POPA CHUBBY - SPIRIT OF 66 - VERVIERS 13 NOVEMBER 2017 - Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

Theodore Joseph Horowitz beter bekend als Popa Chubby was maandagavond dertien november voor de twintigste maal te gast in de Spirit Of 66. Voor dit jubileum concert was er veel volk komen opdagen in de populaire club van Francis Geron. Het concert in de Spirit Of 66 was het enige Belgische concert van Popa Chubby. De Amerikaan komt graag naar Verviers en bouwt er dikwijls een muzikaal feestje. Het was dan niet meer dan normaal dat de verwachtingen bij het publiek hoog gespannen waren. Popa, die toch heel moeilijk te been was, straalde wanneer hij op het podium kwam en op zijn bankje plaats nam. Je zag toen al dat hij er geweldig veel zin in had. Met bassist Anthony Candullo en drummer Lee Venters had hij deze keer twee Amerikaanse muzikanten aan zijn zijde. Het was ook uitkijken hoe de nieuwe nummers uit het album 'Two Dogs', dat op zevenentwintig oktober verscheen, live zouden klinken.

 

 

Voor meer foto’s van Popa Chubby in Verviers, klik op mijn fotoalbum: https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157662617081088

 

 

Popa begon zijn concert met een oude heel bekende cover van Jimi Hendrix. 'Hey Joe' is een song die heel frequent op de setlist van de Amerikaan staat. Het was een plezier om bassist Anthony Candullo aan zijn dikke snaren te zien plukken en de Popa pakte meteen uit met fenomenaal vingerwerk op zijn oude Fender Stratocaster. Hij maakte ook gretig gebruik van de Wah Wah pedaal om nog wat meer indruk te maken. Na een paar heel erg knappe stops werd 'Hey Joe' steeds weer meesterlijk op gang getrokken door de gitaar van Popa. Het applaus was dan ook overweldigend na deze meer dan tien minuten durende versie van deze Hendrix klassieker. Een daverend applaus volgde, maar nog voor het applaus uitgestorven was ging het trio al door met de shuffle' I Don't Want Nobody'. Bassist Anthony Candullo en drummer Lee Venter zorgden voor de stuwende groove, maar Popa trok alle aandacht naar zich toe met magistraal en gevarieerd vingerwerk op de snaren van zijn Strat. Daarna was het tijd om het publiek te laten kennis maken met het nieuwe, uitstekende album 'Two Dogs'. Het instrumentale 'Chubby's Boogie' kwam als eerste aan de beurt. 'Chubby's Boogie' is een eerbetoon aan bluesrock legende Freddie King en Popa trok alle registers open voor deze instrumentale boogie met harmonieuze gitaarlijnen. De man uit de Bronx bleef bij het nieuwe album met de pittige rocker 'Dirty Old Blues', waarin Popa het had over de vuile, oude wereld waarin we leven. Hij klaagde ook de vuile, oude corrupte mensen aan die deze wereld leiden aan. Deze stevige rocker met vlijmscherp gitaarwerk deed aan de muziek van The Rolling Stones denken. De Stratocaster van Popa bleef ook in de wondermooie blues song 'Grow Man Crying Blues' het concert beheersen. Met sprekend gemak wist Chubby de mooiste gitaarklanken uit de zes snaren van zijn Strat te toveren. Door zijn gevarieerd en weergaloos snarenwerk wist hij het concert erg boeiend te houden en het publiek liet regelmatig met spontaan applaus horen dat ze dat enorm konden waarderen.

 

 

 

 

 

 

Met het instrumentale 'Cayophus Dupree', waarin duidelijk Santana invloeden te horen waren, ging Popa terug naar het nieuwe album 'Two Dogs'. Voor mij was het wondermooie 'Nobody Knows You When You're Down And Out', één van de hoogtepunten uit dit uitstekend concert. Deze Jimmy Cox cover kende verschillende sfeer en ritme wisselingen en weer wist de gitaarvirtuoos met magistraal snarenwerk iedereen in Spirit Of 66 te beroeren. Het overweldigend applaus bleef minutenlang duren. Voor Popa aan 'Sam Lay's Pistol', dat hij samen met zijn ex vrouw Galea schreef, begon vertelde hij eerst waarover het nummer ging. Sam Lay was een bekende drummer die op veel platen die bij Chezz Records zijn opgenomen te horen is en hij was tevens drummer bij Howlin' Wolf. Het nummer had een mambo getint ritme en Chubby plaatste met melodieus gitaarwerk de kers op de taart. Daarna nam Popa Chubby de tijd om clubeigenaar Francis Geron uitgebreid te bedanken en zei dat de muziekwereld en de muzikanten heel blij mochten zijn met iemand die zo veel doet voor de muzikanten en de muziek als Francis. Popa droeg het instrumentale 'Blues For Charlie' speciaal op aan Francis. Elke bluesmuzikant komt altijd bij Robert Johnson terecht, dus besloot Popa Chubby om van de bluesrocker 'C' Mon In My Kitchen' van Robert Johnson een eigen versie te maken. De ritme sectie met Anthony Candullo op bas en Lee Venters op de drums vormden de ideale basis waarop Popa naar hartenlust kon soleren en dat resulteerde in een stomende bluesrocker. Popa Chubby breide er nog een fantastisch meezing moment aan vast en het publiek reageerde heel enthousiast. Verschillende malen werd er een stop ingelast maar telkens trok het enthousiaste trio deze erg knappe song terug op gang. Een ander hoogtepunt kwam er met 'Rock On Bluesman', een nummer dat Popa Chubby samen met Mike Zito schreef en dat Popa opdroeg aan al de muzikanten in Verviers. Wat vunzige verhaaltjes gingen het nummer vooraf. De song gaat over de schreeuw van een tanende bluesman en stond bol met gevarieerde en intense gitaar solo's, die een orgasme voor het oor waren. De gitarist op zijn stoeltje kreeg er ook een welverdiend en langdurig applaus voor.

 

 

 

 

 

 

Daarna stuurde Popa zijn twee muzikanten backstage en ging hij alleen verder met een geweldige cover van Leonard Cohen zijn 'Hallelujah'. Je kon een speld horen vallen in Spirit Of 66 tijdens deze erg gevoelige song. De tekst blijft natuurlijk van Leonard Cohen, maar instrumentaal mag men toch zeggen dat Chubby zijn eigen stempel op deze ballade gedrukt heeft. De grootste muzikale invloeden kreeg Popa van Lemmy en zijn band Motorhead. Als ode aan Lemmy die verleden jaar overleed speelde Chubby 'Ace Of Spades'. Ook dit nummer bracht Popa solo en hij wist dit met veel overtuiging te doen. Voor de protest song 'Me Won't Back Down' kwamen Anthony en Lee terug op het podium. Popa maakte ons met dit nummer duidelijk dat liefde, verdraagzaamheid en licht veel nuttiger zijn dan haat, drugs en oorlog. De scheurende gitaar solo riep herinneringen op aan gitaar legende Jimi Hendrix. Er volgde een verhaal over de maffia dat de inleiding moest geven aan een instrumentaal nummer met wederom een grootse Popa Chubby op gitaar. Het trio stond al meer dan twee uur op het podium, maar ging erg gedreven verder met de swingende Ray Charles cover 'What'D I Say' en een mooie instrumentale versie van 'Over The Rainbow'. In dit laatste nummer etaleerde Chubby nogmaals zijn klasse als gitarist en dat dit tot groot jolijt van de aanwezigen. 'Over The Rainbow' ging naadloos over in een stuwende versie van 'Further Up On The Road', waarin die dikke vingers weer snel en erg gevoelvol de snaren van de Strat beroerden. Afsluiten deed de man uit New York met een schitterende en bijna tien minuten durende versie van 'Sympathy For The Devil'. Chubby slaagde er ook nog in om de ganse Spirit te laten meezingen tijdens deze afsluiter. Deze Rolling Stones cover staat ook als bonus track op het nieuwe album 'Two Dogs'. Na honderdvijftig minuten besloot Popa Chubby om te stoppen. Het was weer een geweldige avond in Verviers en het publiek bleef minutenlang massaal roepen om meer, maar de reus uit de Bronx had het beste van zichzelf gegeven en nam afscheid.

 

 

 

 

 

Verslag, filmpjes en foto's: Walter Vanheuckelom