In één van de vele kleine straten van Sint-Gillis, Brussel (Crickxstraat), staat een gebouw waar je zo voorbijloopt: Les Ateliers Claus. Gek eigenlijk, want in dit kleine, gezellige gebouwtje stonden de grootste namen uit de experimentele, avant-garde- en freejazzwereld op de affiche. Vandaag was Tuxedomoon aan de beurt en dat voor drie dagen. De drie concerten waren in een recordtijd uitverkocht. Niet alleen was dit een unieke gelegenheid om dit cultccollectief in de meest intieme omstandigheden live aan het werk te zien, ook was dit de aftrap van de Half-Mute Tour waarin het eerste album uit 1980 integraal werd gespeeld.

 

Half-Mute is niet noodzakelijk de beste plaat van Tuxedomoon. Voor de één zal dat bijv. Holy Wars zijn, voor de ander dan weer The Ghost Sonata. Voor ons part mocht Blaine L. Reininger zelfs gewoon nog eens Night Air op een podium brengen, maar de keuze voor Half-Mute heeft natuurlijk te maken met het feit (behalve de recente heruitgave op Crammed) dat deze plaat het begin was van alles. Het gezelschap uit San Francisco werd toen opgemerkt door Ralph Records (het label van The Residents) en de rest is niet meer dan mooie geschiedenis.

 

De meeste toeschouwers waren gelukkig dat ze deze legende in dergelijke omstandigheden aan het werk konden zien, maar tegelijkertijd maakte het de fans een beetje triest: de hele muziekwereld zou eigenlijk aan de voeten van Tuxedomoon moeten liggen voor wat deze band kon, maar vooral zoals gisteren bleek: tot wat hij nog in staat is!

 

De grootste misvatting is dat Tuxedomoon muziek voor intellectuelen maakt. Er is over alles zeer goed nagedacht, maar ze nemen zichzelf gelukkig niet al te serieus. Zeker Steven Brown niet die het optreden begon met een zucht, waarop Blaine L. Reininger vrolijk inhaakte: all music starts with a silence. Door de drukkende hitte was het inderdaad puffen in het kleine zaaltje. Een beetje je lijf tergen mag, want je kreeg er ultieme schoonheid voor in de plaats.

 

Zoals beloofd werd de hele plaat Half-Mute gespeeld, vanaf de eerste noot van het ontroerende (uiterste fragiele) Nazca tot de laatste van het indrukwekkende KM/Seeding The Clouds. De meeste songs werden door Brown gezongen, Reininger op viool en keyboards (en natuurlijk ook op zang zoals op What Use?), het basgeluid van Peter Principle dat door merg en been gaat en het trompetgeluid van Luc Van Lieshout waar je stil van wordt. Het is muziek die je tot inkeer brengt, ze is 35 jaar geleden geschreven, maar ze voelt nog steeds aan als de soundtrack van een verloren individu dat hopeloos zijn weg zoekt in de allesverslindende maatschappij. De muziek van Tuxedomoon straalt melancholie en weemoed uit, het voortzetten van een verloren strijd die je als mens moet voeren. De vier zien er wel wat getekend uit door een wereld die te veel vraagt van een mens, muzikaal blijft Tuxedomoon nog altijd het mooiste wat er is. Moeilijke muziek? Neen, gewoon prachtige…

 

We hoorden wel het geluid van weleer, maar het was meer dan zo maar wat herkauwen. De band legde accenten op bepaalde delen die je op de plaat niet meteen hoort. Een eigentijdse visie op een tijdloos meesterwerk zonder dat de authenticiteit verloren gaat, precies wat we hoopten te horen!

 

Na een klein uurtje was de opdracht volbracht, maar een glunderende Reininger gaf aan dat hij nog wel wat lekkers voor de fans had. This Beast bijv., de imponerende track uit de 12” Short Stories die in 1982 uitkwam. Heerlijk om te horen! De violist gaf meteen aan hoe vreemd het aanvoelde om al deze “Brussels stories” (de meeste Tuxedomoon-songs zijn in de Belgische hoofdstad opgenomen) hier vandaag opnieuw te brengen.

 

Ook Muchos Colores werd nog even opgevist, en degenen die dachten dat Holy Wars dat beste Tuxedomoon-album was? Wel, die kregen Some Guys nog als toemaatje. Tuxedomoon was groots in Brussel, zo groots dat zowat iedere jonge groep er een puntje aan kan zuigen. Ze hebben nooit getwijfeld, steeds gedaan, en dat lef loont!