De beelden zijn vertoond. De setlist is gekend. De recensies zijn intussen allemaal geschreven. We wéten dat Paul McCartney gisteren SUPER was op Rock Werchter. Wat rest er mij dan nog te zeggen na dit twaalfde Macca concert? Niet zo heel veel, behalve dit. Om te beginnen dat ik me begenadigd voel dat ik deze doortocht van Sir Paul samen met twee dochters, vele goede vrienden en tienduizenden anderen mocht beleven en dat (voor het eerst) op de eigen Brabantse bodem. Verder dat zo’n optreden niet meer vanzelfsprekend is, dat heeft het jaar 2016 (waarin we afscheid namen van zovele grote artiesten) voor ieder van ons wel bewezen en dat we er dus best des te meer van genieten. Tenslotte dat er tussen mijn eerste McCartney concert (1989) en dat van gisteren een tijdsperiode van meer dan een kwarteeuw gaapt, een flink stuk van een mensenleven. Welnu, al deze concerten blijven voor mij voor altijd verbonden en ik zal me ze blijven herinneren als zeldzame momenten van tijdloosheid binnen onze veranderlijke kosmos. Ja, dàt heet dan gelukkig zijn…