Gisteren toch een beetje met gemengde gevoelens gekeken naar P.I.L. Op z’n 62ste deed John Lydon ons fysiek meer denken aan Jommeke op pensioengerechtigde leeftijd dan aan de grote punkheld die hij ooit geweest is. Gelukkig klonk de muziek wat minder oubollig, ook al dateren de meest recente songs uit zijn setlist al van drie jaar terug en kennen we de oudste nummers zelfs al ruim vier decennia. Opener ‘Warrior’ kwam potig en gedreven uit de verf. De P.I.L-band waarin vooral de Ex-Damned gitarist Lu Edmonds, een soort Catweazle van de snaren, hoge ogen gooide, tekende voor een strakke, daverende sound die ons even aan de vroege TC Matic deed denken. Voor iemand als John Lydon die van ontevredenheid zijn handelsmerk heeft gemaakt klonk ‘I’m Not Satisfied’ meer dan overtuigend. We kunnen met trots melden dat zijn met scheuten whiskey gegorgelde stembanden nog steeds in staat blijken om huiveringwekkende klanken uit te stoten. Maar zo’n punker die zijn teksten afleest van een pupiter, mjah… het was toch effe wennen. Toch slaagde de Ex-Sex Pistol er moeiteloos in om de halfvolle AB in beweging te zetten met kleppers als ‘This Is Not A Love Song’ of het overbekende ‘Rise’. Niet echt ongewoon sloot Lydon zijn concert af met een welgemeend meervoudige ‘Fuck Off!’ Er zijn nog zekerheden in de wereld. 

More on: