor Feelgood’ is n highlight, Christine drukt hier haar stempel op met geweldige zang en haar podium presence.  Na nog 2 songs met Christine gaat Matt verder met scherp en soms subtiel snarenspel op zijn Fender Strat  met blues en wat jazzy klinkende songs. Jonny speelt daarin mooie en vloeiende organ partijen op zijn Hammond. Aan het einde van deze mooie set nog een korte, maar afwisselende drumsolo van Evan. 

De R &B verrassing act van deze zondag is Wilko Johnson.(GB). Deze voormalige gitarist van oa Ian Dury heeft een vervelende ziekte overwonnen, en toert nu rond met zijn eigen band. Drummer Dylan Howe en bassist Norman Watt-Roy (ook Ian Dury) vergezellen hem. We horen up tempo punk waar de gemene randjes af zijn, dus eigenlijk brave punk. Of zou het aan de leeftijd liggen. Geen vette solo’s van Wilko, alleen veel akkoorden spel. De energieke Norman valt toch wel op met vette baslijnen, maar soms lijkt hij wel op zijn eigen eilandje te spelen. Bij het 4^e en 5^e nummer zaten Norman en Dylan niet op een lijn. Sneakin’ Suspicion en When i am gone’ sprongen er n beetje uit. Het was teveel van hetzelfde, een vlak optreden, jammer.

In de Delta tent stonden een stel jonge honden op het podium, namelijk de Nederlandse Dynamite bluesband. Voordat de band kon beginnen, werd de Ribs & Blues organisatie verrast met de Keeping the Blues Alive Award. Dit vanwege de jaarlijks goede organisatie en promotie voor de Bluesmuziek. De prijs werd uitgereikt door de Dutch Blues Foundation. De Dynamite BB sleepte dit jaar de 3^e prijs binnen tijdens de Europese Blues challenge in Portugal. Er deden 22 bands mee, dus die 3^e prijs telt! Het publiek puilde de tent uit en De Dynamite boys gaven vanaf de eerste minuut vol gas.  De opwindende mix van rhythm & blues, rock& roll en swing gaat er in als de spreekwoordelijke koek. Frontman Wesley is weer goed op dreef met scheurend harpspel en  met passievolle vocals. JJ van Duijn pakt regelmatig uit met gemene solo’s op zijn Fender. Met strak drumwerk van Jan Aandewiel en de vette bas groove’s van Renzo van Leeuwen ,blijven Wesley en JJ in de right track. Het plezier spat er vanaf! Met She’s Dynamite sluit de band af. Er wordt nog een sing a long  gedaan met het publiek, en Hey Baba Luba wordt vol overgave mee gebruld door het publiek. Dit was een vet optreden.

Een van Nederlands oudste (50 jaar) bands Flavium staat inmiddels al op de main stage. De band heeft veel personeels wisselingen ondergaan in die 50 jaar. De huidige bezetting is als volgt. Bert Vrieling,vocals- Anne -Geert Bonder, gitaar, Eric Bagchus,bas- Willem Swikker, keys, en de wat jongere Tim de Wijk zit achter de drumkit.  Bert is goed bij stem en de rest van de band is goed in vorm. In ‘Old Love’ zetten Anne-Geert en Willem zich in de spots met mooie solo’s op gitaar en orgel. Anne-Geert zet met een herkenbaar boogie riffje ‘Bad Reputation’ in gang. In deze song nog een afwisselende drumsolo van Tim en een meeslepende Hammond solo van Erik. Een groot deel van het publiek staat lekker mee te swingen. Met hun vroegere hit ‘Nightlife’ sluit Flavium hun boeiende set af. Flavium is alive and kicking!!!

De regionale rockband Tricklebolt speelt een thuiswedstrijd in de mudvolle Deltatent.  Ik hoor 2 goeie (retro) songs voorbij komen, terwijl ik de inwendige mens versterk.  Bij de Delta tent staan ook de eettentjes. Ondanks de vele kliko’s heb ik nog nooit zoveel afgekloven spare ribs op de grond zien liggen. Goeie business, dan kun je nog eens n fijn bandje contracteren.

Soul muziek mag natuurlijk niet ontbreken op een groot festival, en met Eli Paperboy Reed heeft de R&B organisatie een goede zet gedaan. Deze New Yorker heeft een krachtige warme, wat donkere stem met wat rauws erin. Hij heeft ook een hele goede band meegenomen en met natuurlijk een blazers sectie. Het publiek krijgt een dampende soul set opgediend, met alle soul ingredienten van de 60-70er jaren erin. Dus een scheurende blazer sectie, groovende bass, mooie koortjes, grandioze drummer en boeiende keys.  En tenslotte Eli zelf, wat een zanger, heel goed en soulful in het hoog en laag. Hij heeft bijna de hele set alleen maar riffjes gespeeld, maar bij een van de laatste songs, speelt hij een deftige solo. In zijn laatste song gaat hij nog een duet aan met het publiek, dat de handen bijkans stuk klapt voor deze ras entertainer.

Cedric Burnside is met drummer Brian Jay al begonnen in de weer volle Delta tent. Dit is een niet alledaagse  band samenstelling. Hier zijn wel 2 goede muzikanten bezig, maar het is wel wennen om alleen maar zang, gitaar en drums te horen. Cedric heeft wel een aangename stem die boeit, maar alleen gitaar en drum, is niet lang boeiend, ook al zijn het goede muzikanten. Na een klein half uur ga ik alvast naar de main stage.

De Nederlandse band Dewolff is nu aan de beurt om het publiek een uur te entertainen. Ook deze grote tent is ramvol.  Dit rock trio heeft er duidelijk zin, Robin Piso tovert opzwepende en soms subtiele klanken uit zijn Hammond orgel. Pablo vd Poel is erg goed op zijn sixstring met venijnige solo’s. Luka vd Poel speelt strak op zijn drumkit en houdt de band in het gareel tijdens de vele solo partijen. Het is ongelooflijk dat die band zo groots klinkt. De band rockt als een malle, om daarna weer mooi gedragen en uitgesponnen pshychedelische stukken te spelen. De vocalen zijn ook dik in orde vanavond. Ook n paar korte songs van hun laatste album ‘Thrust’ ontbreken niet. Ook  individueel zijn het virtuoze muzikanten. Met een massieve  baslijn  op zijn Hammond zet Robin een ode aan de deze week overleden DR John in gang. Deze song voert naar een climax. Een groot en lang applaus is hun beloning voor deze enerverende set.

Het opgewarmde publiek kan nu gaan genieten van de Engelse Laurence Jones band. Deze band is niet geheel onbekend voor veel bezoekers, omdat ze 3 jaar geleden al eens gespeeld hadden in de kleinere Delta tent. De Laurence Jones band speelt al een paar jaar in dezelfde bezetting. Greg Smith, bas. Phil Wilson, drums. Bennett Holland, keys. Vanavond aangevuld met 2 achtergrond zangeressen, Tizzy en Tony. De band opent met de onlangs uitgebrachte single ‘I am waiting’ van zijn 6^e album dat in september verschijnt. Hierna speelt de band een paar uptempo songs, en een paar ballads die eindigen in een climax. Laurence zijn eigen klassieker ‘Thunder in the Sky’ wordt overtuigend gespeeld en dat levert een dik applaus op. Bennett mag halverwege de set de show overnemen met een klassieker van Joe Cocker, ‘Feelin’ Allright’. Bennet is ook n goede zanger, maar bovenal een geweldige pianist/organist. Ook de dames staan nu de spots met fraaie koortjes. Dit is erg goed. De zoete love song ‘Take me’ wordt rockend en met een sing a long beindigd. ‘Live it Up’ is een catchy afsluiter van deze opwindende set. Het publiek schreeuwt en joelt om een toegift.  De Creedence klassieker ‘Fortunate Son’ is een lekker toetje voor het nog massaal aanwezige publiek.

Dit was een lange dag met over het algemeen goede tot heel goede bands. Ook een groot compliment voor de goede organisatie. Lekker eten en drinken, nette voorzieningen, en heel belangrijk, vriendelijke en behulpzame vrijwilligers. TOPdag  beleefd.

Verslag en foto’s : Berry Rombouts